ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 48

ตอนที่ 48 ไม่ใช่ขอแต่งงาน

จู่ ๆ เสียงริงโทนของโทรศัพท์ก็ดังขึ้นทำลายความคิดของเวินลั่วฉิง เมื่อดูเบอร์ที่แสดงบนหน้าจอ ใบหน้าของเธอเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย

“ที่รัก ที่เธอให้ฉันช่วยตรวจสอบคนบนรูป ฉันช่วยเธอตรวจสอบแล้ว เขาชื่อเย่โป๋เหวิน” เมื่อรับสาย เสียงของถงถงก็ดังขึ้นมา

“เย่?” เวินลั่วฉิงรู้สึกไวต่อนามสกุลนี้มาก

“อื้ม เขาคือผู้จัดการใหญ่ของบริษัทตระกูลเย่กรุ้ป แต่ว่าสองปีก่อนเขาเกิดอุบัติเหตุ ได้ยินมาว่าเสียขาไปแล้ว ดังนั้นตั้งแต่สองปีที่แล้ว เขาไม่ปรากฏตัวออกมาเลย อยู่แต่ในบ้านของตระกูลเย่ตลอด ดังนั้นถ้าอยากจะหาเขาคงต้องไปที่บ้านของตระกูลเย่ แต่ว่าบ้านตระกูลเย่ไม่ใช่ว่าจะเข้าไปได้ง่ายขนาดนั้นนะ”

“ผู้จัดการใหญ่บริษัทตระกูลเย่กรุ้ป? พ่อของเย่ซือเฉิน?” เสียงของเวินลั่วฉิงสูงขึ้นอย่างชัดเจน

“ใช่แล้ว ที่รัก เธอพูดได้ไม่ผิด แต่ว่าเสียงของเธอฟังแล้วเหมือนกับตื่นเต้นนิดหน่อย เรื่องอะไรกันเหรอ?” ถงถงเข้าใจเธอเป็นอย่างมาก แค่โทรผ่านทางโทรศัพท์ก็ยังได้ยินถึงความแปลกประหลาด

“วันนี้ฉันพบกับเย่ซือเฉินแล้ว พูดได้อย่างแม่นยำก็คือเย่ซือเฉินมาหาฉัน” ถงถงคือเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ ดังนั้นสำหรับถงถงแล้ว เวินลั่วฉิงไม่มีอะไรต้องปิดบัง

เพียงแต่ว่า เธอคิดไม่ถึงว่าเรื่องมันจะบังเอิญขนาดนี้ คิดไม่ถึงว่าคนในรูปจะเป็นพ่อของเย่ซือเฉิน

ครั้งนี้ตอนที่เธอกลับมาจัดการกับมรดกของคุณแม่ เธอพบรูปของผู้ชายคนนึง เดิมที่รูปของผู้ชายคนหนึ่งไม่มีอะไร แต่จู่ ๆ เธอก็คิดถึงวันนั้นที่คุณแม่ของเธอเสียชีวิต เธอไปพบกับผู้ชายที่อยู่ในรูปนั้น

เธอรู้สึกว่าการเสียชีวิตของคุณแม่แปลกประหลาดไปหน่อย ดังนั้นถึงได้อยากจะตรวจสอบให้ชัดเจน

“เย่ซือเฉินมาหาเธอ? ทำไม? เธอกับเขารู้จักกันเหรอ?” เห็นได้ชัดว่าน้ำเสียงของถงถงมีความสงสัยอยู่

“เรื่องนี้ฉันก็แปลกใจมาก ฉันมั่นใจอย่างมากว่าฉันไม่รู้จักเขา ไม่เคยเจอเขามาก่อน แต่ว่าวันนี้จู่ ๆ เขาก็มาปรากฏตัวต่อหน้าฉัน จากนั้นก็พูดกับฉันว่า เขาต้องการภรรยา แล้วบอกว่าฉันเหมาะสมพอดี”

“......ฮ้า......” ถงถงเงียบไปสองวินาที จากนั้นจู่ ๆ ก็ส่งเสียงประหลาดใจขึ้น เวินลั่วฉิงไม่ทันระวัง อีกนิดเดียวแก้วหูก็ถูกเสียงของเธอทำให้หูหนวกแล้ว

“ที่รัก ความหมายของเธอคือเย่ซือเฉินขอเธอแต่งงานเหรอ? เย่ซือเฉินขอเธอแต่งงาน? นี่มันเรื่องจริงเหรอ?” เสียงของถงถงแฝงไปด้วยความประหลาดใจ “เย่ซือเฉินนะ! เขาคือผู้ชายที่ผู้หญิงแทบทั้งเมืองอยากจะแต่งงานด้วย แล้วก็เป็นเทพบุตรของฉันด้วย”

“ผิด ไม่ใช่ขอแต่งงาน เขาเพียงแค่ประกาศกับฉันว่าพรุ่งนี้สิบโมงไปที่อำเภอ” เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เวินลั่วฉิงก็กลุ้มใจเป็นอย่างมาก ถ้าหากว่าขอแต่งงานจริง ๆ ก็ถือว่ายังดีอยู่ อย่างน้อยก็โรแมนติก ไม่ต้องหดหู่ขนาดนี้

