วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1276

เยี่ยชิวเข้าใจเเล้ว พระสูตรแสงศักดิ์สิทธิ์เป็นคัมภีร์สูงสุด เหตุผลที่ปรมาจารย์ทั้งเก้าประเทศมาล้อมโจมตีวาติกัน ก็เพราะพระคัมภีร์

“พระคัมภีร์นี้อยู่ในวาติกันของพวกคุณมานานเท่าไหร่แล้ว?”เยี่ยชิวถาม

“มีหลายร้อยปีขึ้นไปแล้ว ”พระศาสดากล่าว

เยี่ยชิวรู้สึกสงสัย“ ถ้ามีหลายร้อยปีขึ้นไปแล้ว ทําไมปรมาจารย์ทั้งเก้าประเทศเพิ่งจะมาล้อมโจมตีพวกคุณตอนนี้ล่ะ?”

พระศาสดาตอบว่า “ที่แท้เเล้ว ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา มีปรมาจารย์นับไม่ถ้วนที่เเอบเลงพระคัมภีร์ แต่พวกเขาถูกพระสันตะปาปาฆ่าหมดเเล้ว”

“ถ้ามีปรมาจารย์ขั้นราชามาหนึ่งคนสองคน พวกเราก็ไม่กลัวหรอก แต่ใครจะไปรู้ จู่ๆปรมาจารย์ทั้งเก้าประเทศมากันหมดเลย ”

“ปรมาจารย์เหล่านี้ไม่ได้ออกมาหลายปีแล้ว แต่คราวนี้เพื่อที่จะได้พระสูตรแสงศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาได้รวมพลังกัน น่าเกลียดจริงๆ ”

พระศาสดากล่าวว่า “ปรมาจารย์ทั้งเก้าประเทศกลัวว่าฉันจะทําลายคัมภีร์ ดังนั้น พวกเขาจึงขังฉันไว้ที่นี่ ”

“ลูกศิษย์ของพวกเราถูกสังหารหรือบาดเจ็บเกินครึ่ง บางส่วนก็หลบหนีไปแล้ว ยังมีบางส่วนถูกจับไป ”

“พวกเขาใช้ชีวิตของลูกศิษย์ทั้งหลาย ให้ฉันเอาพระคัมภีร์ออกมา ”

“ถ้าฉันไม่เอาพระคัมภีร์ออกไป พวกเขาจะฆ่าลูกศิษย์ศาสนาสิบคนทุกวัน ”

เมื่อพระศาสดาพูดถึงตรงนี้ ความโกรธก็ปรากฏขึ้นในดวงตา “ถ้าสมมุติว่า พวกเขาจะได้พระคัมภีร์เเล้ว จะล่าถอยไป ฉันก็ไม่ลังเลที่จะให้พระคัมภีร์แก่พวกเขา”

“ยังไงเเล้ว เทียบได้กับชีวิตของลูกศิษย์ พระคัมภีร์ไม่ได้เป็นอะไรเลย ”

“แต่ฉันรู้ว่า คราวนี้ปรมาจารย์ทั้งเก้าประเทศร่วมมือกันโจมตี นอกจากอยากได้คัมภีร์แล้ว ยังอยากทําลายศาสนาของพวกเราให้สิ้นซากด้วย ”

“แม้ว่าฉันจะให้พระคัมภีร์แก่พวกเขา พวกเขาก็ไม่ปล่อยลูกศิษย์ศาสนาไป เเถมจะฆ่าทิ้งให้หมดโดยไม่เกรงใจเเล้ว”

เยี่ยชิวพยักหน้า เห็นด้วยกับพระศาสดา

พระศาสดาเหลือบมองเยี่ยชิวและพูดว่า “ข้อความที่ฉันส่งไป นายได้รับยัง?”

ไม่พูดถึงยังไม่เป็นไร พูดถึงเรื่องนี้แล้ว เยี่ยชิวก็โกรธเลย

“คุณว่าคุณนะ ส่งข้อความขอความช่วยเหลือมาให้ฉันก็ไม่เขียนชื่อไว้ด้วย ฉันส่งคนไปตรวจสอบตั้งนาน รู้แต่ว่าเป็นหมายเลขต่างประเทศ ถ้าไม่ใช่เพื่อชายชราถังแจ้งฉัน ฉันจะไม่รู้เลยว่าคุณประสบปัญหา ”

เยี่ยชิวกล่าวว่า“ข้างนอกมีปรมาจารย์เยอะมาก ฉันได้แต่ใช้วิชาฉีเหมินตุ้นเจี่ยพาคุณออกไปจากที่นี่”

พระศาสดาถามว่า “งั้นลูกศิษย์ของศาสนา……”

“ฉันยังไม่มีเวลาสนใจพวกเขา ”เยี่ยชิวกล่าวว่า“สถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไง คุณรู้ดีกว่าฉัน ด้วยความสามารถของฉัน ฉันช่วยได้แต่พาคุณออกไป ไม่สามารถดูแลคนอื่นได้”

พระศาสดารู้ว่า สิ่งที่เยี่ยชิวพูดเป็นความจริง ข้างนอกมีปรมาจารย์ขั้นราชาเก้าองค์ มีผู้ก่อการร้ายสองสามหมื่นคน เยี่ยชิวคนเดียว ไม่สามารถช่วยทุกคนออกไปได้

ไตร่ตรองสักครู่

“เยี่ยชิว ขอบคุณ ”

พระศาสดายืนเขย่งเท้า หอมแก้มของเยี่ยชิวเบาๆ แล้วพูดว่า“นายมาได้ ฉันรู้สึกขอบคุณมากแล้ว นายรีบไปเถอะ!”

