วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1046

แม้ว่าหลงเอ้อร์จะเป็นคนที่แข็งแกร่งที่เกือบไม่มีใครเทียบได้ เขาก็ไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับดาบจักรพรรดิแบบตัวต่อตัว เพราะยังไงแล้ว ดาบจักรพรรดิก็เป็นหนึ่งในดาบที่มีชื่อเสียงในสิบอันดับแรก

เฉียบคมสุดๆ!

หากเขายืนกรานที่จะตบ เยี่ยชิวให้ตาย งั้นเขาก็มีโอกาสมากที่จะสูญเสียมือข้างหนึ่งไป

เขาไม่ต้องการเอาความเสี่ยงนี้เข้าไปเสี่ยง

แต่ว่า เขาก๋ไม่อยากที่จะต้องปล่อยเยี่ยชิวไปด้วยเช่นกัน

ในช่วงเวลาวิกฤติ

ร่างกายของหลงเอ้อร์ก็หมุนขึ้นไปในอากาศ กำหมัดด้วยมือซ้าย และโจมตีดาบจักรพรรดิ ใช้พลังยุทธ์ที่แข่งแกร่งโจมตีจนดาบจักรพรรดิบินออกจากมือของเยี่ยชิว

ด้วยใช้โอกาสนี้ เขาก็ใช้มือขวากดลงไปต่อ

เยี่ยชิวขนบลุกไปทั้งตัว เขาก็ใช้คาถาตรึงการเคลื่อนไหวไปด้วยไม่คิดอะไร

"นิ่ง!"

ทันใดนั้น หลงเอ้อร์ก็รู้สึกราวกับว่าร่างกายของเขาถูกมัดด้วยเชือก ด้วยการหยุดพักเล็กน้อย เขาก็กำจัดความรู้สึกยับยั้งชั่งใจนี้ออกไปได้

ไม่ถึงวินาทีก่อนและหลัง

เยี่ยชิว ใช้เวลาอันแสนสั้นนี้เพื่อใช้ยันต์สายฟ้าและร่างกายขอองเขาก็ถอยกลับไป

"แกหนีไม่พ้นหรอก"

หลงเอ้อร์โกรธมากและรีบวิ่งไปหาเยี่ยยชิว ในเวลานี้เอง เทพทหารทั้งสี่ได้ขวางหลงเอ้อร์ไว้

พวกเขาทั้งสี่ระเบิดอย่างสมบูรณ์ ใช้ไพ่ตายทั้งหมดของพวกเขา และเปิดการโจมตีอย่างพายุใส่หลงเอ้อร์

ใช้เวลาไม่ถึงสองนาที

ทั้งสี่คนก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากหลงเอ้อร์ และบินออกไปทีละคน อาเจียนเป็นเลือด

คลิ๊ก...

คลิ๊ก...

เสียงของกระดูกหักดังขึ้น

บนร่างกายของปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ และ เยี่ยหวู่ตี้มีกระดูกหักนับไม่ถ้วนและได้รับบาดเจ็บสาหัส

ทั้งห้าคนร่วมมือกัน กลับได้รับผลลัพธ์นี้กลับมา

เยี่ยชิว รู้สึกสิ้นหวังในใจเล็กน้อย

“แผนล้มเหลวแล้ว ระดับพลังยุทธ์ของหลงเอ้อร์นั้นแข็งแกร่งเกินไป เกินกว่าการเปรียบเทียบระหว่างมิยาโมโตะ มูลซาชิ เทพแม่มด”

“ดูเหมือนว่ายังไม่ทันจัดการหลงอีฉันก็ต้องใช้ไพ่ตายสุดท้ายของฉันแล้ว”

เยี่ยชิว เข้าใจว่าเทพทหารและคนอื่น ๆ ไม่สามารถวร้างโอกาสให้เขาฆ่าได้ ในขณะนี้ เขาทำได้เพียงโจมตีด้วยกำลังทั้งหมดของเขา

"ฆ่า!"

เยี่ยชิว คำรามและริเริ่มพุ่งเข้าไปหาหลงเอ้อร์

“รอที่จะตายไม่ไหวแล้วเหรอ? ได้ ฉันจะส่งแกไปตายเดี๋ยวนี้” หลงเอ้อร์ตอบโต้อย่างรุนแรง

คนสองคนเข้าต่อสู้ด้วยกัน

อย่างไรก็ตามความแตกต่างของพลังยุทธ์นั้นชัดเจนเกินไป ทันทีที่เยี่ยชิวปะทะเข้าหา เขาก็บินไปข้างหลัง

หลงเอ้อร์ ก้าวไปข้างหน้าและต้องการฆ่าเยียชิวโดยทันที เมื่อเทพทหารและหลงหนี่ว์ ก็สกัดกั้น หลงเอ้อร์ ไว้อย่างรวดเร็วโดยไม่คำนึงถึงอาการบาดเจ็บของพวกเขา

"ไปให้พ้น!"

หลงเอ้อร์เหวี่ยงมือออกและกระแทกทั้งสองออกไป

ในเวลานี้เองเยี่ยชิวก็เข้าโจมตีด้วยดาบของเขา

วิชาดาบอักษรหญ้าขั้นที่หนึ่ง!

ในทันใดนั้น พลังงานดาบก็ไหลเวียนไปทั่ว

“กระจอก” หลงเอ้อร์ยิ้มอย่างเหยียดหยามและปัดมันออกไปด้วยมือเปล่า

ทันใดนั้น พลังงานดาบทั้งหมดก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

นี้……

เยีย่ชิว รู้สึกหวาดกลัว

แม้ว่าเขาจะรู้ตั้งนานแล้วว่าวิชาดาบอักษรหญ้าขั้นที่หนึ่งนั้นไม่สามารถฆ่าหลงเอ้อร์ ได้ แต่เขาคิดไม่ถึงว่าหลงเอ้อร์จะแก้มันได้อย่างง่ายดาย

หลงเอ้อร์กล่าวอย่างภาคภูมิใจว่า: "เยี่ยชิว หากแกมีวิธีอื่นก็ใช้มันออกมาหมดสัก ไม่เช่นนั้นแกจะไม่มีโอกาสได้ใช้อีก"

ชิ้ง!

เยี่ยชิวชักดาบออกมาอีกครั้ง โดยใช้วิชาดาบอักษรหญ้าขั้นที่สอง!

บูม!

พลังงานดาบเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างดุเดือด และฟันไปทางหลงเอ้อร์

“วิชาดาบนั้นดี แต่น่าเสียดายที่ระดับพลังยุทธ์ต่ำเกินไป” หลงเอ้อร์แสดงความคิดเห็น บีบชี่แท้สิบอันที่อยู่ด้านหลังของเขาให้อยู่ในมือขวาของเขา กำหมัดแล้วทุบมันออกไป

บูม!

พลังงานดาบแตกสลายทันที และพลังอันน่าสะพรึงกลัวทำให้เยี่ยชิวกระแทกออกไป

เยี่ยชิวเป็นเหมือนลูกฟุตบอลที่ถูกเตะ โดยบินกลับหัวไปสามสิบเมตรแล้วกระแทกกับพื้นด้วยหลังของเขา จนทำให้หิมะบนพื้นกระเซ็นไปทั่ว

เจ็บ!

เยี่ยชิว รู้สึกเหมือนกับว่าอวัยวะภายในของเขานั้นเคลื่อนที่ไปหมด และความเจ็บปวดนั้นเจ็บมากจนทำให้เขายากที่จะลุกขึ้นจะพื้นได้

โชคดีที่หลังจากที่เขาฝึกฝนวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิงแล้ว ร่างกายของเขาก็เหมือนกับกระดูกเหล็ก ไม่เช่นนั้น การล้มลงครั้งนี้จะทำให้ร่างกายของเขาแตกเป็นชิ้น ๆได้

ก่อนที่เยี่ยชิว จะลุกขึ้นจากพื้นได้ เขาก็เห็นเท้าที่กำลังขยายอยู่ในรูม่านตาของเขา

เท้าขวาของหลงเอ้อร์ เต็มไปด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัว เหยียบศีรษะของเยี่ยชิวจากกลางอากาศ

"พัฟ!"

เยี่ยชิว ยังคงอาเจียนเป็นเลือด

“ช่องว่างระหว่างพลังยุทธ์นั้นยังคงเป็นช่องว่างที่ไม่สามารถข้ามผ่านไปได้ แกยังอ่อนแอเกินไป”

“แต่ว่า แกก็เก่งมากจริงๆ ที่สามารถอยู่ในมือของฉันได้นานขนาดนี้”

“เอาล่ะ ไม่ต้องเสียเวลาอีกต่อไป ฉันจะส่งแกไปลงนรกซะ”

หลังจากที่หลงเอ้อร์พูดจบ เขาก็เดินไปหาเยี่ยชิว

เจตนาฆ่านั้นน่าเกรงขามมาก

เยี่ยชิว ไม่เคยเป็นคนที่นั่งรอความตาย แม้ว่าเขาจะเผชิญกับสถานการณ์ที่สิ้นหวัง แต่เขาก็จะเลือกที่จะต่อสู้จนจบ

เขาหยิบยันต์อัคนีสอบกว่าใบออกมาจากกระเป๋าของเขาแล้วโยนมันออกไป

"ว้าว——"

ยันต์อัคนีที่ลุกไหม้ด้วยไฟ ตกลงมาจากท้องฟ้า และห่อหุ้มหลงเอ้อร์ไว้

หลงเอ้อร์สะบัดแขนเสื้อของเขา และในทันที เปลวไฟทั้งหมดก็ดับลง ราวกับว่าพวกมันไม่เคยปรากฏมาก่อน

เยี่ยชิว สร้างตราประทับด้วยมือของเขา และเริ่มวาดคาถาห้าสายฟ้า

หลังจากนั้นไม่นาน

"บูม!"

สายฟ้าก็ตกลงมาจากท้องฟ้า และสายฟ้าห้าลูกที่หนาเท่ากับแก้วน้ำก็ปรากฏขึ้นมาจากอากาศบางๆ และตกลงมาพร้อมกัน

ครั้งนี้ การกระทำของหลงเอ้อร์นั้นทำให้ทุกคนตกใจยิ่งกว่าเดิม

หลงเอ้อร์ไม่ได้หลบ ยิ่งไม่ได้สู้กลับ และปล่อยให้สายฟ้าทั้งห้าตกลงบนหัวของเขา

"บูม!"

หลังจากการถูฏสายฟ้าเข้าโจมตีแล้ว ฉากที่น่าสะพรึงกลัวก็ปรากฏขึ้น

หลงเอ้อร์ไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆเลย

ใช่แล้ว หลงเอ๋อถูกสายฟ้าฟาดห้าลูกที่ศีรษะ ไม่เพียงแต่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่แม้แต่เส้นผมก็ไม่เสียหายด้วยซ้ำ

“ให้ตายเถอะ นี้มันไม่ใช่มนุษย์แล้ว”

เยี่ยชิว จับดาบจักรพรรดิให้แน่นขึ้นและเตรียมที่จะใช้วิชาดาบอักษรหญ้าขั้นที่สาม

ในตอนนี้ มีอยู่วิธีเดียวก็คือต้องโจมตีอย่างเต็มที่เผื่ออาจจะมีโอกาสที่จะสู้กับหลงเอ้อร์ได้

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้เอง บรรยากาศกดดันก็ปรากฏขึ้นในทั่วพื้นที่

ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนดังขึ้น

“สายฟ้าจงมา——”