วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี นิยาย บท 12

กู้จิ่นอยู่ใกล้ที่สุด เห็นหนังศีรษะขาวนั้นชัดเจน แทบสำลักน้ำชา ไอเบาๆ แล้ววางถ้วยชาลง

ไม่นานคนอื่นๆ ก็สังเกตเห็นว่าศีรษะของเจียงเม่ยเอ๋อร์ล้านเป็นหย่อม ทุกคนเริ่มกระซิบกระซาบกัน

ท่านอ๋องและฮูหยินสูดลมหายใจเฮือก ท่านอ๋องทั้งอายทั้งโกรธ ถามฮูหยินเสียงเบา: “นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

ฮูหยินตกใจจนทำอะไรไม่ถูก “ข้าก็ไม่รู้ ก่อนออกเรือนยังปกติดีอยู่เลย”

เจียงซุ่ยฮวนที่อยู่ข้างๆ ก้มหน้าปิดปาก กลัวจะหัวเราะออกมา

ตอนนั้น เด็กคนหนึ่งลุกขึ้นชี้เจียงเม่ยเอ๋อร์พลางตะโกน: “แม่ดูสิ เจ้าสาวหัวล้าน!”

ฮูหยินข้างๆ รีบปิดปากเด็ก พูดอย่างเขินอาย: “เด็กพูดไม่รู้เรื่อง เด็กพูดไม่รู้เรื่อง”

ได้ยินเสียงนั้น เจียงเม่ยเอ๋อร์ที่ก้มอยู่กับพื้นจึงรู้ว่าผ้าคลุมหน้าหล่น มือหนึ่งปิดท้ายทอย อีกมือรีบหาผ้าคลุมหน้าสีแดงที่หล่น แต่ก็ยังถูกฉู่เจวี๋ยเห็น

ฉู่เจวี๋ยตกตะลึง “เม่ยเอ๋อร์ ศีรษะเจ้าเป็นอะไร?”

เจียงเม่ยเอ๋อร์ไม่เคยอับอายขนาดนี้มาก่อน ตกใจจนสติหลุด เอามือทั้งสองปิดศีรษะร้องไห้: “ข้าไม่รู้ ก่อนออกจากบ้านยังดีอยู่ แต่แล้วหนังศีรษะก็คัน พอข้าแตะก็มีผมร่วงเป็นกระจุก”

“จะเป็นโรคอะไรหรือไม่?”

มีคนในแขกเอ่ยขึ้นมา ทำให้บรรยากาศวุ่นวายขึ้นทันที แขกที่อยู่ใกล้เจียงเม่ยเอ๋อร์ตกใจรีบถอยห่าง แม้แต่ฉู่เจวี๋ยก็ถอยหลังไปก้าวหนึ่งโดยไม่รู้ตัว

“ทำไมไม่บอกแต่แรก?” น้ำเสียงของฉู่เจวี๋ยมีแววตำหนิ

เจียงเม่ยเอ๋อร์ร้องไห้น้ำตานองหน้า “องค์ชาย วันนี้เป็นวันมงคลของเรา หม่อมฉันไม่อยากให้เรื่องเช่นนี้มากระทบจิตใจองค์ชาย”

ฉู่เจวี๋ยใจอ่อนลง พูดอย่างจนใจ: “ช่างเถอะ ให้หมอมาตรวจดูก่อน”

เจียงเม่ยเอ๋อร์กลุ้มใจยิ่งนัก นางอับอายต่อหน้าผู้คนมากมาย อยากจะหนีไปจากที่นี่ทันที แต่ยังไม่ได้คำนับฟ้าดินเสร็จ จะจากไปได้อย่างไร?

“ไม่ได้!” ฮูหยินลุกขึ้นห้าม “ยังไม่เสร็จพิธี จะจากไปได้อย่างไร? ผิดธรรมเนียม”

เจียงเม่ยเอ๋อร์เหมือนเจอที่พึ่ง เงยหน้ามองฮูหยิน แต่เมื่อเห็นเจียงซุ่ยฮวนข้างกายฮูหยิน จู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้นได้ ชี้เจียงซุ่ยฮวนพลางตะโกนเสียงแหลม: “เป็นนาง! เป็นนางที่ทำให้ข้าเป็นแบบนี้!”

การแต่งกายของเจียงซุ่ยฮวนวันนี้ดึงดูดสายตาอยู่แล้ว เมื่อได้ยินเช่นนั้น สายตาทุกคู่ก็หันไปมองนาง หลายคนมองด้วยความตะลึงในความงาม

“ข้าเข้าใจว่าน้องร้อนใจ แต่จะกล่าวหาคนส่งเดชเช่นนี้ไม่ได้ ข้าอยู่กับท่านพ่อท่านแม่ตลอด เจ้าผมร่วงจะเกี่ยวอะไรกับข้า?” เจียงซุ่ยฮวนกะพริบตาอย่างไร้เดียงสา

“อ๋า! เจ้าหุบปาก!” เจียงเม่ยเอ๋อร์ตะโกนอย่างคลุ้มคลั่ง “เจ้าเป็นคนแต่งผมให้ข้า หลังจากเจ้าแต่งผมเสร็จ ผมข้าก็เป็นแบบนี้! ถ้าไม่ใช่เจ้าจะเป็นใครอีก?”

เจียงซุ่ยฮวนกางมือ: “เคราะห์ร้ายจริงๆ ตอนข้าแต่งผมให้เจ้ามีคนอยู่รอบข้างมากมาย แม้แต่ท่านแม่ก็อยู่ข้างๆ หากข้าทำอะไรพิรุธ พวกเขาต้องเห็นแน่ หากเจ้าไม่เชื่อก็เรียกทุกคนมาถามดู”

เจียงเม่ยเอ๋อร์ยิ่งอารมณ์พลุ่งพล่าน “เช่นนั้นก็ต้องเป็นหวีที่เจ้าใช้มีปัญหา!”

“แม้หวีจะเป็นของที่ข้าใช้ แต่เป็นหวีที่เจ้านำมาเอง ดูเหมือนเจ้าต้องตรวจสอบคนรอบข้างเจ้าแล้ว” เจียงซุ่ยฮวนดูใจเย็นมาก พูดจามีเหตุผล เมื่อเทียบกันแล้วเจียงเม่ยเอ๋อร์ดูเหมือนคนบ้า

“อาจจะเป็นเจ้าใส่ยาในหวีก็ได้ ยังไงก็ต้องเป็นเจ้าแน่ๆ!” เจียงเม่ยเอ๋อร์กุมแขนฉู่เจวี๋ยแน่น “องค์ชาย รีบสั่งคนค้นตัวนางเร็ว! ยาพิษต้องยังอยู่กับตัวนางแน่!”

เจียงซุ่ยฮวนหัวเราะเยาะในใจ คิดว่านางโง่หรือ? ยาที่ใช้แล้วก็เก็บกลับไปแล้ว จะพกติดตัวไว้ทำไม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน