วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1255

ภายในห้องน้ำ

เยี่ยชิวและซูเสี่ยวเสี่ยวกอดกัน จูบอย่างเร่าร้อน

ซูเสี่ยวเสี่ยวไม่มีประสบการณ์ รู้สึกเขินอาย ความไร้เดียงสานี้เอง ทำให้เยี่ยชิวรู้สึกสดชื่น

บรรยากาศเริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ

ชั่วโมงแห่งความหลงใหล

จู่ๆ ซูเสี่ยวเสี่ยวก็เงยหน้าขึ้นมองและถามเยี่ยชิวอย่างจริงจังว่า “เยี่ยชิว คุณชอบฉันจริงๆ หรือเปล่า?”

เยี่ยชิวพยักหน้า “ชอบ”

“คุณชอบฉันมากแค่ไหน?”

“อยากรู้ไหม?”

“อยาก”

“คุณอยากรู้ว่า ฉันรักคุณลึกมากแค่ไหน ลึกเท่านี้ไง”

แชะ!

“อา” ซูเสี่ยวเสี่ยวกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลออกจากดวงตาของเธอ

เยี่ยชิวเช็ดน้ำตาของซูเสี่ยวเสี่ยวเบาๆ และถามอย่างนุ่มนวลว่า “เจ็บมากไหม?”

“อืม” ซูเสี่ยวเสี่ยวตอบอย่างแผ่วเบา

“ไม่เป็นไร แล้วคุณจะชินกับมัน”

เยี่ยชิวยังคงใช้ทักษะเฉพาะของเขาต่อไป

หลังจากนั้น คิ้วของซูเสี่ยวเสี่ยวก็ขมวดคิ้ว พึมพำด้วยความเจ็บปวด เสียงที่เจ็บปวดเริ่มเปลี่ยนไปทีละน้อย ราวกับว่ามีสัญญาณแห่งความสุข

ซูลั่วยิงยืนอยู่ที่ประตูห้อง มองห้องน้ำด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย

“สงสัยว่า การตัดสินใจของฉันถูกหรือผิด?”

“ฮึ นั่นเจ้าเยี่ยชิว คอยรังแกเสี่ยวเสี่ยวอยู่ตลอดเวลา โดยปราศจากความเมตตาใดๆ”

ซูลั่วยิงหน้าแดง รีบปิดประตู

สองชั่วโมงต่อมา

ประตูเปิดออก

เยี่ยชิวย่อตัวเข้าไปในห้องของซูลั่วยิง ทันทีที่เขาเข้าไป ไฟก็เปิดขึ้น

“คุณไม่ได้หลับเหรอ?” เยี่ยชิวเห็นซูลั่วยิงมองเขาด้วยดวงตาเบิกกว้าง รู้สึกค่อนข้างประหลาดใจ

“ข้างนอกวุ่นวายไปหมด ฉันจะนอนได้ยังไง?” ซูลั่วยิงกลอกตาไปที่เยี่ยชิวแล้วถามว่า “แล้วเสี่ยวเสี่ยวล่ะ?”

“เสี่ยวเสี่ยวเหนื่อยและหลับไปแล้ว” เยี่ยชิวตอบ จากนั้นจึงขึ้นไปบนเตียงของซูลั่วยิง กอดเธออย่างเสน่หา และพูดว่า “ขอบคุณ ลั่วยิง”

“คุณไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน” ซูลั่วยิงกล่าว “ฉันรู้ว่าเสี่ยวเสี่ยวชอบคุณ และคุณก็ชอบเธอเหมือนกัน ฉันแค่ช่วยให้คุณทั้งคู่เติมเต็มซึ่งกันและกัน”

“เยี่ยชิว ฉันหวังว่าคุณจะปฏิบัติต่อเสี่ยวเสี่ยวอย่างจริงใจและทำให้เธอมีความสุขตลอดไป”

“ถ้าคุณกล้าทรยศเสี่ยวเสี่ยว ฉันจะไม่มีวันให้อภัยคุณไปตลอดชีวิต”

เยี่ยชิวยิ้ม “อย่ากังวล ในชีวิตนี้และชีวิตหน้า ฉันจะจริงใจต่อคุณทั้งคู่เสมอ”

จูบ!

เยี่ยชิวจูบซูลั่วยิงที่หน้าผาก

ซูลั่วยิงดูมีความสุขและถามว่า “ตอนนี้คุณมีเสี่ยวเสี่ยวแล้ว รู้สึกอย่างไรบ้าง?”

“มันรู้สึกดีมาก” เยี่ยชิวคิดถึงพฤติกรรมก่อนหน้านี้ของเสี่ยวเสี่ยว และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสดชื่น เขาถามว่า “ลั่วยิง คุณหิวไหม”

“นิดหน่อย”

“ไม่มีปัญหา ฉันจะเลี้ยงคุณจนกว่าคุณจะอิ่ม”

หลังจากพูดอย่างนั้น เยี่ยชิวก็พลิกตัวและกดซูลั่วยิงลงไป

ซูลั่วยิงหน้าแดง ประหลาดใจ และถามว่า “คุณยังไปต่อได้?”

“ลองดูแล้วจะรู้ใช่ไหม?” เยี่ยชิวยิ้มและเข้าสู่การต่อสู้

การต่อสู้ครั้งนี้รุนแรงเป็นพิเศษ

ลุ่มหลงเต็มอากาศ

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด

ภายใต้การโจมตีอย่างไม่หยุดยั้งของเยี่ยชิว การป้องกันของซูลั่วยิงก็พังทลายลง และในที่สุดเธอก็ยอมจำนนคุกเข่าลง..¥.

วันถัดไป

ตอนเช้า

เมื่อเยี่ยชิวตื่นขึ้นมา เขาพบว่าซูลั่วยิงและซูเสี่ยวเสี่ยวไปทำงานแล้ว

อาหารเช้าถูกวางไว้บนโต๊ะ

พวกเธอได้เตรียมผ้าเช็ดตัวใหม่ ถ้วยน้ำ และแม้แต่ยาสีฟันที่บีบไว้ให้กับเยี่ยชิว

“พวกเธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนและมีน้ำใจอย่างแท้จริง”

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว เยี่ยชิวก็โทรหาเซียวจ้าน ให้มารับเขา ขณะที่เขากำลังจะลงไปชั้นล่าง โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

มันเป็นสายเรียกของ ชิวซานหนานเกอ!

ก่อนที่เยี่ยชิวและเซียวจ้านจะเข้าไป พวกเขาได้ยินเสียงเฉียนตัวตัวตะโกนจากข้างใน “หกหกหก หกหก ราบรื่น!”

“……”

“ม้าแปดตัว แปดเซียนใหญ่...…”

ใบหน้าของเยี่ยชิวเคร่งขรึมทันที เมื่อเข้าไป เห็นอมตะชางเหม่ยและเฉียนตัวตัว นั่งอยู่ที่ลานบ้านกำลังเล่นเกมแบะดื่ม ช่างเป็นช่วงเวลาที่ดี

หู่จื่ออยู่ข้างๆ ช่วยรินเครื่องดื่ม

“ดื่มแต่เช้า พวกคุณอารมณ์ดีจังเลยนะ!” เยี่ยชิวพูดอย่างไร้ความกรุณา

เฉียนตัวตัวหันหน้าไปเห็นเยี่ยชิว จึงรีบวิ่งเข้าไปกอดเขา และน้ำตาไหลออกมาทันที “พี่ ในที่สุดผมก็ได้เจอพี่แล้ว ผมน้อยใจมาก”

เยี่ยชิวพูดอย่างฉุนเฉียวว่า “นายน้อยใจเรื่องอะไร?”

เฉียนตัวตัวกล่าวว่า “คุณปู่กดดันให้ผมแต่งงาน และเมื่อเร็วๆ นี้ผมก็มีแฟนแล้ว"

“เราเจอกันในโลกออนไลน์ ตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น คุยกันครึ่งเดือน วีดีโอแชททุกวัน เธอสวย สูง พูดจาไพเราะ และเข้ากันได้ดี บังเอิญเธออยู่ที่ซูหาง ฉันจึงนัดพบเธอที่โรงแรมแห่งหนึ่ง”

“ใครจะรู้ล่ะ เมื่อเราพบกัน……”

“เธอน่าเกลียดมากเหรอ?” เยี่ยชิวถาม

เฉียนตัวตัวส่ายหัว “ไม่”

“แล้วมันคืออะไร?” เยี่ยชิวถามด้วยความงุนงง

เฉียนตัวตัวท่าทางน้อยใจ พูดว่า “ในขณะที่เรากำลังจะสนิทสนมกัน ผมก็รู้ทันใดว่า ให้ตายเถอะ ของเธอใหญ่กว่าของผม”

ฮ่าฮ่าฮ่า

เยี่ยชิวและเซียวจ้านระเบิดหัวเราะออกมา

“พี่ ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว ฮือฮือฮือ...”

ก่อนที่เฉียนตัวตัวจะพูดจบ โทรศัพท์ของเยี่ยชิวก็ดังขึ้นอย่างเร่งด่วน

“ฉันจะรับสาย” เยี่ยชิวดู และเห็นว่าเป็นเฉียนจิ้งหลานโทรมา

“แม่...…”

ขณะที่เยี่ยชิวพูดออกมา เขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของเฉียนจิ้งหลานทางโทรศัพท์ หัวใจของเขาก็บีบรัดขึ้น และเขาก็รีบถามว่า “แม่ เกิดอะไรขึ้น?”

“ชิวเอ๋อร์ พ่อของลูก เขา..….”

“มีอะไรผิดปกติกับพ่อ?”

“พ่อของลูก หายไปแล้ว!”