วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2382

เยี่ยชิวถึงกับตกตะลึง

นี่มันคำพูดของพยัคฆ์หรือหมาป่ากัน?

“ท่านพี่เจ้าคะ เร็วหน่อยสิเจ้าคะ ข้าทนไม่ไหวแล้ว” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวพูดพลางก็เริ่มดึงทึ้งเสื้อผ้าของเขา

คราวนี้เยี่ยชิวตกใจ “พี่เสี่ยวเสี่ยว ตอนนี้ยังเป็นตอนเช้าอยู่เลยนะ…”

“ท่านพี่เจ้าคะ ท่านไม่เคยได้ยินหรือว่า หนึ่งวันเริ่มต้นที่ตอนเช้า?” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวกะพริบตาโตๆ อย่างยั่วยวน

“นี่…” เยี่ยชิวกล่าว “เมื่อคืนทั้งคืน ยังไม่อิ่มอีกหรือ?”

“ข้ายังไม่อิ่มเลยเจ้าค่ะ ท่านพี่เจ้าคะ เร็วหน่อย…” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวรุกหนักเป็นพิเศษ

ไม่นานนัก ภายในห้องรับแขกก็มีเสียงเพลงประสานอันไพเราะดังขึ้น

…

ในขณะเดียวกัน

ทางทิศตะวันออกของเมืองหลวง ณ โรงม้าแห่งหนึ่ง

“ปัง!”

เว่ยอู๋ซินตบโต๊ะอย่างแรง

ทันใดนั้น แท่นหมึกบนโต๊ะไม้ก็กระโดดสูงสามจื่อ แล้วก็ตกลงบนโต๊ะไม้อย่างแรง หมึกในแท่นกระเด็นไปทั่ว

“ช่างไร้เหตุผลสิ้นดี!”

“ฮ่องเต้ต้าโจวเรียกพวกเรามายังต้าโจวก็เพื่อหาคู่ครองให้ลูกสาวของเขา แต่ตอนนี้กลับมีราชโองการให้หนิงอันอภิเษกกับเยี่ยฉังเซิง เขาหมายความว่าอย่างไร? คิดจะเอาพวกเรามาเล่นเหมือนลิงหรือไง?”

“นี่มันเกินไปแล้ว!”

เว่ยอู๋ซินแทบจะบ้าคลั่งด้วยความโกรธ

เขามาต้าโจวครั้งนี้ก็เพื่อตำแหน่งเขยฮ่องเต้แห่งต้าโจว ตราบใดที่เขาสามารถเป็นเขยฮ่องเต้แห่งต้าโจวได้ เขาก็จะสามารถเป็นเว่ยอ๋องคนต่อไป และจะมีอำนาจในการรวมจงโจวให้เป็นหนึ่งเดียว

แต่เมื่อเช้านี้ ฮ่องเต้ต้าโจวกลับมีราชโองการกะทันหันว่าจะยกหนิงอันให้เยี่ยฉังเซิง ด้วยเหตุนี้ ความฝันอันงดงามของเขาก็จะต้องพังทลายลง

“หากเจ้าอยากจะยกหนิงอันให้เยี่ยฉังเซิง ก็บอกข้าตั้งแต่แรกสิ!”

“มิฉะนั้นแล้ว ข้าจะมาถึงเมืองหลวงต้าโจวที่อยู่ไกลแสนไกลได้อย่างไร? น้องห้าจะถูกฆ่าได้อย่างไร?”

“นี่มันจงใจล้อเล่นกับข้าไม่ใช่หรือไง?”

เว่ยอู๋ซินมีเจตจำนงฆ่าเต็มใบหน้า เกลียดจนอยากจะสับฮ่องเต้ต้าโจวเป็นแปดชิ้นเพื่อระบายความแค้นในใจ

ขันทีวังยืนอยู่ข้างๆ ก็เอาแต่ก้มหน้า ไม่ปริปากพูดอะไร

เขาเข้าใจเว่ยอู๋ซินดีเกินไป เขารู้ว่าถ้าตอนนี้พูดอะไรออกไป เว่ยอู๋ซินจะต้องระเบิดอารมณ์ใส่เขาเป็นแน่

ความเงียบคือทางเลือกที่ดีที่สุด

“ขันทีวัง เจ้าช่วยพูดอะไรหน่อยสิ!” เว่ยอู๋ซินกล่าว

ขันทีวังปวดหัว นี่ไม่ใช่การหาเรื่องใส่ตัวหรือไง?

ใครจะรู้ ในขณะนั้นเอง ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นจากข้างนอก

“ตึง ตึง——”

จากนั้น เสียงของเฉาหลินก็ดังมาจากหน้าประตู “ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยเอง”

ขันทีวังคิดในใจ เฉาหลินมาได้ทันเวลาจริงๆ คราวนี้ท่านอ๋องคงมีที่ระบายความโกรธแล้ว

เป็นดังคาด

“รีบเข้ามา!” เว่ยอู๋ซินตะโกนด้วยความโกรธ

เฉาหลินเดินเข้ามาจากนอกประตูอย่างรวดเร็ว โค้งคำนับแล้วกล่าวว่า “ถวายบังคมท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

เว่ยอู๋ซินทำหน้าบึ้งตึง ถามว่า “ข้าให้เจ้าจับตาดูศาลาหยงเป่า มีอะไรคืบหน้าบ้างหรือไม่?”

เฉาหลินส่ายหน้า “ยังไม่พบสิ่งผิดปกติพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อคำกล่าวนี้หลุดออกไป สีหน้าของเว่ยอู๋ซินก็ยิ่งมืดครึ้มลงไปอีก

จากนั้น เว่ยอู๋ซินถามว่า “แล้วเจ้าสืบสวนได้ชัดเจนหรือไม่ว่าเจ้าของศาลาหยงเป่าผู้ลึกลับคนนั้น แท้จริงแล้วเป็นใคร?”

เฉาหลินกล่าว “กระหม่อมไร้ความสามารถ ยังสืบไม่พบพ่ะย่ะค่ะ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน