วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1246

"การลงโทษของสวรรค์ยังไม่จบ เยี่ยชิวรีบกลับมา!"

อมตะชางเหม่ยตะโกนเรียกเสียงดัง

"ครื่น!"

จู่ๆ ก็มีพลังที่น่าสะพรึงเข้ามาปกคลุมราวกับเข้ามาปิดกั้นการหายใจของผู้คน

"เปรี้ยง......."

เสียงฟ้าร้องแทรกทะลุไปทั่วทุกมุมพร้อมกับทะลุทะลวงความว่างเปล่า สายฟ้าเจ็ดสายวาดลวดลายยาวไปทั่วทั้งฟ้าและตกลงมายังพื้นดิน

"ปัดโธ่ ไม่จบไม่สิ้นกันเลยใช่ไหม?"

เยี่ยชิวเริ่มโกรธพร้อมกับหยิบหม้อเฉียนคุนขึ้นมาและยกไว้เหนือศีรษะ เขาเตรียมจะช่วยหู่จื่อและงูเหลือมยักษ์รับมือกับการลงโทษของสวรรค์

ขณะเดียวกันก็คิดจะทดสอบดูว่าคำพูดของอมตะชางเหม่ยว่าจริงไหมที่บอกว่าร่างอมตะนั้นไม่สามารถทำอะไรได้?

เมื่อเห็นว่าสายฟ้ากำลังจะตกลงมา

"ถอยไป!"

เยี่ยชิวตะโกนเสียงดังและกระโดดขึ้นไปชนกับสายฟ้าพร้อมกับหม้อเฉียนคุน

อมตะชางเหม่ยเห็นเข้าก็ทั้งตกใจและโมโห

"เจ้าจะไปมีเรื่องกับการลงโทษของสวรรค์ทำไมกัน? เจ้าไม่เพียงช่วยพวกเขาไม่ได้เท่านั้น แต่ตัวเจ้าเองก็ต้องเผชิญหน้ากับปัญหาใหญ่ที่จะตามมา......ปัดโธ่!"

อมตะชางเหม่ยร้องเรียกแลกจากนั้นก็เห็นสายฟ้าทั้งเจ็ดที่เดิมโฉบลงมาจากที่สูงหดตัวกลับทันทีเหมือนหวาดกลัวกับอะไรบางอย่าง

"จริงเหรอเนี่ย?"

"ข้าไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม?"

"พระเจ้า นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

อมตะชางเหม่ยเบิกตากว้าง

ทำไมการลงโทษของสวรรค์ถึงหดตัวกลับไปเองแบบนี้?

สถานการณ์แบบนี้ไม่เคยปรากฏขึ้นมาก่อนเลย

"หรือว่าเพราะหม้อเฉียนคุนนั่น? พวกมันทำให้การลงโทษของสวรรค์ตกใจ?"

อมตะชางเหม่ยจ้องมองไปที่หม้อเฉียนคุนนั้นอย่างไม่ละสายตา จากนั้นแววตาของเขาก็ร้อนระอุ "หม้อเฉียนคุนนี่ได้มายังไงกัน? ทำไมถึงได้ร้ายกาจขนาดนี้?"

"หรือว่าเป็นอาวุธโบราณศักดิ์สิทธิ์?"

"แต่ต่อให้เป็นอาวุธโบราณศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่เคยได้ยินว่าจะมีอิทธิฤทธิ์แบบนี้มาก่อน!"

"หรือว่าการลงโทษของสวรรค์จะกลัวเยี่ยชิว?"

"ไม่ใช่สิ ห้าการลงโทษของสวรรค์กลัวเยี่ยชิวละก็ แล้วทำไมก่อนหน้านี้ถึงได้ใช้สายฟ้าฟาดทำร้ายเขาได้?"

"เรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่นะ?"

อมตะชางเหม่ยยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัย

ทว่าเขาไม่รู้เลยว่าเยี่ยชิวกลับรู้สึกสงสัยยิ่งกว่าเขาเสียอีก

"เกิดอะไรขึ้น?"

"ทำไมการลงโทษของสวรรค์ถึงหดตัวกลับไปได้?"

"หรือเพราะฉันหน้าตาดี?"

เยี่ยชิวครุ่นคิดเหตุผลร้อยแปด

"ไม่สนแล้ว ถึงยังไงการลงโทษของสวรรค์ก็หายไปแล้วและทุกคนต่างก็ปลอดภัย"

ไม่นานสายฟ้าก็ค่อยๆ มลายหายไปและฝนที่โหมกระหน่ำก็หยุดลง

หู่จื่อเห็นเข้าก็มองไปที่เยี่ยชิวอย่างยกย่องชื่นชม

ก่อนหน้านี้ตอนที่เขายังตกอยู่ท่ามกลางการลงโทษของสวรรค์ เขาเกือบเอาตัวไม่รอดแล้ว แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเยี่ยชิวแค่คำรามออกไปคำเดียวก็สามารถทำให้สิ่งเหล่านี้มลายหายไปได้

"อาจารย์เป็นเซียนจริงๆ!"

หู่จื่อแอบครุ่นคิดในใจ

"นายเป็นยังไงบ้าง?" เยี่ยชิวถามหู่จื่อ

หู่จื่อส่ายหน้าเป็นการบอกว่าไม่เป็นไร

"นายประมาทมากเกินไป การลงโทษของสวรรค์ถือเป็นเจตจำนงของสวรรค์ คนธรรมดาทั่วไปคงตายไปนานแล้ว แต่นายกลับยืนหยัดสู้กับการลงโทษของสวรรค์ได้ขนาดนี้"

เยี่ยชิวกล่าวกำชับ "ต่อไปห้ามประมาทแบบนี้อีก ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ควรจะนึกถึงความปลอดภัยของตัวเองเป็นหลักเสมอ"

"กล่าวได้ว่ายากที่หู่จื่อจะเจอศัตรูที่เก่งกว่า"

"เจ้าเจอของดีเข้าแล้ว"

เยี่ยชิวกล่าว "ก่อนหน้านี้หู่จื่อยังไม่ได้ฝึกทักษะชี่แท้เลยสักนิด ทำไมจู่ๆ ถึงกลายเป็นเซียนไปได้?"

"ไม่รู้เหมือนกัน แต่แปลกมาก ตอนนี้ข้ายังนึกอะไรไม่ออกทั้งนั้น หรือว่า......"

อมตะชางเหม่ยพูดถึงตรงนี้ก็เหมือนกับนึกอะไรขึ้นมาได้ จากนั้นก็ฉีกดึงเสื้อที่หลังของหู่จื่อ

วินาทีต่อมา อมตะชางเหม่ยและเยี่ยชิวก็เห็นผนึกยันต์ความเป็นความตายบนแผ่นหลังของหู่จื่อ ซึ่งเดิมทีมีด้วยกันเก้าวงกลม แต่ตอนนี้กลับหายไปหนึ่ง

นั่นก็หมายความว่า หู่จื่อได้ปลดล็อกผนึกอันแรกไปแล้ว

กล่าวอีกนัยก็คือ การลงโทษของสวรรค์ที่เกิดขึ้นกับหู่จื่อเมื่อครู่นั้นเป็นการลงโทษสถานหนักถึงตาย แต่โชคดีที่เยี่ยชิวเข้าไปช่วยไว้ ไม่เช่นนั้นหู่จื่ออาจต้องจบชีวิตลงเพราะการลงโทษของสวรรค์ไปแล้ว

"เยี่ยชิว เจ้ามาหาข้าหน่อย"

อมตะชางเหม่ยเรียกเยี่ยชิวเดินไปข้างๆ พร้อมกับกล่าวกระซิบ "ก่อนหน้านี้ข้าคิดว่าผนึกยันต์ความเป็นความตายจะเป็นพลังงานของหู่จื่อ ตอนนี้ดูเหมือนว่าข้าจะคิดผิดไปแล้ว"

"ผนึกยันต์ความเป็นความตายคือสัญลักษณ์ขอบเขตของการฝึกฝน"

"หู่จื่อเพียงแค่ปลดล็อกผนึกยันต์อันเดียวเท่านั้นก็สามารถกลายเป็นเซียนได้ นั่นก็พิสูจน์ได้ว่าเดิมทีวรยุทธ์ของเขาได้ไปถึงระดับที่น่าสะพรึงกลัวอย่างมากหรืออาจมีวรยุทธ์สูงกว่าเจ้าและข้าก็เป็นได้"

"ไม่รู้เหมือนกันว่าหากผนึกยันต์ทั้งหมดถูกปลดออก วรยุทธ์ของหู่จื่อจะน่าสะพรึงกลัวมากแค่ไหน?"

"เยี่ยชิว ความลับของหู่จื่อมีมากมายเหลือเกิน เจ้ารับเขาเป็นศิษย์ เช่นนั้นข้าเองก็ต้องรับผิดชอบในฐานะอาจารย์ด้วยเช่นกัน ส่วนจะเป็นโชคดีหรือโชคร้ายนั้นคงแล้วแต่ชะตากรรม"

อมตะชางเหม่ยหันไปมองหู่จื่อและกล่าวอีกครั้ง "จู่ๆ ข้าก็รู้สึกประหลาดใจว่าเจ้าเด็กคนนี้มีที่มาที่ไปยังไง?"

เยี่ยชิวกล่าว "ไม่ต้องรีบร้อน ข้าเชื่อว่าต้องมีสักวันที่ความลับทั้งหมดจะถูกเปิดเผยออกมา"

อมตะชางเหม่ยพยักหน้าเล็กน้อย

และขณะนี้เอง งูเหลือมยักษ์ที่เลื้อยพันต้นหลิวอยู่ก็ขยับตัว

มันส่งเสียงแปลกประหลาดออกมา

ลำตัวของงูเหลือมยักษ์ขยับไปมาไม่หยุดและไม่นานมันก็ลอกคราบออกมา

จากนั้นก็มีเขาสองเขาโผล่ออกมาจากหัวของงูเหลือมยักษ์ภายใต้การจับตาดูของอมตะชางเหม่ยและเยี่ยชิว