วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี นิยาย บท 13

ฮูหยินพูดติดอ่าง “ตอนนั้นแผลบนตัวเจ้าเย็บปิดดีแล้ว ดูไม่มีอะไรน่าห่วง ข้าจึงไม่ได้นำออกมา”

ท่านโหวไม่ได้ลำเอียงเหมือนฮูหยิน แต่ไม่อยากเสียหน้าต่อหน้าผู้คน จึงตำหนิ “ซุ่ยหวาน เจ้าเป็นพี่สาว จะแย่งกับน้องไปไย? แค่โสมอายุพันปีเองนะ รอพี่ชายเจ้ากลับจากชายแดนมา ให้เขานำมาอีกรากก็ได้”

พี่ชาย? เจียงซุ่ยฮวนนึกขึ้นได้ทันที ฮูหยินมีบุตรชายอีกคนชื่อเจียงอวี่

เจียงอวี่สนิทกับเจียงเม่ยเอ๋อร์มาตั้งแต่เด็ก หลังร่างเดิมกลับจวนโหว เจียงอวี่คงคิดว่าร่างเดิมแย่งชิงตำแหน่งของเจียงเม่ยเอ๋อร์ จึงเย็นชากับร่างเดิม ทำให้ทั้งสองไม่สนิทกัน

เมื่อสองปีก่อน วันที่ร่างเดิมแต่งงาน เจียงอวี่นำทัพไปรักษาการณ์ที่ชายแดน ก่อนไปแม้แต่คำอวยพรก็ไม่พูด

ทั้งครอบครัวไม่มีใครเข้าข้างนางเลย เจียงซุ่ยฮวนจู่ๆ ก็รู้สึกปวดศีรษะ

เจียงเม่ยเอ๋อร์เห็นพ่อแม่เข้าข้างตน ดวงตาวาบด้วยความภูมิใจ จับมือเจียงซุ่ยฮวนทำท่าใจกว้าง “พี่สาวอย่าโกรธเลย พ่อแม่มิได้ลำเอียง เพียงแต่เป็นห่วงสุขภาพข้า หากพี่สาวต้องการ ข้าจะแบ่งโสมให้ครึ่งหนึ่งก็ได้”

นางคิดว่าเจียงซุ่ยฮวนจะโกรธปฏิเสธ และสะบัดมือออก จะได้มีเหตุผลแสร้งน่าสงสาร และเจียงซุ่ยฮวนจะได้ชื่อว่าขี้อิจฉา

แต่เจียงซุ่ยฮวนไม่เพียงไม่ปฏิเสธ ยังจับมือนางกลับ “เช่นนั้นพี่ก็จะไม่เกรงใจรับไว้”

“หา?” เจียงเม่ยเอ๋อร์ตะลึง ความเสียใจทะลักท่วมใจทันที

เจียงซุ่ยฮวนยิ้มอย่างมีความสุข ได้โสมอายุพันปีครึ่งรากมาฟรีๆ วันนี้ช่างคุ้มค่าจริงๆ

เมื่อเจียงเม่ยเอ๋อร์ไม่ได้ป่วย แขกก็เข้ามาล้อมวง ต่างเริ่มแสดงความยินดี

“วันนี้ช่างเป็นวันมงคลซ้อนมงคล สองเท่าทวีคูณ ขอแสดงความยินดีกับองค์ชาย อวยพรองค์ชาย!”

“ท่านโหวก็มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่ มีธิดาที่รู้ความและว่าง่ายเช่นนี้ ทำเอาพวกเราอิจฉายิ่งนัก”

...

เจียงซุ่ยฮวนขี้เกียจดูคนพวกนี้ประจบสอพลอ จึงถอยออกจากฝูงชน ตั้งใจจะไปขอบคุณกู้จิ่น แต่พบว่ากู้จิ่นจากไปตั้งแต่เมื่อใดไม่รู้

หลังเริ่มงานเลี้ยง เจียงซุ่ยฮวนมองอาหารมันๆ ตรงหน้า ไม่มีอารมณ์จะกิน จึงหาข้ออ้างออกจากโต๊ะ เดินเตร็ดเตร่รอบจวนหนานหมิงหวางเพื่อสูดอากาศ

เดินไปสักพัก มาถึงหน้าห้องฟืน เจียงซุ่ยฮวนกำลังจะหันหลังกลับ จู่ๆ ก็เห็นเงาร่างของกู้จิ่น

นางอึ้งไป ถาม “เหตุใดองค์ชายจึงอยู่ที่นี่?”

กู้จิ่นพูดหน้าตาเฉย “ข้าหลงทาง”

“...”

คำตอบแบบขอไปที เจียงซุ่ยฮวนกระตุกมุมปาก “หากองค์ชายไม่รังเกียจ ข้าพาท่านกลับได้”

“เจ้าคุ้นเคยที่นี่มาก?” กู้จิ่นทอดสายตามองนาง

“อย่างไรก็อยู่มาสองปี จำเส้นทางคร่าวๆ ได้”

กู้จิ่นเงียบไปครู่ “เช่นนั้นก็รบกวนคุณหนูเจียงนำทางให้ข้า”

“ได้เจ้าค่ะ” เจียงซุ่ยฮวนพากู้จิ่นเดินไปที่งานเลี้ยง ซ้อมคำขอบคุณในใจหนึ่งรอบ แล้วพูดออกมา “เมื่อครู่ขอบคุณองค์ชายที่ช่วย...”

เจียงซุ่ยฮวนยังพูดไม่ทันจบ ชูเจวี๋ยก็โผล่มาจากที่ใดไม่รู้ รีบเดินมาหน้าทั้งสอง

เห็นเจียงซุ่ยฮวนเขาขมวดคิ้ว “เจ้ามาอยู่กับอาของข้าทำไม?”

“ข้าอยากอยู่กับใครก็อยู่กับคนนั้น เจ้าจะมายุ่งอะไร?” เจียงซุ่ยฮวนยิ้มตาหยี “อาของเจ้าหน้าตาดี ข้าอยู่กับเขาแล้วอารมณ์ดี เจ้าจะทำอะไรข้าได้?”

ชูเจวี๋ยโกรธจนหน้าเขียว หากเป็นแต่ก่อน เจียงซุ่ยฮวนกล้าพูดกับเขาเช่นนี้ เขาคงตบไปแล้ว น่าเสียดายที่ทั้งสองหย่าขาดกันแล้ว เขาไม่อาจลงมือเหมือนแต่ก่อน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน