วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 514

น้ำเสียงของชายหนุ่มไม่เป็นมิตร พูดออกมาทีก็สั่งให้ไสหัวไป

เยี่ยชิวเลิกคิ้วและคิดอยากจะตบสั่งสอนชายหนุ่มคนนั้นสักทีสองที

ชายหนุ่มกล่าวอีกว่า "ที่นั่งนี้เป็นของฉัน รีบไสหัวไปเดี๋ยวนี้เลย"

"ที่ของนาย?" เยี่ยชิวหัวเราะอย่างเย็นชา "ที่นั่งนี้ไม่เห็นมีชื่อของนายเลย มีสิทธิ์อะไรมาบอกว่าเป็นที่นั่งของนาย?"

ชายหนุ่มคิดไม่ถึงว่าเยี่ยชิวจะกล้าต่อล้อต่อเถียงจึงหัวเราะออกไปด้วยความโกรธ "โอ๊ะ กล้าต่อปากต่อคำกับฉัน ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วสินะ! พวกนายคิดว่าจัดการยังไงดี?"

"จัดการเลยดีไหม!"

ทันใดนั้นเอง บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังชายหนุ่มก็กำหมัดแน่นและเตรียมลงมือ

"คุณผู้ชาย ต้องขอโทษด้วยจริง เราไม่รู้ว่านี่เป็นที่นั่งของคุณ เราลุกขึ้นก็ได้"

อมตะชางเหม่ยพยายามดึงเยี่ยชิว

เยี่ยชิวไม่ขยับ เขาดูออกตั้งแต่แรกแล้วว่าคนที่อยู่ข้างหลังเหล่านี้ไม่มีศิลปะการต่อสู้ใดๆ

ส่วนชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้านี้ เขาไม่ได้ให้ความสนใจเลยแม้แต่นิดเดียว

เขาลงมือได้แม้แต่กับไป๋ยวี่จิงและเซียวชิงตี้ มีหรือจะไม่กล้าลงมือจัดการคนเหล่านี้?

"ลุกขึ้นเร็วเข้า!" อมตะชางเหม่ยจ้องไปที่เยี่ยชิว

เยี่ยชิวจึงได้ลุกขึ้นอย่างไม่ยินยอมเท่าไรนัก

อมตะชางเหม่ยลากเยี่ยชิวไปยังที่นั่งในแถวหลังสุดพร้อมกับนั่งลงกล่าวอย่างระมัดระวัง "อย่าก่อเรื่องอะไรเลย คำสั่งเทียนซือสำคัญกว่า"

เยี่ยชิวกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ "ผมไม่ได้ก่อเรื่องอะไรเลย เจ้าหมอนั่นต่างหากที่หาเรื่องผมก่อน"

"แค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น อย่าไปใส่ใจอะไรเลย"

หลังจากที่ "คุณชายจาง" นั่งลง การประมูลก็เริ่มขึ้นทันที

พิธีกรสาวแสนสวยสวมกี่เพ้าปรากฏตัวบนเวทีพร้อมถือไมโครโฟนกล่าวทักทาย

"สวัสดีแขกผู้มีเกียรติทุกท่านนะคะ!"

"ยินดีต้อนรับทุกท่านมารวมตัวกันที่นี่ การประมูลประจำปีของเราได้ถูกจัดขึ้นที่นี่ในวันนี้..."

"ดิฉันคือพิธีกรในวันนี้ เรามาเริ่มเปิดการประมูลอย่างเป็นทางการดีกว่าค่ะ"

"ขอเชิญทุกท่านดูที่หน้าจอขนาดใหญ่"

หน้าจอขนาดใหญ่สว่างขึ้นและมีภาพวาดด้วยหมึกดำปรากฏขึ้น

"ภาพวาดนี้มีชื่อว่า "ความคิดในฤดูใบไม้ร่วง" ศิลปินได้รับแรงบันดาลใจจากบทกวีของหม่าจื้อหยวนแห่งราชวงศ์หยวน ซึ่งได้วาดออกมาเป็นเถาวัลย์และต้นไม้ที่เหี่ยวเฉาพร้อมกับอีกา สะพานเล็กๆ ที่มีน้ำไหล บ้านเรือนผู้คน ลมตะวันตกและสายลมบางเบา ม้าและพระอาทิตย์อัสดง และยังมีคนยืนอยู่สุดขอบฟ้า"

"สิ่งที่น่าสนใจที่สุดเกี่ยวกับภาพวาดนี้คือศิลปินไม่ได้ลงนาม ทุกคนลองทายดูสิคะว่าใครเป็นคนวาดภาพนี้ขึ้นมา?"

พิธีกรถามออกไปเพื่อสร้างบรรยากาศแห่งความสนุกในงานประมูล

ทันใดนั้นผู้ชมทุกคนก็ต่างพูดคุยกัน

"กระดาษของภาพวาดนี้มีสีเหลือง แค่ดูก็รู้แล้วว่ามันมีอายุมาก ต้องเป็นฝีมือการวาดของจิตรกรสมัยโบราณอย่างแน่นอน"

"ภาพวาดนี้มีความตั้งใจอันสูงส่ง มีองค์ประกอบที่สมบูรณ์แบบ และการลงเส้นที่เรียบเนียน แสดงให้เห็นแนวความคิดทางศิลปะเกี่ยวกับความคิดในฤดูใบไม้ร่วงได้อย่างชัดเจน ถือเป็นผลงานชิ้นเอกของปรมาจารย์คนหนึ่งอย่างแน่นอน"

"หม่าจื้อหยวนเป็นคนในสมัยราชวงศ์หยวน ฉันคาดเดาว่าคนที่วาดภาพนี้จะต้องเป็นจิตรกรหลังราชวงศ์หยวน ถ้าดูจากสไตล์การวาดภาพ มีแนวโน้มว่าจะเป็นจิตรกรจากราชวงศ์หมิง"

ในเวลานี้ คุณชายจางซึ่งนั่งอยู่แถวแรกก็ยืนขึ้นและพูดเสียงดัง "ยังต้องทายอีกเหรอ นี่เป็นผลงานของถังป๋อหู่อย่างแน่นอน"

ทันทีที่เขากล่าวออกไป คำชมก็ดังออกมาจากทั่วทุกมุมห้องทันที

"คุณชายจางมีสายตาที่เฉียบแหลมมาก แค่มองก็บอกได้ทันทีว่านี่คือภาพวาดของถังป๋อหู่ ฉันแทบรอไม่ไหวแล้ว!"

"ก่อนหน้านี้ฉันยังสงสัยว่าใครจะวาดได้เก่งขนาดนี้ หลังจากคุณชายจางพูดขึ้นมาฉันก็รู้ทันที ขอบคุณคุณชายจางที่ช่วยไขข้อสงสัยของฉัน"

"ดวงตาของคุณชายจางสว่างราวกับคบเพลิง ฉันแทบรอไม่ไหวที่จะคอยประจบประแจง เขาเก่งจังเลย!"

"......"

คุณชายจางยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็พูดขึ้นมา

"นี่ไม่ใช่ภาพวาดของถังป๋อหู่!"

ทันใดนั้นบรรยากาศก็เงียบสงัด

คุณชายจางก็ได้พูดมาแล้วว่าเป็นผลงานของถังป๋อหู่ นายยังจะปฏิเสธคำพูดของเขาอีก แบบนี้ไม่เรียกรนหาที่ตายหรอกเหรอ?

เห็นได้ชัดว่าท่าทางของคุณชายจางดูไม่พอใจเอามากๆ

"นาย ฉันจะบอกอะไรให้นะ ถ้าไม่รู้เกี่ยวกับงานศิลปะก็ไม่ต้องแสร้งทำเป็นรู้ จะได้ไม่ถูกคนอื่นหัวเราะเยาะเอาได้"

เยี่ยชิวถามพิธีกรออกไปโดยไม่สนใจคุณชายจาง "ที่ผมพูดถูกไหม?"

พิธีกรยิ้มและกล่าวว่า "คุณผู้ชายพูดถูกค่ะ ภาพวาดนี้ไม่ได้เป็นผลงานของถังป๋อหู่"

ทันใดนั้นเองคุณชายจางก็รู้สึกเสียหน้าและรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าฉาดใหญ่

พิธีกรกล่าวเสริม "คุณผู้ชายทายถูกด้วยว่าภาพวาดนี้เป็นผลงานของนักเรียนคนหนึ่งที่อายุน้อย"

นักเรียน?

คุณชายจางรู้สึกหงุดหงิดไม่พอใจอย่างมากพร้อมกับตะโกนใส่พิธีกร "พวกคุณทำการประมูลผลงานของศิลปินชื่อดังไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงเอาผลงานของนักเรียนไร้สาระเข้ามาประมูลในนี้ได้?"

พิธีกรยิ้มและรีบอธิบาย "คุณชายจางพูดถูกว่าเราทำการประมูลเฉพาะผลงานของศิลปินที่มีชื่อเสียงเท่านั้นมาโดยตลอด"

"ส่วนการที่ผลงานชิ้นนี้มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงนั้นก็มีเหตุผลด้วยเช่นกัน"

"เจ้าของผลงานภาพวาดชิ้นนี้บอกแล้วว่าเงินที่ได้จากการประมูลครั้งนี้จะนำไปบริจาคให้องค์กรการกุศล ฉะนั้นเราจึงไม่สามารถปฏิเสธต่อความมีน้ำจิตน้ำใจดีของศิลปินคนนี้"

"พอได้แล้วๆ รีบเริ่มการประมูลเถอะ ส่วนภาพวาดนี้ฉันคิดว่าคงไม่มีใครต้องการหรอก" คุณชายจางกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

"ขอเริ่มการประมูลภาพวาดนี้ด้วยราคาหนึ่งหมื่น ราคาการประมูลต่อหนึ่งครั้งต้องไม่ต่ำกว่าห้าพัน เชิญทุกคนประมูลได้ค่ะ"

พิธีกรพูดจบด้านล่างของเวทีก็เงียบกริบไม่มีเสียงใดๆ

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า สิบวินาที ยี่สิบวินาที สามสิบวินาที....

ไม่มีใครยกมือประมูลแม้แต่คนเดียว

คุณชายจางหัวเราะชอบใจ "ฉันบอกแล้วว่าไม่มีใครเอาขยะแบบนี้หรอก รีบประมูลชิ้นต่อไปเถอะ...."

"สิบล้าน!"

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงหนึ่งตะโกนดังขึ้นมา