ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1646

ตัวเธอมองข้ามไป มองไปด้านนอก ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าคนที่อยู่แนวทแยงฝั่งตรงข้ามตรงทางเข้าร้านหนังสือดูคุ้นๆ พอมองอย่างละเอียดก็พบว่าเป็นซือถูมู่หรง เวินลั่วฉิงขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว ซือถูมู่หรงมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? ข้างกายดูเหมือนจะไม่มีใครติดตาม หรือว่า...จะตามหลิวหยิงมา?

เวินลั่วฉิงเรียกหลิวหยิง แล้วเอ่ยถาม “วันนี้เธอเจอซือถูมู่หรงแล้วหรือยัง?” เธอยังจำได้ว่าก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ร้านเหล้า ซือถูมู่หรงคอยตามหลิวหยิง เดิมทีไม่ได้ใส่ใจ เพียงคิดว่าบังเอิญเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าจะเจอซือถูมู่หรงที่นี่ ซือถูมู่หรงไม่ได้พกอะไรมาด้วย ชัดเจนว่าไม่ได้ออกมาทำงานนอกสถานที่ ระยะห่างนี้สามารถมองเห็นการกระทำของหลิวหยิงได้พอดี ทั้งยังไม่ถูกพบเจอได้โดยง่าย ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะสงสัยในจุดประสงค์ของเขา

หลิวหยิงชะงักไป คล้ายคิดไม่ถึงว่าเวินลั่วฉิงจะพูดถึงซือถูมู่หรงขึ้นมา ดวงตาเธอหม่นลงเล็กน้อย “เจอแล้ว แต่ว่า ฉันบอกว่าฉันไม่อยากเจอเขา มีเรื่องต้องจัดการ เขาก็เลยจากไปแล้ว”

หลิวหยิงยิ้มเฝื่อน จำเป็นด้วยหรือ? คำพูดของเธอยังชัดเจนไม่พอหรือ? การติดตามของซือถูมู่หรง ทำให้เธอรู้สึกอึดอัด ไม่มีพื้นที่ของตัวเอง และตอนที่เขามาก็บังคับเร่งรัด ตอนไปก็ไร้เยื่อใย ทำให้หลิวหยิงรู้สึกคล้ายกับว่าในสายตาของซือถูมู่หรง นี่เป็นเกมๆหนึ่ง ซือถูมู่หรงเป็นคนตัดสินว่าจะเริ่มหรือจบ ส่วนเธอก็เป็นเพียงคนที่ไม่มีความสำคัญคนหนึ่งในเกม การรับรู้นี้ ทำให้หลิวหยิงยิ่งเย้ยหยันอยู่ในใจยิ่งขึ้น แต่ไม่รู้ว่าเย้ยหยันตัวเอง หรือว่าเย้ยหยันซือถูมู่หรงกันแน่

เวินลั่วฉิงคิด ซือถูมู่หรงจากไปต่อหน้าหลิวหยิง เกรงว่าแค่ไม่ได้ปรากฏตัวต่อหน้าเธอเท่านั้น แท้จริงแล้วเขาไม่ได้ไปไหนเลย ตอนนี้ยังตามมาสนามบินด้วย น่าจะตามติดไม่ห่าง เมื่อครู่ตอนที่ตนมาก็ไม่ได้สังเกตเห็นเขา เธอส่งสัญญาณให้หลิวหยิงมองไปฝั่งตรงข้าม

หลิวหยิงมองตามไป แวบเดียวก็จำได้แล้วว่าเป็นซือถูมู่หรง คิดไม่ถึงว่าคนคนนี้จะตามเธอมาถึงที่นี่ เพื่อป้องกันไม่ให้เธอหนีหรือ? หรือมาดูว่าเธอมารับใคร? หรือ...เขาคิดจะทำร้ายคุณแม่? ไม่โทษที่หลิวหยิงใช้ความคิดที่เลวร้ายที่สุดในการคาดเดาซือถูมู่หรง เป็นเพราะว่าหลิวหยิงไม่เชื่อใจซือถูมู่หรงแม้แต่นิดแล้ว ความรู้สึกอย่างหนึ่ง หากแรกเริ่มก็ทนไม่ไหว เช่นนั้นความสดใสสวยงามที่อยู่ข้างหลัง ก็เป็นกลิ่นเหม็นเน่าเหมือนกัน หลิวหยิงคิดว่าความรักห้าปีนั้น เป็นเรื่องตลกที่หลอกตัวเองกับผู้อื่นตื่นหนึ่งเท่านั้น เป็นชุดที่มีเหาปีนป่ายอยู่เต็มไปหมด ไม่ควรค่าให้หวนคิดถึงและสนใจ ระหว่างเธอกับซือถูมู่หรง ไม่อาจเข้ากันได้กับความจริงใจใดๆก็ตาม

