Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 88

ขนาดเธอที่เห็นเขาในทุกลุคแม้แต่ตอนไม่ใส่เสื้อผ้า ยังอดใจสั่นกับความหล่อมีเสน่ห์ของเขาในวันนี้ไม่ได้เลย นั่นเลยเป็นสาเหตุที่ไม่อยากอยู่นานเพราะกลัวจะมีพิรุธ

“คุณติณห์คะ น้องตัวแทนในสำนักงานของพราวผ่านควอลิฟายแต่ติดธุระไปไม่ได้ ขอถ่ายรูปคู่กับคุณติณห์ไว้เป็นโปรไฟล์หน่อยได้ไหมคะ”

พราวตาเอ่ยปากขอ ติณห์เหลือบตามามองบุรฉัตร ตาสบกันอีกครั้ง บุรฉัตรหลบตาเขาพยายามทำหน้านิ่งๆ แต่ก่อนตอนที่เธอแอบปลื้มเขา เธอคงตัวลอยและดีใจมากที่ได้เจอติณห์แบบนี้

แต่วันนี้มันหน่วงๆในใจแปลกๆ อยู่ใกล้แค่นี้แต่เอื้อมไม่ถึง

“ได้สิครับ”

ติณห์ยิ้มกว้างให้พราวตา แล้วเดินเข้ามาหาเธอ

บุรฉัตรไม่รู้จะทำหน้ายังไงเพราะทำตัวไม่ถูก สนิทสนมเกินไปก็กลัวเขาจะว่า เฉยชาเกินไปก็กลัวคนอื่นจะสงสัย เพราะใครๆก็ตื่นเต้นกระดี๊กระด๊ากันทั้งนั้นที่ได้ถ่ายรูปคู่กับติณห์

บุรฉัตรบังคับให้ตัวเองยิ้มน้อยๆและยืนเรียบร้อยอยู่ข้างๆเขา

“บลู มาเจ๊ถ่ายให้เอามือถือมา”

บุรฉัตรกำลังจะยื่นมือถือให้ แต่ก็ดึงคืนเมื่อนึกได้ว่ารูปวอลล์เปเปอร์ในมือถือเธอคือรูปคู่ของเธอกับติณห์

“เจ๊ บลูขอยืมโทรศัพท์เจ๊ถ่ายแทนได้ไหม พอดีมือถือบลูถ่ายไม่สวย แล้วก็เอ่อแบตจะหมดด้วย”

บุรฉัตรยัดมือถือไว้ในกระเป๋าเหมือนเดิม พราวตาเลยหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมาถ่ายแทน

ติณห์มองพฤติกรรมของบุรฉัตรอย่างสงสัย ทำอะไรลับๆล่อๆ จะมาบอกว่าถ่ายไม่สวยอะไร เขาซื้อรุ่นที่ดีที่สุดให้เธอ

และมือถือของบุรฉัตรก็แบตเต็มตลอด

เพราะเขาสั่งว่าเธอต้องติดต่อได้ตลอดเวลา

ติณห์ไปยืนข้างเธอ ร่างเล็กที่สูงเลยไหล่เขามานิดเดียวทั้งที่ใส่ส้นสูงยืนนิ่งจนเหมือนเกร็ง

เกร็งขนาดนี้เดี๋ยวคนอื่นก็สงสัยกันพอดี

แต่ก่อนเธอร่าเริงจะตายเวลามาขอถ่ายรูปกับเขา ดูสิ ยืนจนเหมือนเคารพธงชาติ

“ถ่ายอีกรูปดีไหมครับคุณพราว ผมว่าเด็กในความดูแลของคุณพราวดูเกร็งๆไปนะครับ”

ติณห์แกล้งพูดออกมา พราวตาเสริมทันที

“จริงด้วยบลู เป็นอะไร ทุกทีเห็นยิ้มกว้างเวลาถ่ายรูปกับคุณติณห์”

แนทตี้เห็นท่าไม่ดี เลยช่วยคลี่คลายสถานการณ์แกล้งบอกว่า

“บลูแกเขินเหรอ อยากถ่ายแบบเซลฟี่กับคุณติณห์ใช่ไหมฉันรู้นะ เจ๊มันเขินมันเลยเกร็ง”

