ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 391

บทที่391 บิดาผู้ให้กำเนิดของเด็ก（1）

“อืม เดินไปดูกัน”ดวงตาของเย่ซือเฉินกะพริบ และในขณะนี้เขาก็สงบลงมากแล้ว และเสียงของเขาก็กลับมาเย็นชาตามปกติ ทำให้คนที่ฟังนั้นไม่สามารถฟังอะไรที่ผิดปกติออกมาได้

จางผิงเดินตามข้างหลังเขามา และเงยหน้าขึ้นมองแผ่นหลังของเย่ซือเฉิน จากนั้นก็ค่อยๆเคลื่อนสายตาออกไป

ฉากของเย่ซือเฉินนั้นไม่ใหญ่มากนัก มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รีบวิ่งไป และฐานของถังไป๋เชียนที่อยู่ทางเหนือสุดนั้นค่อนข้างเปลี่ยว พวกเขาทั้งหมดเดินทางไปโดยการขับรถยนต์ และหลังจากผ่านไปสองชั่วโมงพวกเขาก็มาถึงที่หมาย

“พวกคุณรอฉันอยู่ที่นี่”เย่ซือเฉินลงจากรถโดยลำพัง ซึ่งเขานั้นมาหาภรรยาของเขา ไม่ได้มาเพื่อต่อสู้ ดังนั้นเขาเข้าไปคนเดียวก็พอแล้ว

“พี่ใหญ่ ผมเข้าไปกับพี่” จางผิงกะพริบตา และความกังวลเล็กน้อยก็ปรากฏอยู่ในส่วนลึกของดวงตาเขา แต่ว่าไม่ได้ชัดเจนมากนัก

“ไม่ต้อง”เย่ซือเฉินปฏิเสธ แล้วเขาก้าวเดินไปข้างหน้าต่อ โดยที่ไม่ได้หันกลับไปมองจางผิง

เย่ซือเฉินค่อยๆเดินก้าวไปข้างหน้า เดินไม่เร็วมากนัก และการแสดงออกของเขานั้นสงบมาก

แต่ว่า เมื่อเย่ซือเฉินเดินเข้าไปถึงใกล้ๆที่ฐาน ดวงตาของเขาก็หรี่ลงเล็กน้อย สถานที่แห่งนี้เงียบมาก เงียบจนเหมือนว่าจะไม่มีคนอยู่

ฐานลับทั่วไปอาจจะเงียบมาก แต่ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะเงียบจนถึงขั้นนี้

แม้ว่าเย่ซือเฉินจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ แต่ว่าเขาก็ไม่ได้หยุดเดิน คนของเขาบอกว่าถังไป๋เชียนพาภรรยาของเขามาที่นี่ และในขณะนี้ หากว่าที่นี่เป็นถ้ำเสือหรือสถานที่อันตราย เขาก็จะบุกเข้าไป

เพื่อที่จะหาเธอให้เจอ เย่ซือเฉินสามารถทำได้ทุกอย่างในขณะนี้！

เย่ซือเฉินเดินไปที่หน้าประตู แล้วผลักประตูออกอย่างเต็มแรง และประตูก็ถูกเปิดออก ดวงตาของเย่ซือเฉินจมลงอย่างเห็นได้ชัด

นอกจากนี้ยังมีจางผิงที่อยู่ทางด้านหลังที่ห่างออกไปเล็กน้อยมีความกังวลเล็กน้อยปรากฏขึ้นในสายตาของเขา

“พี่ใหญ่ ระหว่างมีกับดักนะครับ”ในที่สุดจางผิงก็อดไม่ไหว แล้วกล่าวตักเตือนเย่ซือเฉินขึ้น

แต่ว่าเย่ซือเฉินนั้นไม่ได้หยุด เขาเปิดประตูและเดินเข้าไปโดยตรง

หลังจากที่เย่ซือเฉินเข้าไปแล้วเขาพบว่าด้านในนั้นว่างเปล่า และไม่มีใครเลยสักคนหนึ่ง เย่ซือเฉินเดินวนไปหนึ่งรอบ ในนี้อย่าว่าแต่คนเลย แม้แต่สิ่งมีชีวิตก็ไม่มี

เห็นได้ชัดว่าถังไป๋เชียนไม่ได้อยู่ที่นี่ และเวินลั่วฉิงก็ไม่ได้อยู่ที่นี่

ใบหน้าของเย่ซือเฉินนั้นไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก เพียงแต่ว่าดวงตาทั้งคู่ของเขานั้นยิ่งเย็นชาลงเล็กน้อย

แม้ว่าตอนที่เย่ซือเฉินมานั้นจะตั้งความหวังไว้ แต่ว่าเขาก็ไม่ได้ตั้งความหวังไว้สูงมากนัก เพราะเขาเข้าใจความสามารถของถังไป๋เชียน และเขายิ่งรู้ดีถึงความคิดของถังไป๋เชียน ดังนั้นเขาคิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าถังไป๋เชียนนั้นไม่ยอมให้เขาหาเจอเวินลั่วฉิงง่ายๆ

แต่ถ้าหากว่า เขาได้ข่าวตั้งแต่เมื่อคืนนี้ และรีบเดินทางมาที่นี่โดยตรงล่ะก็ แน่นอนว่าถังไป๋เชียนนั้นไม่มีโอกาสซ่อนตัวของเวินลั่วฉิงไว้แน่นอน

และถ้าเขาสามารถเดินทางมาตั้งแต่เมื่อวาน เขาก็จะไม่ปล่อยให้ถังไป๋เชียนได้พบเจอกับเวินลั่วฉิงแน่นอน

เขาเข้าใจดีว่าหากปล่อยให้ถังไป๋เชียนรับเวินลั่วฉิงไปแล้ว เรื่องราวทั้งหมดจะกลายเป็นเรื่องที่ยุ่งยากมากแน่นอน

เพื่อเธอแล้ว ถังไป๋เชียนสามารถหลบซ่อนตัวอยู่ในเมือง Aได้นานขนาดนั้น เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นแล้วว่าการเคลื่อนไหวของถังไป๋เชียนนั้นไม่บริสุทธิ์

จะว่าไปแล้ว สุดท้ายก็เป็นเขาเองที่พลาดโอกาสที่ดีที่สุดไป

มุมริมฝีปากของเย่ซือเฉินเม้มขึ้นอย่างเย็นชาเล็กน้อย ถังไป๋เชียนอยากจะห้ามเขา แต่เกรงว่าฝ่ายนั้นคงจะไม่มีปัญญานั้น และในเมื่อถังไป๋เชียนอยากเล่น ถ้าอย่างนั้นเขาก็จะเล่นสนุกกับถังไป๋เชียนสักหน่อย

หวังว่าถังไป๋เชียนนั้นจะสามารถทนและรับมือเขาได้

“พี่ใหญ่ เหตุการณ์ด้านในเป็นอย่างไรบ้าง？”เมื่อเห็นเย่ซือเฉินออกมา จางผิงก็รีบถามขึ้นอย่างรวดเร็ว

“ไม่มีคน พวกเขาอพยพออกไปแล้ว”เย่ซือเฉินมองไปที่เขา แล้วตอบกลับเขา น้ำเสียงที่เยือกเย็นของเขานั้นทำให้คนที่ฟังฟังอารมณ์ของเขาไม่ออก

ถังจื่อซีนั้นกว่าจะได้อยู่กับแม่ของตัวเองไม่ง่ายเลย ดูเหมือนว่าเขากลัวแม่ของเขานั้นจะจากไปกะทันหันอีก ดังนั้นเขาจึงกอดแม่ไว้ตลอดไม่ยอมปล่อยมือ

อาการของถังจื่อโม่นั้นไม่รุนแรงมากนัก ดังนั้นจึงตัดสินใจรักษาโดยใช้ยา ไม่ผ่าตัด เพียงแต่ว่าต้องนอนพักที่โรงพยาบาลหลายวัน

“คุณแม่ครับ แม่มาอยู่กับผมแบบนี้ สามีคุณแม่ยินยอมเหรอครับ？”ถังจื่อโม้มองไปที่เวินลั่วฉิง มีบางอย่างที่แปลกๆกะพริบอยู่ภายในดวงตาส่วนลึกของเขา

เวินลั่วฉิงกำลังปอกส้มให้ถังจื่อซีอยู่ในขณะนี้ และเมื่อเธอได้ยินคำพูดของถังจื่อโม่ เธอก็ตะลึง จากนั้นเธอเงยหน้าขึ้นมา แล้วมองไปที่ถังจื่อโม่ แล้วยิ้มและกล่าว：“แม่หย่ากับเขาแล้ว ต่อไปนี้แม่เป็นอิสระแล้ว และสามารถมาอยู่กับพวกหนูได้ทุกวัน”

ตอนที่เวินลั่วฉิงพูดคำนี้ดูเป็นธรรมชาติมาก ไม่มีอะไรที่ผิดปกติเลยสักนิด

“เย้ ดีจังเลย ต่อไปนี้คุณแม่ก็สามารถอยู่กับพวกเราทุกวันแล้ว”ถังจื่อซีรีบตะโกนขึ้นด้วยความดีใจ และภายในใจของเธอนั้นไม่มีอะไรสำคัญไปมากกว่าคุณแม่สามารถอยู่เคียงข้างเธอแล้ว

แต่ว่าถังจื่อโม่นั้นกลับตะลึง และดวงตาทั้งคู่ของเขาก็จ้องมองไปที่เวินลั่วฉิงที่ก้มหน้าปอกส้มให้จื่อซีอยู่ตลอด และการแสดงออกบนในหน้าของเขานั้นยิ่งอยู่ยิ่งซับซ้อนมากขึ้นเรื่อย ๆ

ครั้งนี้ที่เขากลับมา ก็เพื่อจะมาตรวจสอบเรื่องของโม่เหยียน เพราะเขาพบว่าระหว่างโม่เหยียนและเย่ซือเฉินนั้นมีความสัมพันธ์ที่เกี่ยวข้องกันมากมาย

ดังนั้น เขาจึงสงสัยว่าเย่ซือเฉินก็คือโม่เหยียน

เขาได้ยินการสนทนาของแม่เขากับแม่ของถงถงก่อนหน้านี้ แม่บอกว่าพ่อผู้ให้กำเนิดของเขาและน้องสาวอาจจะเป็นโม่เหยียน

หากว่าเย่ซือเฉินก็คือโม่เหยียน ถ้าอย่างนั้นก็เป็นไปได้ว่าเย่ซือเฉินก็คือพ่อผู้ให้กำเนิดของพวกเขา

ที่เขากลับมาในครั้งนี้ก็เพื่อที่จะตรวจสอบเรื่องนี้ให้ละเอียด แต่เขาคาดไม่ถึงว่า เขาเพิ่งกลับมา ยังไม่ทันได้ตรวจสอบเขาก็ต้องมาล้มป่วยก่อน

เดิมทีเขาคิดว่าเรื่องนี้ไม่ต้องรีบร้อนมากเกินไป

แต่ว่า เขาคาดไม่ถึงว่าการเคลื่อนไหวของแม่จะรวดเร็วขนาดนี้ และเขาไม่คิดว่าแม่จะหย่าร้างกับเย่ซือเฉินไวขนาดนี้