วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1351

เมื่อได้ยินเสียงของเยี่ยชิว ทุกคนก็หยุดอย่างรวดเร็ว แต่ละคนตื่นตระหนก

อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นครู่หนึ่ง พวกเขาก็พบว่าไม่มีอะไรผิดปกติ

“เจ้าหนู คุณเป็นบ้าอะไร?” อมตะชางเหม่ยบ่นอย่างไม่พอใจ

“พวกคุณดูที่กำแพงสิ” เยี่ยชิวกล่าว

อมตะชางเหม่ยชูยันต์เปลวไฟ และนำมันเข้ามาใกล้กับผนัง ทันใดนั้น ทุกคนก็สามารถมองเห็นรอยการขุดค้นของมนุษย์บนกำแพงหินของถ้ำได้อย่างชัดเจน

“หืม ถ้ำนี้ถูกสร้างโดยมนุษย์เหรอ?”

“ใครจะเป็นคนสร้างถ้ำที่นี่?”

“การขุดถ้ำขนาดใหญ่เช่นนี้ คงเป็นโครงการใหญ่!”

“……”

ทุกคนพึมพำอย่างเงียบ ๆ

“สถานที่แห่งนี้ไม่ง่าย ทุกคนต้องระวัง” เยี่ยชิวเตือน

ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยและเดินต่อไป

“ฮู”

ทันใดนั้นก็มีลมหนาวพัดผ่านมา

ถ้ำนั้นหนาวอยู่แล้ว และด้วยลมหนาว ทุกคนจึงต้องใช้พลังภายในเพื่อต้านทานความหนาวเย็น

เซียวจ้านมีระดับพลังยุทธ์ที่อ่อนแอที่สุด แม้จะพยายามต้านทานความหนาวเย็น แต่เขาก็ยังคงตัวสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้

เมื่อเยี่ยชิวเห็นสิ่งนี้ ก็วางมือบนไหล่ของเซียวจ้าน เติมพลังเข้าไปในตัวเซียวจ้าน

และเซียวจ้านรู้สึกอบอุ่น

“ขอบคุณหัวหน้า” เซียวจ้านแสดงความขอบคุณ

“ไม่ต้องเกรงใจ” เยี่ยชิวตอบ ดวงตาของเขายังคงกวาดสายตาไปรอบๆ

หลังจากเดินไปได้ประมาณสามร้อยเมตร

พวกเขาก็โผล่ออกมาจากถ้ำในที่สุด

เบื้องหน้าพวกเขามีพื้นที่กว้างใหญ่ มีบันไดหินชุดหนึ่งทอดยาวไปข้างหน้า

พวกเขาเหยียบบนบันไดหินและเดินต่อไป

หลังจากนั้นไม่กี่นาที ก็มีถ้ำอีกแห่งหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเขา

ถ้ำนี้มีขนาดใหญ่มากและทั้งสองด้านของทางเข้ามียักษ์ทองสัมฤทธิ์สองตัวยืนอยู่

ยักษ์ทองสัมฤทธิ์ทั้งสองมีความสูงประมาณสามสิบเมตร ตัวแรกถือดาบยาว และอีกตัวถือขวานต่อสู้ มีลักษณะคล้ายกับเทพเจ้าประตูที่ดุร้ายสองตน ท่าทางราวกับผู้บังคับบัญชา

“สวูช!”

อมตะชางเหม่ยก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และเอื้อมมือไปแตะยักษ์ทองสัมฤทธิ์ตัวหนึ่ง

“พระเจ้า ด้วยยักษ์ทองสัมฤทธิ์ขนาดใหญ่เช่นนี้ พวกมันคงจะมีค่ามหาศาลใช่ไหม?”

อมตะชางเหม่ยอุทานว่า “เจ้าหนู ใช้กระเป๋าเฉียนคุนรวบรวมพวกมัน เราจะแบ่งกำไรในภายหลัง”

เยี่ยชิวกลอกตา ชายชราคนนี้โลภมาก

ชงซวีเต้าเหรินพูดอย่างไม่อดทน “เจ้าวายร้าย เรามาที่นี่เพื่อค้นหาเส้นเลือดมังกร อย่าก่อปัญหาโดยไม่จำเป็น”

นางฟ้าไป๋ฮวาร้อง “การค้นหาเส้นเลือดมังกรเป็นสิ่งสำคัญอันดับแรก”

“เมื่อเทียบกับเส้นเลือดมังกรแล้ว ยักษ์ทองแดงสองตัวนี้ไม่มีอะไรเลย ฉันแค่ล้อเล่น อิอิ”

อมตะชางเหม่ยพูดต่อ “ฉันสงสัยว่าใครเป็นคนสร้างยักษ์ทองสัมฤทธิ์สองตัวนี้ที่นี่?”

นางฟ้าไป๋ฮวากล่าวว่า “อย่ากังวลเรื่องนั้น การค้นหาเส้นเลือดมังกรคือสิ่งสำคัญ”

อมตะชางเหม่ยเหลือบมองนางฟ้าไป๋ฮวาแล้วพูดอย่างมีความหมายว่า “นางฟ้า ทำไมฉันรู้สึกเหมือนคุณอยากค้นหาเส้นเลือดมังกรจริงๆ”

“คุณไม่อยากตามหาเหมือนกันเหรอ?” นางฟ้าไป๋ฮวาโต้กลับ

“แน่นอน ฉันต้องการค้นหาเส้นเลือดมังกร แต่ฉันแค่รู้สึกว่า…...”

“พอเถอะ หยุดพูดเรื่องไร้สาระ รีบหาเส้นเลือดมังกรกันเถอะ”

นางฟ้าไป๋ฮวาขัดจังหวะอมตะชางเหม่ยอย่างไม่อดทน ด้วยกลัวว่าเขาจะสอบสวนต่อไปและเปิดเผยความตั้งใจที่แท้จริงของเธอ

“นางฟ้าพูดถูก การค้นหาเส้นเลือดมังกรเป็นสิ่งสำคัญที่สุด”

หลังจากที่อมตะชางเหม่ยพูดจบ เขาก็หรี่ตาและจ้องมองไปที่ถ้ำเรื่อยๆ

ทางเข้าถ้ำมืดสนิท ราวกับสัตว์ร้ายที่มีปากอ้าค้าง รอคอยเหยื่อที่จะตกลงไปในกับดัก

“เจ้าวายร้าย ทำไมคุณไม่เข้าไปล่ะ?” ชงซวีเต้าเหรินเห็นอมตะชางเหม่ยยืนนิ่งและถาม

“เต๋าแก่ คุณกลัวคำพูดไม่กี่คำเหรอ? คุณเป็นหัวหน้าสำนักและคุณมีความกล้าหาญเพียงเล็กน้อย ยิ่งกว่านั้น คุณเคยเห็นพื้นที่ต้องห้ามโทรมเช่นนี้หรือไม่?” อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “ฉันไม่เชื่อว่าสถานที่แห่งนี้คือเขตต้องห้ามคุนหลุน”

ลู่หลัวถามว่า “เรายังควรเข้าไปไหม?”

“ทำไมไม่เข้าไปล่ะ”

“เราควรเข้าไป!”

อมตะชางเหม่ยและนางฟ้าไป๋ฮวาพูดพร้อมกัน จากนั้นจึงมองหน้ากัน

“เยี่ยชิว ฉันจะฟังคุณ” ชงซวีเต้าเหรินกล่าวว่า “ถ้าคุณบอกว่าเข้าไป ฉันจะเข้าไป แต่ถ้าไม่ เราจะกลับตอนนี้"

เยี่ยชิวต้องการได้รับเส้นเลือดมังกรด้วยและพูดว่า “ในเมื่อเราอยู่ที่นี่ เข้าไปดูกันเถอะ!”

“ไม่ว่าพื้นที่ต้องห้ามคุนหลุนจะมีจริงหรือไม่ เราจะรู้ทันทีที่เราเข้าไป”

“เรามีผู้เชี่ยวชาญมากมาย แม้ว่าเราจะเผชิญกับอันตราย เราก็ควรจะสามารถรับมือกับมันได้อย่างง่ายดาย”

อมตะชางเหม่ยยิ้ม “เต๋าแก่ เห็นไหม แม้แต่เจ้าหนูก็มีความกล้าหาญมากกว่าคุณ คุณแก่แล้ว”

ชงซวีเต้าเหริน ดุว่า “คุณสิแก่”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “แม้ว่าฉันจะแก่แล้ว แต่ความทะเยอทะยานของฉันก็แข็งแกร่ง ไม่เหมือนคุณที่ขี้กลัวต่อปัญหาเพียงเล็กน้อย คุณเป็นเพียงคนขี้ขลาด”

“ฉันไม่ใช่คนขี้ขลาด” ชงซวีเต้าเหรินโต้กลับ

“เหรอ? นำทางไปสิ”

เมื่อถึงเวลานั้น ชงซวีเต้าเหรินก็ตระหนักว่าอมตะชางเหม่ยจงใจยั่วยวนเขา โดยพยายามทำให้เขาเป็นผู้นำข้างหน้า เพื่อที่เขาจะได้เป็นคนแรกที่เผชิญกับอันตราย

“เจ้าวายร้าย พยายามยั่วยุฉันด้วยกลวิธีทางจิต ฮึ่ม ฉันจะไม่หลงกล!”

ชงซวีเต้าเหรินตะคอก

“ทำไม คุณกลัวที่จะนำทาง?”

อมตะชางเหม่ยเหน็บแนม “ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า หัวหน้าที่น่านับถือของภูเขาอู่ตาน เป็นคนขี้ขลาดจริงๆ นี่มันน่าขบขันเกินไป”

“เต๋าแก่ คุณอาจเปลี่ยนชื่อของคุณได้เช่นกัน จากนี้ไป แทนที่จะถูกเรียกว่าชงซวีเต้าเหริน ควรจะถูกเรียกว่าเต่าขี้กลัว……”

“หุบปากไปเลย!” ชงซวีเต้าเหรินอุทานด้วยความโกรธ “แค่นำทางไป มีอะไรต้องกลัว?”

พูดเสร็จ ก็ก้าวเข้าไปในถ้ำ