วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1338

ยี่สิบนาทีต่อมา

เยี่ยชิวก็เดินทางมาถึงสถานีตำรวจชีหลี่จวง เมื่อเขาลงจากรถก็พบว่ามีทหารยืนอยู่ข้างหน้าจำนวนสามสิบคน

แต่ละคนต่างแต่งกายเต็มเครื่องแบบ

เยี่ยชิวเตรียมจะเข้าไปแต่ก็ถูกทหารคนหนึ่งเข้ามาขวางไว้

"ขอโทษด้วย เจ้าหน้าที่กำลังทำงานอยู่ คนที่ไม่เกี่ยวข้องห้ามเข้าไปเด็ดขาด" ทหารคนหนึ่งกล่าวอย่างไม่แยแส

เยี่ยชิวเดินตรงเข้าไปเหมือนมองไม่เห็น

"บังอาจ!" ทหารคนนั้นผลักเยี่ยชิว ทว่าพลังที่ถูกปลดปล่อยมาจากร่างกายของเยี่ยชิวกลับทำให้ทหารคนนั้นกระเด็นลอยออกไป

เมื่อทหารคนอื่นเห็นเข้า เยี่ยชิวก็กำลังเดินเข้าไปในสถานีตำรวจแล้ว

หลังจากที่เขาเดินเข้าไปก็ได้ยินเสียงนางฟ้าไป๋ฮวากล่าวอย่างเย็นชา "เขาสมควรตาย!"

ปัดโธ่ ฆ่าคนไปแล้วยังแข็งกร้าวขนาดนี้อีก ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเอาเสียเลย!

เยี่ยชิวเริ่มรู้สึกโกรธขึ้นมาอีกครั้ง

เขาคิดไว้แล้วว่าหลังจากจัดการเรื่องทั้งหมดได้ เขาจะทำการลงโทษนางฟ้าไป๋ฮวาอย่างหนัก

"หยุด!"

ขณะนี้เอง ทหารจำนวนหนึ่งก็วิ่งตามเข้ามาพร้อมกับยกปืนเล็งไปที่เยี่ยชิว

การเคลื่อนไหวของบริเวณหน้าประตูทำให้ผู้คนที่อยู่ข้างในตกใจเล็กน้อย

ทันใดนั้นเอง ทุกคนต่างก็มองไปที่ประตู

เยี่ยชิวมองเห็นฉินหวั่น เธอยืนอยู่กับนางฟ้าไป๋ฮวาและลู่หลัว ส่วนเฉาชิงเฉิงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างๆ ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

อีกฝั่งหนึ่ง มีชายและหญิงวัยกลางคนยืนอยู่

หญิงวัยกลางคนมีรูปร่างอ้วนท้วมและแต่งหน้าจัด ซึ่งดูออกว่าเป็นคนที่มีฐานะ

แต่เวลานี้ เครื่องสำอางบนใบหน้าของเธอกลับเต็มเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

เยี่ยชิวกวาดสายตาไปที่หญิงวัยกลางคนและจากนั้นก็จ้องมองไปที่ชายวัยกลางคน

ชายคนนี้อายุประมาณห้าสิบปี คิ้วเข้มและดูมีภูมิฐานแสดงถึงการอยู่ในตำแหน่งสูงมาเป็นเวลานาน

ส่วนคนในสถานีตำรวจต่างพากันแอบซ่อนอยู่ที่มุมหนึ่งเพื่อคอยสังเกตการณ์

"เกิดอะไรขึ้น? ฉันบอกให้พวกนายเฝ้าหน้าประตูให้ดีไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงปล่อยให้คนอื่นเข้ามาแบบนี้?"

ชายวัยกลางคนมองไปที่เยี่ยชิวพร้อมกับกล่าวตำหนิบรรดาทหารเหล่านั้น

"เขาบุกเข้ามาเอง ผม.....ผมห้ามเขาไว้ไม่ได้" ทหารคนหนึ่งอธิบายอย่างลำบากใจ

"ไร้ความสามารถ!"

ชายวัยกลางคนสบถด่าทหารและจากนั้นก็หันไปพูดกับเยี่ยชิวอย่างไม่ไยดี "รีบไสหัวออกไป ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ"

"ไม่เกรงใจ? คุณจะทำยังไงเหรอ?" เยี่ยชิวยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และเดินเข้าไปข้างกายฉินหวั่น

ชายวัยกลางคนกวาดสายตามองเยี่ยชิวและหันไปมองดูฉินหวั่นพร้อมกับถามออกไป "พวกนายเป็นพวกเดียวกัน?"

ขณะนี้เอง ลู่หลัวก็พูดขึ้นมา "คุณเยี่ย ในที่สุดคุณก็มาจนได้ พวกเขาต้องการฆ่าเรา"

"ไม่ต้องเป็นห่วง ในเมื่อผมมาแล้ว ผมจะไม่ยอมให้เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นอย่างแน่นอน" เยี่ยชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ไม่ทำให้เกิดเรื่องขึ้น? ปากดีนัก!" ชายวัยกลางคนกล่าวอย่างเคร่งขรึม "ฆ่าลูกชายของฉัน ก็ต้องแลกด้วยชีวิต"

"ลูกชายของคุณสมควรตาย!" นางฟ้าไป๋ฮวากล่าว

เฉาชิงเฉิงเองก็พูดขึ้นมา "วังเหลียงซิน อย่าโทษฉันเลยนะ เรื่องชั่วๆ ที่ลูกชายคุณทำลงไปก็มากพอที่จะถูกกระหน่ำยิงแล้ว......"

ยังพูดไม่ทันจบ

ชายวัยกลางคนก็ตะคอกเสียงดัง "เฉาชิงเฉิงหุบปากเดี๋ยวนี้! นี่คือเรื่องในครอบครัวของฉัน ต่อให้พี่ชายของเธอเฉายวนยังมีชีวิตอยู่ ฉันก็ไม่มีทางไว้เธอเขาอย่างแน่นอน"

"แม้ว่าลูกชายของฉันจะแย่มากแค่ไหน แต่ถึงยังไงเขาก็ถือเป็นลูกชายของฉัน"

"ตอนนี้เขาตายไปแล้ว ฉะนั้นคนที่ฆ่าเขาจะต้องตามไปด้วย"

เยี่ยชิวกล่าว "เกรงว่าจะทำตามความต้องการของคุณไม่ได้"

ชายวัยกลางคนตะคอกไปที่ทหาร "ยิงพวกเขาให้เละไปเลย!"

ชายวัยกลางคนทำหน้าเกรี้ยวกราด

วังหรูหลงตะโกนด่าทอและจากนั้นก็วางสายลง

วังเหลียงซินตกตะลึงและงุนงงมาก เขาไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อของเขาถึงโกรธโมโหเขาได้มากขนาดนี้?

เวลาผ่านไปเพียงสิบห้านาที จากนั้นชายชราคนหนึ่งก็เดินเข้ามาด้วยความโกรธ

รูปร่างของเขาค่อนข้างอ้วนท้วมและสวมชุดเครื่องแบบทหารมีดาวสีทองบนบ่าอยู่สามดวง

วังเหลียงซินรีบเข้าไปต้อนรับ "พ่อ......"

เพี๊ยะ!

ชายชราตบไปที่ใบหน้าของวังเหลียงซินอย่างแรงและด่าทอด้วยความโมโห "เดี๋ยวฉันจะจัดการสั่งสอนแก"

หลังจากนั้นชายชราก็เดินไปที่ตรงหน้าของเยี่ยชิวพร้อมกับคุกเข่าข้างหนึ่งและกล่าวอย่างนอบน้อม "คุณเยี่ย ผมต้องขอโทษด้วยที่ลูกชายผมทำไม่ดีต่อคุณ เชิญคุณลงโทษได้ตามความสบายเลย"

วังหรูหลงเป็นรองนายพลเขตสงครามในเมืองหลวง ฉะนั้นเขารู้ดีว่าเยี่ยชิวเป็นใคร

เพราะครั้งก่อนที่เยี่ยชิวเดินทางไปที่เกาะร้าง ตอนนั้นผู้อาวุโสถังได้รวบรวมกำลังพลจำนวนหนึ่งเพื่อเข้าประชุมที่ตึกปาอี เขาเองก็อยู่ที่นั่นและเขาเห็นถึงความร้ายกาจของเยี่ยชิวผ่านวิดีโอ

หลังจากที่เยี่ยชิวกลับออกมาจากเกาะร้างก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลสองวัน วังหรูหลงและบรรดาทหารอาวุโสต่างก็เดินทางไปเยี่ยม

เยี่ยชิวกล่าว "นายพลวัง คืออย่างนี้นะ หลานชายของคุณก่อเรื่องกับเพื่อนของผมก็เลยถูกเพื่อนของผมฆ่า....."

"ดีแล้วที่ฆ่า" วังหรูหลงไม่รอให้เยี่ยชิวพูดจบก็พูดแทรกขึ้นมา "หลานชายที่ไม่เอาไหนของผมคนนี้ ผมอยากจะจัดการเขามานานแล้ว คุณเยี่ย ผมขอบคุณเพื่อนคุณมากๆ เลย"

เยี่ยชิวพูดไม่ถูก เมื่อพูดคุยกับคนที่รู้จักพูดแบบนี้ก็ทำให้เรื่องทุกอย่างง่ายขึ้น

"เอาล่ะนายพลวัง คุณพาคนของคุณกลับไปเถอะ ผมหวังว่าเรื่องนี้จะจบลงเพียงเท่านี้"

"ขอบคุณมากครับคุณเยี่ย วันหลังผมจะเดินทางเข้าไปพบคุณเป็นการส่วนตัวอีกครั้งนะครับ"

วังหรูหลงพูดจบก็พาคนของเขากลับไป

หลังจากที่พวกเขากลับไป โทรศัพท์ของเยี่ยชิวก็ดังขึ้นและครั้งนี้ก็เป็นอมตะชางเหม่ยที่โทรเข้ามา

เขากดรับสาย

อมตะชางเหม่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงดีใจ "เยี่ยชิว ข้าจะบอกข่าวดีกับเจ้า ข้าพบชีพจรมังกรของเทือกเขาคุนหลุนแล้ว"