วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1313

"วรยุทธ์ระดับราชาระยะกลาง!"

ชงซวีเต้าเหรินตกตะลึงอย่างมาก

เดิมทีเขาคิดว่าการพัฒนาบรรลุขั้นวรยุทธ์ของเขานั้นรวดเร็วมากแล้ว ทว่าคิดไม่ถึงเลยว่าเยี่ยชิวจะรวดเร็วกว่าเขามาก

"เป็นไปได้ยังไง?"

อมตะชางเหม่ยรู้สึกเหลือเชื่อ

หลังจากครั้งสุดท้ายที่เขาเพิ่งได้เจอกับเยี่ยชิวก็เพียงหนึ่งเดือนกว่าๆ เท่านั้น เยี่ยชิวตอนนั้นเป็นเพียงผู้มีวรยุทธ์ระดับรากฐานเท่านั้น ทำไมจู่ๆ ถึงได้กลายเป็นยอดฝีมือระดับราชาระยะกลางได้ในเวลาเพียงหนึ่งเดือนเท่านั้น?

"หรือเจ้าหมอนี่จะพบเจออะไรดีๆ เข้า?"

ทันใดนั้นเอง อมตะชางเหม่ยก็นึกถึงดอกบัวหิมะหมื่นปีนั่นขึ้นมา

"จะต้องเป็นเพราะฤทธิ์ของบัวหิมะหมื่นปีนั่นแน่ๆ ไม่งั้นเจ้าหมอนี่คงไม่พัฒนาไปอย่างก้าวกระโดดแบบนี้อย่างแน่นอน"

บนพื้น

แววตาของนางฟ้าไป๋ฮวาเปล่งประกายระยิบระยับ

"ระยะเวลาเพียงหนึ่งเดือนกว่าเท่านั้น เขาก็บรรลุขั้นและพัฒนาวรยุทธ์ไปอย่างก้าวกระโดด การบรรลุที่รวดเร็วเช่นนี้ร้ายกาจยิ่งกว่าใครในโลกนี้เสียอีก"

"ไม่แน่อนาคตเขาอาจช่วยฉันตามหาฆาตกรที่ฆ่าอาจารย์ได้ก็เป็นได้"

เยี่ยชิวยืนอยู่กลางอากาศด้วยแสงสีทองที่เปล่งประกายแวววาว พลังมังกรเจ็ดสิบสองวิถีที่ล่องลอยไปมาทำให้เขาดูเหมือนเทพเจ้าที่ทรงพลังคนหนึ่ง

ทุกคนต่างพากันตกตะลึง

"สุดยอดมาก!"

"เพียงแค่กระบวนท่าเดียวก็จัดการเจ้าสำนักอู่ตานและสำนักหลงหู่ซานได้ โคตรเจ๋งเลย!"

"เรียกว่าเป็นเทพเซียนก็ว่าได้!"

"......."

เยี่ยชิวมองลงไปที่อมตะชางเหม่ยและชงซวีเต้าเหรินและกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ทั้งสอง พวกท่านแพ้แล้ว ยังจะแข่งขันต่อไปอีกไหม?"

ชงซวีเต้าเหรินยกมือโบกไปมา "ไม่จำเป็นต้องแข่งขันอะไรอีกแล้ว วรยุทธ์ของคุณเยี่ยโดดเด่นเหนือความคาดหมาย ข้าไม่มีทางเอาชนะได้แน่"

"ไม่แข่งแล้ว ข้ายอมแพ้" อมตะชางเหม่ยเองก็กล่าวขึ้นมา

ยังจะแข่ง? ถูกจัดการจนไม่เหลือชิ้นดีแน่

"ในเมื่อทั้งสองต่างยอมแพ้แต่โดยดี งั้นผมจะพูดเงื่อนไขของผมเลยแล้วกัน" เยี่ยชิวกล่าว "ผมอยากให้ทั้งสองคนไปเฝ้าอยู่ที่เทือกเขาคุนหลุนเป็นเวลาหนึ่งปี!"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ แววตาของเทพสงครามก็เปล่งประกาย

จนถึงตอนนี้เขาก็เพิ่งเข้าใจว่าที่แท้เยี่ยชิวก็วางแผนไว้ตั้งแต่แรกแล้วและรอให้พวกเขาสองคนปฏิเสธไม่ได้

"ไม่ได้!" อมตะชางเหม่ยกล่าว "ข้าบอกแล้วไงว่าข้าจะไม่ไปเหยียบสถานที่ห่างไกลความเจริญแบบนี้อีก"

ชงซวีเต้าเหรินเองก็พูดขึ้นมา "คุณเยี่ย สำนักอู่ตานยังมีเรื่องราวมากมายให้ข้าต้องจัดการ ข้าเกรงว่าจะเดินทางไปที่เทือกเขาคุนหลุนไม่ได้"

"ดูเหมือนว่าแม้ทั้งสองจะยอมแพ้แล้ว แต่กลับไม่ได้รู้สึกยอมจากในจริงสินะ!" เยี่ยชิวพูดจบก็หยิบแส้วิเศษขึ้นมา

ทันใดนั้นเอง ตาของชงซวีเต้าเหรินและอมตะชางเหม่ยก็กระตุก

"เยี่ยชิว เจ้าคิดจะทำอะไร?"

