ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 445

บทที่ 445 อันนี้เป็นผลกรรมของคุณชายสามเย่เอง (2)

หลังจากที่เวินลั่วฉิงดึงเสื้อเขาขาดก็ก้มหน้าไปกัดที่แผ่นอกของเขาอย่างแรงอีกครั้ง

มุมปากของเย่ซือเฉินกระตุก ทั้งรู้สึกเจ็บและตกตะลึง เพราะตอนแรกเขายังสงสัยอยู่ว่าทำไมเธอถึงได้ดึงเสื้อของเขาขาด？

ที่แท้จะได้กัดเขาสะดวกยิ่งขึ้นนั่งเอง เธอช่างร้ายกาจยิ่งนัก！！

บัดนี้เย่ซือเฉินไม่อาจสรรหาคำมาบรรยายความรู้สึกของเขาได้เลย

ทั้งๆที่เมาเหมือนกันแท้ๆ แต่ทำไมอาการครั้งนี้กับครั้งก่อนจึงได้แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงเลย？

เธอในครั้งก่อนช่างน่ารักยิ่งนัก！！

แต่ทว่าครั้งนี้ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ได้？

เย่ซือเฉินกำลังคิดหาสาเหตุอยู่ ในเวลานี้เวินลั่วฉิงได้มากัดด้านหน้าเขาหลายครั้งอีกแล้ว

เจ็บ เจ็บมากจริงๆ เพราะตอนนี้เวินลั่วฉิงอยู่ในสภาวะเมามาย จึงไม่อาจควบคุมแรงของตัวเองได้ เธอถึงได้กัดจริงๆแบบใช้แรงสุดพลังเลยทีเดียว

แต่ทว่าทุกครั้งที่เธอกัดเขา ริมฝีปากของเธอต้องแนบสัมผัสกับผิวกายของเขา มันจึงชวนให้เย่ซือเฉินรู้สึกเสียวอย่างบ้าบิ่น

ริมฝีปากของเวินลั่วฉิงทิ้งลงมาแตะต้องผิวหนังของเขาอีกแล้ว ซึ่งครั้งนี้สัมผัสโดนจุดที่ไวต่อการกระตุ้นอย่างพอดิบพอดี

“ฉิงฉิง”ร่างกายเย่ซือเฉินแข็งทื่อ ตำแหน่งที่ริมฝีปากของเธอมาโดนนั้นราวกับได้ส่งกระแสฟ้าเข้าใน จากนั้นก็กระจายไปทั่วทั้งร่างกายของเขา จนเขาทนไม่ไหวต้องเรียกชื่อของเธอด้วยเสียงแหบ

เขาอยากจะห้ามเธอ ตอนแรกเขาไม่ได้ห้ามปราม ปล่อยให้เธอกัดตามใจอยาก แต่ทว่าตอนนี้……

แต่ทว่าเขาไม่อาจใช้แรงผลักเธอออกได้ ระหว่างที่เขากำลังลังเลอยู่นั่น เวินลั่วฉิงก็ได้กัดลงมาแล้ว

อันที่จริงเวินลั่วฉิงกัดมาเป็นเวลานานเริ่มรู้สึกเมื่อยปากแล้ว เธอจึงไม่ได้กัดแรงๆดังเช่นตอนแรก ฉะนั้นไม่ได้เจ็บมากอะไร แต่เมื่อเธอกัดลงมาก็เกือบทำให้เย่ซือเฉินควบคุมตัวเองไม่ได้

เดิมทีเมื่อเขาได้แตะต้องตัวเธอก็ควบคุมตัวเองไม่ได้อยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้เธอมากัดเขาอย่างนี้ อีกทั้งกัดในจุดที่ไวต่อการกระตุ้นอีกด้วย

ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเวินลั่วฉิงไม่ได้สังเกตเห็นเลยแม้แต่น้อย ครั้งนี้เธอไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองอีก แต่ริมฝีปากยังคงเคลื่อนที่สับเปลี่ยนไปมาอยู่บนผิวหนังของเขา แล้วกัดต่อไปเรื่อย ๆ

บัดนี้เวินลั่วฉิงกัดจนเหนื่อยแล้วจริงๆ ฉะนั้นการกัดในครั้งนี้ยิ่งเบาแรงลงมาอีก ซึ่งอาจไม่ถือว่าเป็นการกัดแล้วก็ได้ มันเหมือนกับหยอกล้อมากกว่า

บวกกับตอนนี้เธอไม่เงยหน้าขึ้นมาอีก ริมฝีปากของเธอลื่นไหลผ่านบนผิวหนังของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า จนทำให้เย่ซือเฉินเสียวจะบ้าตายอยู่แล้ว

บัดนี้เย่ซือเฉินนึกถึงประโยคที่ว่า กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นใครรับขึ้นมากะทันหัน

