วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1119

ดอกบัวทองเก้ากลีบเปล่งแสงทองอร่าม ส่งกลิ่นหอมกรุ่น พลังชีวิตอันยิ่งใหญ่กระจายออกมาทั่วอาณาบริเวณ

เยี่ยชิวรีบมองไปที่ดอกบัวทองเก้ากลีบทันที

เขาเห็นดอกไม้ที่อยู่กลางดอกบัวทองเก้ากลีบ ดอกนั้นเริ่มบานออกมาหนึ่งกลีบ

ตามด้วยกลีบที่สอง

กลีบที่สาม

เมื่อกลีบดอกไม้บานออก แสงสีทองก็ยิ่งเข้มข้นมากกว่าเดิม

“ใกล้จะโตเต็มที่แล้ว” เยี่ยชิวพูดเบาๆพลางกำมือแน่น

“เจ้าหนูน้อย เราตกลงกันไว้แล้ว ดอกบัวทองดอกนี้เป็นของฉัน อย่ามาแย่งกันเชียวล่ะ” อมตะชางเหม่ยพูดเตือนเยี่ยชิวพลางมองไปที่ดอกบัวทองเก้ากลีบ

เยี่ยชิวทำหูทวนลม ตาของเขาจ้องไปที่ดอกบัวทองเก้ากลีบไม่กระพริบเลยสักนิด

สมบัติล้ำค่าแบบนี้ ต้องเป็นของเขาสิ

เขาต้องการดอกบัวทองเก้ากลีบมาช่วยให้สามารถทะลุด่านการฝึกตน และกลายเป็นผู้ฝึกเซียน!

ไม่นาน ดอกบัวทองเก้ากลีบก็บานออกมาจนถึงกลีบที่แปด และเหลือเพียงกลีบสุดท้ายเท่านั้น ถึงตอนนั้นมันก็จะโตอย่างเต็มที่

10 วินาทีต่อมา

ในที่สุดกลีบที่เก้าก็บานออก

ทันใดนั้นก็เกิดเสียงดังขึ้นมา ราวกับเสียงเพลงจากสวรรค์ นี่เป็นปรากฏการร์ที่พิเศษมาก

“มันวิเศษขนาดนี้เลยหรือ?”

เยี่ยชิวตกใจ เขาเตรียมออกไปหยิบดอกบัวทองเก้ากลีบในทันที

ทันใดนั้น อมตะชางเหม่ยก็ตะโกนออกมาเสียงดังว่า “เจ้าเด็กเหลือขอ สัตว์ประหลาดนั่นตามมาแล้ว มันอยู่ที่ปากถ้ำและกำลังจ้องไปที่แก”

เยี่ยชิวรีบหมุนตัวด้วยความเร็ว

และในตอนนี้เอง อมตะชางเหม่ยก็นรบพุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่เยี่ยชิวหมุนตัวไปมอง เขาก็ไม่พบสัตว์ประหลาดสักตัว และเมื่อเขาหันกลับมาอีกครั้ง เขาก็พบว่าอมตะชางเหม่ยอยู่ห่างจากดอกบัวทองเก้ากลีบไม่ถึง 2 เมตรแล้ว

“ตาเฒ่านี้ เพื่อให้ได้ดอกบัวทองเก้ากลีบไปครอบครองถึงกับต้องหลอกฉันเลยอย่างนั้นหรอ ไร้ยางอายจริงๆ”

เยี่ยชิวด่าออกมาเสียงดัง

“เจ้าเด็กเหลือขอ อย่าโกรธเลย หากฉันได้ดอกบัวทองเก้ากลีบไปแล้วฉันก็จะสามารถก้าวข้ามเป็นผู้ฝึกตนได้ ถึงตอนนั้นฉันจะคุ้มครองแกเอง ฮ่าๆๆ...”

อมตะชางเหม่ยหัวเราะออกมาด้วยความตื่นเต้น

“นี่คิดว่าฉันไม่มีทางจะได้ดอกบัวทองเก้ากลีบมาจริงๆอย่างงั้นหรอ?”

เยี่ยชิวยกมือขวาขึ้น พลังไหลเวียนกลายเป็นดาบที่ปลายนิ้วของเขา

ขณะนี้เอง เขาใช้ดรรชนีกระบี่หกชีพจร และสามารถหยุดยั้งอมตะชางเหม่ยได้อย่างสมบูรณ์

จากนั้นก็ใช้ยันต์สายฟ้าอีกอันหนึ่ง ก็สามารถเก็บดอกบัวทองเก้ากลีบได้ก่อนใคร

ในช่วงเวลาสำคัญ เยี่ยชิวเกิดลังเลขึ้นมา

ดอกบัวทองเก้ากลีบนั้นแน่นอนว่าสำคัญสำหรับเขา แต่เมื่อเปรียบเทียบกับความสัมพันธ์และมิตรภาพระหว่างเขากับอมตะชางเหม่ยแล้ว มันก็ดูเล็กน้อยไม่เป็นเรื่องสำคัญเท่าใดนัก

สุดท้ายแล้ว พวกเขาทั้งสองได้ร่วมทุกข์สุขด้วยกันหลายครั้ง

ดังคำกล่าวที่ว่า ทองคำหนักพันชั่งหาไม่ยาก แต่มิตรแท้นั้นยากจะหาได้

ถ้าหากเพราะดอกบัวทองเก้ากลีบนี้ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาต้องร้าวราน เขาก็ไม่ต้องการอีกต่อไป

“ช่างมันเถอะ มันเป็นของคุณแล้ว”

เยี่ยชิวถอนพลังจากปลายนิ้วของเขา

อมตะชางเหม่ยรีบเก็บดอกบัวทองเก้ากลีบ จากนั้นเขาก็ยืนบนกลีบบัวด้วยขาเดียวไม่ต่างกับไก่ยืนตัวเดียว และหัวเราะออกมาเสียงดัง “ในที่สุดฉันก็ได้สมบัติล้ำค่านี้มาครอง”

“เจ้าเด็กเหลือขอ แกมีน้ำใจกับฉันมากทีเดียวที่ไม่คิดจะแย่งกับฉัน”

“เรื่องในครั้งนี้ฉันจะจดจำมันเอาไว้”

“วางใจเถอะ ฉันไม่เอาเปรียบนายแน่นอน”

อมตะชางเหม่ยดีใจจนแทบจะคุมตัวเองไม่ได้ พูดจบแล้วเขาก็หยิบดอกบัวทองขึ้นมาดู

ดอกบัวนี้มีขนาดเท่าฝ่ามือของผู้ใหญ่ เต็มไปด้วยกลิ่นหอมน่ารับประทาน แต่ละกลีบดูเหมือนถูกหล่อด้วยทองคำ เปล่งแสงระยิบระยับ

"ดอกบัวทองคำเอ๋ยดอกบัวทองคำ เธอช่างงดงามเหลือเกิน ถ้าเธอเป็นผู้หญิง เธอคงจะต้องมีนามสกุลพันสินะ?"

ไม่รู้ว่าอมตะชางเหม่ยคิดอะไรอยู่กันแน่ เขาจ้องมองไปที่ดอกบัวทองเก้ากลีบด้วยความหลงใหล

หลังจากนั้นไม่นาน

อมตะชางเหม่ยก็พูดขึ้นมาอีกว่า “ดอกบัวทองคำเอ๋ยเอกบัวทองคำ ฉันจะกินเธอเข้าไปแล้วหนา เธอต้องน่ารักเป็นเด็กดี ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะอ่อนโยนกับเธอ”

เมื่อพูดจบ

อมตะชางเหม่ยตะโกนออกมาอย่างดุดัน ตบลงไปที่หางของสัตว์ประหลาด

ปัง!

ราวกับว่ามือของเขาตบลงไปบนแผ่นเหล็ด ทำให้เขารู้สึกชาไปหมด

สัตว์ประหลาดนั้นกระโดดขึ้นสู่ท้องฟ้า เปิดปากกว้าง พุ่งเข้าหาดอกบัวทองเก้ากลีบ

ชัดเลยว่าเจ้าสัตว์ประหลาดนี่เองก็ต้องการกินดอกบัวทองเก้ากลีบเช่นกัน

“ไปตายสะ”

อมตะชางเหม่ยไม่ยอมให้สัตว์ประหลาดนั้นกินดอกบัวทองคำ ทันทีที่ร่างกายของเขาพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ใช้มือขวาตบลงที่ศีรษะของสัตว์ประหลาดอย่างแรง ขณะที่มือซ้ายก็คว้าดอกบัวทองเก้ากลีบที่กำลังตกลงมาจากท้องฟ้า

หัวของสัตว์ปละหลาดถูกอมตะชางเหม่ยตบเข้าอย่างแรก มันคงจะเจ็บไม่น้อย เพราะมันตะโกนออกมาเสียงดังอย่างโกรธเคือง

“ชู่ว!”

สัตว์ประหลาดนั้นใช้หัวงูขนาดใหญ่ชนเข้าหาอมตะชางเหม่ยอีกครั้ง ไม่เพียงแต่นั้น ร่างกายของมันยังเริ่มขดวนอย่างรวดเร็ว

ในชั่วพริบตา มันก็ใช้ร่างกายพันรอบอมตะชางเหม่ย

“แม่มันเถอะ ตาเฒ่าอย่างฉันไม่เชื่อหรอกว่าจะจัดการแกไม่ได้”

อมตะชางเหม่ยโกรธจัด เขากัดนิ้วกลางจนเลือดออก แล้วใช้วิชาสายฟ้าทั้งห้า

ในทันทีทันใดนั้นเอง สายฟ้าผ่าปรากฏขึ้น

"กัมปนาท!"

สายฟ้าทั้งห้าปรากฏขึ้นมาจากความว่างเปล่า โจมตีเข้าที่ร่างของสัตว์ประหลาดนั้น

ฉากที่น่าตะลึงได้เกิดขึ้น

เห็นได้ชัดว่าร่างกายของสัตว์ประหลาดนั้นผิดปกติอย่างมาก หลังจากที่มันถูกฟ้าผ่าห้าฟ้าโจมตีแล้วก็ไม่ได้รับบาดเจ็บ ยังคงใช้ร่างกายพันอมตะชางเหม่ยอย่างแน่นหนา ในขณะเดียวกัน มันก็ยื่นบางอย่างออกมาเพื่อที่จะหยิบดอกบัวทองเก้ากลีบ

เมื่ออมตะชางเหม่ยเห็นว่าดอกบัวทองเก้ากลีบกำลังจะตกอยู่ในมือของสัตว์ประหลาด ใจเต้นรัวๆ ตะโกนออกมาอย่างเร่งรีบ "เจ้าเด็กเหลือขอ ช่วยฉันด่วนๆเลย อย่าให้ดอกบัวทองเก้ากลีบตกอยู่ในมือมันเด็ดขาด"

ชิ่ว!

พลังดาบเร็วอย่างไม่น่าเชื่อมาถึง โจมตีเข้าที่ขาของสัตว์ประหลาด ปล่อยไฟและประกายไฟออกมา

ขาของสัตว์ประหลาดส่ายไปมา ไม่คาดคิดว่าด้านหลังมือจะโดนดอกบัวทองเก้ากลีบ

ทันใดนั้น ดอกบัวทองเก้ากลีบก็วาดออกเป็นเส้นโค้งในอากาศ ปรากฏตรงหน้าของเยี่ยชิว