“ฉิงฉิง ช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม?” หลิวหยิงไม่อยากให้ซือถูมู่หรงพบกับแม่ของเธอ ตอนนี้มีแค่เวินลั่วฉิงที่อยู่ข้างๆเธอ คนที่เธอไว้ใจได้ ก็มีเพียงเวินลั่วฉิง จึงขอร้องเธออย่างไม่ลังเล

“ได้” เวินลั่วฉิงพยักหน้า หลิวหยิงคงคิดจะให้เธอดึงความสนใจจากซือถูมู่หรง ส่วนตนก็พาแม่กลับไป เวินลั่วฉิงเข้าใจความรู้สึกเช่นนี้ ถ้ามีโอกาส เธอก็จะปกป้องแม่ของตัวเองให้ดีอย่างแน่นอน

เพียงแต่ว่า คำที่หลิวหยิงพูดออกมา ต่างจากที่เธอคาดการณ์ไว้อยู่บ้าง “ฉิงฉิง เธอช่วยรับแม่ฉันเข้าไปในที่พัก ฉันจะไปดึงความสนใจจากซือถูมู่หรง”

หลิวหยิงรู้ ถ้าให้เวินลั่วฉิงไปดึงความสนใจจากซือถูมู่หรง เธอจะต้องมีวิธีแน่ๆ แต่ซือถูมู่หรงคุ้มดีคุ้มร้าย ตอนนี้เธอกับซือถูมู่หรงกำลังพัวพันกันจนแก้ไม่ออก ไม่! เป็นซือถูมู่หรงฝ่ายเดียวที่คอยพัวพัน เธอหลีกเลี่ยงไม่ได้!

ถ้าหากว่าซือถูมู่หรงทำให้เวินลั่วฉิงมีผลกระทบไปด้วยเพราะเรื่องนี้ เธอคงไม่อาจให้อภัยตัวเองได้ไปตลอดชีวิต ชีวิตนี้ เธอสูญเสียไปเยอะมากแล้ว ครอบครัว คุณพ่อ ศักดิ์ศรี เธอไม่อาจเสียเวินลั่วฉิงไปอีก

หลิวหยิงรู้ ถ้าซือถูมู่หรงมีสติปัญญาสักหน่อยก็จะไม่ทำร้ายเวินลั่วฉิง แต่เธอไม่อยากจะเสี่ยง ใน “เกม” ของเธอกับซือถูมู่หรงนี้ เธอไม่อยากให้คนอื่นมาเกี่ยวข้องด้วย เธอยิ่งไม่อยากให้เวินลั่วฉิงต้องเข้ามาในความวุ่นวายที่ไม่จำเป็นเพื่อตัวเอง แม้ว่าเย่ซือเฉินจะไม่กลัวซือถูมู่หรง แต่ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมาทะเลาะกันเพราะตน โอกาสที่จะเกี่ยวพันกับซือถูมู่หรงสักนิดเธอก็ไม่คิดที่จะให้

เวินลั่วฉิงมองหลิวหยิง เธอไม่ได้เปลี่ยนไปแค่เล็กน้อย ไม่ได้เชื่อฟัง ความคิดเรียบง่ายเหมือนแต่ก่อน แม้ว่าบางครั้งจะเจตนาดี ก็อาจทำให้คนเข้าใจผิดได้ ตอนนี้ทั้งตัวเต็มไปด้วยหนามแหลม ความคิดเปลี่ยนเป็นลึกล้ำ และเด็ดเดี่ยวขึ้นมา แต่การปกป้องรักษาเพื่อนนั้นไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย หลิวหยิงลูบหัวเธออย่างอดไม่ได้ หลิวหยิงเป็นคนเรียบง่ายคนหนึ่ง แต่กลับถูกบีบคั้นจนสลับซับซ้อนเช่นนี้ ความผิดนี้ ควรจะไปหาจากที่ไหน?

ซือถูมู่หรงตามอยู่ข้างหลังเธอ เขาไม่คาดคิดว่า วันที่อากาศร้อนเช่นนี้ หลิวหยิงจะมาเดินอยู่คนเดียว เธอขับรถออกมา พาเวินลั่วฉิงมาด้วย มาสนามบินก็น่าจะเพื่อรับคน ตอนนี้ ออกมาคนเดียว เป็นเพราะว่าพบเห็นเขาแล้วหรือ? ดังนั้นจึงจงใจดึงเขาออกมา

ซือถูมู่หรงรู้สึกเสียใจอยู่เล็กน้อย ที่แท้ หลิวหยิงก็ไม่เชื่อใจเขาเลย ยอมออกมาเดินฝ่าแดดถนนคนเดียว แต่ไม่ยอมให้เขาได้พบเห็นคนที่มารับ? ใครกันที่สำคัญขนาดนั้น? ทำให้หลิวหยิงปกป้องรอบด้านเช่นนี้? หรือหลิวหยิงไม่เข้าใจ? ขอเพียงเขาซือถูมู่หรงอยากจะรู้ หลิวหยิงย่อมปกป้องไม่ได้

หลิวหยิงย่อมรู้อยู่แล้ว แต่เธอก็ไม่อยากให้ซือถูมู่หรงพบแม่ของเธอ เธอสงบลงแล้ว ตัดสินใจจะตัดขาดความสัมพันธ์กับซือถูมู่หรง บนถนนใหญ่มองไปข้างหน้า ต่างเดินกันคนละทาง แม่ของเธอก็เหมือนกัน แต่เธอกลัว การมีอยู่ของแม่จะทำให้ซือถูมู่หรงหรือแม่ของซือถูมู่หรงรู้สึกถึงการคุกคาม คนผู้หนึ่งที่คอยย้ำเตือนความชั่วร้ายของพวกเขาอยู่ทุกเวลา ซือถูมู่หรงกับแม่ของเขา จะยอมได้ตลอดไปไหม?

ในใจของหลิวหยิงเกิดความรู้สึก ซือถูมู่หรงจะไม่ทำอะไรแม่ของเธอ แต่ว่าแม่ของซือถูมู่หรงล่ะ? ตอนนี้ซือถูมู่หรงพัวพันกับเธอไม่เลิก แม่ของเขาต้องทนไม่ได้แน่ จะให้ “บทเรียน”เล็กๆน้อยกับตนหรือไม่? หลิวหยิงไม่กล้าคิด เธอไม่ป้องกันไม่ได้

แค่เพียงซือถูมู่หรงคิดถึงการป้องกันที่หลิวหยิงมีต่อเขา กับการป้องกันที่รู้ๆอยู่ว่าไร้ประโยชน์เหล่านั้นขึ้นมา ก็ยิ่งทำให้ซือถูมู่หรงรู้สึกโกรธ รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีประโยชน์ก็ยังจะทำ หลิวหยิงกำลังแสดงออกถึงการป้องกันและความเกลียดชังที่เธอมีต่อตน เธอกำลังต่อต้านเขาอย่างเงียบเชียบ ซือถูมู่หรงไม่เข้าใจ ทำไมหลิวหยิงถึงไร้น้ำใจขนาดนั้น ห้าปี เธอไม่มีความรู้สึกให้เขาเลยสักนิด สรุปว่าเป็นความผิดของเขา หรือว่าหลิวฉิงไร้น้ำใจจริงๆ?

คนสองคนต่างมีความคิด หนึ่งหน้าหนึ่งหลังเดินอยู่บนถนน ความร้อนถาโถมเข้ามา ทั้งสองดูเหมือนยังไม่รู้สึก