วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1425

“พ่อ?”

ใบหน้าของเยี่ยชิวเปลี่ยนไปเล็กน้อย ในขณะที่เขารีบเดินไปที่กำแพงเมืองและมองไปที่โปสเตอร์

ภายใต้ภาพวาดของเยี่ยหวู่ซวง มีข้อความเล็กๆ สองสามบรรทัด

“เยี่ยหวู่ซวงผู้ฝึกฝนพเนจรธรรมดา ขั้นแก่นทองสูง ไม่อาจให้อภัยได้สำหรับอาชญากรรมสิบประการ มีค่าหัว”

“สำหรับใครก็ตามที่ให้เบาะแส รางวัลหินวิญญาณห้าหมื่นก้อน และโอกาสที่จะเป็นศิษย์ภายนอกของสำนัก สำหรับใครก็ตามที่ส่งศีรษะของเยี่ยหวู่ซวง รางวัลหินวิญญาณหนึ่งแสนก้อน และโอกาสที่จะเป็นศิษย์หลักของสำนัก”

ลงนาม “สำนักหยินหยาง!”

เยี่ยชิวหรี่ตา ไม่คาดคิดว่าสำนักหยินหยางจะออกหมายจับพ่อของเขา เจตนาฆ่าแวบเข้ามาในดวงตา

“เกิดอะไรขึ้นที่นี่? สำนักหยินหยางต้องการหวู่ซวงได้อย่างไร?” อมตะชางเหม่ยรู้สึกสับสน

นางฟ้าไป๋ฮวาพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “รางวัลนี้ไม่ได้ต่ำเลย ดูเหมือนว่าพ่อของคุณจะทำให้สำนักหยินหยางขุ่นเคืองอย่างจริงจัง”

นอกจากนี้ ยังมีผู้สังเกตการณ์จำนวนมากอยู่ใกล้ๆ กระซิบเกี่ยวกับประกาศ

“เยี่ยหวู่ซวงผู้นี้กล้าหาญจริงๆ และกำลังยั่วยุสำนักหยินหยางจริงๆ เขาแสวงหาความตายเหรอ?”

“ใครๆก็รู้ สำนักหยินหยางเป็นสำนักชั้นนำในตงฮวงมีผู้เชี่ยวชาญมากมาย เยี่ยหวู่ซวงตายแน่”

“เมื่อพวกเขาจับเยี่ยหวู่ซวงได้ สำนักหยินหยางจะฉีกเขาออกจากกันอย่างแน่นอน”

“ฉันสงสัยว่าเยี่ยหวู่ซวงทำให้สำนักหยินหยางขุ่นเคืองได้อย่างไร จนพวกเขาออกหมายจับ”

“สำนักหยินหยางไม่ได้ออกหมายจับมาเป็นเวลานานแล้ว เป็นเรื่องแปลกที่ตอนนี้พวกเขากำลังออกหมายจับผู้ฝึกฝนผเนจรและเสนอรางวัลสูงเช่นนี้”

“เรื่องนี้ไม่แปลก เยี่ยหวู่ซวงได้สังหารผู้คนจำนวนมากจากสำนักหยินหยาง สำนักอาจต้องการบดขยี้เขาให้เป็นชิ้นๆ”

เยี่ยชิวสังเกตเห็นว่าผู้พูดเป็นชายสูงอายุ และเมื่อคิดได้ เขาก็ถามว่า “ท่านครับ จากวิธีที่ท่านพูด ดูเหมือนว่าท่านจะรู้เกี่ยวกับสถานการณ์นี้มากขึ้น?”

ชายชราตอบว่า “แค่เล่าลือ ไม่พอเป็นที่พึ่ง”

เมื่อเห็นทัศนคติของชายชรา เยี่ยชิวก็มั่นใจมากขึ้นว่า ชายคนนั้นรู้อะไรบางอย่าง ดังนั้นเขาจึงพูดว่า “ในเมื่อท่านดูมีความรู้ ทำไมไม่ให้ความกระจ่างแก่เราบ้างล่ะ ทุกคนต่างก็อยากรู้อยากเห็น!”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ อมตะชางเหม่ยก็ตอบตกลงทันที “ใช่ โปรดแบ่งปันกับเราด้วย!”

นางฟ้าไป๋ฮวาและลู่หลัวก็ถามคำถามเช่นกัน

ผู้คนรอบข้างมองดูชายชราด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ก็ได้ แล้วฉันจะเล่าให้ฟัง” ชายชรากล่าวต่อว่า “ฉันได้ยินมาว่าเมื่อเดือนที่แล้ว ศิษย์ของสำนักหยินหยางค้นพบสมบัติอันน่าทึ่งในเมืองเล็กๆ และรายงานข่าวนี้ให้สำนักทราบ”

“ผลก็คือ สำนักได้ส่งลูกศิษย์หลักหลายคน พร้อมกับลูกศิษย์ภายนอกอีกสองร้อยคนเพื่อเอาสมบัติกลับมา”

“หลังจากได้รับสมบัติแล้ว พวกเขาก็ออกไปฆ่าคนอย่างสนุกสนาน สังหารคนทั้งหมดในเมือง รวมเป็นสามพันคน”

อะไร!

เมื่อได้ยินดังนั้นทุกคนก็ตกใจ

ชายชรากล่าวต่อว่า “พวกเขาไม่เพียงแต่ฆ่าผู้ชายทั้งหมดในเมืองเท่านั้น แต่ยังทรมานผู้หญิงอีกด้วย พักหลังเริ่มแข่งกันฆ่า”

“คนที่พวกเขาฆ่าในครั้งนี้ล้วนเป็นเด็ก บางคนอายุแค่สิบขวบเท่านั้น และว่ากันว่าบางคนยังอยู่ในห่อตัว”

“พวกเขาฆ่าเด็กไปหลายสิบคน”

“ในขณะนั้น ร่างที่ทรงพลังในชุดขาวก็ปรากฏตัวขึ้น และบุคคลนั้นคือเยี่ยหวู่ซวง ผู้ฝึกฝนพเนจร”

“เยี่ยหวู่ซวงสังหารศิษย์สำนักหยินหยางทั้งหมดเพียงลำพัง”

มีคนพูดแทรกว่า “คุณกำลังบอกว่า เยี่ยหวู่ซวงกำลังทำหน้าที่ในนามของความยุติธรรม ทำไมเขาถึงยังกลายเป็นเป้าหมายจับของสำนักหยินหยาง?”

เยี่ยชิวถามนางฟ้าไป๋ฮวาว่า “สำนักหยินหยางนั้นทำผิด ไม่มีใครสามารถควบคุมพวกเขาได้จริงๆ เหรอ?”

“ใครจะกล้าควบคุมพวกเขา?” นางฟ้าไป๋ฮวาตอบกลับ “สำนักหยินหยางเป็นสำนักชั้นนำในตงฮวง โดยมีผู้เชี่ยวชาญและลูกศิษย์ที่ทรงพลังมากมาย นอกเหนือจากนิกายดาบชิงอวิ๋นแล้ว ยังไม่มีใครกล้าท้าทายพวกเขา”

“แม้แต่สำนักปู่เทียนและสามพื้นที่เทพก็ไม่สามารถเผชิญหน้ากับสำนักหยินหยางได้อย่างง่ายดาย”

“พอพูดแล้ว โลกฝึกเซียนช่างโหดร้าย ผู้ที่แข็งแกร่งจะอยู่รอด และผู้อ่อนแอจะตาย โดยไม่มีใครแสดงความเห็นอกเห็นใจ”

อมตะชางเหม่ยบ่นว่า “ดูเหมือนว่าจะเหมือนกันทุกที่ ผู้อ่อนแอไม่มีเสียง และสามารถอยู่ในความเมตตาของผู้อื่นเท่านั้น อย่างไรก็ตาม การกระทำของสำนักหยินหยางนั้นน่ารังเกียจอย่างแท้จริง และฉันเกรงว่าความหายนะของพวกเขานั้นไม่ไกล...…”

“เงียบ!” นางฟ้าไป๋ฮวารีบทำท่าทางเงียบและเตือนว่า “ระวังคำพูดของคุณ! นี่คืออาณาเขตของสำนักหยินหยาง หากศิษย์ของพวกเขาได้ยินเรา เราอาจตกอยู่ในอันตรายร้ายแรง”

“กลัวพวกเขาทำไม” อมตะชางเหม่ยกล่าว “หากวันหนึ่งฉันกลายเป็นมหาอำนาจที่ไม่มีใครเทียบได้ ฉันจะบดขยี้สำนักหยินหยางอย่างแน่นอน”

“คุณอย่าพูดอย่างกล้าหาญดีกว่านะ” นางฟ้าไป๋ฮวากล่าว “ในโลกฝึกเซียน ผู้คนจำนวนมากมีความคิดเช่นนี้ และแม้แต่ผู้มีอำนาจระดับนักบุญบางคนก็พยายามที่จะลงมือ แต่ถูกสำนักหยินหยางสังหารในที่สุด”

“เว้นเสียแต่ว่า...…”

“เว้นแต่อะไร?” อมตะชางเหม่ยถาม

“เว้นแต่คุณจะเป็นจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่!” นางฟ้าไป๋ฮวากล่าว ทำให้อมตะชางเหม่ยแข็งทื่อ

เยี่ยชิวพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “แม้ว่าสำนักหยินหยางจะอ้างว่าเป็นสำนักที่ชอบธรรม แต่การกระทำของพวกเขาก็ไม่ต่างจากลัทธิที่ชั่วร้าย หากสำนักนี้ไม่ถูกทำลาย สวรรค์และโลก็จะไม่สงบ”

“หากวันหนึ่งฉันสามารถยืนอยู่ที่จุดสุดยอดของโลกฝึกเซียนได้ ฉันจะกำจัดสำนักหยินหยางก่อน และนำความสงบสุขมาสู่โลกฝึกเซียน”

“ในเวลาเดียวกัน ฉันจะสร้างกฎเกณฑ์ในโลกฝึกเซียน ใครก็ตามที่รังแกผู้สูงอายุ ผู้อ่อนแอ ผู้หญิงและเด็ก โดยไม่คำนึงถึงตัวตน ระดับการฝึกฝน หรือภูมิหลัง จะต้องถูกลงโทษ”

ขณะที่เยี่ยชิวพูดจบ เสียงฟ้าร้องอู้อี้ก็ดังขึ้นบนท้องฟ้า

“บูมปัง”