วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2377

เยี่ยชิวถึงกับตกใจ “โหรวเอ๋อร์? เธอมาทำไมที่นี่?”

“ก็แน่นอนว่ามาหาเจ้าน่ะสิ ไม่งั้นใครจะมาที่นี่แต่เช้ากัน?” อมตะชางเหม่ยยิ้มแล้วพูดว่า “ข้าไม่เข้าใจเลยว่าเจ้าหนูมีอะไรดี ทำไมไปที่ไหนก็มีหญิงงามมารุมล้อมตลอด?”

เจ้าวัวต้าลี่พูดว่า “เพราะท่านอาจารย์ของข้าหล่อไงล่ะ”

“เจ้าพูดมากเกินไปแล้ว!” อมตะชางเหม่ยถลึงตาใส่เจ้าวัวต้าลี่ ก่อนจะถอนหายใจแล้วพูดว่า “ช่างเป็นการพิสูจน์คำพูดที่ว่า ที่แห้งก็ตายเพราะแล้ง ที่ชุ่มก็น้ำท่วมตายจริง ๆ”

“ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป หญิงงามทั้งโลกฝึกเซียน คงจะถูกไอ้เด็กเปรตรวบหัวรวบหางหมดแน่”

“อิจฉาชะมัด!”

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวถามด้วยความสงสัยว่า “โหรวเอ๋อร์คือใครหรือ?”

อมตะชางเหม่ยยิ้มแล้วตอบว่า “จะเป็นใครได้ล่ะ ก็คือหนึ่งในหญิงคนสนิทของไอ้เด็กเปรตน่ะสิ”

เยี่ยชิวพูดว่า “เสี่ยวเสี่ยวพี่สาว เจ้าอย่าไปฟังไอ้แก่พูดมั่ว ๆ เลย โหรวเอ๋อร์แม่นางเป็นเพื่อนที่ข้าเจอบนเส้นทางเท่านั้น ข้ากับนางไม่มีอะไรเกินเลยกันเลยนะ”

“ไม่มีอะไรเกินเลย?” อมตะชางเหม่ยเชิดปากแล้วพูดว่า “ใครจะไปรู้ว่าพวกเจ้าไปทำอะไรกันในระฆังนั่นกันแน่ ข้าเห็นกับตาตอนพวกเจ้าออกมา โหรวเอ๋อร์แม่นางเสื้อผ้าไม่เรียบร้อยเสียด้วย”

“เจ้าจะบอกว่าไม่มีอะไร ข้าก็ไม่เชื่อหรอก ต่อให้ตีข้าตายก็ไม่เชื่อ”

อมตะชางเหม่ยหัวเราะอย่างสะใจ “แหม แหม แหม เรื่องนี้น่าสนุกแล้วสิ ข้างหนึ่งคือองค์หญิงหนิงอัน อีกข้างคือโหรวเอ๋อร์แม่นาง แล้วก็ยังมีคุณหนูหนานกงอีก สามสาวบนเวทีเดียวกัน ไอ้เด็กเปรต เจ้าต้องปวดหัวแน่ ๆ”

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวพูดว่า “ข้าไม่โกรธหรอกนะ หญิงคนสนิทของเจ้าของศาลามากเท่าไหร่ ยิ่งแสดงให้เห็นว่าฝีมือเขาเยี่ยมแค่ไหน”

“หืม ความคิดนี้ใช้ได้!” อมตะชางเหม่ยรู้สึกเปรี้ยวใจนิด ๆ พร้อมกับแอบเสียใจในใจ

ถ้ารู้มาก่อนแบบนี้ ตอนนั้นคงไม่ควรเข้าสู่สำนักเซียน ควรจะทำตัวแบบเยี่ยชิว ปล่อยใจไปทั่วมากกว่า

“เจ้าไปเชิญโหรวเอ๋อร์เข้ามาสิ…”

เยี่ยชิวกำลังจะสั่งให้คนไปรับโหรวเอ๋อร์เข้ามา แต่ยังพูดไม่ทันจบ โหรวเอ๋อร์ก็เดินเข้ามาจากด้านนอกเสียก่อน

ทันใดนั้น สายตาทุกคู่ก็จับจ้องมาที่โหรวเอ๋อร์

นางสวมชุดโบราณสีเขียวประดับพู่ไหม สง่างามนุ่มนวล

ใบหน้าของนางงดงามอ่อนหวาน ราวกับดอกท้อแรกแย้มในฤดูใบไม้ผลิ อ่อนละมุนและสดใส คิ้วเรียวบางดังขุนเขาไกล ละม้ายภาพวาดน้ำหมึกของลุ่มแม่น้ำทางใต้ อ่อนช้อยและแฝงด้วยความเรียบง่าย

ดวงตาใสบริสุทธิ์ เปล่งประกายด้วยความไร้เดียงสาและเมตตา

สันจมูกโด่ง คางมน ขอบใบหน้าชัดเจนแต่ละมุน ริมฝีปากดั่งกลีบกุหลาบ แย้มยิ้มอ่อน ๆ อย่างมีเสน่ห์

“หญิงสาวที่งดงามอะไรเช่นนี้!”

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวเมื่อเห็นโหรวเอ๋อร์ ก็ถึงกับสะดุ้งในใจ เต็มไปด้วยความตื่นตะลึง

จากนั้นนางก็เพ่งมองไปยังเครื่องแต่งกายของโหรวเอ๋อร์อย่างละเอียด

เพียงเห็นว่า ผมยาวของโหรวเอ๋อร์ราวกับสายน้ำตกที่หลั่งไหล ดำขลับเป็นเงางาม บนศีรษะปักด้วยปิ่นทองเรียบง่ายแต่เปี่ยมด้วยความสง่างาม

ที่ติ่งหูมีต่างหูมุกคู่หนึ่ง หรูหราแวววาว

ลำคอของนางยาวระหงดุจคอหงส์ แฝงด้วยความสูงศักดิ์ ไหล่เอียงเล็กน้อยคล้ายดอกไม้ที่กำลังเบ่งบาน สง่างามและมีเสน่ห์

เรือนร่างของนางบอบบางอ้อนแอ้น ราวกับต้นหลิวอ่อนพลิ้วไหวในสายลม แขนเสื้อกว้างสะบัดตามการเคลื่อนไหวเบา ๆ ดุจเซียนจื้อลงมาจากสวรรค์ สดใสและบริสุทธิ์

“ขออภัยที่มารบกวนโดยไม่แจ้งล่วงหน้า หวังว่าทุกท่านจะให้อภัย”

โหรวเอ๋อร์ยิ้มเบา ๆ รอยยิ้มของนางบริสุทธิ์สดใสราวกับฤดูใบไม้ผลิที่อาบด้วยแสงอาทิตย์ ทำให้ผู้คนรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวลุกขึ้นอย่างสุภาพ แล้วกล่าวต้อนรับด้วยความอบอุ่นว่า “ยินดีต้อนรับแม่นางมาที่ศาลาหยงเป่า”

เมื่อโหรวเอ๋อร์มองหนานกงเสี่ยวเสี่ยว ก็ถึงกับรู้สึกใจหวิว

ในสายตาของนาง หนานกงเสี่ยวเสี่ยวมีใบหน้าที่งดงามละเอียดอ่อน ราวกับดอกท้อ ดวงตาใสลึกดุจสายน้ำในฤดูใบไม้ร่วง คิ้วโค้งบางคล้ายใบหลิว จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากแดงระเรื่อและยกขึ้นเล็กน้อย ให้ความรู้สึกเย้ายวนแบบเฉื่อยชา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน