วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 420

ภายในเต็นท์นั่น

จู่ๆซอมบี้ก็ลืมตาขึ้นมา และจ้องไปที่เยี่ยชิวด้วยดวงตาสีขาวคู่หนึ่ง ซึ่งอาจทำให้ผู้คนรู้สึกกลัวจนตัวสั่นได้

อย่างไรก็ตาม เยี่ยชิวกลับดูสงบ

ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ดวงตาของซอมบี้นั่นเช่นกัน และถามว่า: "นายชื่ออะไร?"

“หลี่...เจี้ยน”

เพียะ!

เยี่ยชิวตบหน้าซอมบี้นั่นและด่า: "แกนั่นแหละไอ้สารเลว"

“นายชื่อว่าอะไร” เยี่ยชิวถามอีกครั้ง

“หลี่...เจี้ยน”

ให้ตายเถอะ มันยังกล้าด่าฉันอีก อยากตายสินะ

เยี่ยชิวยกมือขึ้นและกำลังจะตบซอมบี้นั่น แต่เมื่อเขาฟังที่ซอมบี้นั่นพูดต่อ: "หลี่ ที่มาจากหลี่ซื่อหมิน เจี้ยนที่มาจากคำว่าดาบวิเศษ"

จากนั้น เยี่ยชิวก็รู้ว่าเขาเข้าใจผิดแล้ว

“ดาบวิเศษ? คิดว่าเหมาะกับนายงั้นเหรอ?” เยี่ยชิวเหลือบมองบนร่างของซอมบี้ และพูดด้วยความรังเกียจ: "คงเหมาะกับไม้จิ้มฟันอันเล็กๆ ซะมากกว่า"

ซอมบี้นั่นนิ่งไม่ขยับ แน่นิ่งเหมือนท่อนไม้

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "ต่อจากนี้ ฉันจะถามคำถามนายสักกี่ข้อ และนายต้องตอบตามความจริงซะ"

“ครับ” ซอมบี้นั่นตอบรับ

“นายชื่ออะไร?” หลังจากที่เยี่ยชิวพูดประโยคนี้ออกไป เขาก็คิดอยากจะตบตัวเองสักหนึ่งป้าบ ยังจะถามอะไรเพ้อเจ้อนี่อีก? ไอ้เจ้านี้ก็ตอบคำถามนี้ไปแล้วนี่หว่า

ซอมบี้นั่นค่อยๆพูด: "หลี่... เจี้ยน!"

“หลี่เจี้ยน นายเพศอะไร?”

ทันทีที่เยี่ยชิวถามคำถามนี้ เขาก็ด่าตัวเองอยู่ในใจ ให้ตายเถอะ ยังจะถามคำถามอะไรโง่ๆอีกวะ

“ชาย”

“ปีนี้นายอายุเท่าไหร่?”

“46ปี”

“เป็นคนที่ไหน?”

“ตำบลจ้าวจวง เทศมณฑลเหลียงซาน”

“ครอบครัวนายมีใครบ้าง?” เยี่ยชิวถาม

“ผม ผมไม่มีครอบครัว”

น่าเวทนาแท้

ไม่มีครอบครัว ตัวเองก็กลายเป็นซอมบี้อีก ชีวิตช่างน่าอาภัพซะจริง

“นายตายได้ยังไง?” เยี่ยชิวจ้องเข้าไปในดวงตาของซอมบี้

“ผม ผมถูกกัดตาย”

“ใครกัดนาย?”

“หลี่เอ้อร์โก่ว” ซอมบี้บอกอีกว่า: “เพื่อนสมัยเด็กของผม”

ช่างน่าเวทนาจริงๆ ที่เขาต้องมาตายด้วยน้ำมือของเพื่อนสมัยเด็ก

“แล้วสหายของนายอยู่ที่ไหน?” เยี่ยชิวถาม

“พวกเขาอยู่ใต้ดิน”

ใต้ดิน?

เยี่ยชิวคิดอยู่ครู่หนึ่ง และเดาว่าหลี่เจี้ยนคงหมายถึงสหายของเขาคงซ่อนตัวอยู่ใต้ทะเลทรายโกบีนั่น

“มีคนที่กลายเป็นแบบนายกี่คน?”

“เยอะมาก”

“เยอะมากนี่เท่าไหร่?”

“อย่างน้อยก็50-60” ซอมบี้กล่าวว่า “ยังมีคนที่ถือปืนด้วย พวกมันน่ากลัวมาก”

หืม?

เยี่ยชิวเลิกคิ้ว และรีบถามว่า: "นายกำลังบอกว่านอกจากคนแบบนายแล้ว ยังมีคนที่ถือปืนด้วยงั้นเหรอ?"

“ใช่”

“พวกมันมีกี่คน?”

“สักกี่สิบคน”

จู่ๆหลี่เจี้ยนก็ล้มลงกับพื้น และนิ่งไม่ขยับ

ในตอนนี้ ร่างกายของเยี่ยชิวสั่นเล็กน้อย และที่มุมปากก็มีเลือดออกมาซิบๆ วิชาไถ่ถามวิญญาณไม่เพียงแต่ใช้พลังจำนวนมากเท่านั้น แต่หากระดับการฝึกฝนของคุณต่ำเกินไป อาจจะต้องเผชิญวิชาย้อนกลับ

ตามเหตุผลที่พูดไป ระดับพลังยุทธ์ของเยี่ยชิวไม่เพียงพอสำหรับเขาที่จะใช้วิชาไถ่ถามวิญญาณ แต่เขากังวลเกี่ยวกับไป๋ปิงและต้องการแก้ปัญหาที่นี่โดยเร็วที่สุดก่อนที่จะไปปักกิ่ง ดังนั้นเขาถึงลองเสี่ยงใช้วิชาไถ่ถามวิญญาณ

ตอนนี้เขาอ่อนแอมากจนคนธรรมดาสามารถฆ่าเขาได้อย่างง่ายดาย

“ดูเหมือนว่า ต่อจากนี้คงต้องใช้วิชาลับนี้ให้น้อยลงซะแล้ว ใช้พลังมากเกินไปแล้ว และวิชาย้อนกลับก็แรงเกินไป ใช้วิชาหนึ่งครั้ง ถึงขั้นออกแรงไม่ได้อีกสองชั่วโมงเลยทีเดียว ถ้าเจอศัตรูล่ะก็ ฉันคงต้องตายแน่ๆ”

ในใจเยี่ยชิวมีความหวาดระแวงอยู่ และพึมพำกับตัวเอง

“ฝึบบบ”

ทันใดนั้น ประตูเต็นท์ก็เปิดออก และถังเฟยและหลงเยี่ยก็เดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม

“มีอะไรงั้นเหรอ?” เยี่ยชิวถาม

ถังเฟยเห็นเลือดซิบๆที่มุมปากของเยี่ยชิวและรีบถามว่า "นายได้รับบาดเจ็บงั้นเหรอ?"

“เล็กน้อยน่ะ ไม่เป็นไร” เยี่ยชิวถาม “เกิดอะไรขึ้น?

“ฉันขอให้ผู้เชี่ยวชาญตรวจสอบของที่นายนำออกมาจากซอมบี้ นายเดาสิว่ามันคืออะไร?” “ถังเฟยตั้งใจให้ลองทาย

“เครื่องควบคุม” เยี่ยชิวพูดนิ่งๆ

ถังเฟยจ้องมอง: "นายรู้ได้ยังไง?"

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "ถ้าฉันเดาไม่ผิด เส้นผมเหล่านั้น ก็น่าจะไว้ใช้รับสัญญาณใช่ไหม?"

ครั้งนี้ไม่เพียงแต่ถังเฟยเท่านั้นที่ประหลาดใจ แต่แม้แต่หลงเยี่ยก็ยังตกตะลึงอีกด้วย

“นายรู้ได้ยังไง?” หลงเยี่ยถาม

เยี่ยชิวไม่ได้ใส่ใจเขา และถามถังเฟยว่า "นายเจออะไรยังงั้นเหรอ?"

“ฉันส่งผลการทดสอบกลับไปยังสำนักงานใหญ่แล้ว เทพแห่งสงครามเพิ่งโทรหาฉัน และเทพแห่งสงครามก็บอกว่า…” เมื่อถังเฟยพูดถึงตรงนี้ เขาก็หยุดและพูดด้วยรอยยิ้ม: “เยี่ยชิว ลองเดาอีกครั้งสิ ถ้านายเดาได้ว่าเทพแห่งสงครามพูดอะไรฉัน ฉันจะให้เหมาไถอายุห้าสิบปีให้นายหนึ่งลัง”

“นายพูดเองนะ อย่ามาหลอกฉันละกัน”

“อย่ากังวลไป ถ้าฉันโกหกนาย ฉันก็แค่คงเป็นแค่ไอ้ลูกหมา”

เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม: "เทพแห่งสงครามบอกนายใช่มั้ยว่า การปรากฏตัวของซอมบี้นั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ และทางกองทัพก็มีส่วนร่วมในการวิจัยมาตั้งนานแล้ว?"