วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2381

“อาจารย์ของเจ้า?” เยี่ยชิวถาม “เจ้าหมายถึงฟูจื่อหรือ?”

หนิงอันประหลาดใจ “เจ้ารู้จักอาจารย์ของข้าด้วยหรือ?”

เยี่ยชิวหัวเราะ “ชื่อเสียงของฟูจื่อ มีใครในโลกฝึกเซียนที่ไม่รู้จัก?"

“เขาคือเจ้าแห่งวังร้อยดอกไม้แห่งสถาบันจี้เซีย แถมยังอยู่อันดับสองในอันดับมังกร ชื่อเสียงของเขานั้นโด่งดังราวกับเสียงฟ้าร้อง ต่อให้ไม่อยากรู้จักก็คงทำได้ยาก”

“เขาจะสนใจข้าได้อย่างไร? ข้าไม่เคยพบเขาเลยสักครั้ง”

หนิงอันกล่าว “ก็เพราะไม่เคยพบ อาจารย์ถึงได้สนใจเจ้า อย่างไรก็ตาม ข้าได้ยินอาจารย์กล่าวถึงเจ้าหลายครั้งว่า เจ้าเป็นอัจฉริยะที่ยากจะหาได้ในรอบหลายร้อยปี”

เยี่ยชิวหัวเราะคิกคัก “ต้องบอกว่าอาจารย์ของเจ้ามีสายตาที่เฉียบแหลมยิ่งนัก”

“แล้วข้าไม่มีสายตาเฉียบแหลมหรือ?” หนิงอันเบะปาก ท่าทางน่ารักมาก

“สายตาของเจ้าดียิ่งกว่าอาจารย์ของเจ้าเสียอีก” เยี่ยชิวโอบหนิงอันไว้ในอ้อมแขน พลันนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงถามว่า “หนิงอัน อาจารย์ของเจ้าเป็นคนอย่างไร?”

หนิงอันตอบทันควัน “อาจารย์เป็นคนที่มีความรู้กว้างขวางที่สุดในใต้หล้า รู้ทั้งดาราศาสตร์และภูมิศาสตร์ ราวกับว่าสรรพสิ่งในโลกนี้ ไม่มีอะไรที่เขาไม่รู้”

เยี่ยชิวกล่าว “เรื่องนั้นข้ารู้ ผู้คนมากมายก็กล่าวเช่นนั้น บอกเรื่องที่ข้าไม่รู้สิ”

หนิงอันกล่าว “อาจารย์ของข้าเป็นคนมัธยัสถ์มาก มีเมตตา ชอบอ่านหนังสือมาก และชอบนั่งสมาธิมากด้วย”

“แต่การนั่งสมาธิของเขาแตกต่างจากผู้อื่น ผู้อื่นนั่งเพื่อบำเพ็ญเพียร ส่วนเขานั่งเพื่อใคร่ครวญ”

“บางครั้งก็นั่งอยู่หลายวัน”

เยี่ยชิวคิดในใจ ดูเหมือนฟูจื่อจะมีเรื่องราวเก็บงำไว้มากมายในใจ มีเพียงคนที่มีเรื่องหนักใจเท่านั้นที่ชอบใคร่ครวญ

“จริงสิ อาจารย์ของข้าจะอาบน้ำจุดธูปอธิษฐานต่อสวรรค์ทุกๆ วันขึ้น ๑ ค่ำและวันขึ้น ๑๕ ค่ำ”

หนิงอันกล่าว “สรุปแล้ว อาจารย์คือหนึ่งในไม่กี่คนที่ข้าเคารพที่สุดในโลกนี้”

“แล้วอาจารย์ของเจ้าเป็นคนดีหรือคนไม่ดี?” เยี่ยชิวถามอีก

หนิงอันมองเยี่ยชิวด้วยสายตาประหลาดใจ “เจ้าถามคำถามโง่ๆ แบบนี้ได้อย่างไร?”

เยี่ยชิวกล่าว “คำถามนี้โง่งั้นหรือ?”

หนิงอันพยักหน้า “โง่มาก เพราะทุกคนในโลกฝึกเซียนรู้ว่าอาจารย์ของข้าเป็นคนดี”

“เจ้าลองคิดดูสิ ปกติแล้วท่านเห็นมดตัวหนึ่งยังไม่กล้าเหยียบให้ตาย คนแบบนี้จะไม่ใช่คนดีได้อย่างไร?”

“อีกทั้งอาจารย์ของข้าเป็นมิตรกับผู้คน ไม่เคยสร้างศัตรูกับใคร ทำอะไรก็ยึดหลักความยุติธรรม ดังนั้นชื่อเสียงของเขาในจงโจวจึงสูงมาก”

“พูดง่ายๆ คือ หากสามแคว้นเปิดศึกกัน ตราบใดที่อาจารย์ของข้าออกมาเป็นกลาง ทั้งสามแคว้นก็จะหยุดสงครามทันที”

“ไม่ว่าจะเป็นบิดาของข้า หรือเว่ยอ๋อง และฮ่องเต้ต้าโจว ล้วนเคารพอาจารย์ของข้าอย่างสูง”

เยี่ยชิวถามอีก “จากความเข้าใจที่เจ้ามีต่ออาจารย์ของเจ้า หากวันหนึ่งสามแคว้นเกิดเปิดศึกกันจริงๆ อาจารย์ของเจ้าจะออกมาไกล่เกลี่ยหรือไม่?”

“แน่นอน” หนิงอันกล่าว “อาจารย์เมตตาสรรพสัตว์มาตลอด หากเห็นไฟสงครามลุกโชน ประชาชนพลัดพรากจากถิ่นฐาน ด้วยนิสัยของเขา ย่อมต้องออกมาไกล่เกลี่ยเป็นแน่”

เยี่ยชิวกล่าว “รอมีโอกาสเมื่อไร เจ้าพาข้าไปคารวะอาจารย์ของเจ้าเถิด”

“เจ้าจะไปหาอาจารย์ของข้า เจ้ามีเรื่องอะไรงั้นหรือ?” หนิงอันถาม

“ย่อมมีเรื่องสิ” เยี่ยชิวกล่าว “ข้าจะไปขอบคุณฟูจื่อ ขอบคุณที่เขาสอนภรรยาที่ดีเช่นนี้ให้ข้า”

หนิงอันได้ยินดังนั้น ก็ยิ้มแย้มสดใสราวกับดอกไม้บาน

“จริงสิ มีเรื่องหนึ่งที่ข้ายังไม่ได้บอกเจ้า…” เยี่ยชิวพูดไม่ทันจบ หนิงอันก็ขัดขึ้นว่า “เจ้าจะบอกว่า เจ้าคือเจ้าของศาลาหยงเป่าใช่หรือไม่?”

“เจ้ารู้ได้อย่างไร?” เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจมาก

หนิงอันยิ้มเล็กน้อย “เดาเอา”

“เดาได้ถึงขนาดนี้ เจ้าฉลาดจริงๆ” เยี่ยชิวจูบที่หน้าผากของนางเบาๆ

“ท่านพี่ จริงๆ แล้วมีเรื่องหนึ่งที่ข้าก็อยากจะบอกท่าน” หนิงอันกล่าว

“เรื่องอะไร?” เยี่ยชิวถาม

“ก็เรื่องพลังยุทธ์…” หนิงอันพูดไม่ทันจบ ด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตูขึ้นมาทันที

ตึง ตึง!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน