วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2370

โจวอู่หวังชะงักไป

อมตะชางเหม่ยเองก็ชะงักไปเช่นกัน

ครั้งนี้ที่เขาแอบมาหาโจวอู่หวังกับจักรพรรดิต้าโจวโดยไม่บอกเยี่ยชิว ความจริงแล้วในใจเขาก็ไม่แน่ใจนัก เพราะไม่รู้ว่าราชวงศ์ต้าโจวมีท่าทีต่อเยี่ยชิวอย่างไรกันแน่?

ช่วย หรือไม่ช่วย?

หรืออาจถึงขั้น ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกันเลย！

แต่ไม่ว่าจะอย่างไร หากเยี่ยชิวจะตามหาโชคชะตาของเผ่ามนุษย์ในจงโจว ก็ไม่มีทางเลี่ยงการเกี่ยวข้องกับราชวงศ์ต้าโจวได้แน่นอน

ดังนั้น อมตะชางเหม่ยจึงตัดสินใจเสี่ยงคนเดียว ล่วงหน้ามาลองเชิงดูท่าทีของราชวงศ์ต้าโจว

หากราชวงศ์ต้าโจวยอมช่วยเหลือเยี่ยชิว ทุกอย่างก็คุยกันได้ง่าย แต่ถ้าไม่คิดจะช่วย การมาที่นี่โดยพลการแบบนี้ก็อันตรายมาก และอาจตายได้เลย

ทว่าอมตะชางเหม่ยไม่กลัว

เพราะเขารู้ว่า หากเขาตายที่นี่ เยี่ยชิวจะต้องล้างแค้นให้เขาแน่นอน

ไม่คาดคิดว่า เรื่องราวจะราบรื่นกว่าที่เขาคาดไว้เสียอีก

ตอนเขาแอบอยู่ใต้โต๊ะ ก็ได้ยินบทสนทนาระหว่างจักรพรรดิต้าโจวกับโจวอู่หวัง จึงรู้ว่าคนแก่สองคนนี้ได้ตัดสินใจจะยกองค์หญิงหนิงอันให้เยี่ยชิวแล้ว

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงไม่ซ่อนตัวอีก ออกมาพบหน้ากันตรงๆ

การที่เขาเรียกร้องผลประโยชน์จากจักรพรรดิต้าโจว ไม่ได้เป็นเพียงเพราะต้องการผลประโยชน์เท่านั้น หากแต่ต้องการทดสอบความจริงใจของอีกฝ่ายด้วย

พร้อมกันนั้น ระหว่างทางมาที่นี่ อมตะชางเหม่ยก็คิดไว้แล้วว่า ถ้าราชวงศ์ต้าโจวยินดีจะร่วมมือ เขาก็จะยื่นข้อเสนอ

และเขาก็คาดไว้ว่า สองข้อแรกไม่น่ามีปัญหา ปัญหาอยู่ที่ข้อที่สามต่างหาก

การมีอยู่ของโลกใต้พิภพไม่ใช่เรื่องธรรมดาทั่วไป ไม่ว่าใครก็ตามเมื่อต้องเผชิญหน้ากับนักฆ่าจากโลกใต้พิภพ ล้วนต้องปวดหัวกันทั้งนั้น

อมตะชางเหม่ยก็คิดไว้แล้วเหมือนกัน ถ้าหากเจรจาไม่สำเร็จ ก็จะยอมถอยสักก้าว ถือว่าเงื่อนไขข้อที่สามไม่ได้พูดออกไป

แต่เขาไม่คิดเลยว่า จักรพรรดิต้าโจวจะตอบรับทันที แถมตอบรับได้รวดเร็วอย่างน่าตกใจ

เขาเป็นคนเจนโลก จึงรู้ในทันทีว่า ความรวดเร็วนี้ต้องมีเงื่อนไขแอบแฝงอยู่แน่นอน

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่ลืมที่จะประจบสักหน่อย

“สมกับเป็นจักรพรรดิต้าโจว ช่างกล้าหาญเด็ดเดี่ยว!”

คำประจบเอาใจไม่มีวันตกยุค ใครๆก็ชอบฟังคำพูดไพเราะ แม้แต่จักรพรรดิเองก็ไม่เว้น

ทว่า จักรพรรดิต้าโจวกลับทำเหมือนไม่ได้ยิน สีหน้าเคร่งขรึมเอ่ยว่า “เต้าจ่าง ท่านพูดถึงเงื่อนไขสามข้อ เราก็รับไว้หมดแล้ว เช่นนั้นเยี่ยฉังเซิงก็ควรจะทำอะไรเพื่อต้าโจวบ้างแล้วกระมัง?”

ว่าแล้วเชียวว่าต้องมีเงื่อนไข

อมตะชางเหม่ยยิ้มพลางว่า “ว่ามาเลย อยากให้ไอ้เด็กเปรตช่วยทำอะไร?”

จักรพรรดิต้าโจวกล่าวเสียงจริงจัง “ข้าอยากให้เยี่ยฉังเซิงช่วยข้ารวมแผ่นดินจงโจวให้เป็นหนึ่งเดียว! เรื่องนี้ เขาตอบรับได้หรือไม่?”

“ไม่มีปัญหา!” อมตะชางเหม่ยว่า “หากไอ้เด็กเปรตกลายเป็นราชบุตรเขยของต้าโจว เช่นนั้นเราก็เป็นคนในครอบครัวเดียวกัน การช่วยพ่อตาอย่างท่านรวมแผ่นดินก็เป็นหน้าที่อยู่แล้ว เอาเป็นว่า หากมีสงครามเกิดขึ้น ไอ้เด็กเปรตจะยืนข้างพวกท่านแน่นอน และจะทุ่มสุดตัวเพื่อสนับสนุนพวกท่านอย่างเต็มที่”

จักรพรรดิต้าโจวกล่าว “สิ่งที่ข้าต้องการก็คือการสนับสนุนอย่างสุดกำลังจากเยี่ยฉังเซิง ขอแค่เขาเต็มที่ ข้าก็มั่นใจว่าจะสามารถรวมจงโจวเป็นหนึ่งเดียวได้”

“ข้าจำได้ว่าปู่ของข้าเคยบอกไว้ว่า ที่สุสานมังกร ตอนนั้นพวกเจ้าแลกเปลี่ยนสัญญาหมั้นกันลับหลังเยี่ยฉังเซิงไว้ใช่หรือไม่?”

“พกสัญญาหมั้นติดตัวมาหรือเปล่า? ข้าจะเขียนชื่อของหนิงอันลงไป”

อมตะชางเหม่ยยิ้มกว้างแล้วหยิบสัญญาหมั้นออกมา

ทันใดนั้น จักรพรรดิต้าโจวก็เขียนอักษรสี่ตัวคำว่า“องค์หญิงหนิงอัน”ลงในช่องว่างของชื่อเจ้าสาวทันที

อมตะชางเหม่ยเก็บสัญญาหมั้นกลับ แล้วหัวเราะร่า พูดกับจักรพรรดิต้าโจวว่า “ได้ลูกเขยอย่างไอ้เด็กเปรตนี่ ถือว่าท่านโชคดีสุดๆแล้วล่ะ”

“บ้าสิ!” จักรพรรดิต้าโจวว่า “เป็นเยี่ยฉังเซิงนั่นแหละที่โชคดี องค์หญิงหนิงอันทั้งดีขนาดนี้ ข้าแทบไม่อยากยกให้เลย”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน