วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1355

"แปลกประหลาดมาก!"

เมื่อทุกคนเห็นเข้าก็ต่างพากันขนหัวลุก

ต้องรู้ว่าความแข็งแกร่งของหมาป่าสีขาวนั้นไม่ด้อยไม่กว่ายอดฝีมือระดับขั้นราชาเลย ทว่าคิดไม่ถึงว่าท่ามกลางแสงสีขาวนั้นกลับไม่มีแรงต้านเลยแม้แต่นิดเดียว แถมยังกลายเป็นผุยผงไปได้

เวลาผ่านไปทุกคนดึงสติได้

"แสงสีขาวนั่นคืออะไรกันแน่?"

"ทำไมถึงทำให้เจ้าหมาป่าสีขาวนั่นกลายเป็นผุยผงไปได้?"

"เห็นได้ชัดว่าพลังความแข็งแกร่งของแสงสีขาวนั้นร้ายกาจมาก แต่ทำไมเราถึงไม่รู้สึกถึงพลังชั่วร้ายนั้นเลย?"

ขณะที่ทุกคนกำลังสงสัยอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงมังกรคำรามดังสนั่นหวั่นไหว

มังกรตัวนั้นเกาะอยู่ที่หน้าผาที่สูงชันพร้อมกับเงยหน้าขึ้น ดวงตาขนาดใหญ่ของมันจ้องมองไปที่เยี่ยชิวและพวกด้วยแววตาที่ดูถูกเหยียดหยามเหมือนกำลังบอกว่าถ้าแน่จริงก็เข้ามาจับสิ คนชั่วทั้งหลาย!

อมตะชางเหม่ยโกรธมาก "ปัดโธ่ กล้าไม่เห็นข้าในสายตา รอให้ข้าจับเจ้าได้ก่อนเถอะ ข้าจะจับเจ้ากินให้หนำใจเลยคอยดู"

"ไอ้ลูกหมา ตอนนี้เราควรทำยังไงดี?" ชงซวีเต้าเหรินถาม

"หากจะจะจับชีพจรมังกรให้ได้ จำเป็นต้องข้ามสะพาน ฉะนั้นต้องคิดหาวิธีกำจัดแสงสีขาวนั่น"

อมตะชางเหม่ยพูดจบก็หยิบเหรียญออกมาหนึ่งเหรียญและเหวี่ยงออกไป

"ชิ้ว!"

เหรียญทองแดงเล็กๆ ลอยขึ้นกลางอากาศพร้อมกับเข้าไปในแสงสีขาวเหมือนมีปีกบินได้ยังไงยังงั้น

วินาทีต่อมา เหรียญนั้นก็กลายเป็นผุยผงโดยไม่มีเสียงใดๆ เกิดขึ้นเลย

"หืม?"

อมตะชางเหม่ยเลิกคิ้วและหยิบเครื่องรางเปลวไฟออกมาจากแขนเสื้อพร้อมกับท่องคาถาพึมพำ

เวลาผ่านไป

"ไป!"

อมตะชางเหม่ยโบกมือออกไปทำให้เครื่องรางเปลวไฟนั้นลอยออกไปและเข้าไปในแสงสีขาวอย่างรวดเร็ว

"ฟรึ่บ!"

เปลวไฟลุกโชนขึ้นทันที

"ฮึ ข้าไม่เชื่อหรอกว่าจะเผาไม่ได้......" อมตะชางเหม่ยยังพูดไม่ทันจบ จากนั้นเขาก็หยุดกะทันหัน

จากนั้นก็เห็นว่าเปลวไฟได้ดับมอดและเครื่องรางเปลวไฟก็กลายเป็นผุยผง

"ปัดโธ่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

อมตะชางเหม่ยรู้สึกหงุดหงิด

"ข้าลองดูบ้าง" ชงซวีเต้าเหรินเดินไปข้างหน้าสองก้าวพร้อมกับหยิบดาบไม้สามเล่มออกมาแและผนึกมือทั้งสองข้างด้วยกัน

ทันใดนั้นเอง ดาบไม้ทั้งสามเล่มก็ปลดปล่อยพลังความแหลมคมออกมาพร้อมกับพุ่งเข้าไปในแสงสีขาวอย่างรวดเร็ว

ดาบไม้ทั้งสามเล่มกลายเป็นผุยผงอย่างไม่ต้องสงสัย

"แปลกประหลาดมาก" ชงซวีเต้าเหรินทำหน้าเคร่งเครียด

"หรือว่าแสงสีขาวนั่นกำลังปกป้องชีพจรมังกร?" เซียวจ้านกล่าว

"เหลวไหล! หากไม่มีแสงสีขาวนั่นคอยปกป้องอยู่ ไม่แน่เราอาจได้ชีพจรมังกรมาครอบครองแล้วก็ได้" อมตะชางเหม่ยกล่าว

ทุกคนต่างเงียบกริบ

เยี่ยชิวคอยสังเกตอย่างละเอียดอยู่นานพร้อมกับพูดขึ้นมา "ข้ามีวิธี"

"วิธีอะไร?" ทุกคนต่างหันไปที่เยี่ยชิว

เยี่ยชิวกล่าว "เราสามารถใช้ยันต์ควบคุมลมเพื่อหลีกเลี่ยงสะพานหินนั่น เพื่อที่จะไปที่ยอดเขาที่ที่สูงชันที่อยู่ตรงข้าม จากนั้นเราก็ปีกผาลงมาแล้วเราก็จะจับมังกรได้"

ทุกคนต่างตาลุกวาว

วิธีการที่ดี!

