ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 175

บทที่175 คุณชายสามเย่ ภรรยาของคุณจะไปดูตัว(1)

ทำไมเย่ซือเฉินถึงได้กลับมาเร็วขนาดนี้กัน? ทำไม.....

เวินลั่วฉิงที่ไม่เคยกลัวฟ้ากลัวดินมาโดยตลอดอย่างเธอนั้นจู่ๆกลับรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เธอยืนอยู่หน้าประตู แต่กลับไม่รีบร้อนที่จะเปิดประตูออก

เรื่องข้อมูลนั้นเห็นได้ชัดว่าเย่ซือเฉินยอมอ่อนข้อให้ มิเช่นนั้นแล้วเธอคงจะไม่สามารถได้ข้อมูลกลับมาง่ายๆเช่นนี้ ถ้าเช่นนั้นแล้วเย่ซือเฉินเอ่ยถามอะไรเธอ เธอจะบอกหรือว่า.....

เวินลั่วฉิงที่กำลังคิดอยู่นั้น จู่ๆประตูก็ถูกเปิดออกมาจากทางด้านใน แล้วตามมาด้วยเมิ่งโร่ถิงที่ลากกระเป๋าเดินทางออกมา

เวินลั่วฉิงตกตะลึง ราวกับว่าเธอยังไม่สามารถดึงสติกลับมาได้ ปฏิกิริยาช้าลงอย่างเห็นได้ชัด

“พี่ฉิง กลับมาแล้ว” เมิ่งโร่ถิงเห็นเธอแล้วนั้นกลับดูดีใจเป็นอย่างมาก : “ฉันมาเอาของน่ะค่ะ”

“พี่ฉิง ฉันรีบ ฉันจะต้องไปถ่ายโฆษณาที่ประเทศR คงอยู่คุยด้วยไม่ได้ รอให้ฉันถ่ายโฆษณาเสร็จแล้วจะกลับมาหานะคะ” เมิ่งโร่ถิงดูรีบร้อนอย่างเห็นได้ชัด ไม่รอให้เวินลั่วฉิงได้ออกปากพูด ก็พูดเองเออเองไปก่อนแล้ว

“ได้สิ” เวินลั่วฉิงตอบรับเบาๆ จริงๆแล้วเธอชอบเมิ่งโร่ถิงมาก เธอรู้สึกว่าเมิ่งโร่ถิงเป็นคนเปิดเผยและน่ารัก น่าเป็นที่ชื่นชอบยิ่งนัก

เธอรู้สึกว่าเมิ่งโร่ถิงดูเป็นมิตรกับเธอมากเช่นกัน ไม่ได้มีใบหน้าที่ดูตึงเครียดไม่เป็นมิตรกับเธอแบบนั้น

แต่เมิ่งโร่ถิงรู้ว่าการแต่งงานของเธอกับเย่ซือเฉินนั้นเป็นข้อตกลงกัน ก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องเห็นเธอเป็นศัตรูหัวใจอยู่แล้ว

มองดูเมิ่งโร่ถิงที่จากไปแล้ว มุมปากของเวินลั่วฉิงจึงยกขึ้นมาอย่างช้าๆ

เวินลั่วฉิงเดินเข้าไปในบ้าน เย่ซือเฉินยังไม่ได้กลับมา เธอจึงขึ้นไปด้านบนก่อน แต่เธอยังไม่ได้รีบพักผ่อน กลับอยากจะรอให้เย่ซือเฉินกลับมาเสียก่อน

มีคนบอกว่าเธอเป็นคนที่มีจิตใจเย็นชาที่สุด แต่จริงๆแล้วเธอเป็นคนใจอ่อนมากที่สุดต่างหาก แล้วก็เป็นคนรู้บุญคุณคนมากที่สุดด้วยเช่นกัน วันนี้ไม่ว่าเย่ซือเฉินทำแบบนี้เพราะอะไร ก็สามารถช่วยเธอไว้ได้มาก ถึงแม้เธอจะไม่สามารถพูดขอบคุณเขาออกมาได้ตรงๆ แต่ก็สามารถใช้วิธีอื่นแสดงความขอบคุณออกมาได้

เพียงแต่ เวินลั่วฉิงรอจนถึงตอนดึก แต่เย่ซือเฉินก็ยังไม่กลับมา และเวินลั่วฉิงก็รอเขาจนกระทั่งผล็อยหลับไป

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากที่เวินลั่วฉิงตื่นขึ้นมาแล้ว เห็นห้องของเย่ซือเฉินปิดสนิทอยู่ เวินลั่วฉิงคิดว่าอาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนเธอหลับไปตอนที่เย่ซือเฉินกลับมาแล้วนั้นเธอจึงไม่ได้ยินเสียงเขา

เธอมองเวลา เพิ่งจะหกโมงกว่า ปกติแล้วเวลานี้เย่ซือเฉินจะยังไม่ตื่น

เวินลั่วฉิงเดินลงมาเบาๆ เพื่อเตรียมอาหารเช้า

เวินลั่วฉิงเตรียมอาหารเช้าเสร็จก็เป็นเวลาเจ็ดโมงกว่าแล้ว แต่ในห้องของเย่ซือเฉินนั้นก็ยังคงไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆแม้แต่นิดเดียว ปกติแล้วเวลานี้เย่ซือเฉินจะตื่นแล้วนี่นา

เวินลั่วฉิงกำลังคิดอยู่นั้น จู่ๆเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เธอเห็นชื่อของเย่ซือเฉินที่แสดงอยู่บนหน้าจอ ดวงตาทั้งสองข้างกระพริบลง หลังจากนั้นจึงกดรับสาย

“ตื่นแล้วใช่ไหมครับ?” เสียงของเย่ซือเฉินดังขึ้น น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำของเขากลับดูมีความอ่อนโยนแปลกๆ

“อา” เวินลั่วฉิงรู้สึกงงเล็กน้อย เขาโทรมาถามเธอว่าตื่นแล้วหรือยัง? นี่มันอะไรกัน? เขาไม่ได้อยู่ในห้องหรอกหรือ?

“ผมมาทำงานที่ประเทศRสองสามวันครับ เมื่อคืนนี้ดึกไปเลยไม่ได้บอกคุณก่อน....” เย่ซือเฉินถอนหายใจ เหมือนกับไม่มีทางเลี่ยง ดูมีความอาลัยอาวรณ์ไม่อยากจากไป แต่ทางนี้มีเรื่องเกิดขึ้นกะทันหัน เขาจะไม่รีบมาก็ไม่ได้

เวินลั่วฉิงกระพริบตาเร็วๆ เขาหมายความว่า ตอนนี้เขาอยู่ที่ประเทศRอย่างนั้นหรือ? เพราะฉะนั้น เมื่อคืนเขาก็ไม่ได้กลับมา แต่ไปประเทศRเลยสินะ

เวินลั่วฉิงนึกถึงตอนที่เจอเมิ่งโร่ถิงแล้วเธอบอกว่าเธอก็จะไปที่ประเทศRเช่นกัน

“คุณปู่ คุณปู่อายุขนาดนี้แล้ว อายคนอื่นเขานะคะ....” เวินหรวนหรวนเอ่ยขึ้นอย่างตรงไปตรงมา ยิ่งฟังดูแย่มากขึ้นไปอีก

“ฉันทำให้พวกแกขายหน้ายังไง ฉัน.....” คุณปู่เวินเองก็เห็นได้ชัดว่ากำลังโมโหอยู่เช่นกัน เสียงสูงกว่าเปกติหลายเท่า

“ช่างเถอะค่ะ” เพียงแต่ เสียงที่ดูอ่อนแอนั้นขัดคุณปู่เวินขึ้น

เวินลั่วฉิงตาเป็นประกายขึ้นมา หลังจากนั้นจึงเข้าไปในห้องโถงใหญ่

“ฉิงฉิง กลับมาแล้วหรือ?” คุณปู่เวินเห็นเวินลั่วถิงแล้วจึงตะโกนขึ้นมา เพียงแต่อารมณ์ของเขายังดูแย่อยู่

คุณย่าเหอที่ยืนอยู่ข้างๆ กำลังควบคุมตัวเอง และดูอึดอัด

“อะไรกันคะ?”เวินลั่วฉิงมองคนที่อยู่ในห้องนั้น ดวงตาหรี่ลง

“ฉิงฉิง กลับมาพอดี ปู่แกน่ะบอกว่าจะแต่งงานอีกครั้ง” ปกติแล้วเวินจีหยันไม่ค่อยลงรอยกันกับเวินลั่วฉิง แต่เขามั่นใจว่าเรื่องนี้เวินลั่วฉิงจะต้องยืนอยู่ฝั่งเดียวกับเขาอย่างแน่นอน

คุณปู่เวินมองไปยังเวินลั่วฉิงอย่างรวดเร็ว ด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูกังวล เขากังวลว่าเวินลั่วฉิงจะคัดค้านเรื่องนี้เหมือนกับพวกเขา

คุณย่าเหอกำลังควบคุมตัวเองอย่างเห็นได้ชัด แล้วยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

เวินลั่วฉิงค่อยๆเดินเข้าไป แล้วนั่งลงตรงโซฟา กวาดตามองไปยังเวินจีหยันและคนอื่นๆ หลังจากนั้นจึงเอ่ยขึ้นมาอย่างช้าๆ : “นี่เป็นเรื่องดีนี่คะ มีปัญหาอะไรอย่างนั้นหรือ? ถึงได้ทำให้ทุกคนต้องมาทะเลาะกันหน้าดำหน้าแดงแบบนี้?”

เมื่อคำพูดนี้ของเวินลั่วฉิงพูดออกไปแล้วนั้น ทุกคนในห้องโถงต่างพากันหันมามองเธอเป็นตาเดียว