ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1679

หลิวหยิงไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้มากเลยจริงๆ เธอไม่อยากเก็บเด็กคนนี้ไว้ แต่ว่าก็จำเป็นต้องเก็บเอาไว้ และสุดท้ายคนที่ต้องเจ็บที่สุด ก็ต้องเป็นเด็กคนนี้อย่างแน่นอน เด็กน้อยผู้ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย แต่เธอกลับเอาอคติของตัวเองไปแปะไว้ที่เขา เกินไปแล้ว แต่ว่าในใจของหลิวหยิง มันก็มีความเคียดแค้นอยู่จริงๆ

คุณหมอหวางมองดูสีหน้าที่ขุ่นเคืองของหลิวหยิงแล้วเธอก็ส่ายหน้า ผู้ชายกับผู้หญิงเวลาตกหลุมรักกันมากๆ มีใครบ้างที่ไม่เดินทางผิด ต่างก็เดินทางผิดกันทั้งนั้น และเธอ ก็ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้เลย

หลิวหยิงกลับบ้านด้วยความงงงวย พอเห็นคุณแม่หลิวที่กำลังยุ่งวุ่นวายอยู่นั้น ก็ได้แต่ยืนร้องไห้ไม่มีเสียงอยู่ตรงนั้น คุณแม่หลิวตกใจและรีบเดินเข้ามาในทันที เธอกอดหลิวหยิงเอาไว้ “เป็นอะไรไป หยิงเอ๋อร์ มีอะไรเหรอลูก? ”

หลิวหยิงเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด เหมือนกับว่าไม่รับรู้ถึงโลกภายนอกเลย คุณแม่หลิวกอดเธอเอาไว้แน่น เวลาที่เธอมาที่นี่ หลิวหยิงร้องไห้ตั้งหลายครั้ง เดิมอารมณ์ก็ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว สามารถสูญเสียการควบคุมอารมณ์ได้ง่าย ตอนนี้มีลูกขึ้นมา อารมณ์ของเธอก็ยิ่งควบคุมยากขึ้นไปใหญ่ ตอนนี้หลิวหยิงไปได้รับการกระตุ้นอะไรมาอีกกันล่ะ?

ไม่รู้ว่าร้องไห้อยู่นานแค่ไหนกว่าหลิวหยิงจะหยุด เธอร้องไห้ตลอดเวลา คุณแม่หลิวก็ไม่ได้ไปรีบร้อนถามเธอ ได้แต่รอให้อารมณ์ของเธอคงที่ขึ้น จนสีหน้าของหลิวหยิงเริ่มจะสงบลง คุณแม่หลิวถึงได้พาเธอกลับไปที่ห้อง

“หยิงเอ๋อร์ แม่อยู่นี่เอง ต่อให้ฟ้าพังทลายลงมา แม่ก็จะอยู่ข้างหน้าลูกและช่วยแบกมันเอาไว้”คุณแม่หลิวมองไปที่หลิวหยิงด้วยความเจ็บปาด ได้แต่ทำให้เธอรับรู้ว่ายังมีแม่คอยอยู่ตรงนี้

ให้เธอรู้ว่ามีคนอยู่รอบข้างเธอเสมอ และเธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว

“แม่ หนู……”หลิวหยิงพูดอะไรไม่ออก เธอเจ็บปวดหัวใจเหมือนกับว่ามีคนคอยเอามีดแทงเข้ามาไม่หยุด เธอนึกว่ามันจะจบลงแล้ว แต่ที่แท้มันกลับกลายเป็นแค่จุดเริ่มต้นของโศกนาฏกรรม เหมือนกับแค่ย้ายมาอยู่กรงอื่นเท่านั้นเอง ถ้ายังงั้น เมื่อไหร่กันที่เธอจะสามารถหนีออกไปได้อย่างแท้จริง? เมื่อไหร่กัน เธอถึงจะไม่ต้องมีความสัมพันธ์อะไรที่เกี่ยวข้องกับซือถูมู่หรงอีกแล้ว?

“หยิงเอ๋อร์ ไม่เป็นไรนะ ไม่ว่าจะเรื่องอะไร แม่ก็สามารถรับได้ทั้งนั้น”หลิวหยิงลูบผมของหลิวหยิง ผมของเธอยาวแล้ว แต่ก็ไม่ได้รับการดูแลดีๆ เส้นผมไม่ได้ดีเหมือนเมื่อก่อน ผมที่ตอนแรกอ่อนนุ่มก็เริ่มหยาบกร้าน ก็เหมือนชีวิตที่สงบสุข เมื่อมีคลื่นลูกใหญ่เกินขึ้น ก็ละเอียดและน่ารำคาญเหมือนกับเส้นผมนั่นแหละ

“แม่ หนูกำลังคิดว่าจะเอาเด็กคนนี้ออกดีไหม”หลิวหยิงขยับเข้าไปในอ้อมแขนของคุณแม่หลิว แล้วก็กดตัว นี่เป็นท่าทางที่สามารถปกป้องได้มาก เหมือนกับอยู่ในท้องของแม่ หดตัวเองให้เล็กโดยอัตโนมัติ ป้องกันทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ภายนอก

คุณแม่หลิวใจเต้นในทันที ดูท่าทางหลิวหยิงจะรู้แล้ว และกลัวว่าถ้าเกิดว่าเอาเด็กออก จะได้รับความเสียหายมากขึ้นกว่าเดิม หยิงเอ๋อร์ถึงได้ลังเล ถ้าเกิดว่ามองจากมุมเธออย่างเดียว แน่นอนว่าเธอไม่อยากให้หลิวหยิงคลอดเด็กคนนี้ออกมา แต่ว่า ถ้าเกิดว่ามองจากมุมของคนเป็นแม่ เธอก็ยังคงรอคอยการมาถึงของหลานชายหรือว่าหลานสาวคนนี้อยู่ เรื่องที่หลิวหยิงเป็นกังวลอยู่นั้น เธอก็คาดเดาได้ในใจแล้ว แต่ว่า เธอกำลังพยายามยืนยันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าเธอระแวง หรือว่าหวาดกลัวกันแน่?

“หยิงเอ๋อร์ ถ้าเกิดจะบอกว่าแม่ไม่แคร์เลยแม้แต่นิดเดียว นั่นมันก็เป็นไปไม่ได้หรอกนะ เพราะถึงยังไง พ่อของเด็กคนนี้ก็คือคนที่ทำให้สามีของแม่ต้องตาย แต่ว่า แม่รักลูกมากกว่า เด็กคนนี้ไร้เดียงสา ถ้าเกิดว่าลูกเลือกที่จะคลอดเขาออกมา แม่ก็รับได้เหมือนกัน และแม่ก็จะรักเขาเหมือนกับที่รักลูก”คุณแม่หลิวพูดช้าๆ ขอแค่เด็กคนนี้ไม่ต้องโตมาหน้าเหมือนซือถูมู่หรงมาก เธอก็สามารถยอมรับเด็กด้วยความอุ่นใจและเลี้ยงดูให้เขาเติบโตขึ้น

“หยิงเอ๋อร์ ลูกลองคิดดูนะ เด็กคนนี้จะอยู่ในท้องของลูกสิบเดือน สิบเดือนนี้ เขาจะเชื่อมโยงเข้ากับชีวิตของลูก มีความสัมพันธ์ใกล้ชิด การกระทำของลูกจะส่งผลกระทบถึงเขา และการกระทำของเขา ลูกก็จะรับรู้เหมือนกัน แล้วจะไม่สนใจเขาได้ยังไงกันล่ะ? เขาก็คือตัวลูกอีกคนหนึ่งนะ”คุณแม่หลิวเห็นว่าหลิวหยิงไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ ก็เลยพูดต่อ “ตอนนั้น ตอนที่แม่ตั้งท้องลูก ลูกไม่เชื่อฟังเลยแม้แต่นิดเดียว ก่อกวนเยอะมาก ตอนนั้นแม่ทั้งอาเจียนและท้องร่วง เจ็บปวดมาก แม่จะทนต่อความเจ็บปวดแบบนี้ได้ที่ไหนกัน ถ้าเกิดว่าเป็นคนอื่น แม่ต้องเกลียดเขาไปแล้วแน่ๆ แต่ว่าคนคนนั้นเป็นลูก แม่สามารถรับรู้ได้ถึงการมีอยู่ของลูกอย่างชัดเจน ดังนั้น แม่จะยอมปล่อยมือได้ยังไงกันล่ะ? ลูกรู้ไหม ตอนนั้นแม่นะ ดุลูก แล้วก็รู้สึกเจ็บปวดกับลูกในเวลาเดียวกัน ตอนเด็กยังวุ่นวายขนาดนั้น แล้วโตมาจะขนาดไหน”

หลิวหยิงถูกดึงดูดด้วยคำพูดของคุณแม่หลิวโดยไม่รู้ตัว ตอนนั้นที่ตั้งท้องเธออย่างนั้นเหรอ? เรื่องที่ผ่านมาตั้งนานหลายปีขนาดนั้น ทำไมแม่ถึงได้จำชัดเจนขนาดนี้?

“ตอนที่ลูกขยับได้ แม่ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับทั้งคืน เอาแต่คิดว่า จะเป็นเด็กผู้ชายหรือว่าเด็กผู้หญิง ถ้าเกิดว่าเป็นเด็กผู้ชาย จะต้องมีจิตใจเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ จะต้องมีความรับผิดชอบ แม่จะส่งเขาเข้าเรียนโรงเรียนที่ดีที่สุด แม่หวังว่าในอนาคตเขาจะสามารถเรียนธุรกิจเพื่อบริหารบริษัทของครอบครัวได้ และก็หวังว่าเขาจะหล่อเหลา จะได้แต่งงานกับลูกสะใภ้ดีๆ ”คุณแม่หลิวพูดแล้วก็ยิ้มออกมา

“ถ้าเกิดว่าเป็นลูกสาว เธอก็จะต้องหน้าตาดีหน่อย เหมือนกับเจ้าหญิง แม่จะสอนเธอร้องเพลงและเต้น ให้เธอเรียนเปียโน เรียนวาดรูป เป็นผู้หญิงที่ทั้งสวยและยอดเยี่ยม ลูกไม่รู้หรอกว่า ตอนนั้นแม่คิดเยอะแค่ไหน เอาแต่คิดอยู่ตลอดว่า เด็กคนนี้โตขึ้นมาจะเป็นยังไง แม่จะสอนเขายังไง ในอนาคตเขาจะเป็นคนที่ยอดเยี่ยมรึเปล่า นี่มันคงเป็นสิ่งที่แม่ทุกคนคาดหวัง อยากให้ลูกชายเป็นมังกร และลูกสาวเป็นนกฟินิกซ์ล่ะมั้ง”คุณแม่หลิวพูด ค่อยๆ เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ชวนให้นึกถึงอดีต เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน และตอนนี้เธอยังจำมันได้ดี

หลิวหยิงหน้าตาเศร้าหมอง เธอ ทำให้แม่ต้องผิดหวังรึเปล่า? แม่อยากได้ลูกสาวที่ดีและประสบความสำเร็จ แต่ว่าเธอ……ไม่ใช่แบบนั้นเลย