แสงสีขาวนั้นคอยปกป้องคุ้มกันอยู่ข้างหน้าของชีพจรมังกร หลังจากชีพจรมังกรแนบชิดกับยอดเขา นั่นก็หมายความว่าเหนือศีรษะของชีพจรมังกรไม่ได้มีอะไรคอยปกป้องอยู่

หากพวกเขาใช้ยันต์ควบคุมลมเพื่อไปอีกฝั่งโดยหลีกเลี่ยงสะพานหินนั่น และจากนั้นก็กระโดดลงไปข้างล่าง เช่นนั้นพวกเขาก็จะสามารถจับมังกรได้

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้เอง แสงสีขาวไม่มีที่สิ้นสุดก็ปรากฏขึ้นบนยอดเขาฝั่งตรงข้ามและหลั่งไหลลงมาราวกับทางช้างเผือกเพื่อคอยปกป้องชีพจรมังกรอย่างแน่นหนา

บริเวณโดยรอบของชีพจรมังกรเต็มไปด้วยแสงสีขาวโดยไม่มีช่องว่างใดๆ

ทันใดนั้นสีหน้าของทุกคนก็ต่างพากันตึงเครียด

"วางใจได้ หู่จื่อเป็นคนโชคดี ถึงยังไงสวรรค์ก็ต้องคอยปกป้องคุ้มครองเขา เขาไม่มีทางเป็นอะไรแน่นอน" อมตะชางเหม่ยกล่าว

หลังจากที่หู่จื่อเข้าไปในแสงสีขาวก็ค่อยๆ เดินอย่างระมัดระวัง

เดินไปได้เพียงสามก้าวเท่านั้น

จู่ๆ หู่จื่อก็หยุดชะงัก เขาสัมผัสได้ถึงเชือกเหล็กอะไรบางอย่างที่คอยผูกรัดร่างกายของเขา ทำให้เขาไม่สามารถขยับตัวได้

จากนั้นก็รู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งตัวราวกับมีคนเอาดาบมาทิ่มแทงที่ร่างกายของเขา

หลังจากนั้นก็มีเปลวไฟประหลาดสีน้ำเงินปะทุขึ้นมาที่มือขวาของเขา ทำให้ผิวหนังของเขาไหม้เกรียมและมีเลือดไหลพร้อมกับเกิดเป็นควันทันทีเมื่อไหลออกมา

"อ๊า......"

หู่จื่อร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด ร่างกายของเขาปรากฏเป็นหมอกควันสีดำเป็นระลอกคลื่นและดวงตาของเขาก็แดงก่ำ

เขาพยายามกระตุ้นพลังทั้งหมดในร่างกายและสุดท้ายก็หลุดพ้นจากพันธนาการต่างๆ และถอยออกไปอย่างรวดเร็ว

"นายเป็นยังไงบ้าง?"

เยี่ยชิวปรากฏตัวขึ้นข้างกายหู่จื่อพร้อมกับประคองเขาไว้

"ผมไม่เป็นอะไร" หู่จื่อก้มลงมองมือขวาของตัวเองที่หายเป็นปกติได้อย่างรวดเร็วจากการถูกเผาไหม้

"หู่จื่อ เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น? เจ้าเห็นอะไรไหม?" อมตะชางเหม่ยถาม

หู่จื่อมองไปที่แสงสีขาวอยู่นานด้วยแววตาที่หวาดกลัวพร้อมกับกล่าว "ผมเดินเข้าไปได้เพียงสามก้าวและจู่ๆ ก็เหมือนมีเชือกอะไรมาผูกรัดร่างกายเอาไว้และรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งตัวเลย"

"จากนั้นก็มีเปลวไฟปรากฏขึ้นตามมา"

"สิ่งเหล่านี้ยังไม่น่ากลัวเท่าผมรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างที่กำลังจะหลอมละลายกัดกร่อนร่างกายของผม"

"พลังงานนั้นน่าสะพรึงกลัวอย่างมาก มันเหมือนจะกัดกร่อนทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้"

อะไรนะ?

ทุกคนต่างตกตะลึง

อมตะชางเหม่ยจ้องไปที่แสงสีขาวพร้อมกับนึกถึงสิ่งที่หู่จื่อเล่าให้ฟังและฉากที่หมาป่าสีขาวกลายเป็นผุยผง "ไม่แน่ข้าอาจรู้แล้วก็ได้ว่าแสงสีขาวนี่คืออะไร"

เยี่ยชิวรีบถาม "คืออะไร?"