วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี นิยาย บท 10

กงซุนซวีโบกพัดในมือ ดูเหมือนจะพยายามทำตัวเป็นคุณชายเสเพล แต่บุคลิกที่สะอาดสะอ้านทำให้เขาไม่ดูเหมือนคนเสเพลเลย กลับดูเหมือนคุณชายจากตระกูลขุนนางที่ไม่รู้จักโลกภายนอกมากกว่า

“มูลค่าของเครื่องประดับในหีบไม่สำคัญ ข้าเป็นคนชอบผูกมิตร พี่สาวเจียงดูมีบุคลิกไม่ธรรมดา เป็นคนที่ข้าอยากผูกมิตรด้วย”

กงซุนซวีหยิบตั๋วเงินสามหมื่นต้าลึงจากอกเสื้อยื่นให้เจียงซุ่ยฮวน “หากต่อไปพี่สาวเจียงมีอะไรจะจำนำ ให้นำมาที่นี่ได้เลย”

เมื่อเขาพูดเช่นนี้ เจียงซุ่ยฮวนก็ไม่เกรงใจ รับตั๋วเงินพลางพยักหน้าให้เขา “เช่นนั้นก็ขอบคุณมาก หากต่อไปท่านไม่สบาย สามารถไปหาคนชื่อหยิ่งเถาที่จวนอ๋อง หยิ่งเถาจะพาท่านมาหาข้า”

กงซุนซวีประหลาดใจเล็กน้อย: “พี่สาวเจียงรู้วิชาแพทย์ด้วยหรือ?”

“พอรู้บ้างเล็กน้อย”

หลังจากเจียงซุ่ยฮวนจากไป กงซุนซวีหยิบกำไลหยกจากหีบขึ้นมา เดินกลับไปหลังชั้นวาง

หลังชั้นวางเป็นห้องน้ำชา มีคนนั่งรินชาอย่างช้าๆ อยู่ที่โต๊ะ กงซุนซวีวางกำไลหยกตรงหน้าคนผู้นั้น “ลุงแม่ งานที่ท่านสั่งข้าทำเสร็จแล้ว มอบตั๋วเงินให้พี่สาวเจียงแล้ว”

“อืม”

คนผู้นั้นพยักหน้าเบาๆ ที่แท้ก็คือองค์ชายเป่ยโม่ กู้จิ่น และเป็นเจ้าของที่แท้จริงของเจินเป่าเก๋อ

กงซุนซวีเป็นลูกของพี่สาวกู้จิ่น ชอบติดตามกู้จิ่นมาตั้งแต่เด็ก เริ่มช่วยดูแลเจินเป่าเก๋อตั้งแต่รู้ความ รู้ดีว่ากู้จิ่นมีนิสัยอย่างไร

ตลอดมากู้จิ่นเย็นชากับสตรีอื่น ดังนั้นเมื่อกู้จิ่นสั่งให้กงซุนซวีซื้อเครื่องประดับทั้งหมดที่เจียงซุ่ยฮวนนำมา กงซุนซวีจึงตกใจมาก

“ลุงแม่ พี่สาวเจียงผู้นั้นเป็นอะไรกับท่าน?” กงซุนซวีอยากรู้จนเกาหัวเกาหู รอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

กู้จิ่นมองเขาแวบหนึ่ง: “เจ้าว่างมากหรือ?”

สีหน้ากงซุนซวีเปลี่ยนไปทันที รีบโบกมือ “ไม่ว่างๆ ข้ายังมีของต้องจัดการอีกมาก ข้าไปก่อนละ!”

ชั่วพริบตาในห้องน้ำชาเหลือเพียงกู้จิ่นคนเดียว เขามองกำไลหยกบนโต๊ะ ดวงตาเย็นชาเกิดระลอกคลื่นเล็กๆ คุณหนูใหญ่แห่งจวนอ๋องผู้นี้ต้องการเงินมากมายเช่นนี้ไปทำอะไร?

อีกทั้งการค้าที่ยังไม่เสร็จระหว่างนางกับเขา ผ่านมาครึ่งเดือนแล้วยังไม่เห็นนางมาหา นางต้องการทำอะไรกันแน่?

ในเวลานั้น เจียงซุ่ยฮวนกลับถึงจวนอ๋องแล้ว นางวางตั๋วเงินสองใบไว้ด้วยกัน ในใจตื่นเต้นมาก ได้เงินเพิ่มมาสามหมื่นต้าลึงในคราวเดียว ต่อไปจะซื้อบ้านหลังใหญ่ได้แล้ว

ไม่เพียงแต่อยู่อาศัย ยังสามารถกลับมาประกอบอาชีพเก่าเปิดคลินิก คิดถึงตรงนี้นางก็หัวเราะออกมาด้วยความดีใจ

“ซุ่ยฮวน มีอะไรที่ทำให้หัวเราะอย่างมีความสุขเช่นนี้?”

เสียงของฮูหยินดังมาจากด้านหลัง เจียงซุ่ยฮวนเก็บรอยยิ้ม “ท่านแม่ ท่านมาได้อย่างไร?”

สีหน้าฮูหยินแสดงความรู้สึกผิด “เมื่อวานแม่ผิดไป ไม่ควรพูดเช่นนั้น วันนี้แม่มาขอโทษเจ้า”

เจียงซุ่ยฮวนพูดเรียบๆ: “ไม่เป็นไรหรอกท่านแม่ ข้าชินแล้ว”

ฮูหยินมองรอบๆ พูดด้วยความห่วงใย: “ได้ยินป้าหลี่บอกว่าเครื่องประดับที่แม่ส่งมาให้ เจ้าเอาไปจำนำ หากเจ้าขาดเงินก็บอกแม่สิ ถ้าคนรู้ว่าธิดาจวนอ๋องไปจำนำของที่โรงรับจำนำ จะหัวเราะเยาะจวนอ๋องเอาได้”

“ข้าเข้าใจแล้ว” เจียงซุ่ยฮวนพยักหน้า “ข้าไม่ได้ขาดเงิน เพียงแต่เครื่องประดับที่ท่านแม่ส่งมาเป็นแบบที่เจียงเม่ยเอ๋อร์ชอบ ไม่ใช่แบบที่ข้าชอบ”

ฮูหยินรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย “ซุ่ยฮวน แม่ไม่รู้ว่าเจ้าชอบแบบไหน พรุ่งนี้หากเจ้าว่าง แม่จะพาเจ้าไปซื้อเอง”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน