วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1242

ฉางเหม่ยฟุ้งซ่านเล็กน้อยอยู่ครู่หนึ่ง

“เหตุใดจึงมียันต์ความเป็นความตายอยู่บนหลังเด็กคนนี้?”

“เรื่องนี้ไม่ควรเป็นเช่นนั้น!”

"ภูมิหลังของเขาคืออะไรกันแน่?"

เมื่อฉางเหม่ยเสียสมาธิหู่จื่อ ก็หลุดเป็นอิสระอย่างสมบูรณ์และต่อยฉางเหม่ยที่ท้อง

บูม!

ฉางเหม่ยกรเด็นออกไปและตกลงไปในกองมูลสัตว์

"คำราม -" หู่จื่อคำรามและกำลังจะไป

“หยุด!” เยี่ยชิวตะโกนเสียงดัง ราวกับฟ้าร้องระเบิดในหูของเขา

หู่จื่อตัวสั่นไปทั้งตัว ความลังเลปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา จากนั้นเขาก็รีบวิ่งไปหาฉางเหม่ย

เยี่ยชิวก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและชี้ไปที่ด้านหลังศีรษะของหู่จื่อทันใดนั้นหู่จื่อก็หมดสติไป

เยี่ยชิวอุ้มหู่จื่อที่หมดสติแล้วถามว่า "ตาเฒ่า ยังโอเคมั้ย?"

“ข้ายังโอเค” ฉางเหม่ยรีบลุกขึ้นจากพื้นแล้วกระซิบกับเยี่ยชิว “พาเด็กคนนี้ไปที่บ้านของเหล่าเซี่ยง ร่างของเขามีความลับ”

จากนั้นก็พูดกับเหล่าเซี่ยง "พาข้ากลับไปหน่อย ข้าอยากอาบน้ำ"

ฉางเหม่ยออกมาจากคอกหมูและเห็นผู้เห็นเหตุการณ์เคลื่อนตัวออกไปจากเขา ทุกคนปิดจมูกและดูรังเกียจ พวกเขาหยุดทันทีและพูดด้วยรอยยิ้ม "ทุกคน ข้าขอโทษที่ทำให้ทุกคนหัวเราะ ”

“หู่จื่อแข็งแกร่งมาก ข้าเคยถูกจับมาก่อน ดังนั้นจึงตกอยู่ในความยุ่งเหยิงเช่นนี้”

“ขอแนะนำตัวเองก่อน ข้ามาจากภูเขาอู่ตาน เป็นอาจารย์ใหญ่ร่วมสมัยของภูเขาอู่ตาน ชื่อลัทธิของข้าคือชงชวี”

“ยินดีต้อนรับทุกคนให้เดินทางไปยังภูเขาอู่ตานเมื่อคุณว่าง”

เหล่าเซี่ยงหันศีรษะและมองไปที่เยี่ยชิวราวสงสัย ท่านไม่ได้บอกว่าฉางเหม่ยเป็นอาจารย์ใหญ่ของภูเขาหลงหู่ไม่ใช่หรือ? ทำไมเขาถึงบอกว่าเขาเป็นอาจารย์ ใหญ่ของภูเขาอู่ตาน?

เยี่ยชิวกระซิบ "อาจารย์ใหญ่ของภูเขาอู่ตาน เป็นเพื่อนที่ดีกับตาเฒ่านี่ ตาเฒ่าเป็นคนแคร์ศักดิ์ศรีมากกว่า ดังนั้น... คุณเข้าใจใช่ไหม?"

จู่ๆ เหล่าเซี่ยงก็ตระหนักได้ "ฉันเข้าใจ"

“จำไว้ว่า อย่าเปิดเผยตาเฒ่า เรื่องที่ละเอียดอ่อนมาก” เยี่ยชิวเตือน

เหล่าเซี่ยงยิ้มและพูด "อย่ากังวล อาจารย์ใหญ่ ฉันจะเก็บเป็นความลับ"

หลังจากที่ฉางเหม่ยพูดจบ เขาก็เดินจากไปอย่างเซื่องซึม

กลับไปที่บ้านของเหล่าเซี่ยง

ฉางเหม่ยไปอาบน้ำ ขณะที่เยี่ยชิวกำลังสังเกตหู่จื่อซึ่งอยู่ในอาการโคม่า และจ้องมองไปที่หลังของหู่จื่อ

ฉันเห็นลวดลายสีม่วงตรงกลางสะบักบนหลังของหู่จื่อ ซึ่งใหญ่กว่ากำปั้นเล็กน้อย รวมเป็นวงกลมเก้าวงซึ่งดูเหมือนตา

ภายในแต่ละวงกลมจะมีอักษรรูนหนาแน่นซึ่งมีลักษณะคล้ายรอยสักหรือปาน

ก่อนหน้านี้เยี่ยชิว สังเกตเห็นว่าฉางเหม่ยเห็นรูปแบบนี้ ดังนั้นเขาจึงเสียสมาธิและถูกเสือกระเด็นออกไป

