ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง นิยาย บท 3

บทที่ 3 /1 มหาธาตุหยินหยาง

เสียงเจื้อยแจ้วของเสี่ยวหลานช่วยเรียกสติหวังลี่ถิงให้กลับมา ดวงตากลมโตกะพริบปริบๆ จ้องมองไฟธาตุสีทองและสีดำที่เพิ่งเรียกขึ้นมาในมือด้วยแววตาใคร่รู้ จนแทบมองเห็นเครื่องหมายคำถามผุดขึ้นเหนือศีรษะเล็กๆ ของนาง

"เสี่ยวหลาน ท่านปู่นกฮูกได้บอกหรือไม่ ว่าไฟธาตุพิเศษมีสีอะไรบ้าง ธาตุปกติข้าพอรู้ ธาตุพิเศษอย่างสายฟ้ากับน้ำแข็งก็เคยได้ยินมาบ้าง แต่ธาตุแสงกับธาตุมืดนี่สิ ข้าไม่เคยพบเห็นมาก่อน"

นกกระเต็นที่ดื่มน้ำจนหายคอแห้ง รีบยืดอกของตนก่อนเอ่ยตอบเด็กหญิง ด้วยท่าทางคล้ายผู้คงแก่เรียน

"อ่ะ แฮ่ม นี่ใคร นี่เสี่ยวหลานนะ เรื่องรอบคอบขอให้บอกนกกระเต็นแสนสวยอย่างข้า ไฟธาตุต้นกำเนิดในมือของถิงเอ๋อร์ก็คือธาตุแสงและธาตุมืดอย่างไรล่ะ เห็นชัดออกขนาดนี้ แต่ไม่ต้องห่วงนะ ข้าไม่ได้บอกเรื่องของเจ้ากับท่านปู่นกฮูกหรือใครๆทั้งสิ้น"

"ธาตุแสงและธาตุมืดอย่างนั้นหรือ?" หวังลี่พึมพำเสียงแผ่วก่อนที่…

"ว้ายยย ถิงเอ๋อร์เจ้าเป็นอะไรไป! จวี๋จื่อช่วยที" เสี่ยวหลานร้องเสียงหลง ยามเห็นสหายมนุษย์ตัวน้อยของมันลมจับหงายท้องตึง ลงไปกองอยู่บนตั่งจากอารามตกใจเรื่องธาตุสุดพิเศษของตน

แมวส้มหน้าหวานเปลี่ยนเป็นแมวส้มหน้าเหวอ เดินวนไปวนมารอบเจ้าตัวน้อยที่พึ่งลมจับ

"ทำอย่างไรดีๆๆ เสี่ยวหลานบอกข้าที ต้องทำอย่างไรถิงเอ๋อร์ถึงจะฟื้น?!"

"กดจุดๆๆ" เสี่ยวหลานกระโดดไปมาอยู่ข้างตัวเด็กหญิง ส่งเสียงจิ๊บๆๆบอกให้จวี๋จื่อกดจุด

"จุดอะไร? จุดไหน? ข้าไม่เคยกดจุดให้มนุษย์มาก่อนจะรู้ได้ยังไง!" จวี๋จื่อร้องถามเสียงสูงดัง เมี้ยว เมี้ยว

"ตรงนี้ๆๆ จวี๋จื่อ กดเลย เร็วๆเข้า" นกกระเต็นจิ้มปลายปีกของมันไปยังร่องปากใต้จมูกของหวังลี่ถิง ตรงจุดที่เรียกว่า จุดเหยินจง*

ในเวลานี้ทั้งนกทั้งแมวต่างประสาทกินไม่แพ้กัน ความสับสนอลม่านบังเกิดขึ้นอยู่พักหนึ่ง เสียงแมวร้อง เสียงนกขับขานดังสลับไปมาอยู่ในห้องนอนของหวังลี่ถิง

เจ้าแมวส้มจวี๋จื่อทำหน้าตาชอบกล ค่อยๆหย่งปลายอุ้งเท้าของมันลงบนจุดเหยินจงอย่างระแวดระวัง "ตรงนี้ใช่ไหมเสี่ยวหลาน"

เสี่ยวหลานกระโดดขึ้นไปยืนบนบ่าเล็กของหวังลี่ถิง ชะโงกหน้าเข้าไปดูปลายนิ้วของจวี๋จื่อใกล้ๆก่อนขานรับ

"ใช่ๆ ตรงนั้นแหละ เจ้าช่วยออกแรงคลึงเบาๆด้วยนะ"

จวี๋จื่อรีบตามคำแนะนำของเสี่ยวหลาน หลังจากทำซ้ำไปซ้ำมาอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดหวังลี่ถิงก็ฟื้นคืนสติ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน