ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 547

บทที่ 547 เขารู้สึกเจ็บปวดใจ (1)

“เธอคิดว่าได้? เธอเห็นด้วย?” หลิวหยิงตาเป็นประกายขึ้นทันที ฉิงฉิงก็ตกลงแล้ว ต้องไม่เป็นไรแน่

“อืม ฉันเห็นด้วย” เวินลั่วฉิงพยักหน้า สีหน้าจริงจัง ในใจกลับพยายามกลั้นหัวเราะ

“มู่หรงซือถู พาผู้หญิงของนายออกไปได้แล้ว” เย่ซือเฉินคับแค้นจนกัดฟันกรอด แต่ไม่สามารถทำอะไรกับพวกเธอได้ เพราะคนที่เกี่ยวข้องคนหนึ่งเป็นภรรยาเขา ภรรยาเขาที่จริงแล้วเป็นตัวการเสียด้วยซ้ำ

แต่อย่างไรก็ตามสายตาที่แหลมคมของเขาเห็นมู่หรงซือถู

ผู้หญิงของใครคนนั้นก็ดูแลให้ดี

มู่หรงซือถูในตอนนี้ถึงเดินเข้ามา สายเขาเอาแต่มองหลิวหยิงอยู่ตลอด เขาเดินมาแล้วก็ยื่นมือออกมาอย่างเป็นธรรมชาติแล้วรวบหลิวหยิงเข้ามาในอ้อมกอด จากนั้นอีกมือหนึ่งก็หยิบเอาแก้วเหล้าในมือเธอ “เรื่องแบบนี้ไม่เหมาะให้ผู้หญิงทำ ถ้าคุณต้องการจริงๆ บอกผมก็ได้ ผมจะให้คนจัดการให้”

ความหมายเหนือคาดคิดของมู่หรงซือถูคือถ้าต้องการระเบิดหัวคุณชายสามเย่ ให้เขาทำก็ได้ เธอไม่จำเป็นต้องลงมือทำเอง

เวินลั่วฉิงนัยน์ตาวาววับเล็กน้อย คนคนนี้อวดดีและเอาแต่ใจไม่น้อยไปกว่าคุณชายสามเย่เลยแม้แต่น้อย ผู้ชายคนนี้เทียบกับคุณชายสามเย่แล้วดื้อรั้นเสียยิ่งกว่า

เขาเป็นผู้ชายของหลิวหยิง?

ดูท่าทางแล้วไม่เหมือนพึ่งรู้จักกัน แต่คราวก่อนทำไมหลิวหยิงไม่ได้พูดถึง? เธอจำได้ว่าบนเครื่องบินคราวก่อนหลิวหยิงยังให้เธอแนะนำผู้ชายให้......

“คุณมาได้ยังไง?” หลิวหยิงที่กระฟัดกระเฟียดและมีชีวิตชีวาเมื่อสักครู่หายไปในพริบตา เธอเงียบลงทันทีเมื่อถูกเขารวบเข้าไปกอด ตัวเธอแข็งค้างไปอย่างเห็นได้ชัด

เธอหลุบตาทั้งสองข้างลง ไม่กล้ามองเวินลั่วฉิง เธอไม่อยากให้ใครรู้ถึงความสัมพันธ์ของเธอกับมู่หรงซือถู แล้วก็ไม่อยากให้เวินลั่วฉิงรู้

อย่างไรเสียเรื่องที่เธอขายตัวเองให้มู่หรงซือถูนั้นไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดี

“ทำไม? ผมมาไม่ได้?” มู่หรงซือถูเก็บทุกปฏิกิริยาของเธอไว้ในสายตา สายตาเขาหนักขึ้นเล็กน้อย เมื่อสักครู่เธอทำตามอำเภอใจขนาดนั้น พอเขาออกมา เธอก็เขินและกังวลถึงขนาดนี้?

เธอกลัวเขาถึงขนาดนี้?

เขาเป็นสัตว์ร้าย? จะกินเธอ?

