วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1360

ทุกคนยืนอยู่หน้าประตูทองสัมฤทธิ์ ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ด้านหน้าของพวกเขาเป็นพื้นที่เปิดโล่ง โดยมีดอกบัวหิมะขนาดใหญ่เติบโตอยู่ตรงกลาง

ดอกบัวหิมะนี้ใหญ่โตเท่าบ้าน

ดอกบัวหิมะบานสะพรั่ง โดยแต่ละกลีบเปล่งแสงสีขาวเป็นประกายราวกับไข่มุกขนาดยักษ์

กลิ่นหอมดอกไม้เข้มข้นทำให้รู้สึกสดชื่น และเพียงสูดกลิ่นเบาๆ ก็ทำให้ความเหนื่อยล้าทั้งหมดหายไป ทำให้ทุกคนรู้สึกสดชื่นและกระปรี้กระเปร่า

“ดอกบัวหิมะหมื่นปี!”

อมตะชางเหม่ยอุทานและก้าวไปข้างหน้า

“ผู้เฒ่า ระวังอาจมีอันตราย” เยี่ยชิวเตือน

“เจ้าหนู คุณคิดว่าฉันถูกหลอกง่ายๆ เพราะฉันอ่านหนังสือไม่เก่งเหรอ? ให้ฉันบอกคุณเถอะว่า ฉันกำลังอ้างสิทธิ์ในดอกบัวหิมะหมื่นปีนี้” อมตะชางเหม่ยพูดจบแล้ว รีบวิ่งไปที่ดอกบัวหิมะอย่างรวดเร็ว

นางฟ้าไป๋ฮวาตามหลังอย่างใกล้ชิด แสดงความเร็วอันน่าเหลือเชื่อขณะที่เธอพุ่งเข้าหาดอกบัวหิมะหมื่นปี

ชงซวีเต้าเหรินก็อยากจะเอาชนะ พุ่งออกไปราวกับสายฟ้า

เห็นได้ชัดว่า ทั้งสามคนถูกดอกบัวหิมะหมื่นปีล่อลวง

เยี่ยชิวเข้าใจว่านางฟ้าไป๋ฮวาต้องการใช้ดอกบัวหิมะหมื่นปี เพื่อฟื้นฟูการฝึกฝนของเธอ ขณะที่อมตะชางเหม่ยและชงซวีเต้าเหรินต้องการใช้มันเพื่อปรับปรุงการฝึกฝนของพวกเขา

“ดอกบัวหิมะหมื่นปีไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้มา”

ทันทีที่เยี่ยชิวพูด อมตะชางเหม่ยและนางฟ้าไป๋ฮวาก็หยุดเดิน โดยยืนห่างจากดอกบัวหิมะหมื่นปีห้าเมตร ใบหน้าของพวกเขาจริงจังราวกับกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าเกรงขาม

ชงซวีเต้าเหรินสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติจึงหยุดอย่างรวดเร็วและถามว่า “เจ้าวายร้าย เกิดอะไรขึ้น?”

อมตะชางเหม่ยชี้นิ้วของเขา “ลองดูด้วยตัวคุณเอง!”

ชงซวีเต้าเหรินเงยหน้าขึ้นมอง และเห็นว่าบนกลีบดอกขนาดใหญ่แต่ละกลีบของบัวหิมะหมื่นปี มีงูตัวเล็กๆ แปลกๆ ขดตัวอยู่

อย่างน้อยก็หนึ่งโหล!

สิ่งที่ทำให้พวกเขาแปลกคือ งูตัวเล็กๆ เหล่านี้มีความยาวเพียงไม่กี่นิ้ว มีขนาดใกล้เคียงกับปลาไหล แต่มีเก้าหัว

บนหลังของงูตัวเล็กแต่ละตัว มีปีกคู่หนึ่งที่บางราวกับปีกจั๊กจั่น สีขาวบริสุทธิ์ราวกับหยก ใสแจ๋ว แม้แต่ตาและลิ้นของพวกมันก็ยังเป็นสีขาว เข้ากับสีของกลีบดอก

โชคดีที่อมตะชางเหม่ยมีช่วงเวลาที่มองการณ์ไกล ไม่เช่นนั้นพวกเขาอาจได้รับความสูญเสียครั้งใหญ่

ด้วยงูตัวเล็กๆ กว่าสิบตัวขดตัวอยู่บนกลีบดอก แม้ว่าพวกมันจะดูเกียจคร้าน แต่พวกมันก็ทำให้อมตะชางเหม่ย และคนอื่น ๆ รู้สึกอันตราย

“เจ้าวายร้าย นี่คืองูชนิดไหน?” ชงซวีเต้าเหรินถาม

“ฉันไม่รู้” อมตะชางเหม่ยกล่าว

“จริงเหรอ? คุณอ้างว่ารู้ทุกอย่างตั้งแต่บนลงล่าง แต่คุณกลับจำงูตรงหน้าไม่ได้เลย?”