“ไม่เสียแรงที่เป็นเทพบุตรของฉัน บ้าพลังดี” ถงถงได้ยินคำพูดนี้ กลับผิวปากขึ้นมา

“เธอไม่อยากรู้เหรอว่าทำไมเขาถึงเลือกฉัน?” เวินลั่วฉิงได้ยินคำพูดของถงถง กระตุกมุมปากอย่างแรง

“นั่นสินะ เป็นเพราะอะไรเหรอ?” ถงถงดูเหมือนว่าจนถึงตอนนี้เพิ่งจะนึกถึงปัญหาข้อนี้ได้ “ดูจากเหตุผลแล้ว เธอกับเขาไม่น่าจะมีเรื่องเกี่ยวข้องอะไรกัน จู่ ๆ ทำไมเขาถึงขอเธอแต่งงานนะ? ไม่น่าจะเกี่ยวกับรูปภาพนะ?” เสียงของถงถงจริงจังเป็นขึ้นนิดหน่อย

“น่าจะไม่ใช่นะ” จิตใต้สำนึงของเวินลั่วฉิงบอกว่าไม่ใช่

“งั้นเขาพูดไหมว่าทำไม?” ถงถงโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด น้ำเสียงก็ผ่อนคลายลงไม่น้อย

“เขาบอกว่า เขาไม่ชอบคนที่ฉลาดเกินไป ไม่ชอบคนที่สวยเกินไป ดังนั้นฉันจึงเหมาะสม” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เวินลั่วฉิงก็อดไม่ได้ที่จะโมโหความรู้สึกแรกที่ได้ยินคำพูดนั้นของเขาในตอนนั้น เธอสงสัยว่าเย่ซือเฉินตั้งใจใช่ไหม

“โอเค โอเค ไม่พูดแล้ว” เห่อถงถงหยุดหัวเราะ แต่ว่าเธอจริงจังได้ไม่เกินสามวินาที ก็เริ่มหัวเราะคิดคักอีก “พรุ่งนี้พวกเธอไปจดทะเบียนสมรสกันแล้ว ก็ถือว่าเป็นสามีภรรยากันแล้ว งั้นคือพรุ่งนี้พวกเธอก็ต้องเข้าหอกัน พูดกันว่าชีวิตนี้มีเรื่องที่น่ายินดีอยู่สี่เรื่อง แต่ว่าฉันจำได้เพียงแค่เรื่องเดียว นั่นก็คือเข้าหอข้ามคืน การเข้าหอเป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดในชีวิต ดังนั้นเธอจะต้องทะนุถนอมมันเป็นอย่างดี ไม่สิ เธอควรจะเสพสุขอย่างสำราญใจ”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเธอ เวินลั่วฉิงกระพริบตาช้า ๆ ที่ถงถงพูดนี่ก็คือปัญหาหนึ่ง พรุ่งนี้พวกเขาจดทะเบียนสมรสกันแล้ว จะต้องอาศัยอยู่ด้วยกันไหม? ถ้าหากอาศัยอยู่ด้วยกัน เป็นการอาศัยแบบไหน?

เขาเคยพูดไว้ นอกจากเรื่องที่ต้องแต่งงานกับเขาเรื่องนี้ที่เธอเลือกไม่ได้ เรื่องอื่นให้เธอเป็นคนตัดสินใจทั้งหมด ถ้าเช่นนั้นหมายถึงว่า เรื่องพวกนี้ขึ้นอยู่กับเธอ?

ความหมายของเขาน่าจะเป็นแบบนี้ น่าจะไม่ผิดหรอกมั้ง?

ไม่พูดไม่ได้ เวินลั่วฉิงมองคุณชายสามเย่ในแง่ดีเกินไปแล้ว

ที่เย่ซือเฉินพูดว่าเรื่องทั้งหมดให้เธอเป็นคนตัดสินใจ หมายถึงก่อนแต่งงาน ไม่ได้หมายถึงหลังแต่งงาน

วันต่อมา เก้าโมงสี่สิบ เลขาหลิวจอดรถที่หน้าอำเภอ เห็นว่าท่านประธานใหญ่ไม่มีท่าทีจะลงจากรถ จึงทำได้เพียงพูดเตือนเบา ๆ “ท่านประธานครับ ถึงแล้วครับ”

“อืม” เย่ซือเฉินตอบรับเสียงเบา มองทะลุผ่านหน้าต่างไปโดยรอบ กลับไม่เห็นเวินลั่วฉิง ดังนั้นเขาจึงไม่รีบร้อนที่จะลงจากรถ

เมื่อวานได้ยินบทสนทนาของเธอกับคุณปู่เวินแล้ว เขาไม่กังวลสักนิดว่าเธอจะไม่มา

ส่วนหลังจากที่เธอมาจะเกิดอะไรขึ้นนั้น กลับทำให้เขารู้สึกรอคอยนิดหน่อย อย่างไรเสียผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนจะไม่ชอบเล่นไพ่ตามกฏ