“เหล่าเซี่ยง นี่มันอะไรกัน?” เยี่ยชิวชี้ไปที่รูปแบบลึกลับแล้วถาม

เหล่าเซี่ยงกล่าว "รูปแบบนี้มีอยู่ในหู่จื่อมาตั้งแต่เด็ก เมื่อหู่จื่อปรากฏตัวครั้งแรกในหมู่บ้านร่วมกับหู่จื่อ ชาวบ้านหลายคนเห็นรูปแบบนี้ และใครๆ ก็บอกว่ามันเป็นปาน"

“ส่วนจะเป็นปานหรือเปล่าก็ไม่รู้”

“อาจารย์ใหญ่ กรุณานั่งตรงนี้สักพัก ฉันจะขอให้ชาวบ้านฆ่าหมู แล้วเราจะกินข้าวกับหมูทีหลัง”

“โอเค” เยี่ยชิวพยักหน้าเห็นด้วย

ไม่นานหลังจากเหล่าเซี่ยงจากไป ฉางเหม่ยก็ออกมาจากอ่างอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาด ก้าวไปข้างหู่จื่อ และสังเกตลวดลายบนหลังของหู่จื่อ

“ตาเฒ่า รูปแบบนี้เป็นปานหรือรอยสัก?” เยี่ยชิวถาม

“มันยากที่จะพูด แต่อาจจะเป็นไปได้” ฉางเหม่ยกล่าว “สิ่งที่ข้าเพิ่งพูดไปนั้นยังพูดไม่จบ สิ่งที่เรียกว่าเครื่องรางแห่งความเป็นและความตายหมายความว่าชีวิตและความตายขึ้นอยู่กับกันและกัน”

“มีเพียงการอดทนต่อความตายเท่านั้นที่จะสามารถปลดล็อคผนึกได้”

“อีกนัยหนึ่ง ถ้าหูจื่อต้องการปลดล็อคผนึกโดยสมบูรณ์ เขาต้องเผชิญกับภัยพิบัติร้ายแรงถึงเก้าครั้ง”

ฉางเหม่ยกล่าว "ข้าสังเกตว่าเส้นลมปราณพิเศษทั้งแปดเส้นของหู่จื่อเปิดออกแล้ว ข้าเดาได้สองครั้ง"

“ประการหนึ่ง ผู้เชี่ยวชาญช่วยหู่จื่อเปิดเส้นเมอริเดียนของเขา”

“สอง เมื่อลูกเสือเกิด เส้นลมปราณของมันจะถูกปลดบล็อก”

“แต่ไม่ว่าจะเป็นอันไหนก็พูดได้ว่าหู่จื่อ เป็นพ่อมดศิลปะการต่อสู้ที่หายากมาก”

“ไอเด็กน้อย ฉันมีความคิดบางอย่าง”

หัวใจของ เยี่ยชิวเต้นขึ้น

เป็นไปได้ไหมที่ฉางเหม่ยต้องการรับหู่จือเป็นลูกศิษย์ของเขาด้วย?

เยี่ยชิวจึงคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ บางทีมันอาจจะดีกว่าถ้ หู่จือมาเป็นลูกศิษย์ของฉางเหม่ยท้ายที่สุดเขามีหลายอย่างที่ต้องทำมากเกินไปและเขาอาจไม่สามารถฝึกหู่จื่อได้ดี ในทางตรงกันข้ามฉางเหม่ยมีเวลาและการเพาะปลูกที่ดีมากขึ้นหากเขาฝึกฝนเขาอย่างระมัดระวังลูกเสือก็จะกลายเป็นเสาหลักในอนาคต

“ตาเฒ่า คุณต้องการรับหู่จื่อเป็นลูกศิษย์ของคุณหรือไม่?” เยี่ยชิวถาม

“ใช่” ฉางเหม่ยพยักหน้าเล็กน้อยและกล่าวว “เด็กคนนี้มีกระดูกที่ยอดเยี่ยม หากเขามาเป็นศิษย์ของข้า ความสำเร็จในอนาคตของเขาจะไม่ต่ำกว่าของสุ่ยเฉิง”

“บางทีอาจใช้เวลาไม่นานก่อนที่เขาจะเหนือกว่าสุ่ยเฉิงและอยู่ในรายชื่อศักดิ์สิทธิ์”

“ตราบใดที่เรามีเขาและชุ่ยเชิงในภูเขาหลงหู เอ้ะ และข้าด้วย ตราบใดที่เราสามคนอยู่ที่นี่ ภายในหนึ่งร้อยปี ภูเขาหลงหูจะสามารถฟื้นความรุ่งโรจน์ได้เมื่อพันปีก่อน "

เยี่ยชิวกล่าว "เมื่อหู่จื่อตื่นขึ้น คุณสามารถคุยกับเขาได้"

ฉางเหม่ยส่ายหัวแล้วพูด"ไม่จำเป็นต้องพูด แม้ว่าข้าอยากจะรับเขาเข้านิกายขอข้าจริงๆ ถ้าเขาติดตามข้ามา เขาอาจจะตายก่อนที่เขาจะโตได้"

“ไอเด็กน้อย ปล่อยให้เด็กคนนี้ตามคุณไปเถอะ!”