วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1607

เยี่ยชิวใช้ทั้งสามกระบวนท่าแรกของวิชาดาบอักษรหญ้าในลมหายใจเดียว ในชั่วพริบตาพลังปราณดาบทั้งสามสายควบแน่นเป็นหนึ่ง พลังร้ายกาจน่าหวาดหวั่น!

นี่คือท่าไม้ตายสุดทรงพลัง!

เฉาเม่าสัมผัสถึงอันตรายร้ายแรง สองมือประสานกันรวดเร็ว ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็ถูกปกคลุมด้วยเกราะหนา

เกราะนี้หล่อด้วยสำริดโบราณ เต็มไปด้วยอักขระลึกลับ สัมผัสได้ถึงพลังเย็นยะเยือก

ฝูงชนที่เฝ้ามองต่างร้องอุทานด้วยความตกตะลึง

“เกราะเทพสงคราม!”

“นี่คือวัตถุศักดิ์สิทธิ์ปกป้องร่างกาย!”

“เล่าขานกันว่า สมัยนั้นผู้นำตระกูลเทพสงครามได้นำทัพทหารนับล้านออกศึกทางตะวันออก ปราบปรามพวกกบฏในต้าเฉียนจนสิ้นซาก สนับสนุนให้ฮ่องเต้ต้าเฉียนองค์ปัจจุบันขึ้นครองบัลลังก์ ต่อมา ฮ่องเต้ต้าเฉียนทรงมีพระบัญชาให้ช่างตีเหล็กชั้นยอดหล่อหลอมสร้างวัตถุศักดิ์สิทธิ์ และประทานแก่ผู้นำตระกูลเทพสงคราม วัตถุศักดิ์สิทธิ์นั้นมีนามว่าเกราะเทพสงคราม!”

“ใครจะคาดคิด ว่าเกราะเทพสงครามชิ้นนี้กลับปรากฏอยู่บนร่างกายของเฉาเม่า”

“เกราะชิ้นนี้ไม่เพียงเป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ แต่ยังเป็นสัญลักษณ์แห่งสถานะอันสูงส่งอีกด้วย!”

“นั่นหมายความว่าเฉาเม่าไม่ใช่แค่ทายาทตระกูลเทพสงคราม แต่ยังเป็นว่าที่ผู้นำคนต่อไปอีกด้วย!”

หลังจากเฉาเม่าสวมใส่เกราะเทพสงคราม เขาก็บีบปลายนิ้วจนเลือดไหลออกมาหนึ่งหยด แล้วปล่อยให้หยดเลือดนั้นหยดลงบนปลายหอก

จากนั้น เขาจึงเริ่มท่องคาถาอย่างเงียบงัน

เพียงชั่วพริบตา หอกในมือของเขาก็ส่งเสียงคำรามก้องกังวานสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั่วท้องฟ้า ราวกับจะปลุกวิญญาณร้ายจากนรก ปลายหอกเปล่งประกายสีแดงฉานราวกับถูกชโลมด้วยเลือดสด พร้อมกันนั้น หมอกควันสีดำมืดมิดก็พวยพุ่งออกมาจากตัวหอก เผยให้เห็นเจตนาสังหารอันรุนแรงราวกับเทพเจ้าแห่งความตายจุติลงสู่โลกมนุษย์

ผู้คนต่างตกตะลึงจนต้องร้องอุทาน

“สวรรค์! ในมือเขาถือหอกเทพศาสตราวุธ!”

“ครั้งหนึ่งหอกเทพศาสตราวุธเคยเคียงข้างผู้นำตระกูลเทพสงคราม ผ่านสมรภูมิรบทั้งเหนือและใต้ และมียอดฝีมือมากมายสิ้นชีพใต้คมหอกนี้”

“ได้ยินมาว่าครั้งหนึ่งผู้นำตระกูลเทพสงครามเคยใช้หอกพิฆาตนี้สังหารปราชญ์ของเผ่ามารมาแล้ว!”

“หอกเทพศาสตราวุธและชุดเกราะเทพสงครามล้วนอยู่ในมือของเฉาเม่า ดูท่าเขาคงจะเป็นผู้นำคนต่อไปของตระกูลเทพสงครามอย่างไม่ต้องสงสัย!”

“......”

เฉาเม่าพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า เขาแทงหอกออกไปนับหมื่นครั้งในชั่วพริบตา

ในไม่ช้า เงาของหอกเทพศาสตราวุธนับแสนก็ปรากฏขึ้นในอากาศ

แต่ละเงามีความยาวประมาณสามวา ประหนึ่งมีตัวตนจริง เรียงแถวอย่างเป็นระเบียบ

ปลายหอกทั้งหมดหันตรงไปยังพลังดาบของเยี่ยชิว

ท้องฟ้าพลันเปลี่ยนสี

“ช่างเป็นท่าโจมตีที่ทรงพลังยิ่ง!” ดวงตาของเยี่ยชิวหรี่ลง เขาสามารถสัมผัสได้ทันทีว่าเฉาเม่ากำลังใช้ทักษะลับที่อันตรายยิ่ง

แต่เขาได้ชักดาบออกแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะเก็บดาบกลับคืน

“ฆ่า!”

วิชาดาบอักษรหญ้าพุ่งตรงไปข้างหน้า ราวกับดาวหางที่พุ่งชนเฉาเม่า

“แตกไปซะ!”

เฉาเม่าตะโกนเสียงดัง เงาหอกเทพศาสตราวุธนับหมื่นที่เรียงรายอยู่กลางอากาศพุ่งออกไปพร้อมกัน

“วูบ วูบ วูบ!”

เงาหอกเทพศาสตราวุธเหล่านี้ดั่งสายฝน ถี่หนา พุ่งเข้าใส่กระบวนท่าดาบอักษรหญ้า

“ตูม!”

วิชาดาบอักษรหญ้าดุจมังกรยาว พุ่งทะยานดั่งสายฟ้า ฟาดฟันเงาหอกนับหมื่นกระจายสิ้นในพริบตา ก่อนจะมุ่งตรงสู่เป้าหมายอย่างรุนแรง

คมดาบนี้ราวกับจะผ่าพิภพ แยกสวรรค์ แผ่นดิน สร้างความหวาดหวั่นสะพรึง

ทว่า เงาหอกเทพศาสตราวุธที่เหลืออยู่ ก็พุ่งเข้าปะทะดาบอักษรหญ้าอย่างรวดเร็ว

“สลายไปเสีย!”

เสียงคำรามดังก้องจากปากของเฉาเม่าทันใดนั้น เงาหอกเทพศาสตราวุธที่เหลืออยู่ก็ระเบิดเกลื่อนกลาดท้องฟ้า

ดาบอักษรหญ้าเองก็ถูกพลังระเบิดกลืนกิน

อันลั่วซียิ้มให้เว่ยอู๋จี้ แล้วกล่าวว่า “ฉันรู้ว่าคุณกังวลอะไร วางใจได้ หากเฉาเม่าเอาชนะเยี่ยฉังเซิงไม่ได้ ฉันก็พร้อมจะลงมือทันที”

“มีฉันอยู่ตรงนี้ เยี่ยฉังเซิงไม่มีทางฆ่าเฉาเม่าได้แน่นอน”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เว่ยอู๋จี้จึงรู้สึกโล่งใจขึ้นเล็กน้อย

“บึ้ม!”

ชั่วพริบตานั้น ร่างของเยี่ยชิวและเฉาเม่าที่ถูกแรงระเบิดเหวี่ยงกระเด็นไป กลับพุ่งทะยานเข้าปะทะกันราวกับลูกกระสุนปืน เปิดฉากการต่อสู้ครั้งสุดท้าย

นี่คือการต่อสู้ที่น่าตื่นตะลึงอย่างแท้จริง!

เยี่ยชิวถือดาบเพลิงตะวันเจ็ดสีไว้แน่น ในขณะที่เฉาเม่ากำหอกเทพศาสตราวุธ ทั้งสองต่างโจมตีด้วยท่าไม้ตายอย่างสุดพลัง ไม่มีใครยอมใคร

จากท้องฟ้า สู่พื้นดิน และกลับขึ้นสู่ท้องฟ้าอีกครั้ง ความเร็วของพวกเขาพุ่งสูงสุด ราวกับสายฟ้าที่แล่นผ่าน

แสงวาบจากวัตถุศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองปะทะกันอย่างรุนแรง พร้อมกับหมัดเด็ดจากมือข้างที่ว่างเปล่าของทั้งคู่ที่ต่างกระหน่ำใส่กัน

“ปัง ปัง ปัง!”

เสียงปะทะดังกึกก้องไปทั่ว

เยี่ยชิวยิ่งต่อสู้ก็ยิ่งรุนแรงขึ้น รู้สึกราวกับว่าเลือดในตัวเขาเดือดพล่าน เขาเหมือนกับเครื่องจักรที่ไม่มีวันหมดพลัง โจมตีเฉาเม่าซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยกำลังทั้งหมด

“ช่างสะใจเหลือเกิน หากมีคู่ต่อสู้ที่ท้าทายแบบนี้สักสองสามคน ฉันคงก้าวข้ามขีดจำกัดได้อีกครั้ง”

เยี่ยชิวดูสดใส ร่าเริง แม้จะต่อสู้มานาน แต่เขาก็ไม่มีทีท่าอ่อนแรงเลย

ทว่าเฉาเม่ากลับรู้สึกหวาดกลัว สำหรับคนในตระกูลเทพสงคราม ล้วนมีสายเลือดนักรบไหลเวียนอยู่ในตัวพวกเขาตั้งแต่เกิด จึงถูกขนานนามว่าคนคลั่งการต่อสู้

แต่พลังการต่อสู้ของเยี่ยชิวนั้นเหนือกว่าเฉาเม่ารู้สึกหวาดกลัว

เฉาเม่าพบว่าไม่ว่าเขาจะใช้ท่าไม้ตายอะไรก็ตาม เขาก็ไม่สามารถเอาชนะเยี่ยชิวได้ กลับกันเยี่ยชิวยิ่งต่อสู้ก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น

“ไอ้นี่มัน...เก่งกาจเกินไปแล้ว!”

เฉาเม่าเผลอเสียสมาธิ เพียงชั่วพริบตา ดาบคมก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าผากของเขาแล้ว