วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1196

“หลงเหมิน?”

เยี่ยชิว ตกตะลึง: "ผู้เฒ่า คุณหมายถึงเราไปที่สำนักงานใหญ่กลงเหมินก่อนเหรอ?"

อมตะชางเหม่ยส่ายหัว: "ไม่ ไม่ ประตูมังกรที่ฉันพูดถึงนั้นไม่ใช่สำนักงานใหญ่หลงเหมิน แต่เป็นลั่วหยางหลงเหมิน"

“ลั่วหยางหลงเหมิน?” เยี่ยชิวสงสัยว่า: “ไปทำอะไรที่นั่น?”

อมตะชางเหม่ยยิ้มและกล่าวว่า: "มีสุภาษิตที่ว่ากันว่า ต้องการที่พิชิตโลกจะต้องพิชิตสนามก่อน และใครก็ตามที่พิชิตที่ต้องการสนามจะต้องพิชิตลั่วหยางก่อน"

"ตั้งแต่เมื่ออก่อนจนถึงวันนี้ ลั่วหยางเป็นสถานที่รวบรวมเส้นเอ็นมังกร ดังนั้น หลายราชวงศ์จึงตั้งลั่วหยางให้เป็นเมืองหลวง และหลงเหมินเป็นสถานที่ที่มีฮวงจุ้ยดีที่สุดในลั่วหยาง"

“ก่อนที่ฉันจะเขานั้น ฉันได้ทำนายแล้วและมันก็เป็นลางดีด้วย”

“ถ้าแกไปที่หลงเหมินก่อน แกจะได้รับของดีมากมาย”

เมื่อเยี่ยชิวได้ยินคำว่า "ลางดี" หัวใจของเขาก็ขนลุกไปหมด

เขาได้สัมผัสกับความสามารถในการทำนายดวงชะตาของอมตะชางเหม่ยแล้ว ถ้าผู้เฒ่าคนนี้บอกลางดี ก็น่าจะเป็นลางร้าย

เยี่ยชิว กล่าวว่า: "ท่านอาจารย์ได้บอกไว้แล้ว ภูเขาไท่มีเส้นเอ็นมังกร ฉันคิดว่าเราน่าจะไปที่ภูเขาไท่โดยตรงเลย"

“แกหมายความว่าอย่างไร ไอ้สารเลว แกไม่เชื่อฉันเหรอ?” อาจารย์ฉางเหม่ยโกรธเล็กน้อยและพูดว่า “แกรู้ไหม นั่นเป็นเพราะการทำนายของฉันแม่นยำมากจนฉันเกือบได้รับผลกระทบ”

“แกต้องเชื่อฉัน ถ้าแกไปที่หลงเหมิน แกจะได้รับของตอบแทนมหาศาลอย่างแน่นอน”

เยี่ยชิวพูดทันทีว่า: "ไปที่ภูเขาไท่ก่อนแล้วจึงไปที่หลงเหมิน โอเคไหม?"

“ไม่ เราต้องไปที่หลงเหมินก่อน” อมตะชางเหม่ยตั้งใจแน่วแน่

เยี่ยชิวรู้สึกแปลกนิดหน่อยและจึงถามว่า: "ผู้เฒ่า ทำไมคุณต้องไปที่หลงเหมินให้ได้?"

“คุณต้องบอกเหตุผลความจริงให้ฉันก่อน ไม่เช่นนั้นฉันจะไม่ไปหลงเหมิน”

“ตอนนี้ ฉันแค่อยากจะฟื้นฟูกลังยุทธ์ของฉันโดยเร็วที่สุด และไม่ต้องการสร้างปัญหาใดๆ”

ด้วยความสิ้นหวัง อมตะชางเหม่ยไม่มีทางเลือกจึงพูดว่า: "เอาล่ะ ฉันจะบอกความจริงกับแก มีสมบัติล้ำค่าที่ซ่อนอยู่ในหลงเหมิน"

“สมบัติอะไร?” เยี่ยชิวถาม

“ไปแล้วแกจะรู้เอง” อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “เราต้องไปที่หลงเหมินทันที ถ้าเราพลาดจังหวะนี้ เราจะไม่ได้รับสมบัติแล้ว”

“จังหวะ?” เยี่ยชิวงงงวย: “จังหวะอะไร?”

“คืนนี้เป็นวันปรากฏการณ์ดาวเคราะห์ 5 ดวง เรียงกัน” อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “ปรากฏการณ์ดาวเคราะห์ 5 ดวง เรียงกันเป็นปรากฏการณ์ที่หาได้ยากในรอบหลายพันปี ดาวห้าดวงที่ประกอบด้วยทอง ไม้ น้ำ ไฟ และดินมารวมตัวกันซึ่ง หมายความว่ามีสมบัติล้ำค่าจะปรากฎขึ้น”

เยี่ยชิว ถามว่า: "ผู้เฒ่า คุณรู้ได้อย่างไรว่ามีสมบัติล้ำค่าอยู่ในลั่วหยางหลงเหมิน อย่าบอกนะว่ามันถูกบันทึกไว้ในคัมภีร์ภูเขาหลงหู่"

อมตะชางเหม่ยยิ้มและพูดว่า: "ครั้งนี้แกเดาถูกจริงๆ ฉันได้เห็นมันจากคัมภีร์ของภูเขาหลงหู่"

"นับตั้งแต่ก่อตั้งนิกายภูเขาหลงหู่ของเรา ปรมาจารย์หลายคนก็ได้ตรวจสอบที่อยู่ของสมบัตินี้ ในที่สุดก็ตัดสินใจว่าสมบัตินี้อยู่ในหลงเหมิน แต่ก็ไม่มีใครเคยพบมันเลย"

“ในที่สุดก็มีผู้อาวุโสสูงสุดในภูเขาหลงหู่ของเราที่ทิ้งคำทำนายไว้ก่อนที่เขาจะเสียชีวิต โดยกล่าวว่าในวันที่ ปรากฏการณ์ดาวเคราะห์ 5 ดวง เรียงกัน สมบัติก็จะปรากฏขึ้น”

"คืนนี้ในเวลาก็เป็นปรากฏการณ์ดาวเคราะห์ 5 ดวง เรียงกันแล้ว ไอ้สารเลว อย่าลังเล รีบไที่หลงเหมินเร็วเข้า!"

“เมื่อฉันได้รับสมบัตินี้แล้ว ฉันจะพาแกไปที่ภูเขาไท่”

ดวงตาของเยี่ยชิว เบิกกว้าง "ผู้เฒ่า คุณบอกว่าถ้าฉันไปที่หลงเหมินแล้วจะได้รับของตอบแทนมากมายไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมฉันฟัังจากคำพูดขอคุณแล้วเหมือนไปเพื่อค้นหาสมบัติเป็นเพื่อนคุณ?"

“ไอ้สารเลว ยังไงเราทั้งสองก็เคยผ่านอะไรมากมายมาด้วยกัน อย่าบอกนะว่าแค่คำขอเล็กๆน้อยๆนิดแกจะไม่ช่วยฉัน?” อมตะชางเหม่ยสาบาน: “พรุ่งนี้ฉันจะไปที่ภูเขาไท่กับแกแม้ ว่าเขาจะเสี่ยงชีวิตก็ตาม ฉันจะช่วยเหลือแกหาเส้นเอ็นมังกรให้เจอเพื่อช่วยแกฟื้นฟูพลังยุทธ์!”

เยี่ยชิว อยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย สมบัติที่ผู้นำของภูเขาหลงหู่หลายรุ่นตามหากันมันต้องเป็นสมบัตติที่ล้ำค่าแค่ไหนกัน?

“ผู้เฒ่า ฉันสามารถไปที่หลงเหมินกับคุณได้ แต่เราต้องตกลงล่วงหน้ากันก่อน ไม่ว่าคุณจะได้รับสมบัติหรือไม่ พรุ่งนี้ยังไงก็ต้องไปที่ภูเขาไท่” เยี่ยชิวกล่าว

“เอาเถอะ ตรงนี้ห่างจากสนามบินไม่ไกลมากนัก เราเดินไป คุณกลับไปก่อนเลย!”

หลังจากที่เยี่ยชิว พูดจบ เขาก็ลงจากรถพร้อมกับอมตะชางเหม่ยและตรงไปที่สนามบิน

ไม่นานทั้งสองก็มาถึงสนามบิน

ตอนรับตั๋วก็เจอปัญหาอีก เครื่องขายตั๋วเสีย

พังเครื่องเดียวไม่พอ แต่กลับพังไปสิบกว่าเครื่อง ความน่าจะเป็นที่จะน้อยกว่าถูกรางวัลที่หนึ่งจากลอตเตอรี

หลังจากได้รับตั๋วแล้วในที่สุด ทั้งสองก็ขึ้นเครื่องบินและได้รับแจ้งทางวิทยุว่าเนื่องจากสภาพอากาศ เครื่องบินจะดีเลย์หนึ่งชั่วโมงก่อนเครื่องขึ้น

เยี่ยชิวและ อมตะชางเหม่ยรอหนึ่งชั่วโมงก่อนที่เครื่องบินจะออกเดินทางในที่สุด

สองชั่วโมงต่อมา

เครื่องบินลงจอดที่สนามบินลั่วหยาง

"ในที่สุดก็มาถึง!"

เยี่ยชิว ถอนหายใจด้วยความโล่งอก โดยไม่คาดคิด ขณะที่เขาและอมตะชางเหม่ยกำลังออกจากสนามบิน จู่ๆ ลูกเห็บขนาดใหญ่พอๆ กับไข่ก็ตกลงมาจากท้องฟ้าที่ใสสะอาดในตอนแรก!

“ผู้เฒ่า ตอนนี้ฉันเชื่อแล้วว่าคุณได้ทำนายก่อนลงเขาแล้วจริงๆ ไม่อย่างนั้น ตั้งแต่เราเดินทางมาจากเจียงโจวถึงลั่วหยางทำไมถึงได้เจอแต่เรื่องอะไรไม่รู้ล่ะ”

“ไอ้สารเลว ดังคำที่ว่า ฤกษ์งามยามดีย่อมมาเยือน ฉันเชื่อว่าหลังจากเจอเรื่องแย่ๆ มากมายแล้ว โชคลาภก็จะตกมาที่เราอย่างแน่นอน ฉันปวดฉี่ จะไปห้องน้ำ แกไปไหม?"

"ไปเถอะ!"

เยี่ยชิว ก็ไปเข้าห้องน้ำด้วยเหมือนกัน

โดยไม่คาดคิด ทันทีที่เขาเข้าไปในประตู เขาได้ยินเสียงอมตะชางเหม่ยกรีดร้อง: "อุ๊ย..."

เยี่ยชิวเดินไปดู เห็นแต่อมตะชางเหม่ยเหยียบคราบปัสสาวะและล้มลงกับพื้นจนแขนหัก