ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1647

ในใจของหลิวหยิงคือความเกลียดชัง แต่ก็มีความเสียใจที่ไม่รู้จักเพิ่มขึ้นมาหลายส่วน คนบางคน เรื่องบางเรื่อง พลาดไปแล้วก็คือพลาด ไม่อาจเปลี่ยนเป็นถูกต้องเพราะเวลาเปลี่ยนไปได้ เธอกับซือถูมู่หรง แรกเริ่มก็คือความผิดพลาด ความผิดพลาดอันยิ่งใหญ่! ความเกลียดชังที่แอบแฝง ท่ามกลางความเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอของเวลาจะแปรเปลี่ยนเป็นความถูกต้องได้อย่างไร? หลิวหยิงเย้ยหยันอยู่ในใจ ซือถูมู่หรง เดิมทีก็ไม่ควรมาปะปนอยู่กับเธอ พวกเขาควรจะเป็นดั่งเส้นขนาน ใช้ชีวิตที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

ในใจของซือถูมู่หรงก็คือความเกลียดชังเช่นกัน แต่ที่เขาเกลียดคือความไร้ไมตรีของหลิวหยิง ขัดเคืองความไร้น้ำใจในตอนนั้นเหมือนกัน ตอนนี้เขาใช้ความคิดทั้งหมดไปกับความเกี่ยวข้องเรื่องการตายของพ่อตนเองกับพ่อของหลิวหยิงในตอนนั้น คล้ายว่าทำเช่นนี้แล้วจะทำให้ระหว่างทั้งสองไม่ติดค้างกัน

เงาร่างหนึ่งหน้าหนึ่งหลัง ตกอยู่ในสายตาของผู้คนมากมายที่อยู่รอบๆ ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าสวยงามอ่อนโยน ชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลังสูงยาวหล่อเหลา เหมาะสมกันมาก แต่...แฝงไปด้วยความเศร้าโศกที่อธิบายไม่ถูก แทบทุกคนที่เห็นต่างก็เข้าใจ ระหว่างสองคนนี้มีความขัดแย้ง แต่...ดูเหมือนว่า จะไม่อาจสลายความรักในนั้นไปได้

หลิวหยิงหลบหลีกฝูงชนอย่างมีสติ เธอไม่อยากพบใครมากนัก แต่กลับลืมไปว่า ที่ที่มีคนอยู่เยอะ หลบหนีได้ง่ายกว่า ที่ที่คนน้อย ซือถูมู่หรงสามารถเดินตามได้ทุกฝีก้าว

บรรยากาศเงียบๆเช่นนี้มักจะทำให้คนทนไม่ได้ จู่ๆซือถูมู่หรงก็หมดความอดทน เขาก้าวเท้ารวดเร็วตามไปข้างหน้าหลิวหยิง แล้วขวางเธอไว้ “เธอทำอย่างนี้คิดจะหลบหนีฉันหรือไง?”

หลิวหยิงสลัดออกอย่างโมโห มองเขาด้วยความขุ่นเคือง “ไม่หนี หรือจะให้เข้าไปอยู่ใกล้ๆ? อยู่ใกล้ไปทำไม? ให้นายดูถูก? หรือให้แม่นายดูถูก?” หลิวหยิงไม่เคยรู้เลยว่าซือถูมู่หรงจะเป็นคนพัวพันไม่เลิกอย่างนี้ ระหว่างพวกเขาคือการค้าขายมาโดยตลอด เสร็จสิ้นแล้วก็ควรจะแยกย้ายหรือเปล่า? ทำไมต้องทำอย่างนี้ เด็ดบัวยังเหลือใยไว้? หลิวหยิงเกลียดชัง แต่ก็ไร้ปัญญาจะจัดการ เธอมองซือถูมู่หรง คนข้างหน้าผู้นี้ ดูแล้วงดงามสมบูรณ์แบบ น่าเสียดายที่ใจดำอำมหิต ไร้น้ำใจไมตรี เธอหลีกหนีไม่พ้น

“ทำไมเธอถึงไม่ยอมเชื่อฉัน ฉันไม่ทำอย่างนั้นกับเธอหรอก! เรื่องแม่ของฉัน ฉันจะจัดการให้ดี! ทำไมแค่โอกาสสักครั้งเธอถึงไม่ยอมให้ฉัน แค่เจอหน้ากันก็ไม่ได้เหรอ?” ซือถูมู่หรงทนมองหลิวหยิงหลบเขาไปตลอดไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ไร้หัวใจ ระหว่างพวกเขา แท้จริงแล้วมันผิดพลาดที่ใดกันแน่? ความผิดพลาดในตอนแรกเริ่ม แม้จะใช้เวลาห้าปีก็ชดเชยให้ไม่ได้หรือ? ความเกลียดชังของหลิวหยิง ทำไมตั้งแต่แรกก็ไม่ลดน้อยลงเลย?

หลิวหยิงรู้สึกหมดแรง ให้มีแรงใจอีกมากเท่าไร ก็ถูกการพัวพันที่ไร้เหตุผลเช่นนี้ทำเอาหมดความอดทนได้ อีกอย่าง ทำไมซือถูมู่หรงถึงไม่เข้าใจ ปัญหาที่แท้จริงระหว่างพวกเขา เริ่มแรกก็มีความผิดพลาดแล้ว? ตอนนี้ ชดเชยงั้นเหรอ? ไม่ใช่ว่าเรื่องไหนๆก็สามารถชดเชยได้หมด!

“ซือถูมู่หรง นายไม่คิดว่ามันตลกเหรอ? ความโกรธแค้นระหว่างเรา แค้นของพ่อนาย ความโกรธเกลียดของพ่อฉัน นายไม่สนใจเลยเหรอ? แล้วความคับแค้นใจของแม่นายล่ะ? เรื่องราวมากมาย ใช่ว่าจะชดเชยกันได้

“ฉันไม่รู้ ฉันเชื่อแค่ว่า ขอเพียงเธอกับฉันเต็มใจ ก็สามารถอยู่ด้วยกันไปตลอด!” ซือถูมู่หรงพูดอย่างดึงดัน เขาไม่ใช่คนฉลาดพูดนัก แต่เรื่องที่ยึดมั่นแล้ว ไม่มีทางที่จะเปลี่ยนแปลง หลิวหยิง เป็นภรรยาที่เขายืนยันแล้ว ไม่ว่าใครก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้

หลิวหยิงยิ้มเย็นชา “อย่างนั้นตอนนี้ ฉันไม่เต็มใจ! ฉัน หลิวหยิง ไม่เต็มใจที่จะอยู่ด้วยกันกับนายซือถูมู่หรง!” หลิวหยิงแทบจะพูดออกมาทีละคำๆ เธอมองเขาอย่างเฉยเมย ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ แต่ก่อนเธอคงจะเสียใจ โมโห เศร้าโศก หรือไม่ก็มีความรู้สึกอื่นๆ แต่ตอนนี้ การไร้ไมตรีอย่างถึงที่สุดก็คือการไม่สนใจ ฉันไม่สนใจนาย ไม่แยแสนาย ไม่แสดงความรู้สึกแม้เพียงเล็กน้อยต่อนายอีก สำหรับฉันนายเทียบกับคนแปลกหน้าไม่ได้ด้วยซ้ำไป

ซือถูมู่หรงแทบจะคลั่งไป หลิวหยิงค่อยๆกำจัดเขาออกไปข้างนอกทีละนิดๆ ทุกอย่างระหว่างพวกเขา หลิวหยิงล้วนต่อต้าน ถึงขึ้นว่ามองข้ามไป เขาถามอย่างแทบจะไร้ความหวัง “แล้วทำยังไง เธอถึงจะยกโทษให้ฉัน? ทำยังไง เธอถึงจะเชื่อว่าฉันรักเธอ?”

สิ่งนี้ยั่วให้หลิวหยิงโมโหอย่างชัดเจน เธอโกรธจนถึงกับหัวเราะออกมา “ทำไม ประธานซือถูยังจะใส่ใจเรื่องส่วนตัวของฉันหรือ? ตอนนี้ นายกับฉันไม่มีความสัมพันธ์อะไรกัน ข้างกายฉันจะมีชายคนไหน มันเกี่ยวอะไรกับประธานซือถูเหรอ? มันไปขัดขวางเรื่องอะไรของประธานซือถูเหรอคะ? หลิวหยิงในตอนนี้ยิ้มได้สวยงามมาก ตั้งใจแฝงใส่ความคลุมเครือเข้าไป เธอกำลังเย้ยหยันซือถูมู่หรง แต่ก็หัวเราะเยาะความเศร้าใจของตัวเองด้วยเหมือนกัน

ซือถูมู่หรงไม่ได้โกรธ สองสามวันนี้เขาตามหลิวหยิงอยู่ตลอด รู้ว่าข้างกายหลิวหยิงไม่มีใคร แต่ถ้าเกิดหลิวหยิงเกิดคิดขึ้นมา จากหน้าตาของเธอแล้ว กระดิกนิ้วก็คงมีคนเข้ามาไม่น้อย จะต้องปราบปรามให้หมด ดังนั้นเขาจึงขู่ว่า “ไม่ได้เกี่ยวกับฉัน แต่ถ้าข้างกายเธอมีผู้ชายคนอื่น ฉันว่าแม่ของเธอก็คงจะรู้”

เขามองสายตาโกรธเคืองของหลิวหยิง ก่อนพูดปลอบ “เธอวางใจได้ ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงแม่ของเธอ ดังนั้นฉันจะไม่ขู่บังคับเขา ทำร้ายเขา แต่ฉันจะบอกเธอว่า ถ้าเธอคิดจะแก้แค้นฉันด้วยการใฝ่ต่ำเหลวแหลก คบกับผู้ชายพวกนั้นละก็ เธอเดาดูสิ ว่าแม่ของเธอจะรับได้ไหม? เขาจะรับได้ไหมล่ะ?”

หลิวหยิงมองซือถูมู่หรง เหมือนกับมองคนแปลกหน้าคนหนึ่ง วิธีที่คนคนนี้กระทำ ทำไมถึงได้เปลี่ยนไป? แต่ว่า...มันดูหมิ่นยิ่งขึ้น ไร้น้ำใจยิ่งกว่าเดิม เคี่ยวกรำทางจิตใจอย่างนี้ยากจะรับไหวยิ่งกว่าทางร่างกาย! คนอย่างแม่เธอนั้น จะรับได้อย่างไร จะรับได้อย่างไรว่าตนไปทำตัวเหลวแหลกกับคนอื่น!

“ซือถูมู่หรง!” หลิวหยิงตะโกนชื่อเขาอย่างโกรธแค้น ชายคนนี้ เหมือนกับปีศาจร้าย แต่ก่อนวิธีการของเขา ไม่ได้ใช้กับตน หรือไม่ตอนที่ใช้กับตน ตนก็ไม่รู้ ดังนั้น จึงไม่เคยรู้สึกว่าคนคนนี้โหดร้ายถึงเพียงนี้ ตอนนี้ เธอเพียงรู้สึกกลัว ฆ่าคนอย่างเลือดเย็น ซือถูมู่หรงเป็นคนอย่างนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร

“ใช่! ต่อไปก็เรียกฉันอย่างนี้! ไม่ต้องเรียกประธานซือถู เรียกประธานซือถู ดูไม่สนิทกันเกินไป ถ้าไม่อยากเรียกซือถูมู่หรง จะเรียกว่ามู่หรง หรือคำเรียกสนิทสนมอย่างอื่นก็ได้ อย่างเช่น...สามี? ฉันยินดีมาก” ซือถูมู่หรงลูบแก้มหลิวหยิง เขาชอบใบหน้าของหลิวหยิงมาก เกลี้ยงเกลาอ่อนนุ่ม การกระทำคลุมเครือเช่นนี้ ทำให้เขามีภาพลวงตาอย่างหนึ่งว่าทั้งสองสนิทสนมกันมากขึ้นมา