บุรฉัตรขยิบตาให้แนทตี้ บอกว่าอย่าเล่น แต่คนอื่นกลับมองว่าบุรฉัตรส่งซิกให้แนทตี้ชง เลยพากันหัวเราะกันใหญ่

“นั่นไงเห็นไหมเจ๊ มันอยากเซลฟี่”

เมื่อชงมาแบบนั้นติณห์เลยแสดงความมีน้ำใจต่อหน้าทุกคน

“มาครับใช้โทรศัพท์ผมก่อนก็ได้”

ติณห์ยื่นโทรศัพท์มาข้างหน้าแล้วก้มหน้าลงมาใกล้เธอ แล้วกดถ่ายเซลฟี่

บุรฉัตรเกร็งไปหมดเมื่อลมหายใจอุ่นจนร้อนของติณห์ปะทะข้างแก้ม นึกตำหนิติณห์ว่าไม่ระวังตัวเอาเสียเลย เดี๋ยวคนอื่นก็สงสัยกันพอดี

“เป็นอะไรทำไมเกร็งขนาดนั้น เดี๋ยวคนอื่นก็สงสัยเอาหรอก หรืออยากให้คนอื่นรู้? ”

“คุณติณห์!”

ก่อนที่ทั้งคู่จะถกเถียงกันมากกว่านี้ แนทตี้ที่สังเกตการณ์อยู่ห่างๆเห็นท่าไม่ดีเลยรีบปราม เพราะหลายคนที่ไปรอรับเอกสารจากทัวร์ลีดเดอร์เริ่มทยอยเดินมาทางนี้แล้ว

“บลู เราไปกันเลยไหม

บุรฉัตรหันมาลาติณห์

“บลูไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ”

เธอยกมือไหว้เขาแล้วกำลังจะเดินออกไป

“อยู่ที่นี่ก็ทำตัวดีดีล่ะ อย่ามัวแต่ออกไปหาลูกค้า จนไม่รู้เวล่ำเวลา สำนึกไว้บ้างว่าผมซื้อคุณแล้ว”

ถ้อยคำบาดหูที่ติณห์พูดออกมามันบาดใจของเธอมาก พักนี้เขาย้ำเตือนแบบนี้กับเธอบ่อยๆว่าเธอมันเป็นผู้หญิงที่ซื้อได้ด้วยเงิน

ซื้อได้ด้วยเงินแล้วยังไงล่ะ เขาต้องดูถูกเธอขนาดนี้ด้วยเหรอ เธอก็คนนะมีความรู้สึก เจ็บเป็นเสียใจเป็นร้องไห้เป็น ทำไมต้องดูถูกกันด้วย

“ค่ะบลูสำนึกอยู่ตลอดเวลา ไม่ต้องกังวลนะคะ ตราบใดที่เงินยังเข้าบัญชีบลูตรงเวลา บลูจะไม่รับลูกค้าคนอื่นแน่นอนค่ะ คุณติณห์สบายใจได้”

บุรฉัตรพูดจบก็หันหลังเดินจากไป ติณห์ได้แต่มองตามด้วยความโมโห

หน้าเงิน!เห็นแก่ได้!

สี่วันแล้วที่ติณห์ไปฝรั่งเศส ไม่มีแม้แต่ข้อความสักข้อความจากเขา จะคาดหวังอะไรล่ะก่อนไปก็ฟาดฟันกันขนาดนั้น กลับมาเขาอาจจะยกเลิกสัญญากับเธอก็ได้

ยกเลิกก็ดีเหมือนกัน จะได้รับเงินก้อนมาทีเดียวโทษฐานที่เขาเป็นฝ่ายผิดสัญญา เงินก็ได้ แถมยังไม่ต้องทรมานจิตใจแบบนี้ด้วย นี่แค่ไม่กี่เดือนเขายังทำเธอเจ็บขนาดนี้ อยู่ต่อไปก็จะยิ่งเจ็บ ถ้าเธอไม่รักเขาบางทีอาจจะเจ็บน้อยกว่านี้ก็ได้ แต่รักทั้งใจแล้วเขากลับใจร้ายกับเธอแบบนี้ มันเจ็บจัง