วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2483

ในขณะที่เว่ยอู๋ฟากำลังจะฉีกเสื้อผ้าของจิ้นปิงหยุนอยู่นั้น ดวงตาของเขาก็ลุกวาวด้วยความปรารถนา

เมื่อคิดถึงหญิงงามอันดับหนึ่งของต้าเว่ยที่ผู้คนมากมายต่างหมายปอง กำลังจะตกอยู่ใต้ร่างของตนและส่งเสียงครวญคราง หัวใจของเว่ยอู๋ฟาก็เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

ทั้งตื่นเต้น

ทั้งเร้าใจ

และ...

เต็มเปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง

"เสด็จพ่อ ท่านคงคาดไม่ถึงสินะว่า ผู้หญิงที่ท่านไม่สามารถครอบครองได้มานานหลายปี ในที่สุดก็ตกเป็นของลูก"

"ท่านพี่ใหญ่ น้องห้า พวกเจ้าเองก็คงคาดไม่ถึงเช่นกันว่า ผู้หญิงที่พวกเจ้าหมายตาเอาไว้ ในที่สุดก็ตกเป็นของข้า"

"สวรรค์ช่างเข้าข้างข้าจริงๆ"

เว่ยอู๋ฟากำลังจะหัวเราะออกมาด้วยความดีใจ ทว่าก่อนที่มือของเขาจะสัมผัสเสื้อผ้าของจิ้นปิงหยุน ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ราวกับถูกตรึงไว้

"เกิดอะไรขึ้น?"

เว่ยอู๋ฟาตกใจมาก หันไปมองจิ้นปิงหยุนอย่างกระวนกระวาย

"หรือว่าเป็นฝีมือของจิ้นปิงหยุน?"

เว่ยอู๋ฟายังไม่ทันได้คิดให้เข้าใจ คอของเขาก็ถูกบีบเข้าอย่างแรงจนเท้าลอยจากพื้น ร่างกายถูกยกขึ้นทั้งตัว

จนถึงตอนนี้ เขาจึงเพิ่งตระหนักได้ว่า ในห้องนี้ยังมีคนอื่นอยู่ด้วย

"ใคร?"

เว่ยอู๋ฟาตกใจจนเหงื่อเย็นไหลท่วมหลัง สบถในใจว่า "ด้วยพลังของข้า เหตุใดถึงไม่รู้สึกว่ามีคนอื่นอยู่ในห้องนี้?"

"หรือว่าเสด็จพ่อส่งคนมาคุ้มกันจิ้นปิงหยุนอย่างลับๆ?"

เว่ยอู๋ฟาหันไปมอง สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นตกตะลึง เพราะคนที่บีบคอเขาอยู่กลับเป็นพ่อหนุ่มรูปงามที่ไม่คุ้นหน้าคนหนึ่ง

ดูเหมือนว่าอายุจะน้อยกว่าเขาเสียอีก

"เจ้าเป็นใคร?"

"เพี๊ยะ!"

ทันทีที่เว่ยอู๋ฟาพูดจบ ใบหน้าของเขาก็ถูกตบเข้าอย่างแรงจนปากเบี้ยว

"เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร?" จิ้นปิงหยุนซึ่งกำลังสิ้นหวังอยู่พอดี ไม่คิดเลยว่าในช่วงเวลาสำคัญนี้ เยี่ยชิวจะปรากฏตัวขึ้น

ดวงตาของนางส่องประกายขึ้นทันที ราวกับมองเห็นแสงสว่างในความมืดมิด

เยี่ยชิวกล่าวว่า "แม่นางจิ้น ข้าเคยบอกท่านแล้วว่า ข้าจะกลับมาหาท่านอีก"

"แต่น่าเสียดายที่พอมาถึง ก็เห็นชายผู้นี้กำลังจะล่วงเกินท่าน"

เยี่ยชิวพูดจบก็ตบหน้าเว่ยอู๋ฟาอีกครั้ง

"เพี๊ยะ!"

ดั้งจมูกของเว่ยอู๋ฟาหัก เลือดไหลกระเซ็น

เยี่ยชิวด่าว่า "ไอ้สารเลว กล้าดียังไงมาคิดจะลบหลู่แม่นางจิ้น ใครให้ความกล้าแกเจ้า?"

"แม่นางจิ้นทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อต้าเว่ย แต่เจ้ากลับทำกับนางเช่นนี้ เจ้าไม่รู้สึกละอายใจบ้างเลยหรือ?"

"เวรเอ๊ย เจ้ากับเว่ยอู่ซินและเว่ยอู๋เซี่ยงสมแล้วที่เป็นพี่น้องร่วมสายเลือด เป็นพวกคนหน้าคนใจสัตว์กันทั้งนั้น"

เมื่อเยี่ยชิวพูดถึงตรงนี้ สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นน้องชายของเว่ยอู๋ฟาโดยไม่ได้ตั้งใจ

ในตอนนี้ น้องชายของเว่ยอู๋ฟาได้ห้อยหัวลงแล้ว

เยี่ยชิวด่าว่า "ไอ้เวรตะไล เล็กกว่าเล็บมือตั้งเยอะ ยังกล้าบอกว่าตัวเองใหญ่ เจ้าไม่เคยเห็นของใหญ่ๆ บ้างใช่ไหม? อยากให้ข้าแสดงให้ดูไหมล่ะ ว่าที่เขาเรียกว่าพันรอบเอวมันเป็นยังไง..."

แค่กๆ!

เสียงไอที่ดังขึ้นอย่างกะทันหัน ขัดจังหวะคำพูดของเยี่ยชิว

เยี่ยชิวหันไปมองจิ้นปิงหยุน บนใบหน้าซีดเซียวของนางมีสีเลือดฝาดขึ้นเล็กน้อย ดวงตาจ้องมองเขาด้วยความไม่พอใจ

"แม่นางจิ้น ท่านเป็นอะไรไป?" เยี่ยชิวรีบถาม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน