Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 87

เขาแจ้งเธอไว้ว่าเขาจะแวะไปหาและขอนัดทานข้าวกับเธอสักมื้อ ห้าเดือนแล้วที่ศศินาไปอยู่ที่นั่นเขามีส่งข้อความหาเธอบ้างโทรหาบ้างนานๆที นี่เป็นครั้งแรกที่จะได้เจอกันในรอบหลายเดือน

“คนที่ขอรับเป็นเงินสดแทนทริปมีเยอะไหม”

จริงๆเขาอยากจ่ายเป็นทริปมากกว่าเพราะการไปเที่ยวจะสร้างความทรงจำและแรงบันดาลใจให้กับตัวแทนได้ดีกว่า

ได้ภาพแห่งความสำเร็จเพื่อต่อยอดทางธุรกิจได้ด้วย ตัวแทนที่มีรูปถ่ายว่าได้ไปเที่ยวต่างประเทศ จะได้ภาพไว้ดึงดูดตัวแทนใหม่ๆให้เข้ามาในสายงาน ได้ความน่าเชื่อถือจากลูกค้าว่าเป็นตัวแทนที่มีคุณภาพทำงานดีขายเก่ง เป็นการสร้างความน่าเชื่อถือได้ดีกว่า

แต่ที่ผ่านมามีคนที่ติดปัญหาไม่สามารถเดินทางได้เช่น ติดธุระสำคัญ ตั้งครรภ์ หรืออื่นๆ ที่ทำให้ไม่สะดวกเดินทางในช่วงเวลานั้น เลยมีการยืดหยุ่นจ่ายเป็นเงินสดแทน แต่ให้เพียงเจ็ดสิบเปอร์เซนต์ของราคาทริป เพื่อป้องกันไม่ให้คนเลือกเงินแทนการไปเที่ยว

“มีสี่คนค่ะ”

ติณห์พยักหน้า

“เหตุผลอะไรกันบ้าง”

“มีผ่าตัดช่วงนั้นหนึ่ง แต่งงานหนึ่ง ติดสอบหนึ่ง ส่วนอีกคนระบุว่าต้องการใช้เงินค่ะ”

ติณห์ฟังแล้วขมวดคิ้ว จริงๆจะติดอะไรก็ไม่มีใครว่าเพราะถือว่าไม่รับทริปแต่เลือกรับเป็นเงินจะขาดทุนไปสามสิบเปอร์เซนต์อยู่แล้ว แต่เหตุผลที่ให้มาก็นะ ไม่รักษาหน้าตัวเองเลย

ติณห์พลิกไปดูรายชื่อของคนที่ขอรับเป็นเงินสดแทน ซึ่งสี่รายชื่อที่ส่งมามีระบุหมายเหตุของเหตุผลที่ไม่รับเป็นทริปกำกับไว้ด้านหลังและรายชื่อที่บอกว่าต้องการใช้เงินคือ

‘นางสาวบุรฉัตร นาพันดี’

ทั้งชื่อและนามสกุลเป็นชื่อที่เขาคุ้นเคยเพราะโอนเงินให้เธอทุกเดือนมาสี่เดือนแล้ว

ซึ่งสร้างความประหลาดใจให้เขาถึงสองเรื่อง

หนึ่งผู้หญิงคนนั้นผ่านควอลิฟายทริปฝรั่งเศสด้วยเหรอ มาขายได้แค่ห้าเดือนเองมั้ง นับตั้งแต่วันที่เขาเจอเธอครั้งแรกในห้องอบรม

สองเธอผ่านควอลิฟายแล้วทำไมไม่ไป จะมาเดือดร้อนเรื่องเงินอะไร ในเมื่อเขาโอนให้เธอทุกเดือน จะใช้อะไรนักหนา ที่เขาให้ไม่พอหรือยังไง

ติณห์ขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ เมื่อเลขาเดินออกจากห้องเขาก็เลยหยิบโทรศัพท์มาโทรหาเธอ เมื่อเธอรับสายติณห์ก็เอ่ยถามสิ่งที่สงสัยทันที

“ทำไมคุณถึงปฏิเสธทริปท่องเที่ยวฝรั่งเศส”

เมื่อเธอรับสายติณห์ก็เข้าเรื่องทันที

บุรฉัตรรับสายอย่างงงงันเมื่อติณห์โทรเข้ามา แล้วถามเรื่องที่ไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะถาม เธอไม่คิดว่าท่ามกลางตัวแทนหลายร้อยคนที่ไปฝรั่งเศสเขาจะรู้ว่ามีเธออยู่ในนั้นด้วย เพราะเขาไม่เคยสนใจถามเรื่องงานกับเธอ ในแต่ละครั้งที่มา ก็มาเพื่อทำเรื่องนั้นโดยเฉพาะแล้วก็ไป ไม่ค้างและแทบจะไม่พูดคุยกันด้วยซ้ำ

และแต่ละครั้งก็ใช้เวลาสามสี่ชั่วโมงจัดหนักจัดเต็มตลอด จนเธอเข่าอ่อนไปหมด หลังเขากลับไปเธอปวดเอวตั้งหลายวันกว่าจะหาย ดีที่เขามาแค่อาทิตย์ละครั้ง ถ้ามาทุกวันเธอแย่แน่

“บลูไม่อยากไปเที่ยวค่ะ อยากได้เงินแทน”

บุรฉัตรตอบไปตามตรง

“แต่การไปเที่ยวมันช่วยสร้างภาพลักษณ์ได้นะ จะขยายทีมงานหรือหาลูกค้าเพิ่มถ้ามีภาพของการไปเที่ยวก็จะดูน่าเชื่อถือกว่า”

ติณห์พยายามชี้แจงเหตุผลให้เธอได้คิด บางทีเด็กก็คิดอะไรไม่รอบคอบ

“ไม่เป็นไรค่ะ บลูคิดว่าเอาเงินดีกว่า บลูไม่อยากเที่ยวอยากเก็บเงินเยอะๆ”

ตอนนี้เธอมีเงินในบัญชีตั้งเจ็ดแสน อยากเก็บไว้ดาวน์ตึกแล้วก็เป็นเงินสำรองไว้ผ่อนตึกเผื่อช่วงไหนไม่มีงาน

“คุณติณห์มาแล้ว”

เสียงตัวแทนหลายคนกระซิบต่อๆกันว่าติณห์มาถึงแล้ว บุรฉัตรหันไปมอง เมื่อคืนเขาก็ไปสั่งลาเธอตั้งแต่สามทุ่มจนตีสองกว่าจะกลับออกไป บุรฉัตรเหลือบตามองเขา ตาสบกันโดยบังเอิญ

ติณห์เดินมาทางที่เธอกับพราวตาอยู่ เจ๊พราวเลยทักทายเขา

“สวัสดีค่ะคุณติณห์ วันนี้หล่อจังเลยนะคะ”

พราวตาเอ่ยแซวติณห์ที่วันนี้เขาแต่งตัวลำลองแต่สวมเสื้อคลุมทับเสื้อยืดอีกทีไม่ใส่แว่น ลุคนี้เขาดูหล่อมากเหมือนพระเอกละคร

บุรฉัตรยกมือไหว้เขาเหมือนตัวแทนคนอื่นๆ ติณห์รับไหว้และเหลือบตามองเธอเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เจอกันต่อหน้าคนมากมายในบริษัทหลังจากมีสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน

บุรฉัตรอึดอัดเล็กน้อยเลยชวนแนทตี้กลับ

“เจ๊ บลูกลับก่อนนะ เดินทางปลอดภัยนะคะ”

บุรฉัตรยกมือไหว้พราวตา

“เดี๋ยวสิบลู อย่าเพิ่งไปถ่ายรูปกับคุณติณห์ก่อนไหม นานๆได้เจอคุณติณห์ที ไม่มีรูปที่ฝรั่งเศสด้วยกันเอารูปตอนเดินทางก็ได้ อย่างน้อยก็เอาไปเคลมได้ว่าผ่านการควอลิฟายแต่ไม่ไปเอง”

บุรฉัตรกำลังจะปฏิเสธแต่พราวตาก็เรียกคุณติณห์ที่กำลังคุยกับตัวแทนสาวๆคนอื่นอยู่ หลายคนต่างรุมล้อมเขา ขอถ่ายรูปบ้างชวนพูดคุยบ้าง

แต่ละคนก็มองเขาตาปรอยเพราะนานๆจะเห็นประธานบริษัทในลุคสบายๆแบบนี้สักทีก็ย่อมตื่นเต้นเป็นธรรมดา