ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 548

บทที่ 548 เขารู้สึกเจ็บปวดใจ (2)

นี่คือภรรยาเขา ทำไมเขาต้องปล่อยมือ ไม่ปล่อยเด็ดขาด！

เฟิ่งเหมียวเหมียวได้ยินที่เย่ซือเฉินพูด มุมปากก็กระตุกอย่างแรง นี่ใช่เย่ซือเฉินที่เธอรู้จักไหม? รู้สึกคำพูดเหมือนเด็กกำลังขอลูกกวาดกิน

เวินลั่วฉิงรู้สึกเหมือนหมดคำจะพูด

หลิวหยิงมองพวกเขา ในใจกลับรู้สึกอิจฉาขึ้นมาเล็กน้อย พวกเขาเป็นแบบนี้ช่างดีจริงๆ

“ซือเฉิน เรื่องเล็กไม่ยอมอดทนจะเสียงานใหญ่ นายจะสู้กับท่านย่าตอนนี้? นายยังคิดอยากจะสู่ขอฉิงฉิงกลับไปอยู่ไหม?” เฟิ่งเหมียวเหมียวเอ่ยแนะนำเขาอย่างจริงจัง “ท่านย่าตอนนี้กำลังโมโหขึ้นหน้า นายต้องใช้ไม้อ่อน ไม้อ่อน”

“ไม้อ่อน ถ้าผมมัวแต่ใช้ไม้อ่อน พวกคุณตระกูลถังก็ให้เธอแต่งงานไปแล้ว” คุณชายสามเย่แค่นหัวเราะเสียงเย็น แม้แต่งานเลี้ยงหาคู่วันนี้ตระกูลถังก็จัดขึ้นเรียบร้อยแล้ว

สถานการณ์แบบนี้ให้เขาใช้ไม้อ่อน? เห็นเขาเป็นขอนไม้เหรอ？

“ฉันว่านายกังวลถึงขนาดนี้ทำไม? เรื่องนี้ไม่ใช่การตัดสินใจของฉิงฉิง ถ้าฉิงฉิงไม่ยอม ใครก็ฝืนใจเธอไม่ได้ ดังนั้นที่สำคัญของเรื่องนี้คือฉิงฉิงจะเลือกอย่างไร” ในที่สุดเฟิ่งเหมียวเหมียวก็ทนไม่ไหว หัวเราะออกมา เธอคิดไม่ถึงว่าเย่ซือเฉินเด็กคนนี้จะน่ารักขนาดนี้เป็นครั้งแรก

อืม ไม่ผิดหรอก ดูแล้วเขาจริงใจกับฉิงฉิงจริงๆ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่เป็นแบบนี้

เย่ซือเฉินนัยน์ตาวาววับขึ้นมาจากนั้นก็หันไปมองเวินลั่วฉิง “คุณรับปากผม ห้ามเลือกผู้ชายคนอื่น ไม่สิ ห้ามมองผู้ชายคนอื่น แล้วก็ห้ามสนใจผู้ชายคนอื่น”

“คุณชายเย่ คำขอคุณเยอะจริง” เวินลั่วฉิงมุมปากยกขึ้นเล็กน้อย คนคนนี้รู้ตัวไหมว่าคำขอของเขานั้นเยอะเกินไป? ตามที่เขาพูดมา ไม่ใช่ว่าเธอควรทำเป็นหูหนวกตาบอด?

พูดตามความจริงคำขอของคุณชายสามเย่ในตอนนี้นั้นไร้เดียงสามาก！

“เยอะมากจริงๆ” เฟิ่งเหมียวเหมียวส่ายหน้าหัวเราะเบาๆ คุณชายสามเย่ในตอนนี้เหมือนเด็กที่ยังไม่โตคนหนึ่ง

“คุณไม่รับปากผม ผมก็ไม่ปล่อย อย่างมากก็แค่โดนไม้เท้าของท่านปู่ไม่กี่ที” คุณชายสามเย่ในตอนนี้ท่าทางมุ่งมั่นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เขาต้องการให้เธอแสดงออกมา เขารู้จักเธอ เพียงแค่เธอรับปากแล้ว ก็ต้องทำได้อย่างแน่นอน

“พอแล้ว คุณปล่อยมือก่อน” เวินลั่วฉิงเมื่อได้ยินว่าถูกตี แววตาก็เป็นประกายบางเบาขึ้นมา ไม้เท้าของคุณตาเมื่อสักครู่นี้ไม่รู้ว่าหนักไหม? ไม่รู้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?

ถ้าโดนตีอีกที?

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมาแล้ว

“คุณรับปากผมก่อน” คุณชายสามเย่เป็นคนฉลาด ทันทีที่เห็นท่าทีของเวินลั่วฉิงผ่อนคลายลง เป็นหนทางที่ดีที่จะเจรจา ดังนั้นเขาต้องคว้าโอกาสนี้ไว้อย่างแน่นอน

“ก็ได้ๆ รู้แล้ว” เวินลั่วฉิงโดนเขากวนจนรู้สึกเสียอารมณ์แล้ว ทำไมเมื่อก่อนเธอถึงไม่รู้ว่าเขากวนได้ถึงขนาดนี้

ในที่สุดคุณชายสามเย่ก็พอใจ มุมปากยกขึ้น อดใจไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา จากนั้นก็พูดออกมาอย่างได้คืบจะเอาศอก “ถ้าอย่างนั้นวันพรุ่งนี้พวกเราไปจดทะเบียนสมรสกัน”

“ไอ้หนู นายไม่ขึ้นสวรรค์ไปเลยล่ะ? นายเห็นพวกเราตระกูลถังตายกันหมดแล้วเหรอ?” ครั้งนี้ไม่รอให้เวินลั่วฉิงตอบ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมากะทันหัน เสียงนั้นตวาดลั่นชัดเจนจนรู้สึกได้ถึงผนังทั้งสองด้านสั่นสะเทือนเบาๆ

ทุกคนต่างพากันหันมามอง เห็นท่านย่าถังกำลังเดินเข้ามาพอดี ท่านย่าถังอายุเจ็ดสิบกว่าปีแล้ว แต่ตอนนี้กลับเดินเข้ามาด้วยความเร็วที่น่าตกใจ

เฟิ่งเหมียวเหมียวชะงักไป อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอีกครั้ง

เมื่อท่านย่าถังเดินเข้ามาแล้วดึงเวินลั่วฉิงไว้ทันที จากนั้นก็ถลึงตามองเย่ซือเฉิน “ไอ้หนู อย่างนายอยากสู่ขอฉิงฉิง ฝันเอาเถอะ”

“วางใจ เป็นนายท้ายที่สุดแล้วจะเป็นนาย หนีไม่พ้นหรอก” มู่หรงซือถูปลอบใจคนเป็นครั้งแรก ความจริงแล้วในใจตอนนี้มู่หรงซือถูนั้นอิจฉาเล็กน้อย

เขามองออก ท่านย่าถังแม้ว่าจะแสดงออกให้เย่ซือเฉินลำบากใจอย่างสุดความสามารถแล้ว แต่ก็ไม่ได้ต้องการขัดขวางเย่ซือเฉินแต่งงานกับเวินลั่วฉิงจริงๆ ชัดเจนมากกว่านี่เป็นเพียงท่านย่าถังทดสอบเย่ซือเฉิน

และเวินลั่วฉิงนั้นสนใจเย่ซือเฉินอย่างเห็นได้ชัด ดังนั้นเย่ซือเฉินใช้เวลาไม่นานก็สามารถได้กอดคนสวยกลับมาได้แล้ว

เขาไม่คิดว่าเย่ซือเฉินเมื่อครู่นั้นเสียใจ กลับกัน เขาคิดว่าเย่ซือเฉินนั้นมีความสุขมาก

แต่เขา? มู่หรงซือถูมองหลิวหยิงที่อยู่ข้างตัวอีกครั้ง จากนั้นก็ถอนหายใจออกมาโดยไร้เสียง

จากนั้นเย่ซือเฉินก็รีบตามกลับไปที่โถงใหญ่ทันที มู่หรงซือถูพาหลิวหยิงกลับไปที่ห้องโถงใหญ่อีกครั้ง

เพียงแต่ว่าหลิวหยิงระมัดระวังตัวกว่าก่อนหน้านี้มาก ทุกครั้งที่มู่หรงซือถูเข้าใกล้เธอ เขาล้วนรู้สึกได้ว่าตัวเธอแข็งค้างไป เมื่อเธอมองไปทางเวินลั่วฉิง สีหน้าท่าทางของเธอถึงได้ผ่อนคลายโล่งใจ

มู่หรงซือถูรู้สึกหวงอยู่ในใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของหลิวหยิงก็ดังขึ้น หลิวหยิงได้ยินเสียงโทรศัพท์ นัยน์ตาเธอก็เป็นประกายขึ้นอย่างรวดเร็ว ตัวชะงักค้างไปครู่หนึ่งอย่างเห็นได้ชัด

“ฉันขอตัวออกไปโทรศัพท์” หลิวหยิงไม่ได้หยิบโทรศัพท์ออกมา แต่มองไปทางมู่หรงซือถูแล้วเอ่ยกับเขา

มู่หรงซือถูมองเธอ เห็นท่าทีของเธอผิดปกติ คิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากัน จากนั้นจึงพยักหน้าให้

หลิวหยิงเมื่อเห็นเขาตอบรับแล้ว จึงรีบหมุนตัวเดินออกไปทางระเบียงอย่างเห็นได้ชัดว่ารีบร้อนมาก