อุ้มรักซาตานลวง (ซีรีส์ หลอกเด็ก) นิยาย บท 17

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ช่อเอื้องก็ช่วยนิลยาเก็บจานไปล้าง ส่วนคงศักดิ์ก็ชวนหนุ่มหล่อไปนั่งดื่มและพูดคุยกันต่อที่ด้านนอก

“เรื่องบ้านเช่าของเอื้อง คุณทัพคิดว่ายังไงครับ” คงศักดิ์ที่จัดยาดองไปสามโบก เอ๊ย! สามแก้วช็อต ก็เปิดประเด็นอย่างไม่รอช้า

“อืม...ผมคิดว่าจะเช่าต่อครับ แล้วก็จะจ้างป้านิลกับลุงศักดิ์คอยดูแลให้” แม่ทัพบอกความตั้งใจให้ผู้ใหญ่ทราบ

“ดีเลยครับ บ้านเช่าหลังนี้ชัยต่อเติมไปเยอะเลย เพราะเป็นห่วงกลัวจะมีใครมาทำอะไรเอื้องตอนที่เขาไม่อยู่บ้าน” คงศักดิ์บอกอย่างโล่งใจ เพราะอย่างน้อยหากในอนาคตเกิดอะไรขึ้น ตนก็อยากจะให้ช่อเอื้องกลับมาอยู่มาใกล้ๆ หู ใกล้ๆ ตา เหมือนแต่ก่อน

“ครับ ผมเห็นห้องนอนของน้องเอื้องแล้ว ก็พอจะเดาความคิดของท่านได้”

“ยังไงก็ฝากคุณทัพดูแลเอื้องด้วยนะครับ เธอเป็นเด็กน่ารัก ว่านอนสอนง่าย กิริยาก็เรียบร้อย”

“เรื่องนี้ลุงศักดิ์ไม่ต้องห่วงครับ ผมขอให้สัญญาว่าจะดูแลเอื้องเป็นอย่างดี” แม่ทัพเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง

“เอ่อ...แล้วคุณทัพจะแต่งงานกับเอื้องไหมครับ” คงศักดิ์ถามเสร็จก็ยกยาดองขึ้นดื่มเติมความด้าน เอ๊ย! ความกล้า

“แต่งอยู่แล้วครับ แต่แม่ของผมท่านอยากให้แต่งหลังจากที่น้องเอื้องรับปริญญาเสร็จ”

“ปะ...แปลว่า...” คงศักดิ์เอ่ยค้างไว้อย่างรู้สึกอึ้ง

“คุณแม่ของผมจะส่งน้องเอื้องเรียนต่อมหาลัยครับ” แม่ทัพบอกก่อนจะยกแก้วยาดองที่ผู้ใหญ่ตรงหน้าขยันรินมาให้ดื่ม

คงศักดิ์ได้ฟังถึงกับน้ำตาคลอ ไม่คิดว่าคุณหญิงมาลีนจะเมตตาช่อเอื้องขนาดนี้

“ลุงศักดิ์เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” แม่ทัพถามเมื่ออยู่ๆ ก็เห็นอีกฝ่ายยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง

“ผมดีใจแทนเอื้องครับ ตอนแรกผมกับเมียก็ตั้งใจว่าจะช่วยกันส่งเสียให้เอื้องได้เรียนต่อ แต่เอื้องก็ปฏิเสธครับ เพราะกลัวจะไม่มีเวลาดูแลชัย”

นิลยาที่แอบฟังการสนทนามาได้ครู่หนึ่ง ก็รีบเดินเข้าไปหา เพราะกลัวว่าสามีผู้อ่อนไหวของเธอจะร้องไห้ต่อหน้าแขก “เอ่อ...คุณทัพนั่งคุยกันไปก่อนนะคะ เดี๋ยวป้าจะเดินไปซื้อของใช้กับหนูเอื้องสักหน่อยค่ะ”

“ครับ แล้วเอื้อง...” แม่ทัพพยักหน้ารับก่อนจะถามหาสาวเจ้า

“ไปเอาของที่บ้านค่ะ”

“โอเค! ผมขอตัวสักครู่นะครับลุงศักดิ์”

“ครับ” คงศักดิ์ยิ้มและมองตามหลังชายหนุ่มรูปหล่อที่ลุกเดินไปยังบ้านหลังข้างๆ ยังไม่ทันไรก็ถูกภรรยาตีเข้าที่แขน

เพียะ!

“โอ๊ย! อะไรกันนิล?” คงศักดิ์หันไปถามภรรยาอย่างมึนงง

“เก็บอาการด้วย ไม่เห็นแก่หน้าเมีย ก็เห็นแก่เอื้องมันบ้าง” นิลยาต่อว่าทันทีที่ได้โอกาส

“รู้หรอกน่า” คนขี้อ่อนไหวมองค้อนก่อนจะรินยาดองใส่แก้วใบเล็ก

“รู้อะไร? เมื่อกี้ถ้าฉันไม่รีบเดินออกมาพี่คงร้องไห้ไปแล้ว” นิลยาถลึงตาใส่คนปากดี

“ก็มันดีใจนี่นา ที่คุณหญิงท่านจะส่งเอื้องเรียนมหาลัย”

“เฮ้อ...ในที่สุดก็ได้เรียนสมใจเอื้องมันซะทีนะ” นิลยารู้สึกราวกับยกภูเขาลูกใหญ่ออกจากอก เพราะแอบคิดว่าหากช่อเอื้องแต่งงานกับแม่ทัพในตอนนี้จะต้องถูกวิจารณ์เรื่องอายุและวุฒิการศึกษา แถมอีกฝ่ายยังเป็นคนมีหน้ามีตาระดับประเทศ เลยกลัวว่าวันหนึ่ง...จะมีคนขุดประวัติของช่อเอื้องขึ้นมาเหมือนกับคู่ควงที่แม่ทัพเคยเป็นข่าวด้วยบ่อยๆ

“อืม! ขอร้องไห้ต่อหน้าเมียได้ไหม?” คนที่บ่อน้ำตากำลังจะแตกถามความเห็นจากภรรยา

“รีบๆ เลย เดี๋ยวคุณทัพมา” นิลยาดึงสามีเข้ามากอดและลูบหลังเบาๆ อย่างรู้สึกขำนิดๆ เพราะหน้าตาของอีกฝ่ายนั้นออกจะเหมือนโจรเถื่อน แต่กลับเป็นคนใจดี รักสัตว์ ชอบช่วยเหลือคนอื่น และที่สำคัญคือมักจะอ่อนไหวง่ายเป็นพิเศษ

ด้านแม่ทัพที่พอเดินเข้าไปในบ้านหลังน้อย ก็ตรงเข้าไปกอดคนที่กำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ข้างๆ ตู้โชว์

“เอื้อง!”

“อุ๊ย! ตกใจหมดเลยค่ะ” คนที่กำลังก้มหาของบางอย่าง ยกมือขึ้นลูบที่หน้าอกเบาๆ

“ป้านิลบอกว่าจะไปซื้อของใช้เหรอ?” แม่ทัพถามเข้าเรื่อง

“คิกๆๆ เดี๋ยวหนูไปเอาถ้วยมาใส่โจ๊กให้ค่ะ” ช่อเอื้องหัวเราะก่อนจะเดินไปหยิบถ้วยกับช้อนมาวางที่โต๊ะ แล้วแกะโจ๊กร้อนๆ ใส่ลงไป

“ขอบคุณครับ” คนที่นั่งเปลือยท่อนบนส่งยิ้มหวานไปให้

“นี่ค่ะ ร้านนี้เป็นร้านประจำที่พ่อมักจะซื้อมาใส่ตู้เย็นให้หนูกินก่อนไปโรงเรียน” ช่อเอื้องยกมาเสิร์ฟพลางจ้องมองหน้าอกกว้าง อันแสนจะเพอร์เฟค ซึ่งแดงปลั่งด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ อย่างรู้สึกเขินๆ

แม่ทัพตักโจ๊กที่มีกลิ่นหอมๆ ขึ้นมาทาน ก่อนจะเอ่ยชม “อื้ม...อร่อยนะเนี่ย มีหมูเด้ง ตับ ไส้อ่อน แล้วก็ไข่ลวกด้วย”

“ค่ะ 25 บาทเอง”

“ไม่อยากจะเชื่อ ร้านอยู่ตรงไหนเนี่ย?”

“หลังรามค่ะ ชื่อร้านโจ๊กสี่สหาย”

“คราวหลังต้องแวะไปกินซะแล้ว” คนที่ติดใจในรสชาติ บอกก่อนจะตักขึ้นมาทานต่ออย่างเอร็ดอร่อย

“ได้เยอะ อร่อย แล้วราคาก็น่ารักด้วยค่ะ”

“ใช่! น่ารักสุดๆ” แม่ทัพบอกอย่างเห็นด้วย

ช่อเอื้องยิ้มก่อนจะลุกไปจัดของใช้ และจัดของที่เตรียมจะใส่บาตรในตอนเช้าให้กับบิดาต่ออย่างอารมณ์ดี

หลังทานเสร็จแม่ทัพก็ถูกไล่ให้ไปอาบน้ำ พออาบเสร็จก็ถูกไล่ให้ไปนอนบนเตียงขนาดสามฟุตครึ่ง

“พรุ่งนี้เราเปลี่ยนเตียงใหม่นะเอื้อง” คนที่ชินกับการนอนบนเตียงขนาดใหญ่ๆ บอกอย่างรู้สึกเป็นกังวล กลัวว่าถ้าฝันหรือละเมอแล้วเผลอผลักสาวเจ้าตกเตียงไป คงไม่ดีแน่

“ค่ะ” ช่อเอื้องพยักหน้ายิ้มๆ ตั้งใจว่าคืนนี้เธอจะไปนอนที่โซฟาตัวใหญ่ แล้วปล่อยคนเมานอนบนเตียงไปคนเดียว น่าจะดีกว่าต้องขึ้นไปนอนเบียดกัน

“ขึ้นมานอนได้แล้ว” แม่ทัพกวักมือเรียกคนที่มัวแต่ทำนู่นทำนั่นทำนี่ให้มานอนกับตน