สีหน้าของเยี่นชิวเปลี่ยนไป“คุณหมายถึงอะไร?”

พระศาสดากล่าวว่า“สมเด็จพระสันตะปาปาสิ้นพระชนม์ในสนามรบ ก็เพื่อปกป้องลูกศิษย์ของศาสนาจากอันตราย ถ้าฉันไปกับคุณแล้ว ลูกศิษย์ของศาสนาก็จะตาย”

“ดังนั้น ฉันไปไม่ได้ ”

“ฉันจะอยู่และตายไปพร้อมกับพวกเขา ”

เมื่อพระศาสดาพูดถึงตรงนี้ เขาก็ยื่นขวดหยกให้เยี่ยชิว และพูดว่า “พระคัมภีร์เล่มนี้นายเอาไปเลย นายสามารถฝีกฝนได้ด้วยตัวเอง ถ้านายพบลูกศิษย์ของศาสนาพวกเราที่ยังหลงเหลืออยู่ในวาติกันในอนาคต ถ้านายคิดว่าเหมาะสม โปรดเอาพระคัมภีร์ให้กับลูกศิษย์ศาสนา เพื่อรักษาร่องรอยของมรดกสําหรับวาติกันของพวกเรา”

เยี่ยชิวแทบรอไม่ไหวที่จะดุพระศาสดาด้วยความโกรธ

กูเดินทางหลายพันไมล์ เพื่อมาช่วยคุณอย่างเหนื่อย ตอนนี้มีโอกาสช่วยคุณออกไป แต่คุณกลับยอมเสียโอกาส ชั่งเป็นเจ้าโง่

พระศาสดามองไปที่เยี่ยชิวด้วยดวงตาที่สวยงามคู่หนึ่ง และพูดอย่างอ่อนโยน“ในชีวิตของฉัน สิ่งที่โชคดีที่สุดคือการได้พบนาย ”

“น่าเสียดาย ที่ชะตากรรมของพวกเรากําลังจะจบลงที่นี่ ”

เดิมทีเขาคิดว่า จะช่วยพระศาสดาโดยไม่ให้ใครรู้ตัวเลย แต่เขาไม่คาดคิดว่า ดูถูกปรมาจารย์เก้าประเทศไป ฝ่ายตรงข้ามไม่เพียงแต่รู้ว่ามีใครเข้าไปในห้องลับของพระศาสดา เเล้วยังรู้ตัวตนของเขาด้วย

ดูเหมือนว่า อยากจะช่วยพระศาสดาออกไป ไม่ง่ายขนาดนั้นเล้ว

“พระศาสดา ถ้าพวกคุณไม่ออกมาอีก งั้นพวกเราจะเข้าไปแล้ว”เสียงข้างนอกพูดอีกครั้ง

“รีบไป” พระศาสดากระซิบบอก

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็คว้ามือหยกของพระศาสดาไว้ แล้วพูดว่า “พวกเราออกไป”

“นายออกไปข้างนอกไม่ได้”พระศาสดากล่าวว่า ”ออกไปข้างนอกมันอันตรายมาก......”

เยี่ยชิวไม่รอให้พระศาสดาพูดจบ เขาเตะประตูของห้องลับออก แล้วดึงพระศาสดาออกจากห้อง

เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็เห็นคนสองคนยืนอยู่ข้างนอก

สองคนนี้เยี่ยชิวเคยเห็น พวกเขาเป็นชายชราเคราขาวสองคนที่สวมเสื้อผ้าสีขาวและใส่ผ้าคลุมหน้าสีดําบนหัวที่เฝ้าประตูมาก่อน

พวกเขามองไปที่เยี่ยชิว ด้วยรอยยิ้มที่ใจดีบนใบหน้า ทำหน้าเหมือนเป็นเพื่อนเก่า

“เมื่อกี้ใครเชิญฉันออกมา?ภาษาจีนพูดได้ไม่เลวเลย ”เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม

ชายชราด้านซ้ายยิ้ม“พวกเราพูดภาษาจีนได้หมด”

“ใช่เหรอ ดูเหมือนว่าประเทศเราแข็งแกร่งเเล้ว ภาษาจีนกลายเป็นภาษาที่นิยมในทั่วโลกแล้วเยี่ยชิวยิ้ม และถามว่า “เรียกยังไง?”

ชายชราทางซ้ายพูดว่า “นายเรียกฉันได้ว่าพอลโล”

ชายชราทางขวาพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันชื่อคาร์ล!”

“สวัสดี ทั้งคู่ ”เยี่ยชิวกล่าวว่า“เท่าที่ฉันรู้ ยังมีปรมาจารย์สองสามคนอยู่ที่นี่ ทําไมไม่เห็นพวกเขาล่ะ?”

“พวกเขาสองสามคนมีเรื่องอื่นที่ต้องจัดการในตอนนี้ ดังนั้นพวกเขาจึงมอบหมายให้พวกเรามาพบกับคุณเยี่ย” พอลโลยิ้มและพูดว่า “นายเยี่ย ขอโทษที่ฉันพูดตรงๆ เรื่องนี้เป็นความแค้นระหว่างพวกเรากับวาติกัน ขอให้นายเยี่ยอย่าเข้ามายุ่ง”

เยี่ยชิวยิ้ม“ถ้าฉันจะยุ่งล่ะ?”