วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 522

เบื้องหลังการประมูล

ผู้คุ้มกันหญิงงงงวยและถามว่า “คุณหนู ทำไมคุณถึงปล่อยพวกเขาไปล่ะ นั่นเป็นพันล้านเลย! บ้านประมูลของเราน่าจะทำกำไรมหาศาลได้”

ผู้หญิงตอบอย่างใจเย็น “เหรียญเทียนซือเดิมทีเป็นของสำนักภูเขาหู่ซาน ดังนั้นมันจึงกลับไปหาเจ้าของโดยชอบธรรม”

“เพียงเพราะเท่านั้นเหรอ?”

“อะไรอีก?”

“คุณหนู อารมณ์คุณขึ้นกับผู้ชายคนนั้นจริงๆใช่ไหม?”

“นั่นคือ 'ขึ้น' เป็นคำกริยาเหรอ?”

เมื่อได้ยินดังนั้น ผู้คุ้มกันหญิงก็หน้าแดงทันที “คุณหนู ความคิดคุณร้ายกาจมาก”

“คุณอยู่ที่นี่ ฉันจะไปหาเขา”

หญิงสาวพูดแล้วออกจากหลังเวที

...…

เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยเพิ่งออกจากบ้านประมูล พิธีกรหญิงตามพวกเขามาจากด้านหลัง

“ขอโทษนะ กรุณารอสักครู่”

อมตะชางเหม่ยคิดว่าเธอกำลังขอเงินจึงรีบพูดว่า “เจ้าหนู อยู่ที่นี่และอย่าขยับ”

“แล้วคุณล่ะ?”

“ฉันจะไปก่อน”

อมตะชางเหม่ยหลุดลอยไปเหมือนควัน

ชายชราไร้ยางอาย!

เยี่ยชิวส่ายหัวแล้วหันไปมองพิธีกร แล้วถามอย่างใจเย็นว่า “มีอะไร?”

“คุณ คุณซื้อภาพวาดมาก่อนหน้านี้แล้วและยังไม่ได้เอาไป ศิลปินต้องการจะมอบให้กับคุณเป็นการส่วนตัว”

“อ๋อ แบบนี้เอง ถ้าไม่พูดถึงก็คงเกือบลืมไปแล้ว ศิลปินอยู่ไหน?”

“เธออยู่ตรงนั้น...…”

“ฉันอยู่นี่” ทันใดนั้นก็มีเสียงที่คมชัดดังขึ้น

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นมองและเห็นหญิงสาวสวมหมวกปากเป็ดและชุดสีขาวเดินมาหา

เป็นเธอจริงๆ

ริมฝีปากของเยี่ยชิวโค้งงอเล็กน้อย

เมื่อเขาเห็นภาพวาด “ความคิดถึงในฤดูใบไม้ร่วง” ก่อนหน้านี้ เขาก็รู้สึกสงบในใจ ซึ่งทำให้เขานึกถึงหญิงสาวที่เขาพบที่มหาวิทยาลัยสุ่ยมู่ทันที

เพราะมีเพียงภาพวาดของหญิงสาวคนนั้นเท่านั้นที่สามารถทำให้เขารู้สึกเช่นนั้นได้

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงยอมจ่ายเงินสิบล้านเพื่อซื้อภาพวาดนี้

“ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกเร็วขนาดนี้” หญิงสาวมองไปที่เยี่ยชิว ดวงตาของเธอเปล่งประกายราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า

เยี่ยชิวยิ้มและตอบว่า “ใช่ ฉันก็ไม่คาดคิดเหมือนกัน”

เด็กสาวยังคงถามต่อไปว่า “คุณรู้อยู่แล้วว่าฉันวาดภาพ “ความคิดถึงในฤดูใบไม้ร่วง” หรือเปล่า?”

เยี่ยชิวส่ายหัว “ไม่รู้”

“จริงหรือ?” หญิงสาวไม่เชื่อ

“จริง” เยี่ยชิวกล่าวว่า “ถ้าฉันรู้ว่าเป็นภาพวาดของคุณ...…”

“คุณจะไม่ซื้อมันใช่ไหม?” หญิงสาวจบประโยคของเยี่ยชิว

“ไม่ ถ้าฉันรู้ว่ามันเป็นภาพวาดของคุณ ฉันคงยอมจ่ายเงินหนึ่งพันล้านเพื่อซื้อมัน”

หญิงสาวค่อนข้างแปลกใจกับคำตอบนี้และถามว่า “ทำไม?”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “คุณยังเด็กมาก คุณวาดภาพได้ดีมาก และภาพวาดของคุณก็เต็มไปด้วยพลัง ฉันเชื่อว่าในเวลาไม่นาน คุณจะกลายเป็นศิลปินระดับโลก แม้ว่าฉันจะซื้อมาในราคาหนึ่งพันล้าน แต่ฉันก็ยัง อาจจะขายได้ราคาสองถึงสามพันล้านหรือมากกว่านั้นในอนาคต ก็เป็นการลงทุนที่ทำกำไรได้”

“เพียงเพราะเท่านั้นเอง?” หญิงสาวไม่พอใจกับคำตอบนี้มากนัก

“เอาล่ะ ฉันจะซื่อสัตย์ ฉันจะยอมจ่ายเงินจำนวนเท่าใดก็ได้เพื่อทำความรู้จักกับคุณ”

หญิงสาวหัวเราะเบาๆ แล้วถามว่า “คุณเคยพูดแบบเดียวกันกับผู้หญิงคนอื่นมาก่อนไหม?”

“คุณอยากฟังความจริงหรือเรื่องโกหกล่ะ?” เยี่ยชิวถาม

“แน่นอนความจริง”

“ความจริงก็คือ ฉันไม่เคยพูดแบบนั้นกับใครนอกจากคุณเท่านั้น”

ควรเชื่อดีไหมนะ!

แม้ว่าหญิงสาวจะไม่เชื่อคำพูดของเขา แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีความสุขในใจ เธอถามว่า “ฉันควรเรียกคุณว่าอย่างไร?”

“เยี่ยชิว เยี่ยหมายถึงใบไม้ และชิวจากฤดูใบไม้ร่วง!” เยี่ยชิวถามกลับว่า “แล้วคุณล่ะ? คุณชื่ออะไร”

ถังถัง อายุยี่สิบสามปี นักร้อง ด้วยรูปลักษณ์ที่อ่อนหวานของเธอ เธอจึงได้รับฉายาว่า “เทพีผู้น่ารัก” แห่งยุคสมัยใหม่

แม้ว่าเธอจะอยู่ในวงการนี้เพียงสามปีสั้นๆ แต่เธอก็ได้รับความนิยมไปทั่วประเทศ ผลงานที่เป็นตัวแทนของเธอหลายชิ้นได้รับการร้องอย่างกว้างขวาง และนักวิจารณ์เพลงหลายคนยกย่องเธอเป็นดาวรุ่งที่มีศักยภาพที่จะก้าวข้ามตำนานอย่าง เติ้งลี่จวินและหวังเฟยในศตวรรษนี้

ไม่เพียงเท่านั้น เมื่อเร็วๆ นี้ นิตยสารบันเทิงแห่งหนึ่งได้ทำการสำรวจบนเวยปั๋ว โดยขอให้ผู้คนโหวตให้กับสิบสาวงามในวงการบันเทิง

ถังถังได้รับการสนับสนุนจากชาวเน็ตหลายล้านคนและอยู่ในอันดับต้นๆ

สิ่งที่น่ายกย่องยิ่งกว่านั้นก็คือ ตั้งแต่เธอเดบิวต์ ถังถังไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องอื้อฉาวใดๆ ในวงการบันเทิงที่โหดเหี้ยม

“ไม่น่าแปลกใจเลยที่ฉันรู้สึกเหมือนเคยเห็นคุณมาก่อน ช่างเป็นดาราที่มีชื่อเสีย ขอโทษที่เสียมารยาทนะ” เยี่ยชิวกล่าว ดวงตาของเขาเป็นประกาย “ขอลายเซ็นหน่อยได้ไหม?”

“แน่นอน ที่ไหน?” ถังถังเห็นด้วยทันที

“ที่นี่” เยี่ยชิว เปิดฝ่ามือของเขา

ถังถังหยิบปากกาออกมาจากกระเป๋าของเธอแล้วจับมือของ เยี่ยชิว

นุ่มมาก

หัวใจของเยี่ยชิวสั่นไหว

ถังถังกำลังจะเขียนชื่อของเธอบนฝ่ามือของเยี่ยชิว แต่ทันใดนั้นเธอก็เห็นรอยยิ้มซุกซนบนริมฝีปากของเขา เธอทำหน้ามุ่ยและพูดว่า “คุณกำลังเอาเปรียบฉัน”

“ไม่มีทาง เห็นได้ชัดว่าคุณจับมือฉันไว้?” เยี่ยชิวโต้เถียงอย่างมีไหวพริบ

ถังถังวางปากกาแล้วพูดว่า “ฉันไม่ได้นำ “ความคิดถึงในฤดูใบไม้ร่วง” ติดตัวไปด้วย แต่ฉันจะส่งให้คุณในภายหลัง”

“ฉันจะบริจาครายได้ทั้งหมดจากการประมูลภาพวาดนี้เพื่อการกุศล”

“เพื่อขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของคุณ เยี่ยชิว ฉันจะเลี้ยงอาหารให้คุณไหม?”

“แน่นอน มันจะเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ร่วมรับประทานอาหารกับดาราใหญ่เช่นคุณ” เยี่ยชิวเห็นด้วย

“งันไปกันเถอะ!”

ขณะที่ถังถังพูดจบ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอรับสายแล้วขอโทษ “เยี่ยชิว ฉันขอโทษ ฉันต้องไปทำภารกิจ ฉันจะเลี้ยงอาหารคุณในวันอื่นนะ บาย”

และเธอก็จากไป

เยี่ยชิวเฝ้าดูรูปร่างของเธอและรู้สึกงุนงงเล็กน้อย

ในภารกิจ?

เธอเป็นดาราใหญ่ไม่ใช่เหรอ?