วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 542

พายุฝนฟ้าคะนองฉับพลันโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

เมื่อเห็นฉากนี้ทุกคนก็ตกตะลึง

“ให้ตายเถอะ เยี่ยชิวมีปากที่ชั่วร้ายจริงๆ”

“ทำไมต้องยั่วยุใครทั้งๆ ที่เขายั่วสวรรค์ จริงๆ แล้วคงอยากตาย?”

“แย่แล้ว คราวนี้เยี่ยชิวแย่แน่”

สายฟ้านั้นน่าทึ่ง ราวกับมังกรผู้ยิ่งใหญ่ข้ามท้องฟ้า เต็มไปด้วยพลังทำลายล้าง

เยี่ยชิวต้องการตบตัวเองจริงๆ

ให้ตายเถอะ เขาแค่อยากทำตัวเท่ๆ ใครจะรู้ว่ามันจะออกมาแบบนี้

“ดูเหมือนว่าฉันควรจะเป็นคนใจเย็นกว่านี้ในอนาคต อย่าทำตัวเจ๋งๆ เลย เผื่อว่าฉันจะโดนฟ้าผ่า”

“แปลก เป็นไปได้ไหมที่สวรรค์สามารถเข้าใจคำพูดของมนุษย์ได้?”

“ไม่อย่างนั้นทำไมมันถึงส่งสายฟ้าลงไปล่ะ?”

เยี่ยชิว สังเกตเห็นว่าสายฟ้านี้ไม่ได้มุ่งเป้าไปที่นายพลไป๋ แต่มุ่งเป้าไปที่เขา

ในขณะนี้ เขารู้สึกถึงอันตรายที่ใกล้เข้ามา และผมของเขาก็ตั้งชัน

“บัซ!”

อากาศดูเหมือนจะสั่นไหว และสายฟ้าก็ดูเหมือนดาวหาง โดยมีสายฟ้าที่ส่องลงมาราวกับทางช้างเผือก กว้างใหญ่และน่าสะพรึงกลัว

เยี่ยชิวถอยกลับอย่างรวดเร็ว โดยเคลื่อนตัวออกจากเตียงคนไข้

“บูม!”

สายฟ้ากลืนเยี่ยชิวอย่างรวดเร็ว

ทุกคนคิดว่าสายฟ้าจะหายไปอย่างรวดเร็วเหมือนเมื่อก่อน

อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้แตกต่างออกไป

สายฟ้าไม่ได้หายไปในทันที แต่ปกคลุมร่างกายของเยี่ยชิว ราวกับว่ามันต้องการจะฉีกเขาออกเป็นชิ้นๆ ก่อนที่จะยอมผ่อนปรน

ใบหน้าของถังเฟยซีดลงและพูดว่า “แย่แล้ว คราวนี้เยี่ยชิวถึงวาระแล้ว”

ถังเหลาก็รู้สึกหวาดกลัวเช่นกัน “ความพิโรธของสวรรค์คือความพิโรธของสายฟ้า และไม่มีร่างกายของมนุษย์คนใดสามารถต้านทานได้”

“น่าเสียดาย หมออัจฉริยะกำลังจะตาย” จางจิ่วหลิงเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

ในบรรดาผู้คนในปัจจุบัน ไม่มีใครอกหักมากไปกว่าไป๋ปิง

ดวงตาของไป๋ปิงเป็นสีแดง และน้ำตาก็ไหลอาบใบหน้า

เธอรู้ดีว่าถ้าไม่ใช่เพราะว่าเธอขอให้เยี่ยชิวช่วยในการรักษาปู่ เขาคงไม่ถูกฟ้าผ่า

“เยี่ยชิว ฉันขอโทษ มันเป็นความผิดของฉันเอง”

“มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด”

“ถ้าคุณตาย ฉันจะตายตามไปด้วย”

ไป๋ปิงกระซิบในใจ น้ำตาก็ไหลมากขึ้นเรื่อยๆ

เยี่ยชิวถูกขังอยู่ในสายฟ้า และทนต่อความเจ็บปวดที่ไม่อาจจินตนาการได้

เขารู้สึกได้เพียงว่า ร่างกายของเขากำลังจะพังทลายลงด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส กระดูกทุกอันถูกฟ้าผ่าจนกลายเป็นผง

เยี่ยชิวรู้สึกเป็นครั้งแรกว่าเขาอ่อนแอแค่ไหน

สายฟ้าแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขา ทรมานเขา จิตสำนึกของเขาค่อยๆ จางหายไป และยมฑูตก็เข้ามาใกล้มากขึ้น

ขณะที่จิตสำนึกของเยี่ยชิวกำลังจะสลายไป ทันใดนั้น ร่างที่พร่ามัวก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

ร่างนั้นดูสง่างาม หันหน้าหนีจากเยี่ยชิว สวมชุดคลุมสีขาวปลิวไปตามสายลม พร้อมรัศมีที่ไม่มีใครเทียบได้

ร่างนั้นพูดว่า

“ก็แค่สายฟ้า แค่นั้นเหรอ?”

“นักรบผู้กล้าหาญควรก้าวไปข้างหน้า ไม่เกรงกลัวต่อความยากลำบากใดๆ”

“หากสวรรค์ขวางฉัน ฉันจะทำลายสวรรค์ หากโลกขัดขวางฉัน ฉันจะทำให้มันแตกสลาย”

พ่อ!

จิตวิญญาณของเยี่ยชิวได้รับการเติมพลัง จิตใจที่มัวหมองของเขาก็ชัดเจนขึ้นทันที เขาลืมตาขึ้นและไม่เห็นอะไรเลยนอกจากเสียงสายฟ้า

จากนั้นเขาก็ตระหนักว่าร่างที่เขาเห็นก่อนหน้านี้นั้นเป็นภาพลวงตา

เนื่องจากลึกลงไปในจิตใต้สำนึกของเยี่ยชิว เขามีความหลงใหลในตัวเยี่ยหวู่ซวงอย่างมาก

“ฉันยังไม่พบพ่อของฉัน ยังไม่ได้กำจัดศัตรูเหล่านั้น ยังไม่ได้แต่งงานกับพี่หลิน...…ฉันยังไม่ตาย”

อา!

เยี่ยชิวขึ้นไปบนฟ้า ใช้วิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิงอย่างบ้าคลั่ง กำหมัดแน่น โจมตีสายฟ้าอย่างไม่ลดละ

เขาไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน แต่ในที่สุดสายฟ้าก็หายไป

แม้ว่าไป๋ปิงไม่อยากให้ปู่ของเธอตาย แต่เธอก็ไม่อยากช่วยเขา ถ้ามันหมายถึงการเสี่ยงชีวิตของเยี่ยชิว

“ไม่ต้องกังวล ส่วนที่อันตรายจบลงแล้ว ส่วนการรักษาต่อไปนั้นค่อนข้างง่าย”

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า “พี่ปิง ถอยออกไปหน่อย นายพลไป๋จะตื่นเร็วๆ นี้”

“คุณไม่ได้โกหกฉันใช่ไหม?” ไป๋ปิงมีท่าทีสงสัย

เยี่ยชิวกล่าวว่า “เหตุใดฉันจึงต้องโกหกคุณเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้ ไม่ต้องกังวล ไม่มีอันตรายจริงๆ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ระวังตัวด้วย”

หลังจากที่ไป๋ปิงพูดจบ เธอก็ถอยกลับไปยังตำแหน่งเดิม

“เยี่ยชิว คุณไม่ต้องพักสักหน่อยเหรอ?” ถังเหลาตะโกนเสียงดัง

“ไม่จำเป็น” จริงๆ แล้วเยี่ยชิวอ่อนแอมากในขณะนี้ และเกือบจะพังทลายลงทุกเมื่อ แต่เขาก็ยังคงอดทนต่อไป

เขาต้องรักษานายพลไป๋ให้สำเร็จ ไม่เช่นนั้นนายพลไป๋จะยังคงตกอยู่ในอันตรายใหญ่หลวง

ในขณะนี้ นายพลไป๋นั่งอยู่บนเตียงเหมือนรูปปั้น ดวงตาของเขาปิดสนิท

เยี่ยชิวถอดเข็มทองทั้งหมดที่ติดอยู่ในร่างของนายพลไป๋ออก จากนั้นจึงหยิบเข็มทองออกมาอีกสามเข็ม โดยสอดเข้าไปในจุดฝังเข็มไป๋ฮุ่ยที่ด้านบนของหัวของนายพลไป๋ เช่นเดียวกับจุดฝังเข็มทงเทียนและเฉิงกวง

จากนั้นเขาก็สะบัดนิ้วไปที่ปลายเข็มทอง

“บัซ!”

เข็มทองทั้งสามสั่นอย่างรวดเร็ว

ในเวลาเดียวกัน ร่างกายของนายพลไป๋ก็เริ่มสั่นไหวซึ่งสอดคล้องกับความถี่ของการสั่นสะเทือนของเข็มทอง

เวลาผ่านไปนาทีต่อนาที...…

สิบนาทีต่อมา

“แปะ!”

เยี่ยชิวดีดนิ้วของเขา และในทันที ทั้งนายพลไป๋และเข็มทองก็หยุดตัวสั่น

จากนั้น เยี่ยชิวก็ใช้นิ้วสร้างดาบและวาดสัญลักษณ์บนหน้าผากของนายพลไป๋ขณะร่ายคาถา

หลังจากเสร็จสิ้นทั้งหมดนี้แล้ว เยี่ยชิวก็เดินไปหาไก่ตัวหนึ่งที่ถูกดาบไม้แทงที่คอ จับด้ามและดึงมันออกมาด้วยแรง

น่าเหลือเชื่อที่ไก่ตัวนี้ไม่เพียงแต่ไม่ตายเท่านั้น แต่ยังเงยหน้าขึ้นและขัน “กุ๊ก ก๊ก กุ๊ก……”

ขณะนั้นเอง นายพลไป๋บนเตียงคนไข้ก็ลืมตาขึ้นมา