วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1412

ปล่อยเขาไป?

เมื่อได้ยินคำพูดของเยี่ยชิว เฉียนเว่ยตงก็เบิกตากว้างและจ้องมองเยี่ยชิวอย่างไม่ละสายตาเหมือนกำลังพูดว่านายยังเป็นคนในครอบครัวเดียวกันอยู่ไหม?

กัวอวี้ถิงเองก็มองไปที่เยี่ยชิวอย่างเหลือเชื่อและรู้สึกโกรธในใจ ใครเขาพูดเกลี้ยกล่อมคนอื่นแบบนี้กัน?

แม้แต่ผู้อาวุโสเฉียนเองก็มองไปที่เยี่ยชิวด้วยสายตาที่แปลกไปพร้อมกับพูดเสียงสั่น "เยี่ยชิว......"

เยี่ยชิวถอนหายใจและกล่าวออกไป "บนโลกนี้มีโรคภัยไข้เจ็บมากมายกว่าสามพันชนิด และมีเพียงอาการอกหักเท่านั้นที่ยากจะรักษาให้หายได้"

"แม้ว่าผมจะเป็นหมอนักปราชญ์ที่สามารถรักษาโรคประหลาดมากมายได้เป็นจำนวนมาก แต่อาการอกหักเช่นนั้นกลับเป็นโรคระยะสุดท้าย"

เฉียนเว่ยตงปฏิเสธ "ฉันไม่เชื่อ"

"อาการอกหักอะไรกัน ก็แค่ไปตกหลุมรักผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้นและจีบไม่ติดไม่ใช่เหรอ?"

"บนโลกนี้มีผู้หญิงตั้งมากมาย ทำไมต้องเอาตัวเองไปผูกอยู่กับผู้หญิงคนนั้นคนเดียวด้วย?"

"ถึงยังไงฉันก็ไม่มีทางยอมให้ตัวตัวไปบวชเป็นพระหรอก ต่อให้ต้องมัดเขา ฉันก็จะจับเขามัดไว้อยู่ที่บ้านนี่แหละ"

"ไม่ให้ผมไป งั้นผมจะตายให้ทุกคนดู" เฉียนตัวตัวพูดจบก็หยิบมีดปอกผลไม้ออกมาจากระเป๋าและจากนั้นก็เอามาจี้ที่คอของตัวเอง

เฉียนเว่ยตงตกใจ "ลูกไม่รักดี แกคิดจะทำอะไร!"

กัวอวี้ถิงร้องไห้กล่าว "ตัวตัว รีบวางมีดลงเดี๋ยวนี้ มีอะไรเรามาพูดกันดีๆ นะลูก"

ผู้อาวุโสเฉียนตกใจมาก เขาเห็นแววตาที่แน่วแน่ของเฉียนตัวตัว

"ผมได้ตัดสินใจไปแล้ว หากทุกคนไม่เห็นด้วย งั้นผมก็จะตายไปเลย"

เฉียนตัวตัวพูดและขณะเดียวกันก็กดมีดลงไปที่คอ ทันใดนั้นเองก็มีเลือดไหลออกมาจากคอของเขา

"แก...... แก......" เฉียนเว่ยตงทั้งโกรธทั้งโมโหจนพูดไม่ออก

เยี่ยชิวกล่าว "อาการอกหักเป็นสิ่งที่น่าบอบช้ำทางจิตใจมากที่สุด สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของมนุษย์คือจิตใจที่ตายไปแล้ว"

"ความทุกข์ทรมานในเรื่องความรักทำให้ตัวตัวเกลียดชังความรักและความเกลียดชังทั้งหมดในโลก แม้ว่าเขาจะหันหน้าเข้าสู่ทางธรรมะ แต่เขาก็จะเป็นเหมือนศพที่เดินได้เท่านั้น"

"อีกอย่าง ตอนนี้ตัวตัวก็คิดได้แล้วว่าการเดินเข้าสู่เส้นทางธรรมะอาจจะไม่ใช่เรื่องแย่ก็ได้"

"ถึงยังไงก็ไม่ได้" เฉียนเว่ยตงกล่าว "ตระกูลเฉียนของเราเป็นตระกูลชื่อดังที่มีเกียรติมีการศึกษา หากเขาไปบวชเป็นพระ เช่นนั้นตระกูลของเราต้องถูกผู้คนหัวเราะเยาะอย่างแน่นอน"

"แล้วต่อไปฉันและอวี้ถิงจะเอาหน้าที่ไหนไปพบเจอผู้คน?"

"แล้วก็ผู้อาวุโสเฉียนด้วย เขาเป็นถึงผู้นำตระกูล หากหลานชายไปบวชเป็นพระขึ้นมา แบบนี้จะให้เขาเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?"

เยี่ยชิวกล่าว "คุณลุง หรือคุณลุงจะยอมให้ตัวตัวตายลงต่อหน้าอย่างนั้นเหรอ?"

"ฉัน......" เฉียนเว่ยตงพูดไม่ออก

กัวอวี้ถิงร้องไห้ฟูมฟาย "ตัวตัว แม่ขอร้องล่ะ แค่ลูกไม่เป็นพระ ไม่ว่าลูกต้องการอะไร แม่ยอมทุกอย่างเลยลูก"

เฉียนตัวตัวกลับไม่คิดแบบนั้น "ผมได้ตัดสินใจแล้ว ทางที่ดีทุกคนควรเห็นด้วยกับผม แต่ถ้าไม่เห็นด้วยผมก็จะตายเดี๋ยวนี้เลย"

ผู้อาวุโสเฉียนกล่าว "ก็ได้ๆ ปล่อยให้เขาไปแล้วกัน!"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉียนเว่ยตงก็รีบพูดขึ้นมา "คุณพ่อ ไม่ได้นะครับ! ตระกูลเฉียนรุ่นที่สามของเรามีผู้ชายแค่คนเดียว หากปล่อยเขาไปแล้วใครจะมาสืบทอดตระกูลของเราละครับ?"

ผู้อาวุโสเฉียนเงยหน้าขึ้นมองด้วยแววตาที่โศกเศร้าและมีน้ำตาไหลอาบแก้ม "ฉันทำผิดอะไร ทำไมฉันถึงมีหลานชายแบบนี้? ช่างโชคร้ายเหลือเกิน!"

ผู้อาวุโสเฉียนรู้สึกย่ำแย่ทางจิตใจอย่างมาก เยี่ยชิวกังวลและกลัวว่าเขาจะโมโหจนเป็นลมหมดสติไปจึงได้แอบผลักชี่แท้เข้าไปในร่างกายของเขา

ผู้อาวุโสเฉียนเริ่มกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง "เป็นเหมือนอย่างราชวงศ์กษัตริย์ที่สุดท้ายก็หนีไม่พ้นจุดจบของการทำลายล้าง"

"ตระกูลเฉียนของเรามีการสืบทอดกันมานับร้อยปีแล้ว ถือว่าไม่ง่ายเลยและวันนี้ถ้ามันจะจบลงก็ช่างมันเถอะ"

"รอให้ฉันตาย ฉันค่อยไปขอโทษบรรพบุรุษด้วยตัวของฉันเอง....."

เยี่ยชิวพูดขึ้นมา "ผมเข้าใจแล้ว ไม่ว่าคุณตาหรือคุณลุง พวกคุณต่างก็ไม่ต้องการให้ตัวตัวไปบวชเป็นพระ และสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือการไม่มีทายาทสืบสกุล"

"อันที่จริง ปัญหานี้แก้ได้ง่ายมาก"

"ด้วยทักษะการแพทย์ของผม แน่นอนว่าผมช่วยคุณลุงได้"

"คุณลุงครับ เดี๋ยวผมจะรักษาให้ลุงเอง ผมรับรองเลยว่าลุงจะมีลูกได้แน่ อย่าว่าแต่หนึ่งคนเลย ต่อให้สักโหลก็ไม่มีปัญหา"

"นายพูดจริงเหรอ?" เฉียนเว่ยตงถามด้วยความตื่นเต้น

"เรื่องแบบนี้ผมจะโกหกได้ยังไง" เยี่ยชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ไม่ต้องห่วง ผมทำได้ตามที่พูดอย่างแน่นอน"

เฉียนเว่ยตงเตะไปที่เฉียนตัวตัวพร้อมกับด่าทอ "ลูกไม่รักดี อยากเป็นพระมากไม่ใช่เหรอ ยังมัวนั่งอยู่ที่นี่ทำไม? รีบไสหัวไปเดี๋ยวนี้เลย เห็นแล้วหงุดหงิดชะมัด"

กัวอวี้ถิงกล่าวเสริม "ตัวตัว วัดเทียนหลงอยู่ไกลจากเมืองซูโจวมาก ลูกรีบไปเถอะ!"

ผู้อาวุโสเฉียนตะโกนด่าทอทันที "ไสหัวไปซะ......"

เฉียนตัวตัวรู้สึกสับสนงุนงง ก่อนหน้านี้ร้องไห้จะเป็นจะตายไม่อยากให้เขาไปบวชเป็นพระ แต่เพียงชั่วพริบตาทำไมกลับรังเกียจเขาขนาดนี้?

"คุณปู่ พ่อ แม่ รักษาสุขภาพด้วยนะครับ ผมไปล่ะ!"

เฉียนตัวตัวก้มศีรษะโขกลงกับพื้นสามทีและจากนั้นก็หันหลังเดินจากไป

"ฉันจะไปส่งนาย" เยี่ยชิวเดินตามออกไปส่งเฉียนตัวตัวที่หน้าประตู

"พี่ ไม่ต้องไปส่งหรอก พี่กลับไปเถอะ!" เฉียนตัวตัวกล่าว

เยี่ยชิวไม่สนใจและมองไปที่ต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลออกไป "ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ ออกมาได้แล้ว!"

ควับ!

ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์กระโดดลงจากต้นไม้และประสานฝ่ามือทั้งสองด้วยกัน "อมิตพุทธ!"

เยี่ยชิวถาม "ปรมาจารย์มาตั้งนานแล้ว ทำไมถึงไม่เข้าไปข้างใน?"

ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ยิ้มเล็กน้อย "ข้ากลัวจะถูกทำร้าย!"