วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2341

“ฮัดเช่ย!”

ในระฆังเหล็ก เยี่ยชิวจามออกมาเบาๆ พลางรำพึงในใจว่า "ใครกำลังนินทาข้าอยู่?"

“คุณชายเยี่ย เจ้าไม่เป็นอะไรนะ?” หญิงสาวพิงกายอยู่ข้างกายเยี่ยชิว มือทั้งสองข้างกอดแขนเขาไว้แน่น

“ข้าไม่เป็นไร” เยี่ยชิวตอบ “คุณหนูโหรวเอ๋อร์ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

“คุณชายเยี่ย ข้าหนาว…” หญิงสาวกล่าว

เยี่ยชิวไม่ลังเล รีบส่งชี่แท้เข้าสู่ร่างกายของหญิงสาวทันที ทว่าหญิงสาวกลับตัวสั่นหนักขึ้นกว่าเดิม

“คุณชายเยี่ย ข้าหนาวมาก เจ้าช่วย… กอดข้าได้ไหม?” หญิงสาวพูดด้วยความขวยเขิน

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ข้ามีไฟพิเศษ หรือจะ…”

“ข้ากลัวไฟ” หญิงสาวกล่าว

เยี่ยชิวชะงักไปครู่หนึ่ง เมื่อก่อนไม่เห็นจะกลัวไฟนี่นา?

ข้าเข้าใจแล้ว! เจ้าเห็นว่าข้าหล่อ เลยอยากจะฉวยโอกาสเอาเปรียบข้าใช่ไหม?

ฮึ่ม! ผู้หญิงอะไรช่างตื้นเขินนัก รู้จักแต่ดูหน้าตา

เยี่ยชิวโอบกอดหญิงสาวเข้ามาในอ้อมแขน ทันใดนั้น กลิ่นหอมกรุ่นก็ลอยมาแตะจมูก หอมสดชื่นเป็นพิเศษ

“ตอนนี้ดีขึ้นแล้วหรือยัง?” เยี่ยชิวถาม

“ดีขึ้นแล้ว” หญิงสาวถามกลับ “คุณชายเยี่ย เจ้าเป็นใครกันแน่?”

“ข้าเป็นคนดี” เยี่ยชิวตอบ

“พั่บ!” หญิงสาวหัวเราะออกมา แล้วกล่าวว่า “ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนดี ข้าแค่อยากถามว่าเจ้ามีฐานะเป็นอะไร?”

อะไรกัน?

อยากจะสืบเรื่องราวของข้างั้นหรือ?

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ข้าไม่ได้บอกเจ้าไปแล้วหรือ ว่าข้าก็เป็นเพียงนักพรตไร้สำนักคนหนึ่ง”

“เจ้าโกหกข้า” หญิงสาวกล่าว “เจ้ายังหนุ่มขนาดนี้ พลังก็แข็งแกร่งขนาดนั้น จะเป็นเพียงนักพรตไร้สำนักได้อย่างไรกัน?”

“คุณชายเยี่ย เจ้าเป็นคนของนิกายดาบชิงอวิ๋นใช่หรือไม่?”

เยี่ยชิวถามกลับ “ทำไมถึงพูดแบบนั้น?”

หญิงสาวกล่าวว่า “วิชาดาบของเจ้าเยี่ยมยอดนัก เมื่อมองไปทั่วทั้งโลกฝึกเซียน มีเพียงนิกายดาบชิงอวิ๋นเท่านั้นที่เป็นนักดาบ”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ก็ไม่ได้มีกฎกำหนดไว้ว่านักพรตไร้สำนักจะฝึกวิชาดาบไม่ได้นี่?”

หญิงสาวกล่าวว่า “แต่เมืองเล็กๆ ที่เราพบกันนั้นอยู่ในชายแดนต้าโจว ติดกับตงฮวง ข้าเดาว่าเจ้ามาจากตงฮวงเป็นแน่”

“เจ้าฉลาดจริงๆ” เยี่ยชิวกล่าว “ใช่แล้ว ข้ามาจากตงฮวง และข้าก็มีความสัมพันธ์กับนิกายดาบชิงอวิ๋นอยู่บ้าง แต่ข้าไม่ใช่ศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋น”

“เมื่อหลายปีก่อน ข้าได้บังเอิญพบกับผู้อาวุโสท่านหนึ่งของนิกายดาบชิงอวิ๋น ผู้อาวุโสท่านนั้นเห็นว่าพรสวรรค์ในการฝึกฝนของข้าไม่เลว และรักใคร่ในความสามารถ จึงถ่ายทอดวิชาดาบให้ข้าสองสามกระบวนท่า”

หญิงสาวดูไม่ค่อยเชื่อ “แค่นั้นเองหรือ?”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “แล้วจะให้เป็นอะไรอีกเล่า?”

หญิงสาวไม่ได้ซักไซ้เรื่องนี้ต่อ แต่กลับถามอีกว่า “คุณชายเยี่ย กลอนของเจ้าช่างไพเราะยิ่งนัก ใครเป็นคนสอน?”

เยี่ยชิวตอบว่า “ถ้าข้าบอกว่าข้าลอกมา เจ้าจะเชื่อหรือไม่?”

“ไม่เชื่อ” หญิงสาวกล่าว “หากมีคนอื่นแต่งกลอนเช่นนั้นได้ ชื่อเสียงคงจะแพร่สะพัดไปทั่วทั้งโลกฝึกเซียนแล้ว ข้าไม่มีเหตุผลที่จะไม่รู้ ดังนั้น กลอนเหล่านั้นก็คือเจ้าเป็นคนแต่งนั่นแหละ”

“คุณชายเยี่ย มีใครสอนเจ้าแต่งกลอนมาตั้งแต่เด็กหรือเปล่า?”

ในเมื่อไม่เชื่อ ก็คงต้องโกหกแล้ว

“ข้าเรียนรู้ด้วยตัวเอง” เยี่ยชิวกล่าว

“คุณชายเยี่ย เจ้าเก่งจริงๆ” หญิงสาวกล่าว “ข้าเคยได้ยินอาจารย์กล่าวว่า โลกนี้มีอัจฉริยะบางคนที่ไม่ต้องเรียนรู้ก็สามารถบรรลุถึงระดับที่คนอื่นไม่สามารถทำได้ตลอดชีวิต คนแบบนี้หายากยิ่งนักในหมื่นคน ไม่คิดเลยว่าจะได้พบเจอ ช่างดีจริงๆ”

“คุณชายเยี่ย เจ้าเคยแต่งกลอนให้หญิงอื่นมาก่อนหรือไม่?”

“ไม่เคย” เยี่ยชิวคิดในใจ แม้ทักษะทางการแพทย์ของข้าจะยอดเยี่ยม แต่เรื่องการแต่งกลอนนั้นข้าไม่รู้เรื่องเลยแม้แต่น้อย

แววตาของหญิงสาวเปล่งประกายอย่างประหลาด แล้วกล่าวว่า “คุณชายเยี่ย เจ้าช่วยแต่งให้ข้าอีกบทได้หรือไม่?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน