ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1680

หลิวหยิงคิด ว่าตัวเองกับสิ่งที่แม่พูดเมื่อกี้นี้ ไม่เหมือนกันเลยแม้แต่นิดเดียว เธอไม่เพียงแค่ไม่ยอดเยี่ยม แถมยังตกลงไปในหลุม ที่ตัวเองไม่สามารถขึ้นมาได้

เหมือนกับว่าคุณแม่หลิวไม่ได้รู้สึกถึงความผิดหวังของหลิวหยิง เอาแต่ลูบหลังของเธอเบาๆ พร้อมกับพูดว่า “แต่ว่า ตอนที่ท้องแก่ขึ้นเรื่อยๆ ความคิดในใจกลับน้อยลงเรื่อยๆ จนสุดท้าย ความหวังเดียวของแม่ ก็คืออยากให้ลูกของแม่แข็งแรงและปลอดภัย เรื่องอื่นๆ ก็ปล่อยให้เป็นไปตามเขาแล้วกัน ดังนั้นหยิงเอ๋อร์ อย่าทำให้ตัวเองเหนื่อยเกินไปนะ พวกเราจะเลี้ยงเด็กคนหนึ่งไม่ได้เลยอย่างนั้นเหรอ? ถ้าเกิดว่าเรื่องนี้ ทำให้ชีวิตในอนาคตของลูกไม่ดี แล้วมันจะคุ้มค่าได้ยังไงกัน? ”

คุณแม่หลิวไม่สามารถอดทนได้เหรอ หลิวหยิงทำร้ายตัวเอง ดูภายนอกเธอเหมือนจะไม่มีอะไร แต่ว่าในใจกลับโทษตัวเองมาตลอด คำพูดของคุณหมอเมื่อวานนี้ ทำให้เธอนอนไม่หลับ เมื่อคืนก็เลยอยู่กับหลิวหยิงตลอด

“ลูกอย่าไปคิดว่าเขาเป็นลูกของซือถูมู่หรงสิ คิดซะว่าเป็นลูกของตัวเอง และยิ่งไปกว่านั้น ซือถูมู่หรงก็ตัดขาดการติดต่อกับลูกไปแล้วไม่ใช่เหรอ? พวกเขาก็ทำเป็นเหมือนว่าไม่รู้จักเขา ดีไหม? ”คุณแม่หลิวพยายามอย่างมากไม่ให้หลิวหยิงไปนึกถึงซือถูมู่หรง แต่ว่า เหมือนกับว่ามันจะไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่นัก

“แม่ หนูเข้าใจแล้วค่ะ หนูจะต้องดูแลตัวเองให้ดี จะไม่ทุกข์ใจเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว”หลิวหยิงพูด ในหัวใจของเธอมีอะไรมากดทับอยู่มากมาย แต่ว่าเธอก็ไม่กล้าแสดงมันออกมาในตอนนี้ แต่ว่า คำพูดของแม่เธอเมื่อกี้นี้ มันส่งผลต่อเธอจริงๆ เด็กคนนี้ ถึงแม้ว่าจะเป็นลูกของซือถูมู่หรงแล้วมันยังไงกันล่ะ เพราะถึงยังไงก็เป็นลูกของเธอเหมือนกัน ถ้าเกิดว่าซือถูมู่หรงอยากจะแย่งเด็กคนนี้กลับไป อย่างมากก็แค่ให้พังพินาศไปพร้อมกันเลย! ตอนนี้ เธอต้องดูแลตัวเองให้ดี และก็ดูแลลูกให้ดีด้วย

คุณแม่หลิวเห็นว่าอารมณ์ของหลิวหยิงเริ่มเสถียรขึ้นแล้ว ก็รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ เรื่องหลายเรื่อง ถ้าเกิดว่าเปลี่ยนมุมมองก็สามารถให้ผลลัพธ์ให้ไม่เหมือนกัน ชีวิตของหลิวหยิงยังอีกยาวไกล เธอยังต้องมีวันพรุ่งนี้ที่ดีกว่า

หลังจากที่ผู้ช่วยพิเศษเจียงกลับไปแล้ว ก็ตรวจสอบเกี่ยวกับประวัติการเดินทางของหลิวหยิง พอมั่นใจว่าเธอท้องจริงๆ ก็รีบโทรหาซือถูมู่หรงในทันที และพูดด้วยความหวาดกลัว “พี่ใหญ่ ผมมีเรื่องสำคัญมากอยากจะบอก”ผู้ช่วยพิเศษเจียงกระสับกระส่าย เขารู้ว่าท่านประธานไม่อยากปล่อยมือจากหลิวหยิงหรอก แต่ว่า ท่านประธานก็ได้มอบอิสระให้กับหลิวหยิงไปแล้ว ยอมให้เธอจากไปแล้ว นี่มันไม่สอดคล้องกับการกระทำของเขาเลย หรือว่าจะยอมแพ้แล้วจริงๆ? ถ้ายังงั้นเรื่องนี้จะพูดคุยกันได้ด้วยดี หรือว่าไม่ดีกันนะ? แต่สิ่งเดียวที่มันสนับสนุนให้เขาพูดออกมาก็คือ——ผู้หญิงคนนี้เป็นเลือดเนื้อของท่านประธาน ความสัมพันธ์ทางสายเลือดที่ตัดกันไม่ขาด

“เรื่องอะไร? ” ซือถูมู่หรงพูดอย่างโหดร้าย เขารู้สึกรำคาญมาก ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ก็เคยพูดไปแล้ว ว่าถ้าไม่มีธุระไม่ต้องติดต่อเขามา ฟังไม่เข้าใจหรือยังไง? ตอนนี้ ยังจะมีเรื่องอะไรที่สำคัญมากอยู่อีกล่ะ? หรือว่าพรุ่งนี้บริษัทจะล้มละลายงั้นเหรอ? นั่นน่าจะมีความเป็นไปได้พอๆ กับการที่พระอาทิตย์จะขึ้นทางฝั่งตะวันตกรึเปล่า?

ผู้ช่วยพิเศษเจียงรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองจะถือโทรศัพท์ไม่อยู่อีกต่อไป ท่านประธานกินดินปืนเข้าไปหรือว่ายังไงกัน? นิดเดียวก็ระเบิดแล้ว ถ้าเกิดว่าเรื่องที่เขาพูดออกไปมันไม่สำคัญ ท่านประธานจะต้องฟันเขาอย่างแน่นอน ผู้ช่วยพิเศษเจียงเริ่มรู้สึกใจฝ่อแล้ว เขาคงไม่ลำบากหรอกใช่ไหม?

“แล้วมันเรื่องอะไรกันแน่ ถ้าเกิดว่าไม่มีอะไรก็ไม่ต้องโทรมา”ซือถูมู่หรงฟังอีกฝ่ายที่พูดจาสวยงามมาโดยตลอด และก็พูดอย่างเย็นชา เก่งขึ้นแล้วนี่ กล้าโทรมาหาเขาและไม่พูดอะไร หรือว่าได้เงินเดือนเยอะเกินไปแล้ว?

ผู้ช่วยพิเศษเจียงยิ่งรู้สึกใจฝ่อขึ้นเรื่อยๆ นี่เขาเอาปืนมาจ่อปากตัวเองรึเปล่า? ปกติเวลาท่านประธานพูดเขาจะไม่ได้……พูดง่ายและชัดเจนขนาดนี้ ตอนนี้เหมือนกับว่าเป็นการตักเตือน ว่าอย่าเกินไป!

“พี่ใหญ่ มันเป็นเรื่องของคุณหลิว อยากฟังไหมครับ? ”ผู้ช่วยพิเศษเจียงลองถามดูก่อน ตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่าท่านประธานคิดกับคุณหลิวยังไงบ้าง เขาก็เลยไม่กล้าพูดออกไปตรงๆ

ซือถูมู่หรงเงียบไปครู่หนึ่ง “ทำไม เธอไปแล้วเหรอ? ” เขานึกว่าจะไม่ได้ยินข่าวคราวของเธออีกซะแล้ว ผู้ช่วยพิเศษเจียงทำไมถึงไม่ดูสถานการณ์เลย แถมยังมาพูดเรื่องของหลิวหยิงให้ฟังอีก จะโรยเกลือใส่แผลของเขาหรือยังไง?

ผู้ช่วยพิเศษเจียงอึ้งไป น้ำเสียงที่เมินเฉยและอยากรู้อยากเห็นนี้มันคืออะไรกัน แถมยังถามกลับอีกต่างหาก หรือว่าตอนแรกท่านประธานคิดว่า ถ้าเกิดว่าแยกกันแล้ว คุณหลิวจะไม่มีทางอยู่ต่ออย่างนั้นเหรอ? ผู้ช่วยพิเศษเจียงถอนหายใจอยู่ภายในใจ ดูท่าทางจะชอบมากเลย และไม่อยากจะปล่อยมือ

“ชีวิตของคุณหลิวไม่ได้มีอันตรายหรอกครับ แต่ว่า เหมือนว่าคุณหลิวจะตั้งท้อง”ผู้ช่วยพิเศษเจียงไม่กล้ายืดเยื้ออีกต่อไป ก็เลยพูดออกไปตรงๆ ถ้าเกิดว่าท่านประธานจะวางสายไปอีกครั้ง ก็ไม่รับประกันว่าเขาจะโทรกลับมารึเปล่า โชคดีที่เมื่อกี้เขาพูดออกปได้ทันเวลา ผู้ช่วยพิเศษเจียงรู้สึกดีใจอยู่ภายในใจ

ฝั่งตรงข้ามเงียบอย่างกะทันหัน และผู้ช่วยพิเศษเจียงก็เงียบลงอย่างช้าๆ ภายในนั้นได้ยินเสียงหายใจเพียงเล็กน้อย ผู้ช่วยพิเศษเจียงก็ประหลาดใจ ทำไมไม่มีเสียง เขาหยิบขึ้นมาเพื่อดูว่าโทรศัพท์ยังคงต่อสายอยู่ แต่ดูท่าทางเหมือนว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไร ผู้ช่วยพิเศษเจียงก็ยิ่งไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่เงียบอยู่แบบนั้น

“นายรู้ได้ยังไง”น้ำเสียงของซือถูมู่หรงสงยนิ่งมาก แต่ถ้าตั้งใจฟังจะเห็นว่ามันสั่นเล็กน้อย ผู้ช่วยพิเศษเจียงทำเป็นเหมือนว่าไม่ได้ยินอะไร และก็ไม่ได้เห็นถึงความผิดปกติของเขา ได้แต่ตอบคำถามของซือถูมู่หรง แล้วก็เล่าเรื่องที่เจอกับหลิวหยิงหน้าประตูโรงพยาบาลให้ฟัง แล้วก็พูดว่าตัวเองได้ไปสืบมาแล้ว ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เรื่องที่ไม่คาดคิด ก็แสดงว่าเธอท้อง

ซือถูมู่หรงบีบโทรศัพท์ค่อนข้างแรง หรือว่า……เบื้องบนกลั่นแกล้งงั้นเหรอ? เขาอยากจะมีลูกกับหลิวหยิงมาโดยตลอด แต่ก็ไม่มีเลย แต่ตอนที่แยกจากหลิวหยิง ลูกที่เขารอคอย ที่จะสามารถเชื่อมต่อพวกเขาไว้ด้วยกันได้ ทำให้หลิวหยิงไม่ต้องจากไป แต่ว่ากลับมาตอนที่เขากับหลิวหยิงตัดสินใจตัดขาดความสัมพันธ์กัน นี่เป็นของขวัญจากพระเจ้าหรือการลงโทษจากพระเจ้ากันแน่?

“ประธานครับ ไม่ให้ผมไปตรวจสอบให้ละเอียดกว่านี้เหรอครับ? ”ผู้ช่วยพิเศษเจียงไม่ได้ยินคำตอบใดๆ จากอีกฝ่าย ก็เลยถามออกไปเอง กังวลใจอยู่ว่า ท่านประธานยังฟังอยู่รึเปล่า? หรือว่าไปไหนแล้ว?

มือที่กำแน่นของซือถูมู่หรงค่อยๆ คลายออก นี่คือของขวัญจากพระเจ้า เขาแน่ใจ! เขาไม่อยากจะปล่อยมือจากหลิวหยิง ปล่อยวางจากเธอไม่ได้ เพราะว่าไม่มีทางที่จะเข้าไปเกี่ยวข้องกับหลิวหยิงได้อีก ดังนั้น ก็เลยส่งเด็กคนนี้มาให้ ถ้ายังงั้น โอกาสนี้ เขาจะยอมแพ้ได้ยังไงกันละ?

“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันไปถามเอง” ซือถูมู่หรงกลับมาสงบนิ่งเหมือนเดิม แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยรู้สึกพัวพันแล้วก็ตื่นเต้นอย่างแปลกประหลาดขนาดนี้มาก่อน มีความต้องการอยากเอาชนะ เขาพยายามบอกตัวเองในใจว่า หลิวหยิง ตอนนี้ฟ้าได้ให้โอกาสพวกเราอีกครั้งหนึ่งแล้ว พวกเรามาลองกันอีกครั้งดูดีไหม? ถ้าเกิดว่าตอนที่ฉันไปถามเธอ แล้วเธอไม่ได้เอาเด็กออก พวกเรา ก็จะได้อยู่ร่วมกันอย่างกลมเกลียว ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร ฉันก็จะไม่มีทางยอมแพ้อีก！