วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1204

สีหน้าของอมตะชางเหม่ยเขียวอยู่แล้ว เมื่อเขาได้ยินเยี่ยชิวพูดว่าหน้าตาดีแล้วโชคดี สีหน้าของเขาดูไม่ดียิ่งขึ้น

หมายความว่าไง?

บอกว่าฉันขี้เหร่ ก็เลยโชคร้าย?

“ฮึ!”

อมตะชางเหม่ยกรนอย่างเย็นชา แสดงถึงความไม่พอใจต่อเยี่ยชิว และในขณะเดียวกันเขาก็แอบ สาบานในใจของเขา

“ต่อไปนี้หาสมบัติ จะไม่พาไอ้เด็กเปรตโดยเด็ดขาด ถ้ามีเขาอยู่ด้วย ก็ไม่มีเรื่องอะไรของฉันแล้ว”

อมตะชางเหม่ยอิจฉาจนตาเเดงเลย

เยี่ยชิวได้รับซุยโหวจูก่อน ตอนนี้ ได้รับหม้อเฉียนคุนอีกหนึ่งหม้อ ความโชคลาภเเบบนี้ เทียบได้แค่สองคํา

เหลือเชื่อ!

อมตะชางเหม่ยทั้งอิจฉา และไม่พอใจ และพูดว่า“ไอ้เด็กเปรต ถ้าไม่ใช่เพราะข้า นายไม่สามารถมาที่หลงเหมินได้”

“นายสามารถได้รับซุยโหวจูเเละหม้อเฉียนคุน ทั้งหมดนี้เป็นเครดิตของข้า”

“ตอนนี้ฉันไม่ได้รับผลประโยชน์อะไรเลย นายไม่ควรปลอบใจข้าหน่อยเหรอ?”

เยี่ยชิวปลอบว่า“ไอ้เเก่ อย่าท้อแท้ ตอนนี้นายไม่ได้รับสมบัติ ในอนาคตก็ไม่ได้รับหรอก”

“ทวดมึงสิ พูดเป็นไหม?”อมตะชางเหม่ยจ้องไปที่เยี่ยชิว“ฉันไม่สน นายต้องปลอบโยนฉันสักหน่อย”

“นายอยากได้อะไร?” เยี่ยชิวถามด้วยรอยยิ้ม

“ไอ้เด็กเปรต ในเมื่อนายมีหม้อเฉียนคุนแล้ว งั้นนายเอาดาบจักรพรรดิให้ฉันไหม?”

อมตะชางเหม่ยจดจําดาบจักรพรรดิไม่ใช่วันสองวันแล้ว ตอนนี้หาโอกาสได้แล้ว ก็ไม่ลังเลที่จะขอกับเยี่ยชิว

พูดคำนี้ออกมาเเล้ว อมตะชางเหม่ยก็รู้สึกเสียใจ เพราะเขารู้ว่า ดาบจักรพรรดิมีความสําคัญต่อเยี่ยชิวมาก เป็นไปไม่ได้ที่จะให้คนอื่น เขาขอกับเยี่ยชิว นี่ไม่ใช่หาเรื่องให้ลำบากใจจกับตนเองเหรอ?

“ลืมไปเถอะ เอาเป็นว่าฉันไม่เคยพูด......”

ก่อนที่อมตะชางเหม่ยจะพูดจบ ก็ได้ยินเยี่ยชิวพูดว่า“โอเค ถ้านายชอบ งั้นก็ให้นาย”

“นายพูดจริงเหรอ?”อมตะชางเหม่ยมองไปที่เยี่ยชิวด้วยความไม่เชื่อ “นายยอมเอาดาบจักรพรรดิให้คนอื่นจริงเหรอ?”

เยี่ยชิวกล่าวว่า“ถ้าเป็นคนอื่น ฉันไม่ให้แน่นอน แต่นายไม่เหมือนกัน นายเป็นเพื่อนที่ดีของฉัน นายอ้าปากพูดแล้ว ถ้าฉันปฏิเสธ งั้นนายไม่ไร้ยางอายเหรอ?”

เมื่ออมตะชางเหม่ยได้ยินเบบนี้ เขาก็ซาบซึ้งจนเกือบจะร้องไห้“ไอ้เด็กเปรต นายดีกต่อฉันจริง ขอบคุณ”

“อย่ารีบขอบคุณฉัน ฉันจะอธิบายให้นายฟัง ดาบจักรพรรดิมีบางอย่างผิดปกติ หวังว่านายจะไม่ถือสา......”

เยี่ยชิวพูดไปครึ่งหนึ่ง ก็ถูกอมตะชางเหม่ยรับคําไป เเละพูดว่า “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร รีบเอาดาบจักรพรรดิให้ฉันเถอะ!”

จากนั้น ในสายตาการะหายของอมตะชางเหม่ย เยี่ยชิวหยิบดาบจักรพรรดิที่หักเป็นสองครึ่งออกมา

“ให้นาย!”

อมตะชางเหม่ยตกตะลึง “เกิดอะไรขึ้น?ดาบจักรพรรดิทำไมมถึงหักแล้ว?”

เยี่ยชิวถอนหายใจแล้วพูด“เมื่อไม่นานมานี้ ในการต่อสู้กับปรมาจารย์ของต้าตงบนเกาะร้าง ดาบจักรพรรดิหักเสีย”

อมตะชางเหม่ยพูดอย่างโกรธเคือง“ถ้าหักแล้ว นายให้ฉันทำไม? ”

“ไม่ใช่นายขอเองเหรอ?”เยี่ยชิวกล่าวว่า“อีกอย่าง ฉันเตือนนายแล้วเมื่อกี๊ บอกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับดาบจักรพรรดิ เเล้วนายยังบอกว่านายไม่

ถือสา”

อมตะชางเหม่ยเกือบพ่นเลือดออกมาจากปาก

“ไอ้แก่ นายยังจะเอาอีกไหม?”เยี่ยชิวถาม

อมตะชางเหม่ยพูดด้วยความโกรธ“ดาบจักรพรรดิหักแล้ว เอามาใช้ทำอะไร?”

“นายไม่เอาเองนะ ห้ามตําหนิฉัน ต่อไปนี้ห้ามขอดาบจักรพรรดิกับฉัน”หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็รีบหยิบดาบจักรพรรดิกลับเข้าไปในกระเป๋าเฉียนคุน

แม้ว่าดาบของจักรพรรดิจะหักเแล้ว แต่ดาบเล่มนี้ติดตามเยี่ยชิวมาเป็นเวลานาน และประสบกับชีวิตและความตายด้วยกันหลายครั้ง สำหรับเเล้วเยี่ยชิวแล้ว ดาบเล่มนี้เปรียบเสมือนพี่น้องที่สนิทของเยี่ยชิว

เขาตัดสินใจว่า เมื่อเลมีโอกาสในอนาคต เขาจะต้องหาวิธีเชื่อมต่อดาบจักรพรรดิให้เข้ากัน

อมตะชางเหม่ยตะโกนไป ด้วยรีบตามไปด้วยความรวดเร็ว

ไม่นาน ทั้งสองก็มาถึงตรงหน้าพระพุทธรูป

พระพุทธรูปองค์นี้ไม่เด่นในบรรดาพระพุทธรูปหลายองค์ สูงเพียงสองเมตรกว่าๆ

พระพุทธรูปนั่งไขว่ห้างบนแท่นดอกบัว ยิ้มแย้มแจ่มใส ถือสายลูกปัดพระพุทธรูปไว้ในมือ ดวงตาของเขามองลง เหมือนจริงเลย

ในเวลานี้ พระวรกายของพระพุทธรูปเปล่งแสงสีทองจางๆออกมา

“แปลกละ ที่นี่มีพระพุทธรูปนับไม่ถ้วน ทำไมมีพระพุทธรูปองค์เดียวที่มีแสง?”อมตะชางเหม่ยทำหน้าสงสัย

เยี่ยชิวก้าวไปข้างหน้า เดินไปหน้าพระพุทธรูป เงยหน้าขึ้นมองดวงตาของพระพุทธรูปครู่หนึ่งทันใดนั้น ฝ่ามือขวาของเขารู้สึกร้อนๆ

เยี่ยชิบมองลง และเห็นเครื่องหมายสวัสติกะปรากฏขึ้นที่ฝ่ามือขวาของเขา เบ่งบานด้วยแสงเจิดจ้า

“เครื่องหมายสวัสติกะศาสนาพุทธ!”

อมตะชางเหม่ยตกใจและถามว่า “นายได้จากไหน?”

“วิหารซีซาร์” เยี่ยชิวตอบ

ครั้งก่อนที่เขาไปที่วิหารซีซาร์ ฆ่าพระนาการ์แล้ว ไม่เพียงแต่ได้รับเครื่องหมายสวัสติกะลึกลับนี้ แล้วยังได้รับวิชาลับบนเตียงและต้นโพธิ์พันปี

“ไอ้เเก่ สวัสติกะมีประโยชน์ยังไง?”ตอนที่เยี่ยชิวพูด เขารู้สึกเหมือนว่ามีบางอย่างนําทางเขาอยู่ เขานําฝ่ามือขวาวางบนพระพุทธรูปเบาๆ

“ตูม!”

ทันใดนั้น พระพุทธรูปก็ปะทุขึ้นด้วยตัวอักษรจีนโบราณหนาแน่น ซึ่งแต่ละองค์มีขนาดเท่าเหรียญทองแดง กระพริบด้วยแสงสีทองที่ลุกโชน

อมตะชางเหม่ยเบิกตากว้าง แล้วแยกเเยะอย่างละเอียด

ในไม่ช้า เขาก็แยกกออกมาแล้ว

“นี่คือ...... ศิลปะลับสูงสุดของพระพุทธศาสนา พระสูตรแห่งวิญญาณศักดิ์สิทธิ์!”

อมตะชางเหม่ยเพิ่งพูดจบ ตัวอักษรจีนโบราณสีทอง ก็รุมเข้าไปในกลางคิ้วของเยี่ยชิวทีละตัว