"คุณเยี่ย เรามีอะไรมาพูดคุยกันดีๆ จะดีกว่า"

เยี่ยชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม "คนอย่างผมเป็นคนยึดมั่นในคำพูดมาเสมอ ในเมื่อทั้งสองยังไม่ยอมงั้นผมก็จะทำให้พวกคุณยอมให้ได้"

เพี๊ยะ!

เพี๊ยะ!

เยี่ยชิวฟาดแส้ลงมือกลางอากาศและทันใดนั้นเอง อมตะชางเหม่ยและชงซวีเต้าเหรินก็กระเด็นลอยออกไป

เยี่ยชิวขยับตัวไปข้างหน้าและฟาดแส้ลงไปอีกสองครั้ง

เพี๊ยะ!

เพี๊ยะ!

ทั้งสองที่เป็นถึงเจ้าสำนักและมีวรยุทธ์ระดับราชาต่างก็ต้านทานแส้วิเศษนี้ไม่ได้

อมตะชางเหม่ยตะคอกด้วยความโกรธ "เจ้าไม่มีจรรยาบรรณการต่อสู้เอาเสียเลย ถ้าแน่จริงก็อย่าใช้แส้วิเศษสิ"

"ปัดโธ่ เจ้าตบหัวข้าทำไม?"

"หยุดได้แล้ว หยุดเสียที ข้ายอมตอบตกลงก็ได้"

เยี่ยชิวจึงหยุดและมองไปที่อมตะชางเหม่ยที่หน้าบวมช้ำพร้อมกับด่าทอ "พูดดีๆ ไม่ชอบ ชอบให้ลงมือ"

"ข้าไปเฝ้าเทือกเขาคุนหลุนก็ได้ แต่เจ้าเองก็ต้องยอมรับเงื่อนไขข้อหนึ่งของข้าเช่นกัน" อมตะชางเหม่ยกล่าว "ช่วยข้าจัดการสั่งสอนเจ้าหมอนั่นที"

ชงซวีเต้าเหรินตกใจและรีบหนีเข้าไปในฝูงชน

เยี่ยชิวกล่าว "หากเจ้าตอบตกลงข้าก่อนหน้านี้ข้าอาจยอมทำตามเงื่อนไขของเจ้า แต่ตอนนี้น่ะเหรอ ข้าไม่มีทางตอบตกลงเงื่อนไขของเจ้าแน่นอน"

อมตะชางเหม่ยโกรธมากและตะคอกเสียงดัง "ฮึ ในเมื่อเจ้าไม่ทำตามที่ข้าพูดก็อย่าโทษข้าแล้วกัน ถึงยังไงเจ้าเองก็ไม่ได้อยู่กับข้าตลอดเวลา หลังจากเสร็จธุระที่นี่ข้าจะกลับไปที่ภูเขาหลงหู่ซาน"

"ถึงยังไงข้าก็ไม่มีทางไปเทือกเขาคุนหลุน"

"สถานที่รกร้างกันดารแบบนั้น......"

อมตะชางเหม่ยยังพูดไม่ทันจบก็เห็นเยี่ยชิวหยิบแส้วิเศษออกมา เขาตกใจจนรีบไปหลบหลังผู้อาวุโสเยี่ย "ผู้อาวุโสเยี่ย เยี่ยชิวจะทำร้ายข้า ท่านช่วยพูดอะไรหน่อยสิ"

ผู้อาวุโสเยี่ยหันไปพูดกับเยี่ยชิว "ชิวเอ๋อร์ ชางเหม่ยเองก็เป็นพระอาจารย์คนหนึ่ง การที่นายจะทำร้ายเขาก็ไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง หากนายจะทำร้ายเขาก็ทำร้ายให้เขาตายไปเลย"

อมตะชางเหม่ยโกรธจนหน้าเขียว

เยี่ยชิวกล่าว "ตาเฒ่า ต่อไปเจ้าก็ไปเฝ้าเทือกเขาคุนหลุนกับชงซวีเต้าเหรินสองคน ไม่มีเบื่อแน่นอน"

"หากพวกท่านไม่กล้าไปหรือยกเลิกกลางคัน เช่นนั้นข้าจะบุกไปทำลายสำนักอู่ตานและสำนักหลงหู่ซาน"

"ข้าเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นเสมอ"

พระอาจารย์ทั้งสองต่างทำหน้าเศร้าหมอง

"เอาล่ะทุกคนมาดื่มกันต่อดีกว่า"

เวลาสี่ทุ่ม

งานเลี้ยงได้จบลง

หลังจากที่เยี่ยชิวส่งแขกทั้งหมดเสร็จสิ้นก็นั่งรถของเซียวจ้านมุ่งหน้าไปที่โรงแรมไดนาสตี้