วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 527

เยี่ยชิวจากไปแล้ว

จางชิ่งเย่ายังคงยืนอยู่กับที่และคอยมองดูรถของเยี่ยชิวที่ขับออกไปอยู่นานโดยไม่ไปไหน

"พี่ ทำไมพี่ถึงปล่อยให้เจ้าหมอนั่นไป? แค่เรียกบอดี้การ์ดของคุณปู่มา แน่นอนว่าสามารถจัดการเจ้าหมอนั่นได้อย่างแน่นอน"

เพี๊ยะ!

จางชิ่งเย่าหันไปตบหน้าคุณชายจางและกล่าวตำหนิ "ตั้งแต่วันที่นายกลับมาฉันก็เตือนนายแล้วว่าอย่าทำตัวไม่ดี"

"ในเมืองหลวงมีผู้มีอำนาจมากมาย นายอย่าคิดว่าตระกูลจางของเราเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่แล้วคิดจะทำตัวอันธพาลยังไงก็ได้"

"วันนี้หากฉันไม่มาละก็ นายคงตายไปแล้ว"

คุณชายจางกุมหน้าและกล่าวอย่างเสียใจ "พี่ ต่อให้พี่ไม่มา เจ้าหมอนั่นก็ไม่กล้าทำอะไรผมหรอก"

"ผมไม่เชื่อหรอกว่าใครจะกล้าฆ่าคนได้ตามอำเภอใจในเมืองหลวงแห่งนี้"

"เขากล้ามีเรื่องกับตระกูลจางของเราอย่างนั้นเหรอ?"

จางชิ่งเย่าโกรธจนตะโกนด่าทอออกไป

"สารเลว! ถ้าเขาไม่กล้าหาเรื่องตระกูลจางแล้วเขาจะกล้าทำร้ายนายเหรอ?"

"เขารู้อยู่แก่ใจว่าฉันเป็นใครแต่เขายังกล้าบังคับให้ฉันหักแขนของตัวเอง"

"นายรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร?"

"เขาเป็นใครเหรอ?" คุณชายจางถาม

"เขาคือเยี่ยชิว" จางชิ่งเย่าพูดถึงเยี่ยชิวก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาในใจ

"เยี่ยชิว?" คุณชายจางเบะปาก "ไม่เคยได้ยินมาก่อน เขาต้องเป็นคนธรรมดาคนหนึ่งแน่นอน"

"นายพูดถูกว่าเขาเป็นคนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น แต่เขาเป็นคนธรรมดาที่นายไม่ควรมีเรื่องด้วย"

"อย่าว่าแต่นาย แม้แต่ฉันเองยังไม่กล้าคิดจะมีเรื่องกับเขาเลย"

จางชิ่งเย่ากล่าว "นายเคยได้ยินเรื่องที่ไป๋ยวี่จิงถูกทำร้ายร่างกายไหม?"

"เคยได้ยินสิ" คุณชายจางกล่าวด้วยความเสียดาย "น่าเสียดายที่วันนั้นผมมีธุระเลยไม่ได้ไปบ้านตระกูลไป๋ ไม่งั้นผมคงได้เห็นภาพที่ไป๋ยวี่จิงถูกต่อยด้วยตาตัวเองแน่"

"ฉันยังไม่ยินมาว่า วันนั้นเซียวชิงตี้ก็ถูกทำร้ายร่างกายด้วยเช่นกัน"

"ทำไม ไป๋ยวี่จิงถูกทำร้ายร่างกายเกี่ยวอะไรกับเจ้าหมอนั่นอย่างนั้นเหรอ?"

จางชิ่งเย่ากล่าว "ไป๋ยวี่จิงและเซียวชิงตี้ต่างก็ถูกเขาทำร้าย"

อะไรนะ?

คุณชายจางอ้าปากค้าง

"แม้แต่ไป๋ยวี่จิงและเซียวชิงตี้เขายังไม่แยแสเลย คิดว่าเขาจะกลัวนายเหรอ? คิดว่าเขาจะกลัวตระกูลจางของเราเหรอ?"

"นายรู้ไหมว่าตอนนี้คนในเมืองหลวงเรียกเยี่ยชิวว่าอะไร? ทุกคนต่างเรียกเขาว่าคนบ้า"

"วิธีการลงมือและการกระทำของเขาเหมือนกับคนบ้าที่เสียสติยังไงยังงั้น"

"หลังจากที่เขาจัดการไป๋ยวี่จิงและเซียวชิงตี้ได้ ผู้คนระดับสูงในเมืองหลวงก็ต่างพากันพูดกันว่า ยอมหาเรื่องยมบาลซะยังดีกว่ามีเรื่องกับคนบ้าเยี่ยนั่นอีก"

"เมื่อกี้หากฉันไม่ทำตามที่เขาพูดละก็เราสองคนคงต้องตายลงที่นี่อย่างแน่นอน"

คุณชายจางได้ยินคำนี้ก็รู้สึกชาไปทั้งตัว

เวลาผ่านไป

คุณชายจางเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้พร้อมกับรีบกล่าวออกมา "พี่ ถ้าเจ้าหมอนั่นเป็นคนบ้า แล้วที่เขาจับตัวตัวไป พี่ต้องหาวิธีช่วยตัวตัวกลับมาให้ได้ ตัวตัวเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผมเลยนะ"

"วางใจได้ เฉียนตัวตัวไม่มีทางเป็นอะไรได้" จางชิ่งเย่ากล่าว "หากเยี่ยชิวคิดจะฆ่าเฉียนตัวตัวละก็ เขาไม่มีทางพาตัวเขาไปหรอก เขาคงฆ่าตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว"

"แล้วทำไมเขาต้องจับตัวัวไปด้วย?" คุณชายจางไม่เข้าใจ

"ฉันไม่ใช่เยี่ยชิวสักหน่อย ฉันจะไปรู้ได้ยังไง?" จางชิ่งเย่าโกรธจนยกมือขึ้นตบหน้าคุณชายจางอีกครั้งอย่างอดไม่ได้

"นายจำเอาไว้นะว่าต่อไปให้ทำตัวดีๆ ถ้านายยังกล้าก่อเรื่องขึ้นอีกละก็ ฉันจะเป็นคนจัดการนายเอง"

คุณชายจางก้มหน้าโดยไม่กล้าพูดอะไร

แม้เขาจะทำตัวอันธพาลต่อคนภายนอกมากแค่ไหน แต่ต่อหน้าจางชิ่งเย่าแล้วนั้น เขากลับไม่กล้าแสดงกิริยาก้าวร้าวแต่อย่างใด

จางชิ่งเย่าหน้าตาดีกว่าเขา แถมยังมีความสามารถมากกว่าเขา รวยกว่าเขาและสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ยังเป็นทายาทที่จะสืบทอดตำแหน่งของคุณปู่คนต่อไปอีกด้วย

พูดอย่างไม่เกรงใจเลยก็คือ ในตระกูลจางนั้น จางชิ่งเย่าถือว่ามีอำนาจรองลงมาจากผู้อาวุโสจางเท่านั้น

คุณชายจางร้องไห้ฟูมฟายพร้อมกล่าวออกมา "พี่ ผมขอโทษ วันนี้เป็นเพราะผมเองที่ทำให้พี่ต้องเดือดร้อน ถ้าไม่ใช่เพราะผม แขนของพี่คงไม่....."

"ห้ามร้องไห้! เป็นผู้ชายจะมาร้องไห้แบบนี้ได้ยังไงกัน" จางชิ่งเย่าตำหนิคุณชายจางไม่กี่คำและจากนั้นก็ถามด้วยความเป็นห่วง "เจ็บไหม?"

"ไม่เจ็บ" คุณชายจางส่ายหน้า อันที่จริงแล้วเขารู้สึกเจ็บไปทั้งร่างกาย

เพียงแต่ต่อหน้าของจางชิ่งเย่าแล้วนั้น เขาไม่อาจแสดงออกมาให้เห็นได้ ไม่งั้นพี่ชายคนนี้ของเขาจะคิดว่าเขาไม่เอาไหน

"นายบาดเจ็บขนาดนี้จะไม่เจ็บได้ยังไง? ไปกันเถอะ ฉันไปส่งนายที่โรงพยาบาล"

"พี่ แขนของพี่...."

เฉียนตัวตัวรีบยกถ้วยขึ้นมาดื่มน้ำเต้าหู้เข้าไปจนหมด

"ตอนนี้ดื่มได้แล้วใช่ไหม?" เยี่ยชิวถาม

"ดื่มได้......"

"งั้นก็ดื่มไปอีกถ้วย เถ้าแก่ เอาน้ำเต้าหู้อีกถ้วยหนึ่ง"

เฉียนตัวตัว "......."

หลังจากที่เฉียนตัวตัวดื่มน้ำเต้าหู้ถ้วยที่สองหมด เยี่ยชิวก็ถามเขาขึ้นมา "นายอยู่ที่ซูโจวไม่ใช่เหรอ นายมาที่เมืองหลวงทำไม?"

"ก็วันฉลองวันคล้ายวันเกิดอายุเจ็ดสิบปีของผู้อาวุโสจางใกล้จะมาถึงแล้วไม่ใช่เหรอ ฉะนั้นคุณปู่เลยสั่งให้ฉันเข้ามาร่วมฉลองวันเกิดให้ผู้อาวุโสจาง" เฉียนตัวตัวกล่าว

เยี่ยชิวหัวเราะอย่างเย็นชา "ปู่ของนายเป็นคนถือตัวมาโดยตลอดเลยไม่ใช่เหรอ ทำไมจู่ๆ ถึงเปลี่ยนนิสัยของตัวเองมาเกาะตระกูลจางได้ล่ะ?"

เฉียนตัวตัวตอบอย่างไม่ปกปิด "คุณปู่คงอยากจะหาที่พึ่งให้กับตระกูลเฉียนมั้ง!"

"ปู่ของนายมีลูกศิษย์ลูกหาทั่วทั้งประเทศเลยไม่ใช่เหรอ ยังต้องการที่พึ่งอีกเหรอ?" เยี่ยชิวเหลือบมองดูเฉียนตัวตัว "นายเล่าต่อสิ"

เฉียนตัวตัวกล่าว "ตั้งแต่เมื่อยี่สิบปีก่อนหลังจากที่อาคนเล็กออกจากบ้านไป สุขภาพของคุณปู่ก็ย่ำแย่ลงเรื่อยๆ"

"โดยเฉพาะเมื่อไม่กี่ปีก่อนนี้ คุณปู่ถึงขนาดต้องเข้าไปพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล เดือนพฤษภาคมของปีนี้โรงพยาบาลยังได้ประกาศแจ้งถึงอาการป่วยหนัก ซึ่งคุณปู่เกือบเอาชีวิตไม่รอด"

"อาจเป็นเพราะรู้ว่ามีเวลาไม่มากแล้ว ฉะนั้นคุณปู่เลยเปลี่ยนเป็นคนละคนและสั่งให้ฉันมาร่วมฉลองวันเกิดให้ผู้อาวุโสจาง"

"คุณปู่ของฉันเคยสอนผู้อาวุโสจางมาก่อน ผู้อาวุโสจางก็เป็นลูกศิษย์คนหนึ่งของคุณปู่ของฉัน"

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง

เยี่ยชิวรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาในใจ

แม้ว่าเขาจะรู้จากปากของเฉียนตัวตัวว่าผู้อาวุโสเฉียนสุขภาพร่างกายไม่ดีเท่าไรนักและอาจจากโลกนี้ไปได้ทุกเมื่อ แต่เยี่ยชิวกลับไม่ได้รู้สึกสงสารเลยแม้แต่นิดเดียว

ตอนนั้นหากไม่ใช่เพราะผู้อาวุโสเฉียนที่ขับไล่เขาและแม่ของเขาออกจากบ้านไป เช่นนั้นแม่ของเขาก็คงไม่ต้องตกระกำลำบากถึงเพียงนี้

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด!

ขณะนี้เอง เสียงโทรศัพท์ของเยี่ยชิวก็ดังขึ้นและเมื่อหยิบออกมาก็เห็นว่าเป็นเบอร์แปลกที่โทรเข้ามา

หลังจากกดรับสาย

เยี่ยชิวกล่าว "ฮัลโหล ผมคือเยี่ยชิว......"

"รีบมาช่วยฉันเร็วเข้า!"