“เต๋าแก่ คุณจงใจพยายามโต้แย้งฉันหรือ?”

ชงซวีเต้าเหรินยิ้ม ดวงตาของเขายังคงจับจ้องไปที่งู และพูดว่า “ร่างกายของพวกมันมีขนาดเล็ก แต่พวกมันทำให้ฉันรู้สึกถึงอันตราย”

“ฉันก็มีความรู้สึกแบบเดียวกัน” อมตะชางเหม่ยถอนหายใจ “ดูเหมือนว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะได้ดอกบัวหิมะหมื่นปีนี้!”

ชงซวีเต้าเหรินกล่าวว่า “เราควรขอความช่วยเหลือจากเยี่ยชิวหรือไม่?”

“ไม่ได้อย่างแน่นอน!” อมตะชางเหม่ยกระซิบ “ทันทีที่เจ้าหนูคนนั้นเคลื่อนไหว ดอกบัวหิมะหมื่นปีนี้ก็จะอยู่ไกลเกินเอื้อมของเรา”

“แล้วเราควรทำอย่างไร?” ชงซวีเต้าเหรินขมวดคิ้ว

“มันก็แค่สัตว์เพียงไม่กี่ชนิด เราทุกคนต่างก็เป็นผู้เชี่ยวชาญ เรากลัวพวกมัน?”

อมตะชางเหม่ยกล่าว “เต๋าแก่ นางฟ้าไป๋ฮวา เรามาร่วมกัน”

“เราจะเอางูพวกนั้นออกไปก่อน แล้วค่อยเลือกดอกบัวหิมะ”

“ฉันเพิ่งนับไป ดอกบัวหิมะหมื่นปีนี้มีทั้งหมดสิบแปดกลีบ เมื่อเราได้รับดอกบัวหิมะ เราแต่ละคนจะได้หกกลีบ คุณคิดอย่างไร?”

นางฟ้าไป๋ฮวาพยักหน้า “ฉันเห็นด้วย”

ชงซวีเต้าเหรินตามมา “ฉันก็เห็นด้วยเช่นกัน”

“ถอยหลัง!”

เยี่ยชิวใช้กำลังกับมือของเขาและผลักนางฟ้าไป๋ฮวา ถอยหลังไปสองสามก้าวโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ชงซวีเต้าเหริน คุณควรถอยออกไปด้วย” เยี่ยชิวพูดขณะที่เขายกแส้เทพขึ้นแล้วเหวี่ยงมันออกไป

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

ทันใดนั้น งูตัวเล็กกว่าสิบตัวก็กลายเป็นหมอกเลือดและตาย

เมื่อเห็นงูตัวเล็กตาย อมตะชางเหม่ยก็รีบรีบออกไปเก็บบัวหิมะหมื่นปี

จู่ๆ แส้เทพก็ฟาดลงมา

อมตะชางเหม่ยสะดุ้ง รีบหดมือกลับ มองเยี่ยชิวด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร “เจ้าหนู คุณหมายความว่าอย่างไร?”

เยี่ยชิวพูดอย่างเย็นชา “ต้องเป็นฉันที่ถามว่า คุณหมายความว่ายังไง ตกลงที่จะโจมตีด้วยกัน แล้วทำไมคุณถึงหลอกลวงชงซวีเต้าเหรินและนางฟ้าไป๋ฮวา?”

ชงซวีเต้าเหรินและนางฟ้าไป๋ฮวาต่างก็มองไปที่ อมตะชางเหม่ย ด้วยสายตาที่เย็นชา

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “จริงๆ แล้ว ฉันคิดว่า...…ช่างมันเถอะ ฉันจะไม่อธิบายตัวเอง”

“ฉันรู้ว่าเมื่อฉันอธิบายแล้ว คุณจะบอกว่าฉันแค่พยายามปกปิด”

เยี่ยชิวตะคอก “ฉันรู้ว่าคุณ ไม่รู้จะแก้ตัวยังไง!”

“คุณจะคิดอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ ฉันมีมโนธรรมที่ชัดเจน” อมตะชางเหม่ยเงยคอขึ้นอย่างภาคภูมิใจ ดูราวกับว่าเขาไม่กลัวสิ่งใดเลย

“ถ้ามีครั้งต่อไป ฉันจะไม่ไว้ชีวิตคุณ” หลังจากพูดอย่างนั้น เยี่ยชิวก็เดินหน้าไปเก็บดอกบัวหิมะหมื่นปี

อมตะชางเหม่ยค่อนข้างไม่พอใจและพูดว่า “เจ้าหนู คุณเอาไปหมดเลย คุณไม่กลัวคนอื่นแย้งเหรอ……”

ก่อนที่จะพูดจบประโยค ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

“ฉันไม่มีข้อโต้แย้ง”