วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1052

มีบางสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น ผู้คนถึงกับตกใจอยู่กับที่

"น้องสอง!"

หลงอี เป็นคนแรกที่ตอบสนอง โดยคำรามด้วยความโศกเศร้าและความโกรธออกกมา

ทันใดนั้นทุกคนก็ได้สติคืนมา และต่างก็มองไปที่หลงเอ้อร์

เห็นเพียงหลงเอ้อร์ถูกดาบตอกติดกับกำแพงเมือง ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ตายอย่างไม่รู้สาเหตุ

“นายท่านสอง เขา...ตายแล้วงั้นเหรอ?”

“นายท่านสองนั้นเป็นผู้ฝึกฝนเซียนนะ!”

"ใครเป็นคนทำแแบบนี้?"

ทุกคนรู้สึกหนาวเย็นไปทั่วร่างกาย

ฉากนี้เกิดขึ้นเร็วมากจนพวกเขาไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นหลงเอ้อร์ก็ถูกสังหารในดาบเล่มเดียว

หัวหน้าตระกูลที่ร่ำรวยในปัจจุบันต่างตื่นตระหนกและมองไปที่หลงอีพร้อมเพรียงกัน

ใบหน้าของหลงอี เต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความโกรธ จ้องมองไปที่ประตูเมืองต้องห้าม ดวงตาของเขาราวกับสายฟ้า ซึ่งน่าทึ่งมาก

ในขณะนี้เอง——

"บูม!"

ด้านนอกประตูเมืองต้องห้าม ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น

เสียงฝีเท้าสั่นสะเทือนราวกับเหยียบไปบนหัวใจของทุกคน ทำให้ผู้คนรู้สึกหดหู่และหายใจไม่ออก

ทันใดนั้นทุกคนก็หันศีรษะไปอย่างรวดเร็ว

ลมพัดแรง หิมะที่ขาวราวขนห่านปลิวไปในอากาศเหมือนสำลีฉีกขาด

ในไม่ช้า ก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นที่ทางเข้าเมืองต้องห้าม

นั้นนคือชายวัยกลางคน

อายุประมาณสี่สิบถึงห้าสิบปี รูปร่างสูงสง่า หน้าตาหล่อเหลา สวมชุดสีขาวสะบัดตามสายลม

เขาถือดาบยาวอยู่บนหลังของเขา

ตอนนี้ดาบถูกดึงออกจากฝักแล้ว เหลือเพียงฝักเปล่าเท่านั้น

เขาเดินไปข้างหน้าทีละก้าว

แม้ว่าก้าวของเขาจะช้า แต่มันก็มั่นคงในทุกยามก้าว ทุกที่ที่เขาเดินผ่านนั้นลมและหิมะจะหลีกเลี่ยงโดยอัตโนมัติ เช่นเดียวกับการมาถึงของราชาเทพเจ้า

"เทพแห่งการฆ่าเยี่ยหวู่ซวง

รูม่านตาของหลงอีหดลง เขาดูออกแล้วว่ามันคือใคร

หวู่ซวง....

ปากของผู้เฒ่าเยี่ยสั่น สายตาของเขาจ้องไปที่ร่างที่คุ้นเคยนั้น และจากนั้นดวงตาค่อยมีน้ำตาไหลออกมาจากหางตา

"พี่ชาย"

เยี่ยหวู่เว่ยนั้นไม่รู้เปป็นเพราะตื่นเต้นเกินหรือดีใจเกินไปแล้วอดไม่ได้ที่จะมีน้ำตาไหลออกมา

ถูกแล้ว ชายที่ปรากฎตัวอย่างกะทะหันนั้นคือปรมาจารย์อันดับหนึ่งที่หายไปหว่ายี่สิบกว่าปี เทพแห่งการฆ่าเยี่ยหวู่ซวง

ในเวลาเดียวกัน

ผู้คนจากตระกูลที่ร่ำรวยในที่เหตุการณ์ก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านเมื่อเห็นเยี่ยหวู่ซวง

“เป็นไปได้ยังไง!”

“เยี่ยหวู่ซวงตายแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมเขาถึงมีชีวิตเข้ามาได้?”

“เทพแห่งการฆ่ากลับมาแล้ว จบแล้ว จบแล้ว…”

เยีย่ชิว ตกใจเมื่อได้ยินเสียงเหล่านี้ เขาอยากจะดูแต่อาการบาดเจ็บบนร่างกายของเขาสาหัสเกินไปและเขาไม่สามารถขยับได้เลย ด้วยความสิ้นหวังเขาจึงต้องหันศีรษะอย่างยากลำบาก

วินาทีต่อมา ก็มีชายคนหนึ่งสวมชุดสีขาวอยู่ในสายตา

ใบหน้าหล่อและเด็ดเดี่ยว และความงดงามที่ไม่มีใครเทียบได้...

"พ่อ!"

ดวงตาของเยี่ยชิวขุ่นเคือง เขาคิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เห็นบิดาผู้ให้กำเนิดของเขาในเวลานี้

“พ่อยังมีชีวิตอยู่ ยังมีชีวิตอยู่...”

เยี่ยชิว ยิ้ม การมองเห็นของเขาเบลอไปด้วยน้ำตา

"พี่ชาย!"

เยี่ยหวู่ตี้ตะโกน ไม่สนอาการบาดเจ็บบนร่างกายของเขา เขารีบเข้าไปกอดชายร่างขาวไว้แน่น และพูดทั้งน้ำตาว่า: "พี่ชาย เป็นคุณจริงๆใช่ไหม?"

“ฉันไม่ได้ฝันปใช่ไหม?”

ใบหน้าที่แน่วแน่ของเยี่ยหวู่ซวงมีความนุ่มนวล และเขาก็พูดเบา ๆว่า: "น้องสามฉันกลับมาแล้ว!"

"เธออยู่ที่ไหน?"

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "แม่อยู่ที่เจียงโจว ตั้งแต่เกิดความวุ่นวายในปีนั้น แม่และฉันก็อาศัยอยู่ในเจียงโจวมาโดยตลอด"

“จิ้งหลาน สบายดีไหม?” เยี่ยหวู่ตี้ ถามอีกครั้ง

เยี่ยชิวตอบว่า: "แม่สบายดี แต่เมื่อเธอคิดถึงพ่อมากๆและมักจะร้องไห้คนเดียว"

“ถ้าแม่รู้ว่าพ่อกลับมาแล้ว เธอจะดีใจมากๆแน่”

“แล้วก็คุณพ่อ ตลอดที่ผ่านมายพ่อไปอยู่ที่ไหนมา”

“มันเป็นเรื่องยาว ไว้ค่อยคุยกันทีหลัง” เยี่ยหวู่ซวง ดึงเยี่ยชิวไว้ และไปหากผู้เฒ่าเยี่ย

ตูม!

เยี่ยหวู่ซวงคุกเข่าลงบนพื้น กราบไหว้ผู้เฒ่าเยี่ยด้วยความเคารพสามครั้ง จากนั้นจึงยืนขึ้นแล้วพูดว่า "คุณพ่อ ฉันกลับมาแล้ว"

ผู้เฒ่าเยี่ยเช็ดน้ำตา กลั้นความตื่นเต้นไว้ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: "กลับมาก็ดีแล้ว กลับมาก็ดีแล้ว"

นับตั้งแต่เหตุการณ์ในปีนั้น ผู้เฒ่าเยี่ยก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด และเสียใจที่เขาไม่ได้พยายามอย่างดีที่สุดที่จะช่วยเยี่ยหวู่ซวงเผชิญกับการถูกโจมตี

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาผู้เฒ่าเยี่ยก็แอบค้นหาร่องรอยของเยี่ยหวู่ซวงอยู่บ่อยๆ แต่ก็ไม่มีข่าวอะไรเลย เมื่อเวลาผ่านไปผู้เฒ่าเยี่ยก็หมดหวัง

โดยไม่คาดคิดว่า เยี่ยหวู่ซวงจะปรากฏตัวขึ้นในคืนนี้และทำให้เขาประหลาดใจอย่างมาก

เยี่ยหวู่เว่ยพูดว่า: "พี่ใหญ่ หลายปีที่ผ่านมาทำไมพี่ไม่กลับมาล่ะ? พี่ไปอยู่ที่ไหนมา?"

"ไว้คุยกันทีหลัง" เยี่ยหวู่ซวงเหลือบมองไปที่เทพทหาร อมตะชางเหม่ย ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ และหลงหนี่ว์แล้วพูดว่า: "พวกคุณรักษาอาการบาดเข็บกันก่อน เรื่องที่เหลือปล่อยให้ฉันจำกัดเอง"

เสียงของเยี่บหวู่ซวงนั้นเบามาก แต่เมื่อทุกคนฟังแล้ว มันเหมือนกับเข็มที่มั่งคงทำให้ทุกคนสงบใจ ทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจอย่างยิ่ง

จากนั้น เยี่ยหวู่ซวงก็หันกลับไปและมองไปที่หลงอี

หลงอีก็มองมาที่เยี่ยหวู่ซวงเช่นกัน

ดวงตาของทั้งสองคนปะทะกันในอากาศและทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไร

แต่ว่า ผู้คนในที่เหตุการณ์กลับรู้สึกถึงบรรยากาศที่ตึงเครียด จึงกลั้นหายใจทันที และต่างตกตะลึง

พวกเขารู้ว่าสงครามครั้งใหญ่กำลังจะปะทุขึ้น

หลังจากนั้นไม่นาน

เยี่ยหวู่ซวงเป็นคนริ่เริ่มที่พูดกับหลงอี

“ไม่เจอกันนานเลยนะ ไอ่ขยะ!”