วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 578

ท่าทางของเยี่ยชิวเปลี่ยนไปเล็กน้อยพร้อมกับรีบกล่าวออกมา "พี่หลิน พี่ดูแลถังถังแล้วกัน ผมมีธุระต้องไปจัดการนิดหน่อย"

หลินจิงจื้อชำเลืองมองเซียวจ้านและก็รู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นพร้อมหันไปกำชับกับเยี่ยชิว "ระวังตัวด้วยล่ะ"

"อืม"

เยี่ยชิวพยักหน้าและเดินออกจากฝูงชนพร้อมกับถามเซียวจ้าน "เกิดอะไรขึ้น?"

"เราจับผู้หญิงคนหนึ่งได้ ไม่รู้ว่าเป็นแฟนคลับของถังถังไหม แต่ผมพบว่าในดอกไม้สดของเธอมีระเบิดแอบซ่อนอยู่" เซียวจ้านกล่าว

"เขาอยู่ที่ไหน?"

"ถูกเราควบคุมตัวเอาไว้แล้ว"

"พาฉันไปดูหน่อย" เยี่ยชิวพูดจบก็เดินตามเซียวจ้านไปยังซอยเล็กๆ ที่เงียบสงบที่อยู่ด้านหลังของเหม่ยหรงคลับ

ลูกศิษย์ของหลงเหมินนับสิบคนกำลังเฝ้าปิดล้อมผู้หญิงคนหนึ่งอยู่

เยี่ยชิวเดินเข้าไปใกล้และพบว่าผู้หญิงคนนี้คือจินหลิงหลิง

ขณะนี้จินหลิงหลิงถูกมัดมือมัดเท้าอยู่และไม่สามารถขยับไปไหนได้ เมื่อเธอเห็นเยี่ยชิวเข้ามาแววตาของเธอก็เต็มไปด้วยความชั่วร้ายและความโกรธ

"คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะยังกล้ามาทำเรื่องแบบนี้ ดูเหมือนว่าเธอคงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปสินะ" เยี่ยชิวกล่าวอย่างเยือกเย็น

"นายเยี่ย นายรอฉันก่อนเถอะ ฉันจะต้องฆ่านายให้ได้" จินหลิงหลิงกล่าวอย่างโกรธแค้น

เพี๊ยะ!

เซียวจ้านยกฝ่ามือขึ้นตบไปที่ใบหน้าของจินหลิงหลิงอย่างแรงและตะคอกตามไป "พูดจากับลูกพี่ของฉันให้มันดีๆ หน่อย"

"เชอะ! นายเยี่ย นายอวดดีได้อีกไม่นานหรอก เดี๋ยวก็จะมีคนมาจัดการนายแล้วล่ะ"

"ใครจะมาจัดการฉันเหรอ?" เยี่ยชิวถาม "เธอหมายถึงแมงป่องพิษเหรอ?"

จินหลิงหลิงตกใจเล็กน้อยซึ่งเห็นได้ชัดว่าคิดไม่ถึงว่าเยี่ยชิวจะรู้ความเคลื่อนไหวของแมงป่องพิษ

เยี่ยชิวยิ้ม "ขอโทษนะที่คุณคาดหวังอะไรในตัวแมงป่องพิษไม่ได้ เพราะครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้เขาได้ถูกฉันกำจัดไปแล้ว"

อะไรนะ?

จินหลิงหลิงรู้สึกเหลือเชื่อ

เธอยอมยกทุกอย่างให้แมงป่องพิษและพยายามเอาอกเอาใจเขาทุกอย่างเพื่อที่เขาจะได้ช่วยเธอกำจัดเยี่ยชิว

เธอเคยเห็นความสามารถของแมงป่องพิษและเธอไม่มีทางเชื่อได้เลยว่าเยี่ยชิวจะกำจัดแมงป่องพิษได้เร็วเช่นนี้

จินหลิงหลิงตะโกนออกไป "นายโกหก นายท่านไม่มีทางเป็นอะไร เขาบอกฉันแล้วว่าเขาจะช่วยฉันฆ่านาย"

"ไม่ว่าเธอจะเชื่อหรือไม่ ถึงยังไงแมงป่องพิษก็ตายไปแล้ว"

เยี่ยชิวไม่อยากเสียเวลากับผู้หญิงคนนี้อีก จึงได้หันไปพูดกับหานหลง "จัดการเลยแล้วกัน!"

เซียวจ้านรู้สึกคาดเดาความคิดของเยี่ยชิวไม่ถูกพร้อมกับถามออกไป "ลูกพี่ ลูกพี่ว่าจัดการเธอยังไงดี?"

เยี่ยชิวกล่าว "ขยะแบบนี้ ไม่จำเป็นต้องเก็บเอาไว้"

"เข้าใจแล้วครับ"

เซียวจ้านยกมือขึ้นส่งสัญญาณและจากนั้นก็มีลูกศิษย์หลงเหมินเดินเข้ามาลากตัวจินหลิงหลิงออกไป

"พวกแกคิดจะทำอะไร?"

"นายเยี่ย นายจะฆ่าฉันไม่ได้"

"ถ้านายกล้าฆ่าฉันละก็ ต่อให้ฉันกลายเป็นผีก็ไม่มีทางปล่อยนายไปหรอก.....เยี่ยชิว ฉันผิดไปแล้ว นายต้องการอะไรฉันให้นายได้ทุกอย่าง.....ปล่อยฉันไปได้ไหม!"

จินหลิงหลิงร้องไห้ฟูมฟายเหมือนเด็กน้อยขึ้นมาทันที

"รู้ว่าจะมีจุดจบแบบวันนี้ ทำไมตอนนั้นถึง? คุณเป็นดาราดังที่ได้รับความนิยมสนใจจากประชาชนจำนวนมาก แถมยังได้รับสิทธิประโยชน์ต่างๆ มากมาย ฉะนั้นคงไม่มีอะไรต้องเสียใจแล้ว"

เยี่ยชิวทำหน้าเยือกเย็นโดยไม่รู้สึกใจอ่อนต่อคำร้องขอของจินหลิงหลิง

ตั้งแต่ที่เขาถูกจางลี่ลี่ลอบทำร้ายที่เมืองหลวงครั้งก่อน เยี่ยชิวก็ปฏิบัติต่อศัตรูเพียงอย่างเดียวเท่านั้น นั่นคือกำจัดให้สิ้นซากโดยไม่เหลืออะไรให้เป็นปัญหากวนใจในภายหลัง

และเมื่อผู้หญิงโกรธแค้นขึ้นมาจะยิ่งน่ากลัวกว่าผู้ชายหลายสิบเท่า พวกเธอจะพยายามทุกวิถีทางเพื่อล้างแค้นให้ได้

ตัวอย่างแบบนี้มีให้เห็นมานักต่อนักแล้วในอดีต

"ตาเฒ่าล่ะ? ทำไมเขาถึงไม่โทรมาหาฉันด้วยตัวเอง?"

เยี่ยชิวพูดจบก็รู้สึกแปลกขึ้นมาในใจพร้อมกับรีบถามออกไป "ตาเฒ่าเขา....."

"ใช่ครับ อาจารย์เขา เขา....."

สุ่ยเซิงพูดยังไม่ทันจบก็ร้องไห้ออกมา

เยี่ยชิวรู้สึกเศร้าหมองและรีบถามออกไป "ตาเฒ่าเป็นอะไรกันแน่?"

สุ่ยเซิงกล่าว "อาจารย์ใกล้จะตายแล้ว เมื่อกี้เขาเพิ่งอาเจียนออกมาเป็นเลือดอีกครั้งและหมดสติไปแล้ว"

"ก่อนที่อาจารย์จะหมดสติไปได้สั่งผมไว้ว่าให้ผมโทรหาหมอเยี่ย บอกว่ารอให้เขาจากไปแล้วให้คุณเดินทางมาที่ภูเขาหลงหู่ซาน"

"ส่วนรายละเอียดยังไงนั้น อาจารย์ไม่ได้บอกไว้ เขาบอกว่าเขาได้บอกคุณแล้วตอนที่เขาอยู่ที่เมืองหลวง"

"หมอเยี่ย อาจารย์ใกล้จะไม่ไหวแล้ว เขากำลังจะตายแล้ว ฮือๆๆ....."

"ฉันจะรีบไปที่ภูเขาหลงหู่ซานเดี๋ยวนี้"

เยี่ยชิวคิดดีแล้วว่าไม่ว่าได้หรือไม่ได้เขาก็จะพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อยื้อชีวิตอมตะชางเหม่ยเอาไว้

หากไม่เป็นเพราะเขา อมตะชางเหม่ยคงไม่ต้องประสบกับเรื่องร้ายๆ เช่นนี้หรอก

"นายคอยดูแลตาเฒ่าให้ดี ไม่ว่ายังไงก็ต้องหาวิธียื้อเขาไว้ให้ได้ ฉันจะออกเดินทางตอนนี้เลย" เยี่ยชิวพูดจบก็เตรียมวางสาย แต่สุ่ยเซิงก็พูดแทรกขึ้นมา

"หมอเยี่ย ผมและอาจารย์ไม่ได้อยู่ที่ภูเขาหลงหู่ซาน"

"แล้วพวกนายอยู่ที่ไหน?"

"เราอยู่ที่มณฑลหลิงซาน" สุ่ยเซิงกล่าว

"มณฑลหลิงซาน?" เยี่ยชิวไม่รู้เลยว่าที่นี่คือที่ไหน "พวกนายไปที่มณฑลหลิงซานทำไมกัน?"

"เราผ่านมาที่มณฑลหลิงซาน" สุ่ยเซิงตอบ "อาจารย์อยากมาที่นี่ พูดยังไงก็ไม่ฟัง เขาบอกว่าเขาหาเบาะแสของดาบเทียนซือที่เป็นสมบัติของภูเขาหลงหู่ซานเจอแล้ว"