วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1141

ฉินหว่านในวัยสามสิบ ซึ่งเป็นวัยที่เธอเป็นเหมือนหมาป่าและเสือ

ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวมากเมื่อเธอต้องการอะไร

เยี่ยชิวนั่งบนโซฟา จับเอวเล็กๆ ของฉินหว่าน ด้วยมือทั้งสองข้าง เพลิดเพลินกับความคิดริเริ่มของเธอ

ฉันไม่รู้ว่ามันใช้เวลานานเท่าไหร่

ทันใดนั้นฉินหว่านก็นอนลงบนร่างของเยี่ยชิว และกอดคอของเขาไว้แน่น ใช้เวลาสักพักจึงจะเข้าที่

“โอเคไหม?” เยี่ยชิวถาม

"อืม" ฉินหว่านอืม

"แต่ฉันยังไม่โอเค"

“ให้ฉันได้สะบายหน่อย อ่า——”

ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของฉินหว่าน เยี่ยชิวก็เหมือนกับเสือดาวและกล้าหาญอย่างยิ่ง

ในที่สุด

มีความสงบในสำนักงาน

เยี่ยชิวกอดฉินหว่าน และพูดขอโทษ "พี่ฉินหว่าน ฉันขอโทษ"

“ทำไมคุณถึงพูดขอโทษฉันด้วย” ฉินหว่านสับสนเล็กน้อย

เยี่ยชิวกล่าว "ช่วงนี้ฉันยุ่งมากไม่ค่อยสนใจคุณเลย ฉันรู้สึกผิดมาก"

“ขอโทษฉันเพียงเพราะเรื่องนี้เหรอ?” ฉินหว่านพูดอย่างเห็นอกเห็นใจ “ไม่จำเป็นต้องขอโทษเลย”

“ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนงานยุ่ง ฉันไม่เคยตำหนิคุณเลย ไม่ต้องพูดถึงเรื่องคุณเลย”

“ตราบเท่าที่คุณมีฉันอยู่ในใจ”

หลังจากที่ฉินหว่านพูดจบ เธอก็ใช้นิ้วสีขาวเรียวของเธอวาดวงกลมบนหน้าอกของเยี่ยชิว

นุ่มนุ่ม จักจี้……

ความรู้สึกนี้สบายมาก

“พี่ฉินหว่าน คุณเสียใจไหมที่ตามฉันมา”

เมื่มเยี่ยชิวถามคำถามนี้ เขารู้สึกเป็นทุกข์เล็กน้อย

ฉินหว่านสวยราวกับดอกไม้และมีรูปร่างที่ร้อนแรง อายุสามสิบของเธอเป็นปีทองของผู้หญิง ด้วยรูปร่างหน้าตาของเธอ เธอสามารถหาผู้ชายดีๆ ได้อย่างแน่นอน

อย่างน้อยมันก็เป็นเรื่องง่ายที่จะหาผู้ชายที่รักเธอ หลงใหลเธอ และทุ่มเทให้กับเธอ แต่เธอเลือกเยี่ยชิว

เยี่ยชิวไม่ได้มีเพียงผู้หญิงคนนี้คนเดียว และยังอายุน้อยกว่าฉินหว่านมาก การอยู่กับเยี่ยชิวและไม่มีสถานะนี่ถือเป็นความไม่ยุติธรรมสำหรับฉินหว่านเลย

ฉินหว่านออกจากอ้อมแขนของเยี่ยชิว จิ้มปลายจมูกของเยี่ยชิว และพูดอย่างจริงจัง "เจ้าเด็กโง่ ฉันชอบคุณ นั่นคือเหตุผลที่ฉันอยู่กับคุณ"

“ฉันยินดีที่จะให้ทุกสิ่งที่ฉันมี ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกหรือร่างกายของฉัน ฉันยินดีที่จะให้มันกับคุณโดยไม่มีข้อตำหนิใด ๆ และแน่นอนว่าฉันจะไม่มีความคับข้องใจใด ๆ ”

“อย่าถามคำถามแบบนี้กับฉันอีก โอเคไหม?”

เยี่ยชิว "แต่— —"

"ไม่มีแต่" ฉินหว่านขัดจังหวะเยี่ยชิวและถามว่า "คุณสบายพอแล้วหรือยัง"

"ยัง"

ฉินหว่านกลอกตามาที่เขา "ไม่พักเลยหรือ?"

“เอาล่ะ พี่ฉินหว่าน คุณกล้าดียังไงมาล้อเลียนฉัน มาดูกันว่าฉันจะทำอย่างไรกับคุณ” หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็กดฉินหว่าน

"เดี๋ยวก่อน"

ฉินหว่านหยุดเยี่ยชิวและถามว่า "เยี่ยชิวคุณมีปัญหาหรือไม่?"

เยี่ยชิวไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร และถามว่า "ฉันมีปัญหาอะไร"

“มีอะไรผิดปกติกับร่างกายของคุณ…?” ฉินหว่านกล่าวว่า “ฉัน พี่จิงจิงและไป่ปิงอยู่กับคุณมานานแล้ว ทำไมเราไม่ตั้งครรภ์ล่ะ”

พ่าง — —

เยี่ยชิวไม่รู้จะอธิบายอย่างไร เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขาเองก็สับสนเล็กน้อย

ถ้าเขาทำไม่ได้ ทำไมเฉียนชานซูถึงถูกยิง?

ถ้าเขาบอกว่าเขาทำได้ ทำไมหลินจิงจิงและคนอื่น ๆ ถึงอยู่กับเขามานานขนาดนี้ แต่ไม่มีสิ่งใดในท้องเลย?

ด้วยเหตุนี้เยี่ยชิวจึงตรวจร่างกายของเขาด้วยเขาพบว่าร่างกายของเขาแข็งแรงมากและไม่มีปัญหา

“พี่ฉินหว่าน ถ้าคุณบังคับเรื่องแบบนี้ไม่ได้ก็ขึ้นอยู่กับโชค เมื่อโชคมาถึงมันก็จะเกิดขึ้นตามธรรมชาติ ทำไมคุณถึงอยากมีลูกล่ะ” เยี่ยชิวถาม

ในช่วงเวลานี้เยี่ยชิวไม่ได้ดูแลเซี่ยนเซี่ยน และเขาคิดถึงสาวน้อยคนนี้มาก

เมื่อกล่าวถึงเซี่ยนเซี่ยน ฉินหว่านก็จำอะไรบางอย่างได้และถามว่า "วันนี้เป็นวันอะไร"

“วันศุกร์” เยี่ยชิวกล่าว

ฉินหว่านเหลือบมองดูนาฬิกาของเธอ ทันใดนั้นก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วพูดอย่างกังวลใจ "ไม่ ไม่ ไม่..."

“มีอะไรผิดปกติ?” เยี่ยชิวถาม

ฉินหว่านกล่าวว่า "วันนี้มีการประชุมผู้ปกครองและครูที่โรงเรียนของเซี่ยนเซี่ยน ฉันสัญญากับเธอว่าเธอจะไป ฉันยุ่งมากในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมาและพลาดการประชุมผู้ปกครองและครูหลายครั้ง เซี่ยนเซี่ยนรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก"

“การประชุมผู้ปกครองและครูจะเริ่มเมื่อไหร่” เยี่ยชิวถามอย่างเร่งรีบ

"เก้าโมงเช้า"

เยี่ยชิวเหลือบดูนาฬิกาของเขาและคิดว่า นี่มันผ่านไปแล้วชั่วโมงแล้ว และฉันเกรงว่าการประชุมผู้ปกครองและครูจะจบลงไปนานแล้ว

“ฉันต้องไปโรงเรียนเพื่อตรวจสอบและถามอาจารย์เกี่ยวกับเซี่ยนเซี่ยน ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เซี่ยนเซี่ยนดูไม่ค่อยมีความสุขในช่วงนี้ ตอนที่ฉันถามเธอเธอไม่ได้พูดอะไรเลย”

หลังจากที่ฉินหว่านพูดจบ เธอก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว โดยไม่คาดคิด ทันทีที่เธอยืนขึ้น เธอก็ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดและนั่งบนโซฟาอีกครั้งโดยไม่คาดคิด

"ทั้งหมดเป็นความผิดของคุณ"

ฉินหว่านจ้องมองไปที่เยี่ยชิวและพูดอย่างทันที "มันทำให้ฉันไม่สามารถยืนได้"

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า "งั้น คุณควรพักผ่อนให้เต็มที่ในบริษัท"

ฉินหว่านส่ายหัว "ไม่ ฉันต้องไปโรงเรียน.….."

“ฟังฉันและพักผ่อนก่อน” เยี่ยชิวพูด “ส่วนการประชุมผู้ปกครองและครู ฉันจะไปเอง”

ฉินหว่านตกตะลึง "คุณจะไปเหรอ?"

“ทำไม คุณยังกังวลอยู่ไหมถ้าฉันไป” เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม “ตอนนี้ฉันเป็นพ่อของเซี่ยนเซี่ยนไง”

ฉินหว่านคิดสักพักแล้วพูดว่า "เอาล่ะ เด็กคนนี้เซี่ยนดซี่ยนพูดถึงคุณบ่อยๆ หากคุณสามารถไปจัดการประชุมผู้ปกครองและครูให้เธอได้ เธอจะมีความสุขมาก"

“พี่ฉินหว่าน งั้นฉันไปนะ?”

"ไปเร็วๆเลย!"

เยี่ยชิวออกจากร้านเสริมสวยและขับรถตรงไปที่โรงเรียนของเซี่ยนเซี่ยน