วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1252

หลังจากได้ยินคำพูดของเยี่ยชิว ซุนเมิ่งเจี๋ยก็เกือบจะระเบิดด้วยความโกรธ

ทดสอบคุณ?

คุณคิดว่าคุณเป็นใคร?

ฉันจำเป็นต้องเปลื้องผ้าเพื่อทดสอบคุณหรือไม่?

ส่วนเรื่องที่ยั่วยวนคุณ คุณคิดว่าคุณคือพี่หลินหรือเปล่า?

ไร้ยางอาย!

“อย่าประจบประแจงตัวเอง เอามือสกปรกของคุณออกไปจากฉัน” ซุนเมิ่งเจี๋ยพูดด้วยความโกรธ

เยี่ยชิวกล่าวว่า “คุณหมายถึงอะไรโดยการประจบประแจงตัวเอง นี่คือที่ที่ฉันกับพี่หลินอยู่ และคุณจงใจนอนอยู่ที่นี่ในขณะที่เธอไม่อยู่ และคุณบอกว่าคุณไม่มีเจตนาแอบแฝงต่อฉัน?”

“คุณ ซุนเมิ่งเจี๋ย พี่หลินปฏิบัติต่อคุณอย่างดี แต่คุณยังต้องการเกลี้ยกล่อมผู้ชายของเธอ”

“คุณมีมโนธรรมไหม?”

ซุนเมิ่งเจี๋ยพยายามพูด “ฉัน”

“คุณทำไม!” แต่เยี่ยชิวไม่ให้โอกาสเธอ และพูดอย่างจริงจังว่า “คุณกำลังพยายามจะบอกว่าคุณชอบฉันหรือเปล่า?”

“ฉันเข้าใจได้เลยว่า ฉันเก่ง มีทักษะทางการแพทย์สูง หล่อ และมีสาวมากมายชอบฉัน”

“แต่ถึงคุณจะชอบฉัน ก็ไม่ควรใช้วิธีแบบนี้! คุณเห็นฉันเป็นใคร คิดว่าใครๆก็เอาฉันได้เหรอ?”

“ซุนเมิ่งเจี๋ย คุณพยายามจะทำให้ฉันอับอายเหรอ?”

ซุนเมิ่งเจี๋ยโกรธมากจนร่างกายของเธอสั่นอย่างรุนแรง เธอเคยเห็นคนที่ไร้ยางอายมาก่อน แต่เธอไม่เคยเห็นใครที่ไร้ยางอายเท่าเยี่ยชิว เอาเปรียบแล้วพลิกโต๊ะ ราวกับว่าทำผิดอย่างมาก

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็เริ่มขอโทษอีกครั้ง

“ฉันขอโทษ ซุนเมิ่งเจี๋ย เมื่อกี้ฉันหุนหันพลันแล่น”

“ฉันต้องยอมรับว่า คุณสวยมาก มีรูปร่างดี แม้จะตัวเล็กไปหน่อย แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่คุณจะโยนตัวเองใส่ฉัน”

“ผู้หญิงควรมีความเคารพตนเองเข้าใจไหม?”

“ถ้าชอบฉัน ก็สารภาพกับฉันได้เลย ไม่ต้องใช้วิธีแบบนี้”

“คุณกำลังทำสิ่งที่เลวร้ายมากจริงๆ ถ้าพี่หลินรู้ คุณจะเผชิญหน้ากับเธออย่างไร? ฉันจะเผชิญหน้ากับเธออย่างไร?”

“พี่หลินเข้าใจเสมอ เธอจะไม่ตำหนิฉันอย่างแน่นอน แต่ถ้าเธอขอให้คุณออกไป คุณจะทำอย่างไร?”

“คุณคิดถึงคำถามเหล่านี้บ้างไหม?”

“เอาล่ะ มันมาถึงจุดนี้แล้ว ฉันจะให้โอกาสเธอ สารภาพกับฉัน แล้วฉันจะอธิบายให้พี่หลินฟังทีหลัง”

“เร็วเข้า”

ซุนเมิ่งเจี๋ยไม่เคยโกรธในชีวิตของเธอเหมือนตอนนี้ เธอหวังว่าเธอจะฉีกปากของเยี่ยชิวออกจากกัน แต่ถูกเขารั้งไว้และไม่สามารถต้านทานได้

ความโกรธของเธอกลายเป็นความคับข้องใจไม่รู้จบ

“ฮือฮือฮือ……” ซุนเมิ่งเจี๋ยสะอื้นเบาๆ

“คุณร้องไห้ทำไม? คุณรู้สึกผิดต่อพี่หลินหรือเปล่า?” เยี่ยชิวปลอบโยน “ไม่เป็นไร แม้ว่าพี่หลินจะรู้ เธอจะไม่ตำหนิคุณ...…”

“ปล่อยฉันไป!” ซุนเมิ่งเจี๋ยตะโกน

เยี่ยชิวรู้ว่า หากเขาพูดต่อ อารมณ์ของซุนเมิ่งเจี๋ยจะควบคุมไม่ได้อย่างแน่นอน เขาจึงปล่อยเธอไปและกระโดดลงจากเตียง

ซุนเมิ่งเจี๋ยพันตัวอยู่ในผ้าห่ม ตะโกนใส่เยี่ยชิว “ออกไป!”

เยี่ยชิวพูดว่า “ระหว่างเราสองคน ถ้ามีใครต้องจากไป ก็ไม่ควรเป็นฉันใช่ไหม?”

ซุนเมิ่งเจี๋ยจำได้ว่า พวกเขาอยู่ในห้องของพี่หลิน”

“ถ้าอย่างนั้น หันหลังกลับสิ ฉันต้องแต่งตัว” ซุนเมิ่งเจี๋ยกล่าว

เยี่ยชิวยิ้ม “ฉันชอบช่วยเหลือผู้อื่น งัน ให้ฉันจะช่วยคุณไหม?”

“ไร้ยางอาย” ซุนเมิ่งเจี๋ยคว้าหมอนแล้วโยนไปที่เยี่ยชิว

เยี่ยชิวจับหมอน แล้วมองซุนเมิ่งเจี๋ยด้วยรอยยิ้ม “ลืมเรื่องที่ฉันช่วยไปเถอะ ทำไมคุณถึงโกรธขนาดนี้?”

“ทำไมฉันถึงโกรธล่ะ? คุณไม่รู้สึกละอายเลยเหรอ?”

“รีบๆ หันหลังไป” ซุนเมิ่งเจี๋ยเปลือยเปล่าโดยสิ้นเชิงและไม่สามารถแต่งตัวต่อหน้าเยี่ยชิวได้

เยี่ยชิวพึมพำ “แค่มองดูเอง……”

ซุนเมิ่งเจี๋ยตะโกนด้วยความโกรธ “หันหลังกลับไป! เร็ว! เดี๋ยวนี้!”

“โอเค โอเค โอเค ฉันเข้าใจ?” เยี่ยชิวหันกลับไป

ในไม่ช้า เขาก็ได้ยินเสียงเล็กๆ กระจายอยู่ข้างหลังเขา ขณะที่เขากำลังจะหันหลังกลับ ซุนเมิ่งเจี๋ยก็ออกคำขู่

“อย่าหันกลับมา ไม่อย่างนั้นฉันจะควักตาคุณออก”

ผู้หญิงคนนี้มีอารมณ์ร้อนแรงจริงๆ!

“ซุนเมิ่งเจี๋ย ฉันไม่ได้พยายามวิพากษ์วิจารณ์คุณ แต่คุณควรใจเย็นจริงๆ ด้วยทัศนคติของคุณ ผู้ชายคนไหนจะกล้าแต่งงานกับคุณ”

“ไม่ใช่เรื่องของคุณ”

“ถ้าฉันไม่สนใจ แล้วใครจะทำล่ะ ไม่อย่างนั้น ฉันจะเป็นคนที่ต้องทนทุกข์ทรมานในที่สุด”

“เลิกมั่นหน้า ฉันไม่มีวันชอบคุณ”

“ถ้าไม่ชอบฉัน แล้วมานอนที่นี่ทำไม?”

“หุบปาก!”

ทันใดนั้นเยี่ยชิวก็หันกลับมา และครู่ต่อมาเขาก็พูดไม่ออก

ซุนเมิ่งเจี๋ยแต่งตัวแล้ว!

“ขอโทษ”

"คุณชอบฉันไหม?"

“ไม่...…อา อย่าตีฉันนะ ฉันชอบคุณ ได้โปรด ปล่อยฉันไปเถอะ!”

จากนั้นเยี่ยชิวจึงปล่อยซุนเมิ่งเจี๋ย

น้ำตาไหลอาบหน้าซุนเมิ่งเจี๋ย จ้องมองเยี่ยชิวอย่างดุเดือด “ฉันเกลียดคุณ!”

หลังจากพูดสามคำนี้แล้ว เธอก็หันหลังและวิ่งออกไป

เยี่ยชิวไม่สนใจว่าซุนเมิ่งเจี๋ยจะเกลียดเขาหรือไม่ และหัวเราะว่า “กำลังขู่ฉันอยู่ คุณแค่ถามหาเรื่องใช่ไหม?”

ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊ง!

มีข้อความไม่กี่ข้อความเข้ามาในโทรศัพท์

เยี่ยชิวเปิดออก เพื่อดูว่าทั้งหมดมาจากซูลั่วยิง

“เยี่ยชิว ฉันจะบอกคุณว่า ฉันได้ย้ายออกจากหอพักแล้ว ฉันพักอยู่ที่..….”

“ยังไงก็ตาม คุณกลับมาที่เจียงโจวแล้วหรือยัง?”

“ฉันคิดถึงคุณ”

เยี่ยชิวตอบว่า “ฉันเพิ่งกลับมาที่เจียงโจว ฉันจะไปพบคุณตอนนี้”

ซูลั่วยิงตอบด้วยอิโมจิที่มีความสุขและพูดว่า “ฉันจะเปิดประตูรอคุณ”

เยี่ยชิวรีบไปที่บ้านของซูลั่วยิง

เป็นพื้นที่อยู่อาศัยใหม่ ที่มีสภาพแวดล้อมดี

แน่นอนว่า ซูลั่วยิงเปิดประตูทิ้งไว้ให้เขา

หลังจากเข้าไปแล้ว เยี่ยชิวก็มองไปรอบๆ เห็นสองห้อง โดยที่ประตูห้องหนึ่งเปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง

เยี่ยชิวผลักเปิดประตูแล้วเข้าไป ห้องนั้นมืดและมีร่างสง่างามนอนอยู่บนที่นอน นอนตะแคงเล่นโทรศัพท์

เขาไม่ลังเล กระโจนและคร่อมบนร่างนั้น

ทันใดนั้น ฝ่ามือรู้สึกถึงความยืดหยุ่นอย่างน่าอัศจรรย์ราวกับลูกโป่งสองลูก

เยี่ยชิวตระหนักได้ทันทีว่า มีบางอย่างผิดปกติ

เขาไม่ได้คร่อมซูลั่วยิง แต่คร่อมไปที่ซูเสี่ยวเสี่ยว เนื่องจากเธอเป็นคนที่นมใหญ่ที่สุดที่เขารู้จัก

“ฉันพลาดอีกแล้ว!”

“โธ่ วันนี้มันวันอะไร?”

“ฉันเสียสติไปแล้วเหรอ?”