วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1248

ชาวบ้านรู้ว่าเยี่ยชิวกำลังจะกลับมาที่เจียงโจววันนี้ จึงมาเยี่ยมเขาทีละคน

เมื่อถึงหน้าประตูบ้านของเหล่าเซี่ยง

ชาวบ้านก็ลังเลที่จะแยกทางกัน

“หมอเยี่ย เมื่อคุณมีเวลาในอนาคต คุณต้องมาที่หมู่บ้านน้ำของเราบ่อยๆ”

“ครั้งต่อไปที่คุณมา เราจะฆ่าหมูให้กิน”

“หมูสดใหม่อร่อยมากนะ หมอเยี่ย ครั้งต่อไปที่คุณมา ฉันจะล่าหมูป่าบนภูเขา เพื่อให้คุณกินเนื้อหมูป่า”

เยี่ยชิวตอบว่า “หมูป่าเป็นสัตว์คุ้มครองแล้ว ฉันไม่กล้ากินพวกมัน ไม่งั้นฉันจะต้องติดคุก”

“ฮ่าฮ่าฮ่า……”

ชาวบ้านก็พากันหัวเราะ

เหล่าเซี่ยงเหลือบมองนาฬิกาแล้วพูดว่า “หัวหน้า ไปกันเถอะ ไม่งั้นเราจะตกรถบัส”

“อืม” เยี่ยชิวพูดกับชาวบ้านว่า “ทุกคน มันเริ่มสายแล้ว เราต้องไปแล้ว ลาก่อน”

“ลาก่อน หมอเยี่ย!”

ขณะที่เยี่ยชิวและคนอื่นๆ กำลังจะออกไป ทันใดนั้นก็มีรถตู้หลายคันเข้ามาด้วยความเร็ว

รถจอดอยู่นอกลานบ้าน จากนั้นชายหนุ่มสองหรือสามโหลก็ออกมา

แต่ละคนก็ถือไม้เท้า

ผู้นำคือชายฉกรรจ์ที่ถูกทุบตีในสุสานเมื่อวานนี้

เขายังคงสวมเสื้อเชิ้ตลายดอกไม้ แต่ใบหน้าของเขาช้ำและบวม ข้อมือขวาถูกพันด้วยผ้าพันแผล ดูไม่เรียบร้อยเล็กน้อย

ชาวบ้านเห็นคนกลุ่มนี้จึงเริ่มถอยออกไป

“เอ้อร์หลิวจื่อ กลับมาอีกแล้วเหรอ?”

“และเขาก็พาคนมาด้วยมากมาย ดูเหมือนพวกเขากำลังทำอะไรสักอย่าง!”

“หวังจวินถูกทุบตีเมื่อวานนี้ วันนี้เขามาที่นี่เพื่อแก้แค้นแน่นอน!”

“แย่แล้ว หวังจวินและพรรคพวกของเขากลับมาที่นี่อีกแล้ว” ใบหน้าของเหล่าเซี่ยงเปลี่ยนไปอย่างมากเมื่อเขาหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อเตรียมโทรหาตำรวจ

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ไม่จำเป็นต้องโทรหาตำรวจ แค่พวกอันธพาลกลุ่มหนึ่ง เราก็จัดการกับพวกเขาได้อย่างง่ายดาย”

เหล่าเซี่ยงเหลือบมองเยี่ยชิว ซึ่งยังคงสงบและดูเหมือนจะไม่สนใจหวังจวินและกลุ่มของเขา ดังนั้นเขาจึงเก็บโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ

ปัง!

หวังจวินเตะเปิดประตูลานบ้าน ถือมีดมาเชเต้ และเดินโซเซเข้ามาพร้อมกับผู้ติดตามหลายสิบคน

“อะไรนะ พวกคุณพร้อมที่จะออกไปแล้วเหรอ?” หวังจวินมองไปที่เยี่ยชิวและคนอื่นๆ ด้วยรอยยิ้มอันน่ากลัวบนใบหน้า

“ที่นี่เสร็จแล้ว เราพร้อมที่จะกลับบ้านแล้ว” เยี่ยชิวตอบ

“กลับบ้านเหรอ? ฮ่าฮ่า.…..” หวังจวินหัวเราะเยาะ “กลับไปหาแม่ของแกสิ!”

“แกกล้าตีฉันแล้ว คิดว่าจะออกไปได้ คิดว่าที่นี่คือที่ไหน?”

“ฉันขอบอกพวกแกว่า วันนี้พวกแกไม่รอด แม้แต่คนเดียว”

เหล่าเซี่ยงไม่อยากให้เรื่องบานปลาย “หวังจวิน เรามาพูดเรื่องนี้กันดีกว่า...…”

ไหุบปาก!” หวังจวิน ชี้มีดแมเชเต้ไปที่เหล่าเซี่ยง “ไอ้สารเลว แกให้คนข้างนอกทุบตีฉัน แกกล้ามาก!”

“ฉันบอกแกว่า หลังจากที่ฉันจัดการกับพวกเขาแล้ว ฉันจะขุดหลุมศพพ่อของแก”

“แน่นอน แกสามารถแก้ปัญหานี้ได้ด้วยเงิน”

“แกเป็นหมอในเมืองไม่ใช่เหรอ? ฉันได้ยินมาว่า หมอในเมืองมีเงินเดือนสูง สวัสดิการดี แถมรับเงินสินบนมากมาย ให้ฉันหนึ่งล้าน แล้วฉันจะไม่ขุดคุ้ยหลุมศพของพ่อแก”

“ไม่เช่นนั้น ฉันไม่เพียงแต่จะขุดหลุมศพพ่อของแกเท่านั้น แต่ฉันยังจะขุดหลุมศพแม่ของแกด้วย ปล่อยให้พวกเขาร่างเน่าๆถูกเปิดเผย”

ใบหน้าของเหล่าเซี่ยงเปลี่ยนเป็นเย็นชาด้วยความโกรธ “หวังจวิน คุณทำเกินไปแล้ว!”

หวังจวินหัวเราะเยาะ “เกินไปเหรอ? ฮึ่ม นี้ยังไม่เรียกว่าเกินไป ฉันจะใช้แส้เฆี่ยนศพพ่อของคุณ”

“คุณ” เหล่าเซี่ยงโกรธเกินกว่าจะพูดได้

“เร็วเข้า ให้ฉันหนึ่งล้าน ไม่งั้นฉันจะตัดนิ้วของแกออกหนึ่งนิ้ว” หวังจวินโบกมีดมาเชเต้ด้วยท่าทางดุร้าย

ก่อนที่อมตะชางเหม่ยจะพูดจบ เขาก็เตะหวังจวินออกไป

ผู้พบเห็นต่างตกตะลึง

พึ่งบอกว่าสุภาพบุรุษใช้ปาก ไม่ใช่มือ? ทำไมคุณถึงเตะเขา?

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “ทุกคน พวกคุณเป็นพยานได้เลยว่าเมื่อกี้ฉันไม่ได้ใช้มือ แต่ฉันใช้เท้า”

ผู้คนที่อยู่ตรงนั้นก็พูดไม่ออก

มีความแตกต่างหรือไม่?

จากนั้น อมตะชางเหม่ยชี้ไปที่ลูกน้องที่นำโดยหวังจวิน กวักมือเรียกด้วยนิ้วของเขาและยิ้ม “ผู้นำของคุณถูกฉันทุบตี คุณไม่อยากล้างแค้นเขาเหรอ? มาทุบตีฉันสิ!”

กลุ่มลูกน้องก็ยืนนิ่งอยู่กับที่

พวกเขาคิดว่า ลัทธิเต๋าเฒ่าคนนี้เสียสติหรือเปล่า ที่ท้าทายพวกเราหลายคนเพียงลำพัง?

อมตะชางเหม่ยรู้สึกตื่นเต้นมากในเวลานี้ พูดให้ถูกคือ เขามีความสุขมาก

“หากฉันเอาชนะกลุ่มของหวังจวินต่อหน้าชาวบ้านจำนวนมากด้วยตัวคนเดียว ฉันจะได้รับความชื่นชมจากพวกเขาอย่างแน่นอน”

“เมื่อถึงตอนนั้น ชาวบ้านจะคุกเข่านมัสการฉัน เรียกฉันว่าเทพ?”

“แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว!”

“โอกาสอวดคนแบบนี้ ในที่สุดก็คว้ามันไว้ ฮ่าฮ่าฮ่า…...”

อมตะชางเหม่ยอารมณ์ดีมาก เขาพับแขนเสื้อขึ้นแล้วพูดต่อ “หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด ฉันรอไม่ไหวแล้ว มาต่อสู้กับฉันได้เลย...…”

“ไอ้โง่!”

ลูกน้องของหวังจวินเหลือบมองอมตะชางเหม่ยอย่างเย็นชา จากนั้นตะโกนเสียงดัง “โจมตี!”

ในที่สุดก็เริ่มต้นแล้วเหรอ?

อมตะชางเหม่ยรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ!

รอยยิ้มที่สดใสปรากฏบนใบหน้าของอมตะชางเหม่ยในขณะที่เขาเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ แต่ในนาทีต่อมา รอยยิ้มของเขาก็หยุดนิ่งทันที