วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1226

“นายรู้จักฉันเหรอ?”

ตอนที่เยี่ยชิวพูด เขาได้ทำตาใส่อมตะชางเหม่ยอย่างลับๆ และคนรับก็เข้าใจ ทํามือพร้อมที่จะลงทือ

หลี่เฉิงตี้พูดด้วยรอยยิ้ม“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นนาย แต่รูปถ่ายของนายฉันเคยได้ดูไปหลายครั้ง”

“เดิมที ตอนที่ฉันเตรียมตัวที่จะกลับจากที่นี่ ไปหานายที่เจียงโจว ไม่คาดคิดว่าจะได้พบนายที่นี่ ”

“ดูเหมือนว่า ทุกอย่างเป็นเจตนารมณ์ของสวรรค์ ”

เยี่ยชิวถามว่า “นายหาฉันทำอะไร?”

หลี่เฉิงตี้ว่า“หลี่เจิ้งซีเป็นคนอะไร คิดว่านายต้องรู้ดีเเน่?”

เยี่ยชิวตกใจ ผู้ชายคนนี้จะล้างแค้นเพื่อหลี่เจิ้งซี?

“หลี่เจิ้งซีเป็นนักปราชญ์ทางการแพทย์เกาหลี”เยี่ยชิววกล่าว

“เขาไม่เพียงเเต่เป็นนักปราชญ์ทางการแพทย์ของเกาหลีเท่านั้น หลี่เฉิงตี้กล่าวว่า“เขายังเป็นลูกชายของฉัน”

อะไรนะ?

หลี่เจิ้งซีเป็นลูกชายของหลี่เฉิงตี้?

เยี่ยชิวบังคับไม่ได้ที่เกิดความสงสัย ถ้าหลี่เฉิงตี้ป็นพ่อของหลี่เจิ้งซีจริงๆ แล้วทําไมเขาไม่ปกป้องหลี่เจิ้งซี?

หรือว่า ตอนที่เขาฆ่าพ่อลูกชายหลี่เจิ้งซี ทําไมหลี่เฉิงตี้ไม่ปรากฏตัว?

หลี่เฉิงตี้พูดอีกครั้ง“พูดให้แม่นยำหน่อย หลี่เจิ้งซีป็นลูกบุญธรรมของฉัน ”

“แม่ของเขาเคยเป็นหนึ่งในผู้หญิงหลายคนของฉัน ”

“เดิมที ชีวิตความเป็นอยู่ของหลี่เจิ้งซีไม่เกี่ยวกับฉันเลย แต่หลังจากที่แม่ของเขารู้เรื่องการตายของเขาและหลี่หมิงฮั่นเเล้ว เธอก็รับไม่ได้ เเล้วเสียชีวิต ”

“ก่อนที่เขาจะเสียชีวิต แม่ของเขาเขียนจดหมายถึงฉัน ขอให้ฉันล้างแค้นให้หลี่เจิ้งซี ”

“แม้ว่าฉันกับผู้หญิงคนนี้จะไม่ได้เจอมาหลายสิบปีแล้ว แต่ยังไงก็เคยมีความสัมพันธ์กัน ฉันจะทําให้คนเป็นเเม่ผิดหวังได้ยังไง?”

“ดังนั้นเยี่ยชิว ตอนนี้นายควรจะเข้าใจ จุดประสงค์ที่ฉันมาหานายเเล้วเเหละ!”

ใจของเยี่ยชิวจมลง

เขาเดาไม่ผิด หลี่เฉิงตี้มาครั้งนี้ เพื่อล้างแค้นให้หลี่เจิ้งซี

แต่ว่าผู้ชายคนนี้เป็นผู้เเข็งเเกร่งขั้นราชาเมื่อร้อยกว่าปีก่อน ผ่านไปนานขนาดนี้ ทักษะของเขาถึงขั้นน่ากลัวแค่ไหนแล้ว?

เยี่ยชิงส่งสัญญาณสายตาให้อมตะฉางเหม่ยอีกครั้ง ให้อมตะชางเหม่ยเตรียมหนีเอาชีวิตรอด

หลี่เฉิงตี้เห็นสายตาของเยี่วชิวเเล้ว พูดด้วยรอยยิ้ม“เยี่ยชิว ฉันแนะนําให้นายเก็บความคิดที่จะวิ่งหนี”

“ต่อหน้าฉัน นายไม่มีโอกาสที่จะหนีได้”

“นอกจากนี้ แม้ว่านายจะเชี่ยวชาญทักษะลับอะไรก็ตาม หลบหนีจากตรงหน้าฉันได้ งั้นรอฉันกลับไปที่เจียงโจว ไปพบกับผู้หญิงสองสามคนของนาย ”

“ผู้หญิงคนอื่น ช่างหอมจริงๆ”

เมื่อหลี่เฉิงตี้พูดถึงตรงนี้ เขาก็หลับตา หายใจเข้าลึกๆ ทำหน้าหลงไหล

เจตนาการฆ่าก็ปรากฏขึ้นในใจของเยี่ยชิวทันที

หลี่เฉิงตี้พูดตามอีกว่า“แน่นอนว่า ฉันอายุสูงกว่านายมากๆ ทักษะก็สูงกว่านาย ออกมือฆ่านายดูเหมือนจะรังแกผู้ด้อยกว่า”

“เพราะฉะนั้น ฉันสามารถให้โอกาสนายได้ ”

“ถ้านายเลือกที่จะฆ่าตัวตาย สามารถทุกข์น้อยลงได้ ”

“นายคิดยังไง?”

เยี่ยชิวยังไม่ได้พูด อมตะชางเหม่ยก็พูดว่า“หลี่เฉิงตี้ เคยมีใครบอกนายไหมว่า ตอนที่นายยิ้มดูเลวทารมจริงๆ”

เอ๊ะ คำนี้ทำไมคุ้นๆ

เยี่ยชิวตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว เมื่อก่อนเขาเคยพูดแบบบนี้กับอมตะชางเหม่ย

แม้ว่าทักษะของอมตะชางเหม่ยจะไม่เท่าหลี่เฉิงตี้ แต่ปากไม่แสดงความอ่อนแอเลย พูดว่า“ หลี่เฉิงตี้ อย่าคิดว่านายเป็นผู้พิทักษ์ของเกาหลี พวกฉันจะกลัวนาย”

“ฉันบอกนายนะ ที่นี่คืออาณาเขตของเเคว้นหวา ”

“นายมาอวดดีที่นี่ ระวังตายยังไงก็ไม่รู้นะ”

ท่าทางโอ้อวด!

น้ำเสียงเผด็จการ!

ดูเหมือนว่าในสายตาของหลี่เฉิงตี้ เยี่ยชิวเป็นคนตายไปแล้ว

อมตะชางเหม่ยตะโกนว่า“หลี่เฉิงตี้ นายอย่าหยิ่งยโส ฉันบอกนาย พ่อของเยี่ยชิวเยี่ยหวู่ซวงเป็นปรมาจารย์อันดับหนึ่งของเเคว้นหวา นายกล้าแตะต้องเยี่ยชิว ระวังตายไร้ที่กลบฝัง”

“นายคิดว่าฉันไม่รู้ภูมิหลังของเยี่ยชิวเหรอ?”หลี่เฉิงตี้ยิ้มอ่อน“ฉันก็หวังว่าเยี่ยหวู่ซวงจะปรากฏตัว อยากเห็นวิธีการของปรมาจารย์อันดับหนึ่งของแคว้นหวามานานแล้ว”

“น่าเสียดาย ตอนนี้เขาน่าจะอยู่ที่ภูเขาคุนหลุนใช่ไหม?”

“แต่ไม่เป็นไร รอฉันฆ่าเยี่ยชิวเเล้ว ค่อยไปที่ภูเขาคุนหลุน ”

“ฉันไม่ใช่เพื่อเยี่ยหวู่ซวง แม้ว่าเขาจะถูกยกย่องเป็นปรมาจารย์อันดับหนึ่งของเเคว้นหวา แต่เขายังไม่มีสิทธิ์ที่จะให้ฉันไปหาเขาเอง ”

“ฉันจะไปฆ่าผู้ฝึกเป็นเซียนคนนั้นของภูเขาคุนหลุน!”

อมนะชางเหม่ยตกใจมาก เขาไม่คาดคิดว่าหลี่เฉิงตี้จะหยิ่งผยองขนาดนี้ กล้าคิดที่จะฆ่าจื่อหยางเทียนจุน

“พูดไม่ถ่อนตัวเลย ถ้านายมีความสามารถก็ไปภูเขาคุนหลุนตอนนี้สิ!”อมตะชางเหม่ยพูดอย่างโกรธ

“ภูเขาคุนหลุนฉันไปเเน่นอน แต่ก่อนที่จะไป ฉันต้องฆ่าเยี่ยชิวให้ตายก่อน หลังจากหลี่เฉิงตี้พูดจบเขาก็มองไปที่เยี่ยชิว และรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ค่อยๆเย็นชา“ดูเหมือนว่า นายไม่ได้จะฆ่าตัวตายแล้ว ถ้าเป็นเเบบนี้ งั้นฉันได้เเต่ลงมือเองแล้วสิ”

“เยี่ยชิว นายมีคําสั่งเสียอะไร?”

“ฉันสามารถฝากบอกต่อให้พ่อของนายได้ ”

เยี่ยชิวยิ้มอย่างเย็นชาว่า“เมื่อก่อนมีผู้คนจํานวนมากมายที่อยากฆ่าฉัน ในนั้นก็มีผู้เเข็งเเกร่งขั้นราชาเหมือนกัน แต่สุดท้าย พวกเขาตายไปหมด เหลือเเต่ฉันที่รอดชีวิต”

“หลี่เฉิงตี้ นายอยากฆ่าฉัน ฉันมอบคําพูดให้นายได้เพียงสี่คําเท่านั้น ”

“คิดเฟ้อฝันเถอะ!”

หลี่เฉิงตี้ก็ไม่โกรธ และพูดด้วยรอยยิ้ม“ฉันแตกต่างจากพวกเขา จะฆ่านายได้ไม่ได้ เดี๋ยวนายจะรู้ทันที”

โฮ่ง!

หลังจากหลี่เฉิงตี้พูดจบ เขาก็ยื่นนิ้วออกมาหนึ่งนิ้ว และชี้ไปที่เยี่ยชิวในอากาศ