หลิวหยิงเม้มปากไม่พูดอะไรอีก มีเพียงแค่ลากสายตาขึ้นเล็กน้อยมองไปทางเวินลั่วฉิง ในแววตามีความกังวลอยู่เล็กน้อย

เวินลั่วฉิงมองความผิดปกติของเธอในตอนนี้ออก เธอมองมู่หรงซือถูเห็นมือของมู่หรงซือถูโอบบนเอวของหลิวหยิง เห็นสีหน้าของเขามืดมนและไม่ชัดเจนของเขา เวินลั่วฉิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนมีปัญหากัน

“ฉิงฉิง เธออยู่ตรงนี้นี่เอง คุณยายของเธอเห็นเธอมานานแล้วไม่กลับไปสักที เลยให้ฉันมาดู” ในตอนนั้นเองเฟิ่งเหมียวเหมียวก็เดินเข้ามา เห็นเย่ซือเฉินที่จับเวินลั่วฉิงไว้แน่น นัยน์ตาเธอก็เจือด้วยรอยยิ้ม “คุณยายเธอบอกว่ากลัวเธอโดนคนล่อลวงไป ฉันยังไม่เชื่อ ตอนนี้ดูแล้วคุณยายของเธอนั้นมองการณ์ไกลจริงๆ”

แน่นอนว่าคำพูดนี้เฟิ่งเหมียวเหมียวพูดให้เย่ซือเฉินฟัง

เวินลั่วฉิงลอบยิ้มในใจ สีหน้าของเย่ซือเฉินเข้มขึ้น เธอเป็นภรรยาของเขา เขาต้องล่อลวงไหม?

หลิวหยิงตัวสั่นเล็กน้อย นัยน์ตาที่หลุบลงเจือความหนักใจเบาบาง และหัวใจก็รู้สึกเจ็บเล็กน้อย เขาก็เป็นแบบนี้มาตลอด ไม่เคยคำนึงถึงว่าเธอจะลำบากใจไหม

หรือว่าเขาตั้งใจทำให้เธอลำบากใจ

ช่างเถอะ ตั้งหลายปีมาแล้ว เธอเคยชินไปแล้ว ไม่สิ หรือควรพูดว่าเธอชินชาไปแล้ว

โชคดีที่ใกล้จะจบลงแล้ว ข้อตกลงห้าปีของเธอและเขาใกล้จะจบลงแล้ว

ตอนนั้นคุยกันชัดเจนแล้ว เธอขายให้เขาแค่ห้าปี หลังจากห้าปีเธอก็จะเป็นอิสระแล้ว เธอจะไล่ตามความรักของตัวเองได้แล้ว ไล่ตามส่วนนั้นในใจเธอที่ไม่เคยปล่อยวาง......

เวินลั่วฉิงนัยน์ตาจมลงเล็กน้อย แววตาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชาเล็กน้อย แต่เธอรู้ว่าสถานการณ์แบบนี้เธอไม่สามารถพูดอะไรได้ เพราะเธอกลัวว่าจะทำให้หลิวหยิงยิ่งลำบากใจ เธอทำได้แค่หาโอกาสคุยกับหลิวหยิง

เฟิ่งเหมียวเหมียวชะงักไป สายตามองไปที่หลิวหยิงอีกครั้ง ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ดูใช้ได้ มู่หรงซือถูแสร้งทำใช่ไหม?

เรื่องแบบนี้คนนอกพูดมากก็ไม่ดี ดังนั้นเฟิ่งเหมียวเหมียวจึงไม่พูดอะไรอีก

“ฉิงฉิง คุณยายของเธอกำลังรอเธออยู่ พวกเราไปกันก่อนเถอะ ไม่อย่างนั้นคุณยายของเธอจะมาตามเองแล้ว” เฟิ่งเหมียวเหมียวมองเวินลั่วฉิง มุมปากระบายรอยยิ้ม เห็นมือของเย่ซือเฉินจับเวินลั่วฉิงไว้แน่นไม่ปล่อย รอยยิ้มบนใบหน้าของเฟิ่งเหมียวเหมียวก็ยิ่งชัดเจนขึ้น

“ฉันต้องไปแล้ว คุณปล่อยมือก่อน” เวินลั่วฉิงมองเย่ซือเฉิน น้ำเสียงหารือเล็กน้อย

“มีสิทธิ์อะไร คุณอยู่กับเธอทั้งคืนแล้ว กว่าจะออกมาได้ ผมไม่ปล่อย” คุณชายสามเย่จับแน่นขึ้น ไม่มีความคิดจะปล่อยมือเลยแม้แต่น้อย นี่คือภรรยาเขา ทำไมเขาต้องปล่อยมือ ไม่ปล่อยเด็ดขาด!