เขาสรรหาสารพัดวิธีเพื่อหลอกล่อเธอ แต่ตอนนี้คนที่ต้องทรมานมารับกรรมกลับเป็นเขาแทน！！

ตอนนี้ในสมองของเขามีเพียงหนึ่งความคิดเท่านั้น ซึ่งนั่นก็คืออยากได้เธออย่างบ้าคลั่งเลยทีเดียว

แต่ทว่าบัดนี้เวินลั่วฉิงกำลังเมาอยู่ ฉะนั้นเธอไม่รับรู้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในขณะนี้？

“ฉิงฉิง พวกเราเปลี่ยนวิธีกันดีไหม ถ้าคุณใช้มือแล้วกลัวเจ็บก็เอาของมาตีผมก็ได้ ไม่กัดแล้วได้ไหม？”เย่ซือเฉินรู้สึกว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาคงต้องเป็นบ้าและหลอมละลายเป็นแน่ ฉะนั้นเขาจึงลองเจรจากับเวินลั่วฉิงดู

“ไม่เอา ฉันจะกัด”แต่ทว่าบัดนี้เวินลั่วฉิงไม่ได้ฟังคำพูดของเขา คนเมานั้นดื้อรั้งไม่มีเหตุผลอะไรทั้งสิ้น

เวินลั่วฉิงพูดจบก็ก้มหน้ากัดอีกครั้ง

เย่ซือเฉินถอนหายใจหนึ่งเฮือกแรงๆ

บัดนี้เย่ซือเฉินรู้สึกเหมือนกับมีแมลงนับแสนนับล้านตัวมากัดเซาะทั่วทั้งร่างกายของเขา จนคันออกมาจากด้านในอย่างทรมานสุดๆ

อันที่จริงอยากจะแก้อาการนี้ก็ง่ายมากทีเดียว เพราะ ‘ยาแก้พิษ’ก็อยู่ข้างกายเขา แต่เขากลับทำไม่ได้ ได้แต่ข่มอารมณ์เก็บไว้ อดกลั้นเอาไว้โดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย

เย่ซือเฉินกำลังคิดอยู่ว่าหากถูกเธอยั่วยวนเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ เขาจะต้องฝืนจนเสียของหรือเปล่า？จะเสื่อมสมรรถภาพหรือเปล่า？

หากเธอทำให้เขาเสื่อมจริงๆ ถ้าเช่นนั้นในภายภาคหน้าเธอก็จะไม่ได้ลิ้มรส‘แห่งความสุข’เสียแล้ว

โชคดีที่เวินลั่วฉิงทรมานได้พอสมควรแล้ว ด้วยการขยับกายมานานของเธอ จึงทำให้เธอหมดแรงค่อยๆนิ่งเงียบ แล้วหลับตามานอนอยู่บนตัวเขาในที่สุด

เย่ซือเฉินจึงค่อยๆโล่งอก เขาพยุงตัวเธอไปนอนอยู่ด้านข้างเบาๆ

จากนั้นเขาก็พุ่งตรงเข้าไปยังห้องอาบน้ำ ทำการชำระล้างร่างกายให้ผ่อนปรนลง

เย่ซือเฉินที่อยู่ในห้องอาบน้ำก้มหน้ามองรอยช้ำที่เต็มไปทั้งตัว และยังมีรอยฟันกัดที่นับไม่ถ้วน เขาก็ถอนหายใจแรงๆหนึ่งครั้ง รู้สึกว่าน้ำยังเย็นไม่เพียงพอกะทันหัน

เย่ซือเฉินอาบน้ำตั้งนาน หยุดจนกว่ารู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยทรมานแล้ว เห็นสภาพร่างกายของตนที่‘น่าเวทนาเกินกว่าจะทนดูได้’เช่นนี้ บัดนี้เย่ซือเฉินมีความรู้สึกอยากร้องไห้อย่างไร้น้ำตาขึ้นมา เวรกรรมแท้ๆเลย

ไม่รู้ว่าหากพรุ่งนี้เช้าเธอรู้สึกตัวขึ้นมาจะเป็นแบบไหนอีก

เย่ซือเฉินกลับขึ้นมาที่เตียงอีกครั้ง เห็นเวินลั่วฉิงหลับสนิทไม่ตื่น เย่ซือเฉินก็เอาเธอมากอดไว้ในอ้อนกอดอย่างเงียบๆ

เวินลั่วฉิงรู้สึกตัวอีกทีตอนรุ่งสางของวันใหม่ ดวงตาของเธอเห็นห้องนอนที่แปลกๆแต่มีความคุ้นเคยเล็กน้อย จึงหยุดชะงักเล็กน้อย

ที่นี่ที่ไหน？ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่？

จากนั้นเธอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน ซึ่งเลขาหลิวเรียกเธอไปที่ร้านอาหาร แล้วผสมเหล้าลงในน้ำดื่มของเธอ